Διαβάζω με ενδιαφέρον εδώ κι εδώ μια συζήτηση για τη διαφήμιση στα ιστολόγια και παρακολoυθώ με ελάχιστη έκπληξη τις απόψεις που διακινούνται απ’ τα πληκτρολόγια των ελλήνων συνιστολόγων. Λέω με ελάχιστη έκπληξη διότι έχω μελετήσει αρκετά τις αντιφατικές απόψεις που διακονούμε σχετικά με το πρόβλημα της διαφήμισης παγκοσμίως. Στο παρόν ποστ δε θα επικαλεστώ το βιβλίο που έχω γράψει ενάντια στις παθογόνες μορφές που έχει λάβει η διαφήμιση σήμερα, όχι για να αποφύγω τη διαφήμιση της δουλειάς μου, αλλά γιατί η επίκληση των έργων στην ελληνική ιστολογόσφαιρα θεωρείται τελευταία ύποπτη.
Για εμένα, το πιο ανησυχητικό στα όσα γράφονται για τα ιστολόγια και τη διαφήμιση είναι η αδιαμαρτύρητη αποδοχή της νοσηρής κατάστασης που συναντάται ευρέως σήμερα στα παραδοσιακά Μέσα. Διαβάζοντας τις απόπειρες αποενοχοποίησης της διαφήμισης στο Νέο Μέσο, αναρωτιέται κανείς: άραγε η διαφήμιση δεν είναι μέρος του προβλήματος των Μέσων παγκοσμίως και ιδίως στην ημεδαπή; Πώς αποτιμούν οι έλληνες ιστολόγοι την εικόνα και το περιεχόμενο των ελληνικών παραδοσιακών Μέσων; Να απαριθμήσω μερικές καταστάσεις που ζωγραφίζουν το εκπολιτιστικό, εκπαιδευτικό, ανθρωπιστικό (κι ελάχιστα σεξιστικό πρόγραμμα) της διαφήμισης στην χώρα μας ή δεν χρειάζεται;
Άραγε η διαφήμιση δεν είναι το όχημα, το μέσο, διαμέσου του οποίου προωθείται ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, μια ολόκληρη ιδεολογία; Δεν είναι αυτή που μειώνει την αξιοπιστία των Media καθώς μπορεί να υπαγορεύει το περιεχόμενό τους με ποικίλους τρόπους; Ποιός χρηματοδοτεί τα υπέροχα σίριαλ για τις νοικοκυρές, την φθήνια του λεγόμενου Μέσου όρου, ποιός πριμοδοτεί τις διαφημίσεις που μοιάζουν με ειδήσεις, ποιός εκδίδει έντυπα για την υγεία που χρηματοδοτούνται από φαρμακευτικές εταιρείες, ποιός περιφρονεί τη δεοντολογία και διαφημίζει τσιπς στην παιδική ζώνη, ποιός εμποδίζει την κριτική της διαφήμισης, ποιός διακόπτει το πρόγραμμα της τηλεόρασης για να μεταδώσει μηνύματα που δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει δημοσίως, ποιός φυτρώνει «παγίδες θανάτου» στα πεζοδρόμια, ποιός βάζει τσόντες, dvd και προϊόντα στις εφημερίδες, ποιός φιμώνει δημοσιογράφους, ποιός καταστρέφει καριέρες επικριτών του, ποιός χρηματοδοτεί τη διασκεδαστική ενημέρωση, τα παράθυρα, τη μουσική στα ρεπορτάζ, τα χαζά τηλεπαιχνίδια, τα ριάλιτι, τις ψευδοειδήσεις, ποιός στηρίζει ολόκληρο το τηλεοπτικό κανάλι Star και τις νεανικές ειδήσεις του, ποιός εξαγοράζει περιεχόμενο αγοράζοντας χώρο και χρόνο, ποιός εκβιάζει να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή αν κάτι δεν του αρέσει στην ύλη, ποιός εγκρίνει κι απορρίπτει την ύλη, ποιός λέει ότι «δίνουμε στον κόσμο αυτό που πουλάει;», ποιός χρηματοδοτεί τις άθλιες εκπομπές της κυρίας Πάνια, ποιός εμφανίζει συστηματικά τις γυναίκες σαν πόρνες, ποιός υποτιμά τη νοημοσύνη μας καθημερινά, ποιός βρίσκεται στο απυρόβλητο της δημόσιας κριτικής, ποιός απευθύνεται στα χαμηλότερα ένστικτά μας για να μας πουλήσει γιαούρτια, ποιός βομβαρδίζει με προϊόντα ανήλικα έξω (και μέσα) απ’ τα σχολεία;
Ας αρχίσει λοιπόν το πανηγύρι, ας πλημμυρίσει η μπλογκόσφαιρα διαφημίσεις αλλά μην έχουμε αυταπάτες περί δυναμικής του Νέου Μέσου, ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών κ.λπ. Όταν οι ίδιοι οι ιστολόγοι μιλούν ήδη σαν τους ιδιοκτήτες των παραδοσιακών Μέσων, δε θέλουμε τίποτα άλλο. Το καινούργιο Παράδειγμα ευτελίζεται άρδην και παραδίδεται στα χέρια των αρπακτικών, πριν καν αρθρώσει τα πρώτα του ελπιδοφόρα δείγματα. Στα ίδια χέρια των αρπακτικών που κατέστησαν το δημόσιο διάλογο ένα θέατρο σκιών. Στα ίδια χέρια που «ανεβάζουν» και «κατεβάζουν» κυβερνήσεις, στα ίδια χέρια που «διαπλέκονται» κι εξασφαλίζουν ασυλία στις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Στα ίδια χέρια που έκαναν τη διαφήμιση πέμπτη εξουσία.
Manolis Andriotakis 
Συμφωνώ! Αλλά διαφωνώ κιόλας. Μπαλαντζάρω ακόμα 🙂 Οι περισσότεροι εκφράστηκαν με το στυλ «ναι εάν δεν μου έβαζαν όρους κλπ». Από την άλλη πολλά blogs στο εξωτερικό έχουν διαφημίσεις χωρίς να έχουν χάσει σε αξιοπιστία. Υπάρχει και το γκρι εκτός από το άσπρο ή μάυρο.
Προσωπικά τώρα δεν θα έβαζα διαφήμιση στο blog μου όπως είπα και στα άλλα post για τον λόγο ότι δεν θέλω άλλες σκοτούρες στο κεφάλι μου και γιατί δεν θα μου έδινε και κανένας 🙂 . Και για να είμαι πιο ειλικρινείς το να κλείνεις στη μάπα την πόρτα σε έναν διαφημιστή πρέπει να είναι «ηδονή» όπως και να το κάνουμε. Καλώς σας βρήκα (εάν επιτρέπεται ο ενικός να μου το πείτε έτσι;)
Με ενοχλεί η αποδοχή της διαφήμισης ως αναπόσπαστο μέρος του «πολιτισμού μας», ομολογώ, και δεν θα πέρναγε ποτέ από το μυαλό μου να αναρτήσω διαφημίσεις στο δικό μου ιστολόγιο, για πολλούς και ποικίλους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι πως θα ήταν εξίσου παράταιρο με το να βάζει μια πολιτική οργάνωση διαφήμιση στα φέιγ βολάν που μοιράζει (λέμε τώρα). Προσωπικά αποφεύγω τις διαφημίσεις όπως ο διάολος το λιβάνι όπου μπορώ, γιατί με ενοχλεί η αισθητική και η ιδεολογία τους. Αλλά αν ξεπεράσουμε τα προφανή (πάνω στα οποία δεν θα διαφωνήσω μαζί σου), υπάρχουν τρία πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα, που ίσως είναι ουσιαστικότερα. Παρότι έχω κάποιες απαντήσεις, θα με ενδιέφερε η δικιά σου άποψη:
– Υπάρχει η ιδέα ότι σε ένα ερασιτεχνικό εγχείρημα (όπως, καλώς ή κακώς, εξ ορισμού θεωρείται σήμερα ένα ιστολόγιο), η προσθήκη διαφημίσεων δεν έχει το βάρος που έχει σε άλλα Μέσα, καθώς ο διαφημιζόμενος δεν έχει «εξουσία» επάνω στον χρήστη: Αν βάλω διαφήμιση κάποιας αεροπορικής εταιρείας και μετά γράψω για κάποιο σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκεται, η απειλή πως θα αποσύρει τις διαφημίσεις δεν έχει βάρος απέναντί μου, δεν ζω από τα λεφτά της, δεν είναι και πολλά λεφτά οπότε δεν τρέχει κάστανο (και εκτίθεται και η εταιρεία/διαφημιστική επειδή αποσύρει την διαφήμισή της)
– Υπάρχει το θέμα των Google ads και των παρεμφερών εργαλείων (για να μην μπούμε σε συζήτηση ειδικά για την Google και το μέγεθός της): σε αυτήν την περίπτωση η διαφήμιση είναι αυτόματη, ανεξάρτητη από το τι ακριβώς λες (αν γράψω ένα κείμενο όπου θα καλώ σε μποϊκοτάρισμα της Vodafone, μπορεί να μου έρθει κάλλιστα Google ad που θα προμοτάρει κάποιο πρόγραμμα της Vodafone π.χ.) και η δυνατότητα παρέμβασης του διαφημιζόμενου (ή της Google) σε όσα γράφω, πρακτικά μηδενική. Δεν αίρονται έτσι οι περισσότερες από τις ενστάσεις που αναφέρεις πιο πάνω;
– Το διαδίκτυο επιτρέπει να είναι κανείς επιλεκτικότατος με το τι και ποιους διαφημίζει και χωρίς την μεσολάβηση διαφημιστικών εταιρειών. Μπορεί λ.χ. να διαφημίζω μικρά βιβλιοπωλεία, περιοδικά, βιβλία, προγράμματα κοκ, με δικό μου τρόπο, δικά μου μπάνερ, δικά μου λόγια κοκ. Θα μπορούσα π.χ. να έρθω σε συμφωνία με το χ ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο και να βάλω μπάνερ που πουλάει π.χ. κάποιο από τα βιβλία σου (παράδειγμα λέω, μην το πάρεις προσωπικά) και να έρθω σε κάποια συμφωνία με σένα ή το βιβλιοπωλείο για το πόσο πάει κάθε κλικ ή τέλος πάντων κάποια παρόμοια συμφωνία. Βλέπεις κάποιο ζήτημα αρχής εναντίον αυτής της λογικής;
Επαναλαμβάνω ότι αυτά δεν αποτελούν προσωπικά μου σχέδια – κάθε άλλο. Αλλά όντας «εργάτης» στον χώρο του διαδικτύου, δύσκολα θα απέτρεπα ένα ηλεκτρονικό περιοδικό π.χ. ή ένα η-εκδοτικό εγχείρημα που έχει ανάγκη να αυτοχρηματοδοτείται από το να διαφημίζει. Στο βαθμό που η χρηματοδότηση είναι απαραίτητη (και στο προσωπικό μου μπλογκ, καθόλου δεν θεωρώ πως είναι, επαναλαμβάνω) και εξασφαλίζει (μερικώς έστω, δεν είναι και πολλά τα λεφτά) την αυτονομία από άλλου είδους εξαρτήσεις, δεν βλέπω τρόπο να αποφεύγεται. Προφανώς αν στήνονταν ένα «εναλλακτικό» περιοδικό, θα εφιστούσα προσοχή στο τι διαφημίζεται και πώς, αλλά ειλικρινά δεν είναι εύκολο να συντηρηθεί κάτι έστω και ημι-επαγγελματικό στο διαδίκτυο με άλλο τρόπο (όταν αυτοί που το στήνουν χρειάζεται να πληρώνονται κάπως για να ζήσουν – ή έστω να μην πληρώνουν από την τσέπη τους το κόστος λειτουργίας του). Ανάλογη συζήτηση είχαμε και στην European Tribune και η γενική ιδέα ήταν πως δεν υπάρχουν άλλες λύσεις…
Αυτά, και συγγνώμη για το μακροσκελές του σχολίου – αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, που αξίζει να γίνει.
Νομίζω ότι αλλού βρίσκεται το θέμα. Η διαφήμιση σε ένα μπλογκ είναι πρόβλημα, τη στιγμή που δεν είναι σε θέση ο κάτοχός του να διαλέξει τι θα διαφημίσει και αναμεταδίσει τις «εγκεκριμένες» διαφημίσεις του σέρβερ του, οπότε, κατά κάποιο τρόπο εκτίθεται παρά τη θέλησή του. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος και για τούτο δεν έχω βάλει διαφημίσεις. Αν θέλω να διαφημίσω κάτι, θα το κάνω αυθόρμητα επειδή πράγματι μου αρέσει και θέλω να το γνωστοποιήσω. Προς το παρόν*, αυτή είναι δική μου θέση και δεν επιβάλλω σε κανένα να την ασπαστεί.
Ενδιαφέρον θέμα πάντως! 🙂
(η πέμπτη εξουσία, ε)
*το «προς το παρόν» κολλάει και στη «θέση», αλλά και στον… «ασπασμό»!
«Το καινούργιο Παράδειγμα ευτελίζεται άρδην και παραδίδεται στα χέρια των αρπακτικών, πριν καν αρθρώσει τα πρώτα του ελπιδοφόρα δείγματα.»
Μανώλη, υπερβάλλεις. Το «καινούριο Παράδειγμα» χτίστηκε *και* επάνω στα διαφημιστικά έσοδα των πυλώνων του (ο μεγαλύτερος εξ αυτών, που ζει από την πώληση στοχευμένων διαφημίσεων, προσφέρει δωρεάν χώρο και απλή στην εκμάθηση πλατφόρμα στους περισσότερους Έλληνες μπλόγκερ). Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εταιρίες (και οι διαφημίσεις που τις συντηρούν), το Ίντερνετ θα ήταν ακόμα υπόθεση φοιτητών και χομπιστών.
Επίσης, σε αντίθεση με κανάλια, ραδιόφωνα και free presses, στο νέο μέσο υπάρχει χώρος (και κοινό) για όλους – και για αυτούς που θα κυνηγήσουν τις διαφημίσεις σε βάρος του περιεχομένου, και για αυτούς που θα συνεχίσουν να γράφουν ποιοτικά, είτε έχουν διαφημίσεις είτε όχι (όπως σωστά παρατηρεί ο arammos, η διαφήμιση κάθε άλλο παρά ευτέλισε το περιεχόμενο καλών αγγλόφωνων μπλογκ). Άσε που τα σχεδόν μηδενικά κόστη του blogging δεν δίνουν ιδιαίτερο leverage στο διαφημιστή.
Σ’ αυτό τον κόσμο, υπό αυτό το καθεστώς, θα ήταν ανεδαφικό να απαγόρευε κάποιος τη διαφήμιση, αλλά θα ήταν απόλυτα πραγματιστικό να προωθούσε ένα είδος ελέγχου τόσο του περιεχομένου όσο και των μηχανισμών επιβολής της. Για να σου απαντήσω talos, θεωρώ ότι το παράδειγμα της Monde Diplomatique (καθόλου διαφήμιση και μεγάλο αντίτιμο) είναι διαφωτιστικό. Προτιμώ να πληρώνω με υψηλό αντίτιμο την ενημέρωσή μου, παρά να την λαμβάνω δωρεάν και νοθευμένη. Θεωρώ ότι η δουλειά του δημοσιογράφου, του καλλιτέχνη, του ιστολόγου πρέπει να πληρώνεται, όπως πληρώνεται η δουλειά του υδραυλικού. Όμως ο υδραυλικός που έρχεται στο σπίτι μας δεν πληρώνεται απ’ το δήμο, ούτε από τη Nike, ούτε απ’ τον ΟΠΑΠ. Τον πληρώνουμε απευθείας εμείς. Γιατί να μη συμβεί το ίδιο και στο Διαδίκτυο; Γιατί πρέπει να φορτώσουμε το Διαδίκτυο εξαρτήσεις; Γιατί πρέπει αναγκαστικά να προσχωρήσουμε στην ολοκληρωτική ιδεολογία της διαφήμισης;
@Yorgo. Ίσως και να υπερβάλω, αλλά δεν καταλαβαίνω τι λες. Οφείλουμε δηλαδή ευγνωμοσύνη στο ισχύον καθεστώς που μας προσφέρει όλα αυτά τα αγαθά μέσω της διαφήμισης; Δεν έχουμε δικαίωμα να διεκδικούμε κάτι πιο ζωντανό και πιο δίκαιο;
@arammos Θελετε να πείτε ότι ο Dailykos φερ’ ειπείν, ο οποίος ανοιχτά υποστηρίζει το δημοκρατικό κόμμα και δέχεται διαφημίσεις απ’ αυτό, είναι αξιόπιστος και στους ρεπουμπλικάνους;
@ rodia Εύχομαι κάποια στιγμή να μην υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ τρόπος για να επιβιώνει ένα Μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας, επικοινωνίας.
Συμφωνώ μαζί σου. Σ’ ένα περιβάλλον όπως το ελληνικό όπου όλα έχουν αλωθεί από το «εύκολο και το εύπεπτο», τα ιστολόγια είναι μια κάποια λύση αντίστασης στην κουλτούρα αυτή. Και θα έπρεπε να παραμείνουν ανεξάρτητα. Βλέπεις όμως το μικρόβιο της δημοφιλίας είναι αρκετά δυνατό και ανθεκτικό στην …αντιβίωση και η μεγαλύτερη απόδειξη για τη δημοφιλία του ιστολόγου είναι η διαφήμιση -ως απόρροια των επισκέψεων που δέχεται.
Νομίζω όμως ότι και εδώ θα συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλα τα μέσα, νέα και παλιά. Ένα μεγάλο μέρος των ιστολόγων θα ενδώσει σε ό,τι πιστεύει επιτυχημένο και ένα μικρότερο ποσοστό θα κρατηθεί στη θέση του.
Την καλημέρα μου.
Το ότι εσείς έχετε δεχτεί ήδη την διαφήμιση της wordpress στο blog σας πόσο νομίζεται ότι επηρεάζει την αξιοπιστία σας και πόσο σας απαγορέυει να γράψετε κάτι εναντίον της πλατφόρμας; Εάν εγώ έχω ένα blog με την ειδησεογραφία και παίζει μια διαφήμιση με ένα κινητό τηλέφωνο πόσο μπορεί να με επηρεάσει και γιατί; Γιατί κάποιος θα πρέπει να αρνηθεί κάτι σε περίπτωση που ο ίδιος αισθάνεται ότι δεν τον επηρεάζει στο τρόπο γραφής του blog του. Βέβαια από το προσωπικό μέχρι το πόσοι θα ξεπέσουν για να πάρουν διαφήμιση υπάρχει μια διαφορά και εκεί φαντάζομαι είναι οι επιφυλάξεις όλων…
Καλημέρα και από μένα
Παρακολουθώ τις παραπάνω συζητήσεις που περιγράφει ο «οικοδεσπότης» (όπου οικοδεσπότης ο εκάστοτε blogger που θεωρώ ότι φιλοξενεί τις απόψεις μου και εν προκειμένω ο κος Ανδριωτάκης) και εν μέρει έχω συμμετάσχει σ αυτές καθώς είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει άμεσα. Θα ήθελα λοιπόν να καταθέσω τα δύο μου σεντς.
«Άραγε Δεν είναι αυτή (η διαφήμιση) που μειώνει την αξιοπιστία των Media»; Κατά τη γνώμη μου όχι. Την αξιοπιστία των media την μειώνει το γεγονός ότι αποδέχονται την διαφήμιση όποια και αν είναι αυτή και ότι και αν πρεσβεύει. Η δικαιολογία πως η διαφήμιση «πληρώνει» (το οποίο είναι και η αλήθεια) ουσιαστικά δεν υφίσταται εκτός αν αποδεχθούμε ότι όλα αγοράζονται. Ως εκ τούτου αν αποδέχεται ένας οργανισμός το αντίτιμο για να διαφημίζει οτιδήποτε τότε νομιμοποιεί και τη λογική αυτή. Το αυτό φυσικά ισχύει και για μας τους δημοσιογράφους. Αν πάμε (που πάμε) στη λογική του «έχω παιδιά να θρέψω» ή «έχω μηχανή να πληρώσω» ή στην κάλυψη οποιονδήποτε αναγκών μας τότε τίθεται θέμα μόνο μεγέθους του αντιτίμου. Εν ολίγοις -και εν πολλοίς αν θέλετε. Αν αποδέχομαι να γράφω σε ένα μέσο (αφού έχω ανάγκες και πρέπει να τις καλύψω) που φιλοξενεί διαφημίσεις που θίγουν όλα όσα δικαίως αναφέρει ο οικοδεσπότης μας τότε τι με εμποδίζει να γράψω και κάτι πιο φιλικό για τις διαφημίσεις ή αυτά που πρεσβεύουν; Αν δηλαδή αύριο αυξηθούν οι ανάγκες μου (πχ αρρωστήσω ή ότι άλλο) δικαιολογεί το να πω και μια καλή κουβέντα για μια διαφημισούλα που προωθεί την γυναίκα – αντικείμενο;
Τίθεται λοιπόν θέμα προσωπικής ηθικής – όπως κατά τη γνώμη μου τίθεται και παντού. Την οποία προσωπική ηθική δεν μπορεί να υπαγορεύσει κανέναν θεσμικό πλαίσιο. Οι Bloggers και οι ευαγγελιστές του καινούριου μέσου (μεταξύ αυτών φυσικά και εγώ) έχουν την ευκαιρία να κρατήσουν μακριά επιζήμιες τακτικές για την ηθική μας. Το αν θα το κάνουν όμως εξαρτάται μόνο από την προσωπικότητά τους και το αν έχουν προσωπική ηθική. Οι τίτλοι όπως «Bloggers» ή social networking γκουρού ή ότι άλλο δεν λέει -ούτε και πρόκειται να λέει στο μέλλον- τίποτα απολύτως.
Παρεμπιπτόντως όλα τα παραπάνω ισχύουν και για την αλλοδαπή και για την ημεδαπή.
Μανώλη, άλλαξε την λέξη “διαφήμιση” με τις λέξεις ‘’θρησκεία’’, ‘’χρήμα’’, ‘’Αμερική’’, ή δενξέρωγωτίάλλο και θα καταλάβεις ότι κανένας όρος δεν μπορεί να τσουβαλιαστεί κατ΄αυτόν τον τρόπο. Όσο «συντηρητικά» ή «απαισιόδοξα» κι αν τα βλέπεις τα πράγματα.
No point, αν είσαι τόσο ισοπεδωτικός.
Εκείνο που ήθελα να συμπληρώσω είναι κάτι που ενώ είναι γνωστό κάνουμε όλοι πως το αγνοούμε:
ΟΥΤΕ τα παραδοσιακά Μέσα (που είναι περισσότερο συμβατά με την αγορά της διαφήμισης) βγάζουν τα έξοδά τους με τις διαφημίσεις. Γενικά δεν βγάζουν τα έξοδά τους και στο λέω όντας 25 χρόνια μέσα στα Μέσα. Τα ελληνικά ΜΜΕ υπάρχουν για να υποστηρίζονται άλλου είδους επικερδείς δραστηριότητες. Τα ίδια δεν είναι επικερδή!
Γιατί λοιπόν να βγάλουν χρήματα οι μπλόγκερς;
Οι μόνοι που έχουν κέρδη από την αγορά της διαφήμισης είναι οι ίδιοι οι διαφημιστές…
@Άνεμε συμφωνώ. Γνωρίζω κι εγώ πολύ καλά γιατί συνεχίζουν να βγάζουν εφημερίδες. Ωστόσο, στους ισολογισμούς τους εμφανίζουν κέρδη ή ζημίες, και μεταξύ αυτών μεγάλα έσοδα απ’ τη διαφήμιση. Το ότι είναι ζημιογόνες επιχειρήσεις τα ελληνικά Μίντια δε μειώνει τη δύναμη της διαφήμισης. Θέλω να πω ότι εάν σταματούσε σήμερα η εισροή διαφημιστικών εσόδων, πολλά Μέσα θα χρεωκοπούσαν ελλείψει «πελατών». Πάντως, αυτή η παθογένεια (ζημιογόνα Μέσα που χρησιμοποιούνται για πολιτική πίεση) δεν αποτελεί παρά μια ακόμα όψη του γενικότερου προβλήματος, μέρος του οποίου είναι η διαφήμιση. Συμφωνώ επίσης ότι ούτε οι μπλόγκερ θα βγάλουν κατ’ αυτό τον τρόπο χρήματα, γιατί η αναλογία χρόνου που σπαταλούν και πιθανών εσόδων θα είναι πιθανότατα (για την πλειοψηφία) αντιστρόφως ανάλογη.
@x-psilikatzou διαλέγω αρκετά προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιώ κι είναι λίγο άδικο να μου λες ότι «τσουβαλιάζω» τον όρο, όταν έχω δημοσιεύσει ένα βιβλίο 250 σελίδων πάνω στο θέμα. Δε σου λέω ότι θα έπρεπε να το είχες διαβάσει, αλλά τουλάχιστον ας κόμιζες κάποιο επιχείρημα.
@arammos. Δοκιμάστε να εργαστείτε επ’ αμοιβή σε κάποιο παραδοσιακό Μέσο και να ασκείσετε κριτική σε κάποιο διαφημιζόμενο, σε κάποιο διαφημιστή, ή στη διαφήμιση γενικότερα κι έπειτα κάνετε μια προβολή στο Διαδίκτυο. Εδώ συζυτάμε δυνητικές επιπτώσεις της άκριτης υποδοχής της διαφήμισης, δε δικάζουμε το μεμονωμένο χρήστη. Εξάλλου δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε αυτο που με σιγουριά θα συμβεί, τον κατακλυσμό δηλαδή της μπλογκόσφαιρας με διαφημίσεις.
@uroborus. Η ανάλυσή μου βάζει στο κέντρο του προβλήματος τη διαφήμιση, ως Μέσο στα χέρια των βιομηχανιών και των ελίτ. Το κυρίαρχο πρόβλημα ωστόσο, και η αιτία των αιτιών είναι ο τρόπος παραγωγής, η κουλτούρα της ανάπτυξης κ.λπ. Και κάτι άλλο: ας μην τα ρίχνουμε όλα στο επίπεδο της προσωπικής ηθικής. Η ηθική διδάσκεται. Συμφωνώ ωστόσο στο ότι δεν αγοράζονται όλα, όπως κυνικά λένε πολλοί.
@ioudas την καλησπέρα μου
Δεν είχα σκοπό να σε θίξω, όντως δεν έχω διαβάσει το βιβλίο σου και σκοπεύω να το κάνω στις διακοπές μου. Απλά στο μπλογκ μου και στο open θεώρησα ότι έχεις ήδη δει τα επιχειρήματά μου, με αποτέλεσμα, διαβάζοντας το κείμενός σου, να καταλήξω στο ότι αντιμετωπίζεις την διαφήμιση σαν το Απόλυτο Κακό ενάντια στον Καλό Μπλόγκερ, πράγμα που είναι εξίσου άδικο. Αυτά. 🙂
@Μανώλη
Όχι. Οφείλουμε όμως να μην αγνοούμε ότι η διαφήμιση δεν είναι καινός δαίμονας που έρχεται τώρα από το σκουπιδότοπο των παραδοσιακών ΜΜΕ για να καταστρέψει το αμόλυντο και ειδυλλιακό «νέο Παράδειγμα» (κάτι που το ποστ σου αφήνει να εννοηθεί), αλλά ότι ήταν εκεί από την αρχή και το στήριξε στην ανέλιξή του.
Βρίσκω ακραία και απλουστευτική αυτή τη γενική απόρριψη της διαφήμισης – κάθε διαφήμισης, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν αφήνει περιθώρια για συζήτηση.
Διαφωνώ και με την απουσία διάκρισης βάσει «της φύσης» των μέσων – αυτό είναι τσουβάλιασμα. Και ο talos και εγώ θέσαμε ένα ερώτημα που δεν έχεις απαντήσει: μήπως αυτή η προβολή που ζητάς στο τελευταίο σου σχόλιο από τον arammos δεν έχει νόημα; Μήπως οι σχέσεις εξάρτησης ενός παραδοσιακού μέσου από τους διαφημιστές δεν μπορούν να αναπαραχθούν στο νέο; (γιατί κόστος εισόδου και κόστος λειτουργίας είναι πρακτικά μηδενικά στο τελευταίο)
Τη στιγμή που όλα (θέλουμε να) είναι ελεύθερα στο διαδίκτυο, ένας χώρος που λειτουργεί με συνδρομές φαίνεται ως κάτι τι παράλογο. Επειδή η λειτουργία του κοστίζει μεν, αλλά οι «πολλοί» δεν το καταλαβαίνουν αυτό, κάπως πρέπει να «βγάζει τα έξοδά του» και αν ζητήσει συνδρομές θα κλείσει αυτομάτως ή θα περιορίσει το αναγνωστικό κοινό του -έχει συμβεί ήδη. Αυτό το κενό έρχεται να γεμίσει η διαφήμιση. Με εξοργίζουν οι διαφημίσεις, ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έπαιρναν τη θέση που έχουν σήμερα, παρόλ’ αυτά όμως είναι αναγκαίο κακό στην εποχή μας.
–>> Οι διαφημίσεις εξασφαλίζουν την ευρεία διάδοση με παράλληλο έλεγχο των έντυπων μέσων, οι συνδρομές περιορίζουν το αναγνωστικό κοινό και αυξάνουν το κόστος της πληροφόρησης.
Διαφημίσεις ή συνδρομές λοιπόν; Υπάρχει κάτι άλλο..? Υπάρχει τρόπος διαφοροποίησης του ιντερνετ από τον «κλασικό» χώρο των εντύπων;
Μανώλη μου είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσω το γιατί «δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε αυτό που με σιγουριά θα συμβεί, τον κατακλυσμό δηλαδή της μπλογκόσφαιρας με διαφημίσεις» όπως και την αντίστοιχη φράση της x-psilikatzou: «Αν και σε ένα – δύο χρόνια, παίζει να μην υπάρχει blog χωρίς διαφήμιση, απλά είμαστε οι πρώτοι και χρειάζεται να φάμε ένα κάποιο κύμα ηλιθιότητας πριν κάποιοι καταλάβουν ότι δεν είναι αμαρτία να πληρώνεσαι.»
Που στηρίζετε αυτή σας τη βεβαιότητα;
Τι μας οδηγεί προς τα εκεί;
Και για να συμπληρώσω τη σκέψη μου…
Ας μπούμε για λίγο στη θέση του διαφημιστή. Σωστά ολόσωστα τα όσα περιγράφεις για τον ρόλο τους στην ποιότητα εφημερίδων, τηλεοράσεων και περιοδικών, σκέψου όμως την αγωνία τους να πλασάρουν τα προϊόντα –να διαθέσουν το χρήμα των πελατών τους- σε «ζώνες», εκπομπές, δελτία ειδήσεων, σελίδες που μπορεί να αποδειχτεί ότι «δεν τραβάνε» (και για να πούμε ολόκληρη την αλήθεια δεν φταίνε ΜΟΝΟ οι διαφημίσεις για το χάλι του εκπεμπόμενου προγράμματος ή των κακών κειμένων, όπως και να το κάνουμε κάποια ευθύνη έχουν και οι κακοί παραγωγοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, δημοσιογράφοι, σχολιαστές).
Φαντάσου τώρα αν μπορεί αυτό το (επισφαλές και εν πολλοίς ανέλεγκτο) σκηνικό μεταφερθεί στα χαοτικά (και διαδραστικά) μπλογκς! Οσο κι αν κάποιοι μπλόγκερς συμμορφωθούν εις τα υποδείξεις, θα παραμένει πάντοτε ένα ναρκοπέδιο για όσους θέλουν να επενδύσουν επάνω τους.
Στο κάτω κάτω, στα Παραδοσιακά ΜΜΕ υπάρχει πάντοτε μια ιεραρχία όπου η «κορυφή» (ένα επιχειρηματίας) δίνει «γραμμή». Στη μπλογκόσφαιρα πως θα συμβεί κάτι τέτοιο;
x-psilikatzou Δεν αντιμετωπίζω την κατάσταση μανιχαϊκά. Δεν έχω διαβάσει παρά το ποστ σου, το οποίο και βρήκα ενδιαφέρον.
yorgos Κανείς δε μίλησε περί αμόλυντου και καθαρού Διαδικτύου. Δε μπορείς όμως να αμφισβητήσεις το γεγονός ότι εδώ υπάρχει μια ευκαιρία. Η κατάσταση δεν έχει παγιωθεί, και μπορούμε ακόμα να συνδιαμορφώσουμε αυτό που είπα νέο παράδειγμα. Προσωπικά με αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι η διαφήμιση ήταν εδώ απ’ την αρχή. Το σημαντικό είναι ότι εδώ δεν έχει γίνει ακόμα κυρίαρχος ο δικός της Λόγος, το δικό της Παράδειγμα.
Ακραία είναι η διαφήμιση, και απλουστευτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο αναπαριστά τη ζωή και προωθεί μοντέλα και τρόπους ζωής, εγώ είμαι πολύ επιεικής κι έτοιμος να παραδεχτώ λάθη και παραλείψεις. Επιπλέον είμαι ανοιχτός στην κριτική, ενώ η διαφήμιση απαγορεύει, αποκλείει και φιμώνει οποιαδήποτε δημόσια κριτική τολμά να της ασκηθεί. Φοβάμαι ότι ο διάλογος που γίνεται αυτή εδώ τη στιγμή σε διαψεύδει.
Ανεμε η βεβαιότητα που εκφράζω πηγάζει απ’ την εμπειρική παρατήρηση της μπλογκόσφαιρας. Θέλω να πω ότι διαφαίνεται μια σοβαρή τάση να γίνει κάτι τέτοιο, δεν είμαι βέβαια προφήτης! Για να απαντήσω και στο Υorgo και τον talos, νομίζω ότι οι τεχνικές δυσκολίες, τα όποια εμπόδια, και οι ιδιαιτερότητες της φύσης του Μέσου, θα παρακαμφθούν, θα προσαρμοστούν, θα σμιλευτούν ώστε να υπηρετούν το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό μοντέλο. Αυτό γίνεται τόσο θεσμικά, όσο και τεχνικά, τόσο στη συνείδηση του ενός, όσο και στη συνείδηση των πολλών, διότι οι σχέσεις κυριαρχίας έχουν αυτή την τάση: να νομιμοποιούν αυτό που με μια πρώτη ματιά μοιάζει απίθανο, παράλογο, άτοπο. Και πώς το κάνουν αυτό; Εξαγοράζοντας. Αν πέσει στα χέρια σου ένα έντυπο του χώρου της διαφήμισης, το μάρκετινγκ ουίκ π.χ., θα δεις πόσο απασχολεί τον κόσμο της «επικοινωνίας» το Διαδίκτυο και πόσους τρόπους επινοούν (και με τί γλώσσα!) ώστε να μπουν αναίμακτα στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Κι είναι αλήθεια ότι τους απασχολεί αρκετά το τί θα κάνουν εδώ μέσα. Τώρα, η μη ιεραρχική δομή καθώς και η αποσπασματικότητα του Μέσου, για ‘μένα δεν είναι εμπόδια, μιας και τα πάντα σ’ αυτό το καθεστώς τείνουν προς τη συγκέντρωση. Αλλά και να μη συμβεί αυτό, η διαφήμιση και πάλι θα επιληφθεί απαντώντας στην αποκέντρωση με αποκέντρωση. Θέλω να πω ότι όταν απαγορεύθηκε η διαφήμιση προϊόντων καπνού στα έντυπα, κατακλύστηκε ο δημόσιος χώρος με billboard τσιγάρων. Το budget υπήρχε, απλά μοιράστηκε διαφορετικά. Ίσως όχι τόσο αποτελεσματικά, όχι τόσο στοχευμένα, όχι και τόσο νόμιμα, αλλά διοχετεύτηκε. Η διαφήμιση είναι δομικό στοιχείο του βιομηχανικού πολιτισμού. Δε θα απαλλαγούμε από αυτή εντελώς. Μπορούμε ωστόσο να την περιορίσουμε, όπως έκανε π.χ. το δημαρχιακό συμβούλιο του Σάο Πάολο, που απαγόρευσε την υπαίθρια διαφήμιση.
rodia Ας αυξηθεί η τιμή της ενημέρωσης, μήπως και δούμε μαζί να αυξάνεται και η αξία της!
Παρατηρώ μια σύγχυση στον ορισμό του «Μέσου». Το οποίο, για να ξαναπιάσουμε τα πολύ βασικά, είναι το World Wide Web που σχεδιάστηκε γι’ αυτό ακριβώς τον σκοπό. Ως μέσο ηλεκτρονικής δημοσίευσης με απλουστευμένες διαδικασίες παραπομπής. Τα διαβόητα πια ιστολόγια είναι «Μέσο» όσο και το όφσετ ή το ταμπλόιντ ανάλογα τη σκοπιά που θα το δεις (σαν τρόπο έκδοσης ή, ορθότερα, σαν φόρμα).
Έτσι θα συμφωνήσω με αρκετούς από τους παραπάνω ότι το θέμα είναι υπεργενικευμένο, πιάνοντας περίπου από παιδικές ζωγραφιές μέχρι έντυπα προιόντα εκδοτικών κολοσσών . Αλλά αν δεν ήταν, δε θα ήταν και πιασάρικο, υποθέτω 😉
http://business.guardian.co.uk/story/0,,2125383,00.html
Λυπάμαι αλλά δεν θα εργαστώ ως δημοσιογράφος. Δεν μου φταίει ο εαυτός μου σε τίποτα… παρόλα αυτά σε παραδοσιακό μέσο εργάζομαι εάν παίζει κάποιο ρόλο αυτό. Εάν συζητάμε τις δυνητικές επιπτώσης της άκριτης υποδοχής της διαφήμισης, συμφωνώ με τα λόγια σας. Δεν θα μπορούσα να διαφωνίσω κιόλας καθώς οι γνώσεις μου και η πείρα μου στον τομέα δεν μου το επιτρέπουν ακόμα. Εάν συζητάμε (έτσι βλέπω και τιε τοποθετήσεις των άλλων) ειδικά για το αν, πότε και ειδικά για τα ιστιολόγια (κάπως ) έχω ακόμα τις επιφυλάξεις μου.
Δεν έχω πρόβλημα με τις διαφημίσεις στα blogs, ούτε άλλωστε και με τις διαφημίσεις γενικά. Αν είναι τόσο καλός ο διαφημιστής και μου πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες μπράβο του ας πρόσεχα.
Αντιθέτως έχω πρόβλημα με τα τεράστια πανό στα βουνά και στα λαγκάδια, με τα άπειρα φυλλάδια που βρίσκω στο γραμματοκιβώτιο μου και με τις αφίσες που βλέπω σε όλες τις κολόνες.
Πάντως ο Monde Diplomatique βάζει διαφημίσεις κανονικότατα, ένα από τα τελεύταία τεύχη που διάβασα είχε δισέλιδη διαφήμιση για μία Γαλλική μάρκα αυτοκινήτων. Ακόμα χειρότερα μου στέλνει όλη την ώρα emails για να τον «υποστηρίξω» οικονομικά σαν «φίλος».
Στην περίπτωση του blogger (δεν ξέρω πως δουλεύει το wordpress) η ένσταση μου είναι ότι δεν επιλέγεις τις διαφημίσεις, σίγουρα όμως δεν θα γίνω «υπόχρεος» κάποιου αν το χρησιμοποιήσω στο blog μου.
Σε κάθε περίπτωση κάθε παραδοσιακό μέσο έχει την επιλογή να επιλέξει τις διαφημίσεις που βάζει, η Καθημερινή δεν έχει βάλει ποτέ διαφημίσεις «γνωριμιών» τύπου 090 η Ελευθεροτυπία από όσο γνωρίζω βάζει.
Υ.Γ. ποιο είναι αυτό το βιβλίο που αναφέρετε όλη την ώρα;
Κύριε Καραμήτρο, μέχρι πριν λίγους μήνες η εν λόγω επιθεώρηση δεν φιλοξενούσε διαφημίσεις. Τώρα, βλέπω ότι όντως έχει. Μπήκα στην ιστοσελίδα της και το επιβεβαίωσα. Γνωρίζω ότι τελευταία είχε τεράστιο οικονομικό πρόβλημα επιβίωσης, και γι’ αυτό εντατικοποίησε τις εκκλήσεις για συνδρομές. Αυτό που εσείς εκκλαμβάνετε ως «σπαμ» ήταν ενδεχομένως μια κίνηση απελπισίας. Μη θεωρήσετε ωστόσο ότι προσπαθώ να κρίνω τον Ραμονέ ή το έντυπο, ούτε να απολογηθώ εκ μέρους του. Δε με ικανοποιεί αυτή η αλλαγή πλεύσης, θα μπορούσα να τη θεωρήσω μια ήττα. Αλλά ποιός είπε, ότι στην προσπάθεια να αλλάξει κάτι, δε θα γίνουν λάθη, εκτροπές, πισωγυρίσματα; Γιατί είμαστε τόσο αυστηροί με όσους έστω προσπαθούν, με όσους δε συναινούν στο κυνισμό των ημερών; Εν πάση περιπτώσει, δείτε ένα άλλο παράδειγμα που εξακολουθεί να ισχύει: οι δημοσιογράφοι της διαδικτυακής παρουσίας του BBC διαμαρτυρήθηκαν έντονα πριν από μερικούς μήνες, προκειμένου να αποτρέψουν τις διαφημίσεις στην ιστοσελίδα του BBC και το κατάφεραν. Θέλω να πω ότι μάχες δίνονται, μάχες κερδίζονται και μάχες χάνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τις υπαίθριες διαφημίσεις που απεχθάνεστε. Κατά καιρούς σημειώνονται νίκες, αλλά βέβαια δεν είναι αρκετές. Αν δε δούμε το δάσος της διαφήμισης, και μαζί τις δομές που τη στηρίζουν και τη γεννούν ως ηγεμονικό Λόγο, θα παλινδρομούμε.
Σχετικά με το περιεχόμενο των διαφημίσεων τώρα, λέτε ότι δεν έχετε πρόβλημα. Δεν έχετε πρόβλημα που τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται μ’ αυτές τις εικόνες, μ’ αυτά τα ιδεολογήματα, μ’ αυτές τις υποσχέσεις; Δεν έχετε πρόβλημα με τη σεξιστική εικόνα των γυναικών που προωθεί η διαφήμιση, δεν έχετε πρόβλημα με τις διαφημίσεις που απευθύνονται σε παιδιά, δεν έχετε πρόβλημα με τις κρυμμένες (ή αλλιώς γκρι) διαφημίσεις;
Τέλος, συμφωνώ με αυτό που λέτε εσείς καθώς και άλλοι σχολιαστές, ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις κι αποχρώσεις. Το σημαντικό ωστόσο, δεν είναι να απαγορεύσουμε στην αυτοκινητοβιομηχανία φερ’ ειπείν να διαφημίζεται με κάποιο τρόπο. Το σημαντικό είναι να θέσουμε κανόνες που να μπορούν να εφαρμόζονται. Να προωθήσουμε αλλαγές και τομές, να μην συναινέσουμε σ’ αυτό το καθεστώς που μάς θέλει όλους πουλημένους, ή δυνάμει πουλημένους, σχετικιστές, και κυρίως κυνικούς αναπαραγωγούς μιας νοσηρής κατάστασης. Το γεγονός ότι αγαναχτείτε με τις υπαίθριες διαφημίσεις είναι κατά τη γνώμη μου ευοίωνο: τώρα δεν έχετε παρά να συνδέσετε αυτό που συμβαίνει στον απτό δημόσιο χώρο, μ’ αυτό που συμβαίνει στα παραδοσιακά Μέσα. Συνδέοντας τις τελείες, θα σας αποκαλυφθεί η μαγική εικόνα. Η εκτεταμένη ασυλία της διαφήμισης έχει μόνο ένα προηγούμενο: τη βασιλεία, τη μοναρχία, την ηγεμονία, ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, με δυο λέξεις, τη μοναδική σκέψη.
«Κύριε Καραμήτρο» με τις διαφημίσεις στα blogs δεν έχω πρόβλημα με τον πλυθηντικό όμως ναι 😛 Ας σοβαρευτώ αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ο πλυθηντικός και το formal writting στα blogs με παραξενεύει.
Δεν εννοούσα πως το email που παίρνω ανά τακτά διαστήματα είναι spam, άλλωστε είμαι γραμμένος στο mailing list και αν με ενοχλούσε τόσο πολύ θα ζητούσα να με βγάλουν από τη λίστα. υποθέτω πως ο λόγος ύπαρξης αυτού του email είναι ότι ένα ποσοστό του περιοδικού ανήκει στους αναγνώστες, άλλωστε αντίστοιχη αίτηση υπάρχει και στην έντυπη έκδοση (Amis du «Diplo»). Για την περίπτωση της «ήττας» δηλαδή της μείωσης της κυκλοφορίας του περιοδικού (ανήκω στους πρώην αναγνώστες) φταίει ο Ramonet και η συντακτική ομάδα του. Πάντως η cartographie του παραμένει κορυφαία. Διαφημίσεις είχε πάντα, έστω βιβλίων, μπορώ να κοιτάξω παλιά τεύχη όταν πάω σπίτι για να το επιβεβαιώσω. Ο Economist δεν έχει αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα αλλά είμαι εντελώς εκτός θέματος.
Ήθελα να αναφέρω το BBC σαν παράδειγμα ΜΜΕ χωρίς διαφημίσεις, το οποίο συνδυάζει και ποιότητα, αλλά το BBC το πληρώνουν οι Βρετανοί φορολογούμενοι (τους ευχαριστώ…).
Δεν θέλησα να πω πως είμαι υπέρ των διαφημίσεων χωρίς κανένα περιορισμό, κάτι που δεν υπάρχει πουθενά στον Δυτικό κόσμο, όμως δεν ξέρω ποιοι περιορισμοί πρέπει να μπουν (πχ πορνογραφία ή παιδική διαφήμιση). Για τους κανόνες που αναφέρετε το πρόβλημα είναι πως δεν τους εφαρμόζουμε στη χώρα μας όχι πως δεν υπάρχουν ή ότι δεν μπορούν να εφαρμοστούν.
Τέλος δεν ξέρω πόση ασυλία έχει η διαφήμιση, πάντως απόλυτη ασυλία έχει η υπαίθρια (και παράνομη) διαφήμιση με τις αφίσες στις κολόνες, ειδικά όταν πρόκειται για πολιτική διαφήμιση. Αυτή πράγματι αναπαραγάγει μία νοσηρή κατάσταση.
α. Ήττα αποκάλεσα την εισροή διαφημίσεων από βιομηχανικά συγκροτήματα.
β. Θέλω να ξαναπώ ότι η κριτική μου εστιάζει στη δομή. Αν θέλετε να μιλήσουμε περιπτωσιολογικά, φυσικά και θα κάνω διακρίσεις κι αξιολογικές συγκρίσεις του ύφους είναι προτιμότερο να διαφημίζεις ένα μικρό εκδοτικό οίκο παρά μια βιομηχανία όπλων κ.λπ. Αλλά τότε θα έχουμε χάσει το δάσος, που είναι ένα πλέγμα σχέσεων και πρακτικών, απ’ τα λόμπυ μέχρι τις εταιρείες δημόσιων σχέσεων, κι απ’ την τοποθέτηση προϊόντων σε φιλμ μέχρι το guerilla marketing.
γ. Κι επειδή το πληρώνουν οι φορολογούμενοι τί σημαίνει; Το BBC λογοδοτεί στην κοινωνία, στους τηλεθεατές και στους εργαζόμενούς του κι όχι στους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους. Αυτό τουλάχιστον οφείλει να κάνει.
δ. Σχετικά με τους κανόνες και τη δεοντολογία, μια απλή έρευνα μπορεί να σας πείσει. Να σημειώσω μόνο ότι στο συμβούλιο ελέγχου επικοινωνίας, δεν εκπροσωπείται η τελευταία μόδα μας, που ακούει στο όνομα κοινωνία των πολιτών, ήτοι οι καταναλωτές, οι πολίτες, οι δέκτες της διαφήμισης.
ε. Εν πάση περιπτώσει, αφού επιθυμείτε κι εσείς να απαλλαγούμε απ’ την υπαίθρια διαφήσμιση, είτε προωθεί βιομηχανικά προϊόντα είτε πολιτικά κόμματα ή πρόσωπα, εξηγείστε μου -σχετικά με την ασυλία που υποστηρίζω ότι απολαμβάνει- γιατί δε μπορεί να υπάρξει κριτική της διαφήμισης στα Μέσα, όπως φερ’ ειπείν υπάρχει κριτική κινηματογράφου, ή τηλεόρασης, μουσικής κ.λπ.
Αν και υπάρχουν πολλά ακόμα προς συζήτηση, αν μιλάμε για πρακτικά βήματα, η απαίτηση για κατάργηση της διαφήμισης στα κρατικά μέσα (στα οποία είναι ένα μικρό μέρος του προϋπολογισμού τους) είναι και εφικτή και ζητούμενη. Δεν είναι ο ρόλος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης η διαφήμιση ιδωτών.
Εχω γράψει σε αρκετά μπλοκ για τη διαφήμιση. Επιμένω ότι θα αλλοιωσει τη μορφή των μπλογκ και θα μας εισάγει ( θα σας εισαγει ) σ εναν ακρατο ανταγωνισμό. Το βρίσκετε απαραίτητο, υγιές, ωραίο ; ‘
Δεν ξερω. Από κει και περα, όμως, σε ελευθερες κοινωνίες ζουμε, ανεξάρτητες υπάρξεις είμαστε, ο καθένας ας αποφασίσει για τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται ούτε να συνωμοτήσουμε, ούτε να συνεργαστούμε , ούτε να αισθανθούμε ομαδικώς ενοχες. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα
ριτσα μασουρα
talo συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, το θέμα της διαφήμισης στα Μέσα είναι το μεγάλο ταμπού.
Κυρία Μασούρα, το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) αισθητικό. Είναι εκτός των (πολλών) άλλων και δεοντολογικό. Στην εφημερίδα π.χ. όπου αρθρογραφείτε εμφανίστηκε πρόσφατα μια διαφήμιση αυτοκινήτου, στην οποία πρωταγωνιστούσε ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος. Όπως θα γνωρίζετε απ’ τον κανονισμό της ΕΣΗΕΑ, αυτό είναι αντιδεοντολογικό. Εμείς εδώ επαναλαμβάνω δε δικάζουμε κανέναν. Αναλύουμε τα φαινόμενα, εξετάζουμε το τί φταίει, και το πώς ενδεχομένως θα μπορούσε να διορθωθεί.
Μια και αναφέρθηκες στην διαφήμιση από δημοσιογράφους και στις αντιδράσεις για αυτές: έγινε πολύς ντόρος και για την διαφήμιση από επιστήμονα (και δη ακαδημαϊκό), του ιδίου αυτοκινήτου. Τα σχετικά παρατίθενται στο Greek University Reform και ίσως τα βρεις ενδιαφέροντα….
Καλό μήνα! Η συζήτηση στην οποία με παραπέμπεις talos έχει ενδιαφέρον (αλλά είναι και αστεία μαζί). Το εν λόγω αυτοκίνητο, η μάρκα του δηλαδή, αν θυμάσαι, έχει πρωταγωνιστήσει στο τίτλο ενός ευπώλητου βιβλίου του THomas Friedman. Πρόκειαται για ένα απ’ τα σημαντικότερα status symbol του δυτικού πολιτισμού σήμερα, και μια απόδειξη της τεχνολογικής εξέλιξης στα καταναλωτικά αγαθά. Αναφορικά όμως με τον εν λόγω δημοσιογράφο, θυμίζω ότι ο συγκεκριμένος εργάζεται στην κρατική τηλεόραση, κάτι που αν συνδυαστεί με αυτό που έγραψες, καθιστά την ενέργειά του ακόμα πιο κατάπτυστη. Για τον επιστήμονα τώρα, τι να πει κανείς. Πιθανώς να χρησιμοποιεί σαν «άλλοθί» του το Γκορμπατσόφ που διαφήμισε πίτσες!
κ. Ανδριωτάκη εχω διαβασει το βιβλιο σας και το βρήκα πολύ ενδιαφερον ….Εξαλλου εχουμε βρεθεί και μιλήσει σε μια εκδήλωση στην Διεθνη εκθεση βιβλιου Θεσσαλονικης.
Επι του θεματος θα ηθελα να πώ οτι με τρομάζει ο ενθουσιασμός για το Νεο μεσο….οχι τόσο το νεο μεσο …οσο ο ενθουσιασμός για τις δηθεν προοπτικές του…
Αντιθετα με την διαχυτη αισιοδοξια , εχω την εντυπωση οτι το μπλογκινγκ συνθετει μια ακόμα βαθμίδα προς τα κάτω ,προς την εξατομικευση-ιδιωτικοποιηση της ενημερωσης και την αποδιαρθρωση του Δημοσιου χωρου….
Θελω να πώ πως αν καποτε (μεχρι προσφατα) οι εφημεριδες και τα αλλα ΜΜΕ συνεθεταν την αισθηση ενός νοητου Δημοσιου χωρου που ενδιεφερε ολους
…τώρα αυτος ο Δ. Χ αποσυντονιζεται σε μικρες μικρες-ιδιωτικές- ψηφιδες
… Αυτό οδηγεί αναποφευκτα στην ιδωτική μοναξια , στον αυτισμό της ενημερωσης ,σε μικρες μικρες ιδιολέκτους που δεν επικοινωνουν μεταξύ τους
… Τωρα η διαφημιση … Νομιζω -μεσ την απαισιοδοξη οπτική μου- οτι η διαφημιση -και μαλιστα χωρις κανέναν ελεγχο , ακόμα και η »μαυρη» ή φαια διαφημιση… στο μελλον, θα διεισδύσει για καλά στα μπλογκ …και θα ταιριαξει καλά με τη ΄λογική τους
-Και δεν θαναι φυσικά η μαζική διαφημιση -αλλά κατι πολυ πιο εξειδικευμενο , που θα αφορα σε συγκεκριμμενες ομαδες πληθυσμου και ταυτοτητες- …για τις οποιες τα μπλογκς θα δινουν πληρη στοιχεια… -Κοντολογής, νομιζω οτι το μπλογκινγκ προετοιμαζει το εδαφος για καινουρια και πρωτακουστα ειδη ελεγχου και παρακολουθησης της συμπεριφορας(ενα νεο Ranopticon )…
…ελπίζω τα πραγματα να εξελιχθουν καλύτερα απο οτι τα φανταζομαι (αλλά δεν βλέπω -σημερα-κανένα πιθανό λόγο για μια τετοια τροπή . ) .