Νομίζω ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ιστολόγιο της Αμαλίας Καλυβίνου επιβεβαιώνει περίτρανα τη δύναμη του Μέσου. Ωστόσο, η συμπαράσταση των ελλήνων μπλόγκερ καθώς και το ενδιαφέρον των παραδοσιακών Μέσων για τις καταγγελίες της καρκινοπαθούς, δε μπορεί να διαβαστεί μονοσήμαντα. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι υπάρχει μια έντονη ανάγκη απ’ την πλευρά των ιστολόγων να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους, ακόμα κι αν όλη η στάση τους απέναντι στα πράγματα και στο Μέσο είναι εντελώς αντίθετη από εκείνη της κ. Καλυβινού. Απ’ την άλλη πλευρά, τα παραδοσιακά Μέσα, υποχρεώνονται να αναδημοσιεύσουν την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου, και μια ιστορία που πιθανώς υπό άλλες συνθήκες να λογοκρινόταν, γιατί μυρίζονται ότι εκεί «υπάρχει θέμα». Βέβαια, τα τελευταία κάνουν ό,τι μπορούν καθημερινά για να «θάβουν» ανάλογες ιστορίες, όταν δε αυτές δεν είναι «θεαματικές». Η ιστορία της κ. Καλυβινού είναι ενδεικτική του τί συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία, κι όχι μόνο. Εξαιτίας του φαινομένου των ιστολογίων βλέπουμε ανάγλυφα σήμερα όλη την παθολογία της χώρας μας: τα ΜΜΕ, την πολιτική, τους γιατρούς, τις φαρμακοβιομηχανίες, τους ανήμπορους πολίτες, αλλά και τους πολίτες που αντιδρούν, έστω σπασμωδικά.

Η ενημέρωσή μας πλαταίνει. Πόσοι και πόσο το αντέχουμε;