Εδώ και αρκετούς μήνες παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου συζήτηση περί «πρόωρων εκλογών» η οποία κορυφώνεται τις τελευταίες ημέρες, όπου οι πάντες συμφωνούν πλέον, ότι θα γίνουν εκλογές τον προσεχή Σεπτέμβριο. Πέρα απ’ το σκανδαλώδες στοιχείο του αποπροσανατολισμού του δημόσιου διαλόγου που πέτυχε η εν λόγω φλυαρία και ρητορική (αντί να γίνονται στους υπουργούς ουσιαστικές ερωτήσεις, τα Μέσα τούς ρωτούν εδώ και μήνες πότε θα γίνουν εκλογές), θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αμφότερα τα μέρη του λεγόμενου «δικομματισμού», χρησιμοποιούν τη συνταγματική δυνατότητα των πρόωρων εκλογών προς ίδιον όφελος. Αφού δε μπορούμε να κατηγορήσουμε ένα μόνο σχηματισμό, συμπεραίνουμε ότι εδώ υπάρχει ένα είδος αμοιβαίου οφέλους.

 

 

 

 

Το θέατρο που παίζεται εσχάτως με τη συναίνεση των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων της χώρας, μάς δείχνει ξεκάθαρα ότι η πολιτική στην χώρα μας έχει εκτραπεί και περνά όντως μια σοβαρή κρίση που τείνει σε συγκαλυμένες μεν, αλλά εντελώς αυταρχικές, μορφές άσκησης της εξουσίας. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία συμμετέχουν, ενορχηστρώνουν, χειραγωγούν το όλο θέαμα προς το δικό τους συμφέρον, εκτρέποντας τη συζήτηση σε ανούσιες ανταλλαγές πυρών. Θέλοντας να συσκοτίσουν την πικρή αλήθεια της ομοιότητάς τους, οι υποψήφιοι εκατέρωθεν, αναλώνονται σ’ ένα μικροκομματικό και λαϊκίστικο παραλήρημα, που μοναδικό του στόχο έχει την πρόκληση συναισθημάτων. Φόβος, σύγχυση, αίσθηση απειλής, χαρά, προσμονή, ελπίδα, ασφάλεια, κάθε χειρονομία, κάθε μορφασμός που γίνεται στην τηλεόραση από κάποιο πολιτικό ή δημοσιογράφο, μεταφράζεται σε ψήφους. Η πολιτική στην Ελλάδα σήμερα διεξάγεται «επιστημονικά», «επικοινωνιακά» και σταθερά με όρους συναισθηματικούς, γι’ αυτό και βλέπουμε να υποβαθμίζεται διαρκώς ο διάλογος με όρους μη-προσωπικούς.
Η διαφορά μας με τον υπόλοιπο, αναπτυγμένο κόσμο, είναι ότι ακόμα κι επί προσωπικού, αποφεύγουμε να εισέλθουμε στην ουσία, ίσως γιατί είναι αδύνατο πλέον να εντοπίσουμε κάποια ουσιαστική διαφορά. Οι ημεδαποί πολιτικοί μοιάζουν αφόρητα μεταξύ τους, γι’ αυτό αποφεύγουν, λες από τακτ, την ουσιαστική αντιπαράθεση. Αποκορύφωμα, το ίδιο το debate των δύο αρχηγών, το οποίο δειξάγεται με τόσο αυστηρούς κι απάνθρωπους όρους που δε μπορεί με τίποτα να θυμίσει πραγματικό διάλογο μεταξύ ζωντανών ανθρώπων. Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, στο συνέδριο για την ανάδειξη του υποψήφιου των Δημοκρατικών, ο Τζων Έντουαρντς είπε ότι «εμένα δε θα με δείτε εξώφυλλο στο Fortune, να λέω πως είμαι ο υποψήφιος που προτιμούν οι μεγάλες πολυεθνικές», εννοώντας την Χίλαρι Κλίντον η οποία πόζαρε στο εξώφυλλο του περιοδικού με τη λεζάντα «Οι μπίζνες αγαπούν τη Χίλαρυ!». Άραγε στην Ελλάδα, θα μάθουμε κάποτε ποιούς υποψήφιους προτιμούν οι μεγάλες εταιρείες; Τί ποσά συνεισφέρουν συγκεκριμένες εταιρείες για την καμπάνια συγκεκριμένων προσώπων; Άραγε θα το μάθουμε ποτέ;

 

 

Το έχω γράψει και στο βιβλίο μου ως κάτι ενδεικτικό αλλά και αξιοσημείωτο που κομίζει η τεχνολογία των ιστολογίων στην πολιτική, αλλά με αφορμή τις εκλογές αισθάνομαι υποχρεωμένος να το αναφέρω ξανά. Ο Χάουαρντ Ντιν, το 2004, μπορεί να μην πήρε το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, αλλά κατόρθωσε, με τη βοήθεια του επιτελείου του, και πιο συγκεκριμένα του Τζο Τρίπι, να συγκεντρώσει 59 εκατομμύρια δολλάρια από μεμονωμένους πολίτες. Ο Τρίπι λοιπόν δήλωσε σε ανύποπτο χρόνο ότι ονειρεύεται μια μελλοντική καμπάνια που θα δώσει τέλος στις κρατικές κι επιχειρηματικές επιδοτήσεις. «Θα δεχόμουν» είπε ο Τρίπι, «χρήματα μόνο από απλούς πολίτες που θα μπορούσαν να δώσουν το πολύ 250 δολλάρια ο καθένας». Αν γινόταν αυτό, ισχυρίζεται ο κύριος Τρίπι, δεν θα χρειαζόταν ούτε το κρατικό χρήμα αλλά ούτε και τα εκατομμύρια των πάμπλουτων για να γίνουν οι καμπάνιες, και τότε θα βλέπαμε ποιός θα κυβερνούσε την χώρα…

 

 

Το αποτέλεσμα της κήρυξης πρόωρων εκλογών στην χώρα μας θα είναι μια πολύ σύντομη προεκλογική περίοδος, η οποία θα είναι αποτρεπτική για τη σύναψη ουσιαστικού διαλόγου μέσα στην κοινωνία. Φαίνεται ότι τόσο το ΠΑ.ΣΟ.Κ όσο και η Νέα Δημοκρατία, επιθυμούν για άλλη μια φορά να οδηγήσουν το εκλογικό σώμα στις κάλπες, ανενημέρωτο και αποπροσανατολισμένο. Οι προεκλογικές παροχές έχουν ήδη εξαγγελθεί καθιστώντας τους ψηφοφόρους εν δυνάμει και παροδικά ευχαριστημένους, ενώ οι υποσχέσεις και οι «προγραμματικές δεσμεύσεις» ρίχνονται στο τραπέζι αφειδώς μήπως κι έλξουν το ενδιαφέρον των επονομαζόμενων αναποφάσιστων. Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουν αντιληφθεί πως το παιχνίδι παίζεται σε επικοινωνιακή βάση κι έτσι δεν κουράζονται πολύ να σκεφτούν ουσιαστικές λύσεις για τον τόπο και τα αδιέξοδά του, προτιμώντας να αναμασούν πρόχειρα κάποια δημοφιλή εδάφια του κομματικού προγράμματός τους.

 

 

Σαν αποτέλεσμα, οι ίδιες οι εκλογές συνιστούν ένα επικοινωνιακό εργαλείο το οποίο χρησιμοποιείται κυνικά, προκειμένου να εξασφαλίσει την ποθητή πλειοψηφία των 151 εδρών. Τα δύο κόμματα συνασπίζονται πίσω από μια σύντομη προεκλογική περίοδο προκειμένου να αποτρέψουν κάποια έκπληξη, που θα σήμαινε απειλή στην αυτοδύναμη κυβέρνησή τους. Για τα δύο κόμματα «εξουσίας», δε τίθεται παρά μόνο το δίλημμα «ή εσύ, ή εγώ». Προκειμένου να αποφευχθεί μια πιο πολυφωνική, πιο αντριπροσωπευτική βουλή, θα κάνουν τα πάντα. Αν αυτό σημαίνει εκλογές κάθε δύο χρόνια, προεκλογική περίοδο δύο εβδομάδων, καθημερινούς δήθεν διαξιφισμούς στα ΜΜΕ κ.λπ., αυτό και θα κάνουν.

Το μόνο βέβαιο, σε ότι αφορά την ιστολογόσφαιρα, είναι ότι οι επερχόμενες εκλογές θα αποτελέσουν ένα νέο λαμπρό κεφάλαιο στην ιστορία της «πολιτικής επικοινωνίας», του «πολιτικού μάρκετινγκ», ή αλλιώς της πολιτικής προπαγάνδας και της πολιτικής διαφήμισης. Τα ιστολόγια και το Διαδίκτυο θα είναι το νέο εργαλείο που θα προσεταιριστεί διακομματικά η ελληνική πολιτική σκηνή, προκειμένου να πείσει τους νέους ψηφοφόρους, χωρίς να χρειαστεί ωστόσο να «αμιφσβητήσει» τις παραδοσιακές μεθόδους (την υπαίθρια διαφήμιση π.χ.). Δυστυχώς όμως για τα μεγάλα κόμματα το Διαδίκτυο δεν είναι φέουδό τους, όπως ο δημόσιος χώρος, οι δρόμοι και οι τοίχοι της πόλης. Ο έλεγχος της νέας αυτής δημόσιας σφαίρας, του νέου αυτού Μέσου δεν είναι ακόμα ολοκληρωτικός, όπως είναι στην τηλεόραση ή στις ταράτσες των πολυκατοικιών, οπότε οι εκπλήξεις δεν αποκλείονται…