Καθώς γίνεται όλο και πιο μαζικό το φαινόμενο των μπλογκ στην Ελλάδα, και καθώς τα εγχώρια Μέσα στρέφουν αυξανόμενα το ενδιαφέρον τους στην ιστολογόσφαιρα, παρατηρούμε βαθμιαία την εμφάνιση γεγονότων που εγείρουν πολλά ερωτήματα για την αυθεντικότητά τους. Βέβαια η συζήτηση είναι μεγάλη και θεωρώ για άλλη μια φορά ότι πολύ μεγάλο μέρος της συνδέεται με το ζήτημα της ιστολογικής δεοντολογίας (μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Ωστόσο, θα επισημάνω μερικά σημαντικά σημεία που μένουν στο περιθώριο των συζητήσεων, για να δείξω ότι ο προσανατολισμός των Νέων Μέσων πρέπει να στηρίζεται σε κοινές αξίες. Μια απ’ αυτές τις αξίες θεωρώ ότι είναι η επωνυμία. Με την έννοια ότι η επώνυμη γνώμη, το επώνυμο ρεπορτάζ καταστούν το κείμενο αξιόπιστο σ’ ένα πρώτο τουλάχιστον επίπεδο. Η ριζική καχυποψία που προσβάλλει το Διαδίκτυο οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς δε μπορεί να πάρει στα σοβαρά κανέναν.

Συνειδητοποιούμε ότι προκειμένου κανείς να αποκτήσει πολλούς αναγνώστες, δημοφιλία κι ενδεχόμενα έσοδα ή οφέλη, είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Δεν το έχουμε δει ακόμα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, αλλά σε λίγο θα το δούμε κι αυτό σίγουρα. Άλλωστε το έχουμε δει στον παραδοσιακό Τύπο αρκετές φορές. Όταν πια θα έχει εμπεδωθεί η δύναμη του Μέσου, κι όταν αποκτήσουν πρόσβαση όλο και πιο αδαείς άνθρωποι, όλο και πιο απαίδευτοι, όλο και πιο επιρρεπείς στην φθήνια, θα δούμε ιστολόγους που υποκρίνονται ότι έχουν καρκίνο, ιστολόγους που υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι που δεν είναι κ.λπ. Τότε, τα παραδοσιακά Μέσα, θα βρουν, εκτός από μια καλή ευκαιρία επίθεσης στο Νέο Μέσο, ένα καινούργιο θέμα που θα τιτλοφορείται: «Τί τα θέλουν οι πολίτες τα δικά τους Μέσα, όταν δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν σωστά;» Βέβαια κανείς, και το λέω με σιγουριά και λύπη, δεν ασχολείται στην Ελλάδα με αυτές τις δυσοίωνες προοπτικές.

Μια άλλη αξία, απέναντι στην οποία οι περισσότεροι είναι εχθρικοί, αφορά στο επίπεδο του διαλόγου. Δεν αναφέρομαι μόνο στο αισθητικό μέρος, που ομολογώ ότι είναι έλασσον, αλλά κυρίως στην αποδοχή μερικών έντιμων κανόνων. Ποιός είπε ότι οι ανατρεπτικές ιδέες, ο ιδανικός τρόπος ζωής, η ουτοπία, δεν έχει το savoir vivre της; Πώς μπορείς να συζητήσεις με κάποιον που σε βρίζει; Αν οι νοήμονες άνθρωποι που αντιδρούν στις ανισότητες και στην κοινωνική αδικία δεν καταλάβουν ότι ο νιχιλισμός που επικρατεί στο Διαδίκτυο συμφέρει τους εμπόρους και τους ισχυρούς τόσο πολύ που σχεδόν τον προωθούν, το Διαδίκτυο θα συνεχίσει να τους παγιδεύει. Το έγραψα και στο βιβλίο μου: οι νέοι έλληνες είναι σαν να έχουν πάρει στα χέρια τους ένα εργαλείο, να το περιεργάζονται κι ενώ μ’ αυτό μπορούν να κάνουν εξαιρετικά πράγματα, εκείνοι διαλέγουν είτε να ξύνουν την πλάτη τους, ή να προσπαθούν να βγάλουν το μάτι του διπλανού τους.

Ένα παράδειγμα αρκεί. Ένας έλληνας βουλευτής, ο κ. Βενιζέλος, έχει δημιουργήσει το δικό του ιστολόγιο, στο οποίο μπορεί οποιοσδήποτε να σχολιάσει τα λεγόμενά του, να διαφωνήσει, να προτείνει. Η εικόνα που παρουσιάζει όμως ο σχολιασμός, είναι απογοητευτική. Δυστυχώς, στο εν λόγω ιστολόγιο μπορεί κανείς να δει ευκρινώς τί συμβαίνει με την ελληνική κοινωνία σήμερα. Οι Έλληνες φαίνεται ότι έχουν απελπιστεί τόσο πολύ, ότι έχουν τυφλωθεί τόσο πολύ, που δε μπορούν καν να αρθρώσουν λόγο. Η λέξη πολιτισμός ηχεί στα αυτιά τους σαν προσβολή. «Εδώ δεν έχουμε να φάμε» θα πουν, «κι εσύ μας μιλάς για πολιτισμό». Όμως τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ως πολίτης έχεις την επιλογή της ψήφου, αλλά και του ελέγχου. Το ιστολόγιο είναι ένα εκπληκτικό εργαλείο επικοινωνίας, αλλά δείτε πώς το χρησιμοποιούμε. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, η υπεράσπιση τέτοιων αξιών μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που προτιμά να συσκοτίζει συστηματικά τις πραγματικές αιτίες, μια χώρα όπου τίποτα τελικά δε λέγεται ανοιχτά στη δημόσια σφαίρα. Εδώ, η θρασυδειλία είναι στο φόρτε της. Γι’ αυτό και τα ιστολόγια δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία στους κανίβαλους να επιδείξουν τα προσόντα τους.

Έγραφα παραπάνω ότι η ριζική καχυποψία είναι ο κοινός τόπος των ιστολογίων. Κανείς δε μπορεί να πιστέψει κανέναν. Εγώ ο ίδιος διάβασα για το πρόσωπό μου αιχμές ότι βγήκα σε δελτίο ειδήσεων ως «τηλε-ειδήμονας», την ώρα που κάποιοι άλλοι είχαν αποφασίσει να μην εμφανιστεί κανένας ιστολόγος στα ΜΜΕ. Αλλού, διάβασα ότι το ενδιαφέρον μερικών δημοσιογράφων με την ιστολογόσφαιρα οφείλεται μόνο σε ιδιοτελή κίνητρα. Πραγματικά στην χώρα μας οι ιδέες των μεμονωμένων ανθρώπων φαίνεται να μην έχουν καμία αξία.

Έγραψα αυτό το βιβλίο για τα μπλογκ, όπως κι εκείνο για τη διαφήμιση και το άλλο για την τέχνη του δρόμου, κι όχι άλλα βιβλία, για λόγους που θα καταλάβει κανείς πολύ εύκολα, απλά διαβάζοντάς τα. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Για κάποιους, είμαι ένας ακόμα που βγήκε στις ειδήσεις… γιατί αυτός ήταν ο στόχος της ζωής του.