Χθες, 27/09/07, συμμετείχα στο πάνελ του βιβλιοπωλείου Ιανός, που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Μαραθιά, με αφορμή τα βιβλία των blogger. Ομολογώ ότι οι συζητήσεις στις οποίες λαμβάνω μέρος τελευταία γίνονται όλο και πιο ενδιαφέρουσες. Τα ιστολόγια μπαίνουν στην ατζέντα ως αυτόνομο θέμα, κι έτσι δίνεται η ευκαιρία σ’ όλους μας να διατυπώσουμε τις θέσεις, τις προτάσεις, τις ανησυχίες μας. Η τεχνολογία αποδεικνύει ότι μπορεί να συγκεντρώσει ανθρώπους, να τους ριζοσπαστικοποιήσει ενδεχομένως, και να τους μετατρέψει σε υποκείμενα με βούληση, και διάθεση για παρεμβάσεις.
Η δική μου θέση που προσπάθησα στην κουβέντα να τη συνοψίσω άλλοτε με μεγαλύτερη, κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία, ήταν η εξής: η τεχνολογία, τα Νέα Μέσα και πιο συγκεκριμένα τα υπό συζήτηση blog, κομίζουν μια μεγάλη ευκαιρία τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο πολιτικό και πολιτισμικό πεδίο. Την ευκαιρία αυτή φαίνεται ότι την αναγνωρίζουν και να την αποδέχονται πολύ λίγοι από εμάς. Όταν εμπεδωθεί η δυναμική του Μέσου, θα δούμε πιθανώς να αυξάνεται κι ο αριθμός των ιστολόγων που θέλουν να φέρουν κάτι πιο ζωντανό και ρηξικέλευθο στο πεδίο που έχουν διαλέξει να εκφραστούν. Γιατί το θέμα δεν αφορά απλά σε μια παροδική μόδα, όπως θέλουν να μας πείσουν κάποια παραδοσιακά Μέσα. Οι μπλόγκερ, εκτός από μια νέα μορφή, κομίζουν κι ένα νέο περιεχόμενο. Η γνώμη μου είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτή τη στιγμή αναπαράγει το περιεχόμενο που διακινείται μέσα απ’ τα δίκτυα των παραδοσιακών Μέσων. Όπως έχω ξαναγράψει, το στοίχημα είναι μαζί με τη νέα μορφή, να έρθει κι ένα νέο περιεχόμενο. Θα επιχειρήσω να εξηγήσω τί ακριβώς εννοώ σε επόμενη ανάρτηση. Ας επανέλθω στο χθεσινό βράδυ όμως.
Αυτό που λέω λοιπόν είναι ότι είμαστε μπροστά σ’ ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας, το οποίο προκαλεί αμηχανία κι ενδεχομένως φόβο, σε όλους. Θεωρώ ότι δικαίως πολλοί είναι σκεπτικοί κι απορριπτικοί σε σχέση με τα ιστολόγια, διότι βλέπουν έκδηλα κάποια νοσηρά φαινόμενα να γίνονται ο κανόνας. Στο βιβλίο μου αναφέρω μια σειρά από παθογένειες του χώρου, οι οποίες και τον καταδικάζουν σε μια δεινή θέση. Ανέφερα και χθες δύο πολύ σοβαρά κατά τη γνώμη μου ζητήματα, που είναι η ανωνυμία και ψευδωνυμία απ’ τη μια, και η παντελής έλλειψη διαδικτυακής εκπαίδευσης στην χώρα απ’ την άλλη. Για το δεύτερο ζήτημα οι περισσότεροι συμφωνούν ότι είναι σκανδαλώδες, αλλά για το πρώτο υπάρχει μεγάλη διχογνωμία. Επειδή τείνω να πάρω τη θέση του «δημόσιου υπερασπιστή της επωνυμίας», μια θέση που για πολλούς είναι σχεδόν συνώνυμη του «φασίστα», θέλω να καταστήσω όσο πιο σαφές γίνεται ότι υπερασπίζομαι το δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως επιθυμεί εντός των ορίων των συμφωνημένων νόμων. Η ψευδωνυμία είναι καθ’ όλα θεμιτή και φυσικά δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να απαγορευθεί ή να ποινικοποιηθεί. Η θέση μου είναι νομίζω σαφής. Υποστηρίζω ότι είμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση που απαιτεί νέα αντιμετώπιση. Οι παθογένειες που ταλανίζουν τα Νέα Μέσα, έχουν ταλανίσει στο παρελθόν και τα παραδοσιακά Μέσα (κι αρκετές απ’ αυτές εξακολουθούν να το κάνουν). Στι συζητήσεις που συμμετέχω παρατηρώ ότι ο κόσμος έχει αλλεργία όχι μόνο στις ρυθμίσεις που έρχονται απ’ τα πάνω, αλλά και στις ρυθμίσεις που έρχονται απ’ τα κάτω. Οι περισσότεροι υποστηρίζουν την αυτορύθμιση, χωρίς δυστυχώς να έχουν αποσαφηνίσει πώς την εννοούν. Στην ελληνική μπλογκόσφαιρα υπάρχει μια κυρίαρχη αντίληψη που θέλει το Μέσο αμόλυντο, αρύθμιστο, άναρχο, λαϊκό. Εγώ λέω ότι συμφέρον απ’ την χαοτική εικόνα του Μέσου έχουν μόνο οι ισχυροί.
Πιστεύω ότι δεν έχει δοθεί ακόμα κάποια μεγάλη μάχη. Ίσα ίσα, η επωνυμία αντιστέκεται σθεναρά απέναντι στη μαζική, άκριτη υιοθέτηση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το διασημότερο ελληνικό ιστολόγιο, εκείνο που έκανε το μεγαλύτερο θόρυβο με την ειλικρίνεια της κατάθεσή του ήταν κι εξακολουθεί να είναι επώνυμο. Είναι εκείνο της Αμαλίας Καλυβίνου.
Κι επειδή κατηγορήθηκα απ’ τον έτερο ομιλητή του πάνελ, τον κ. Χρήστο Χωμενίδη ότι προσχωρώ σε μια συνωμοσιολογική ανάλυση των φαινομένων, τελειώνω με αυτό: ποτέ δεν είπα ότι πίσω απ’ τα προβλήματα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, ή των ελληνικών Μέσων, ή της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται οι αμερικάνοι, οι ρώσοι, οι εβραίοι, οι κακοί. Η εικόνα που παρουσιάζει η κοινωνία καθώς και οι διάφορες παθογόνες όψεις της οφείλονται σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, σε διεκδικήσεις, σε κινήματα, σε πιέσεις, σε ανταγωνισμούς. Είναι το ισχύον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, και οι εντός του ανταγωνισμοί που ευθύνονται για την κατάσταση των πραγμάτων. Οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Όπως δεν είναι ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι επιχειρηματίες, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε οι μπλόγκερ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε οι Ρώσοι κ.λπ. Βεβαίως, οι ευθύνες καταμερίζονται ανάλογα με το βαθμό συμμετοχής ή αποχής απ’ την λήψη αποφάσεων. Οι συνωμοσιολόγοι τοποθετούν αυθαίρετα μια ζυγαριά στο τραπέζι και υποδεικνύουν τον κύριο υπεύθυνο π.χ. τους Εβραίους, αγνοώντας ή περιφρονώντας τις κοινωνικές ή όποιες άλλες συγκρούσεις που συμβαίνουν ασταμάτητα σε εκατοντάδες πεδία καθημερινά. Για αυτούς υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο, το οποίο κάποιοι προσπαθούν να φέρουν εις πέρας. Έτσι όμως αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση. Είναι προτιμότερο να μιλάμε για τους Εβραίους, απ’ το να μιλάμε π.χ. για το ασφαλιστικό. Ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, ένας αγαπημένος μου συγγραφέας ήταν αρκούντως συνωμοσιολόγος. Έλεγε ότι η κυρίαρχη ελίτ της χώρας του, θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη, αλλά λίγο πριν θα έχει φροντίσει τη μετακόμισή της στη σελήνη ή σε κάποιο άλλο πλανήτη.
Είναι καθαρό ότι ποτέ δεν υποστήριξα μια τέτοια θέση. Δεν τη θεωρώ σοβαρή, παρά μόνο ως ευφυολόγημα και δείκτη ενός κινδύνου. Θεωρώ, για να επανέλθω και να κλείσω, ότι τα ιστολόγια και οι ιστολόγοι, οφείλουν κάποια στιγμή να οργανωθούν, να διεκδικήσουν, να γίνουν σώμα συμφωνώντας δημοκρατικά σε μια πλατφόρμα κοινών θέσεων. Όσο δε θα το κάνουν, τα ιστολόγια θα είναι μόνο μια μόδα, ένα μετανεωτερικό εργαλείο, έρμαιο στα χέρια των ισχυρότερων.
Manolis Andriotakis 
Οι 3 τελευταίες σου παράγραφοι νομίζω είναι ό,τι πρέπει για προσχέδιο μιας πλατφόρμας…
Κατά τ’ άλλα, νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός,τόσο καλύτερα θέτεις τα διακυβεύματα που θα έπρεπε ν’ απασχολούν το…κίνημα!
🙂
Ασχέτως αν συμφωνώ ή όχι με αυτά που είπες εκεί, μιας και ήμουν παρών, αναγνωρίζω τη προσπάθειά σου για να μπούνε τα πράγματα σε μια τάξη.
Κατά τ’αλλα, η φράση σου: ακούω πως και οι Αλβανοί κάνουν blog, εκτός από ατυχής δείχνει και ένα είδος…μεγαλομανίας, όταν συνοδεύεται με τη φράση ακούω.
Συγνώμη για την επισήμανση αλλα, αυτό τουλάχιστον εισέπραξα εγω.
@ζπ Περί κινήματος θα τα πούμε σ’ επόμενο ποστ.
@n.ago Ευχαριστώ για την αναγνώριση της προσπάθειας. Στην εκδήλωση είπα ότι ακούω πώς φτιάχνουν μπλογκ οι αλβανοί, επικροτώντας το γεγονός. Σε μια δουλειά που ετοιμάζω μάλιστα συμπεριλαμβάνω και τη μαρτυρία του Γκάζι Καπλάνι. Είπα ότι «ακούω» διότι εκτός απ’ του Γκάζι δεν έχω διαβάσει άλλα μπλογκ αλβανών. Είναι ευκαιρία τώρα με το δικό σας να μάθω κι άλλα.
Δεν έχω λόγω να διαφωνήσω αλλα, το να θεωρείς είδηση ότι …και οι Αλβανοί κάνουν blog, εμένα δεν μου ακούγεται ευχάριστα. Ως άνθρωποι κι αυτοί, κάποια στιγμή θα κάνουν και blog και οτιδήποτε κάνουν οι απλοί άνθρωποι. Μάλιστα, αν η πολιτεία φερθεί απέναντί τους(μας) σαν σε ανθρώπους και δεν νιώσει έκπληξη και αυτοί που βρισκόμαστε εδώ, κάποια στιγμή μπορεί να υπάρχει και κάποιας Αλβανός ή άλλος μετανάστης, στη Βουλή των Ελλήνων. Πάω μακριά ε;
N.agο Συμφωνώ ότι η ελληνική κοινωνία μεταχειρίζεται τους μετανάστες φοβικά και συχνότατα με φθόνο. Δυστυχώς αν δε διεκδικήσετε αυτό που αξίζετε, δε θα σας το προσφέρουν. Το ιστολόγιο είναι ένα Μέσο που μπορεί να βοηθήσει να κάνετε ένα διάλογο και να προωθήσετε τα ζητήματα σας στην ατζέντα. Δε το λέω με καμία διάθεση πατροναρίσματος.
«Θεωρώ, για να επανέλθω και να κλείσω, ότι τα ιστολόγια και οι ιστολόγοι, οφείλουν κάποια στιγμή να οργανωθούν, να διεκδικήσουν, να γίνουν σώμα συμφωνώντας δημοκρατικά σε μια πλατφόρμα κοινών θέσεων.»
Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνω…
Να οργανωθούν σε τι; Με ποιά κοινή βάση;
[Το 1950, ας πούμε, θα έπρεπε να οργανωθούν οι χρήστες τηλεφώνου;]
Να διεκδικήσουν τι και από ποιούς; Να γίνουν «σώμα» βάση ποιού κοινού χαρακτηριστικού που να δικαιολογεί συσσωμάτωση;
Το μεράκι (ή το ψώνιο) του καθένα μας θα είναι αντικείμενο δημοκρατικών διαδικασιών και θέσεων; Θέσεων πάνω σε τι ακριβώς;
Με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις!
Κ.Ανδριωτακη επειδη ασχολειστε με το φαινομενο των μπλογκς και ενα θεμα που σας απασχολει αν δεν κανω ειναι λαθος ειναι και η λογοκρισια και ο ελεγχος του μεσου αυτου, θα ηθελα να δειτε το τελεταιο μου ποστ στο μπλογκ μου και θα ηθελα την αποψη σας.
@aerosol Έχετε δίκιο να μην καταλαβαίνετε. Το Μέσο, με την πολυπλοκότητά του, σάς μπερδεύει. Τα blog δεν είναι μόνο Μέσο επικοινωνίας όπως υπονοείτε, αναφερόμενος στο τηλέφωνο. Τα blog είναι και Μέσο Ενημέρωσης, και Μέσο Ψυχαγωγίας ακόμα. Επιπλέον, η πλευρά της επικοινωνίας έχει κι αυτή κάποια νέα χαρακτηρικά, που την καθιστούν αντικείμενο έρευνας. Θέλω να πω ότι συνήθως η επικοινωνία και η έκφραση δια των ιστολογίων είναι δημόσια (ένας ή πολλοί, που απευθύνονται σε πολλούς), κάτι που πρέπει να προσεχτεί. Όμως η διάσταση στην οποία και αναφέρομαι, δεν είναι εκείνη της προσωπικής επικοινωνίας. Οι blogger στο Διαδίκτυο διασπείρουν ειδήσεις, εκφέρουν απόψεις, διακινούν πληροφορίες, σατιρίζουν, γράφουν λογοτεχνία, ημερολόγια, κ.λπ. Η όποια πιθανή συγρότησή τους σε σώμα, δε θα γίνει στη βάση ενός επαγγελματικού σωματείου (δεν αμείβονται), ούτε στη βάση συνδικαλιστικού οργάνου (δε συμμετέχουν στην αγορά). Ωστόσο, εκτός από καταναλωτές (ποιός είπε ότι οι καταναλωτές δε μπορούν να συγκροτούν συλλογικότητες;), είναι οι ίδιοι και παραγωγοί. Έχουν δικαιώματα, έχουν υποχρεώσεις: είναι παραγωγοί ενός προϊόντος και φέρουν ευθύνη, καθώς απευθύνονται στη δημόσια σφαίρα. Η αναλογία του ’50 και του τηλεφώνου είναι άτοπη. Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα Μέσο, που επιτρέπει στον καθένα να έχει ένα τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, κι εκδοτικό συγκρότημα. Σκεφτείτε το. Φυσικά και πρέπει να διασφαλιστεί το δικαίωμα όλων ανεξαιρέτως στην έκφραση και τη δημοσίευση όπως κατοχυρώνεται και συνταγματικά, αλλά πρέπει να αναζητήσουμε τόσο δικλείδες ασφαλείας όσο και μια δεοντολογία, που θα καταστήσει το Μέσο αξιόπιστο σε όλους.
@anisixos Θα το διαβάσω (το συντομότερο δυνατό) και θα σας στείλω το σχόλιό μου.
Αγαπητέ κ. Ανδριωτάκη είναι αλήθεια πως οι πολλές συνιστώσες του φαινομένου των blog (το οποίο παρακολουθώ εδώ και σχετικά λίγο καιρό) δεν έχουν κατανοηθεί και αναλυθεί επαρκώς. Πράγμα λογικό, μιας και είναι φαινόμενο εν εξελίξει. Παρακολουθώ, όμως, τα του internet -του οποίου τα blog είναι πρόσφατο υποσύνολο, και το οποίο είναι το Μέσο- από το 1994.
Το ενδιαφέρον μου για το internet έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, ακριβώς με το ότι είναι χαοτικό και άναρχο. Η ουσιαστική του νεωτερικότητα -για μένα- βρίσκεται και στο ότι δεν μπορεί να οργανωθεί, άρα και να καπελωθεί, εύκολα.
Οι δημιουργικοί του πυρήνες είναι μονάδες -άτομα, παρέες, εταιρίες και οργανισμοί- με συχνά αντικρουόμενες επιθυμίες και συμφέροντα.
Παρατηρώ να εξαπλώνεται μια μυθολογία για τα blog με την οποία δεν ξέρω αν συμφωνώ: «κίνημα», «επανάσταση», λες και αποτελούμε κάποια αρραγή κοινωνική τάξη. Θέλουμε να αποφύγουμε την λογοκρισία και την άνευ αδείας χρήση των «δημιουργημάτων» μας από τρίτους με σκοπό το κέρδος. Σε αυτό οι περισότεροι συμφωνούν και θα μπορούσε αποτελέσει μια κοινή επιδίωξη.
Αλλά, προσπαθώντας να το δω ρεαλιστικά, για ποιούς άλλους λόγους θα επιθυμούσαμε να οργανωθούν σε ένα σώμα τόσο ετερόκλητα στοιχεία; Η ρίζα αυτού που κάνουμε έχει να κάνει τόσο με την επικοινωνία όσο και με την ατομικότητα. Κοινές θέσεις; Το blog μιας εταιρίας λογισμικού, μιας ομάδας χάκερς και πειρατών, ενός φερέφωνου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κάποιου πολιτικού λασπολόγου, ενός λογοτέχνη, ενός αναρχικού, ενός φανατικού γαύρου και της μαμάς μου, ποιές κοινές θέσεις έχουν ή θα ήθελαν να έχουν; Γιατί θα θέλαμε εμείς να έχουν πολλές κοινές θέσεις και δεοντολογία; Και πόσο πιθανό μοιάζει αυτό;
Νομίζω πως έτσι αντιμετωπίζουμε κάτι καινούριο με τρόπους παλιούς. Μια χαλαρή κοινή στάση του «μη μας φιμώνετε-μη μας κλέβετε» μπορώ να τη θεωρήσω πιθανή αλλά… να συνδικαλιστούμε; Να αποφασίσουμε με «δημοκρατικές μεθόδους» τι θεωρεί ο καθένας την παρουσία του στο internet;
Φέρουμε ευθύνη για το τι παρουσιάζουμε στη δημόσια σφαίρα. Μόνο που τη θεωρώ πρωτίστως προσωπική (ή συλλογική με παραινετικό τρόπο). Και χαίρομαι γιατί σ’αυτό τον χώρο που δεν αστυνομεύεται εύκολα -και, ναι, θα πάλευα να συνεχιστεί αυτό- προβάλεται έντονα η ευθύνη του αναγνώστη για το τι θα «καταπίνει» από όσα προβάλλονται. Ας υπάρχει και κάτι που θα έχει και το στοιχείο «enter stranger at your riske, here there be tygers»! Κάτι που θα αναγκάσει μια όξυνση της κριτικής σκέψης αλλιώς σε έφαγε η μαρμάγκα. Δεν θα μου άρεσε ένα ακόμα Μέσο με ταμπέλες του Υπουργείου Blogging να προειδοποιεί.
Μα, και αν ήθελα και κάτι διαφορετικό πώς θα ήταν εφικτό;
Αυτά σκέφτομαι, αγαπητέ, και φαίνεται πως μάλλον διαφωνούμε. Όμως εξακολουθεί να με ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα, το θέμα είναι ανοιχτό στο μυαλό μου και οι ερωτήσεις μου δεν είναι ρητορικές!
Ευχαριστώ για το πρωινό σχόλιο. Αν υπάρχει διάθεση θα ήθελα κι άλλο!
ΥΓ: Συγνώμη για τη σεντονιάδα. Περί τηλεφώνου: κατανοώ τις διαφορές αλλά εξακολουθώ να βρίσκω ομοιότητες. Άλλη φορά. Καταχράστηκα ήδη την φιλοξενία.
ΥΓ2: Είμαι ένας και -αν δεν υπάρχει αντίρρηση- μου αρκεί ο ενικός.
Όπως συμμετείχατε σ’ αυτό το πάνελ, και σ’ αυτό του Σκάι, θα κληθείτε να μιλήσετε και σε άλλα, κύριε Ανδριωτάκη. Φυσικό είναι αυτό- είστε ο μόνος Έλληνας που έχει γράψει βιβλίο για τα blogs.
Εγώ σας δίνω μια πολύ φιλική συμβουλή. Καλοί οι όλοι προβληματισμοί και η ανάλυση του φαινομένου, αρκεί όμως να πηγάζουν από μια «σφαιρική» άποψη για αυτό που αποκαλείται «ελληνική μπλογκόσφαιρα». Διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε.
Νιώθω ότι η «μπλογκοπραγματικότητα» σας έχει ήδη ξεπεράσει.
«Κάτι που θα αναγκάσει μια όξυνση της κριτικής σκέψης αλλιώς σε έφαγε η μαρμάγκα».
Η παραπάνω φράση σου aerosol συμπυκνώνει κατά τη γνώμη μου, εύστοχα το πρόβλημα. Πώς οξύνεται η σκέψη και γιατί είσαι σίγουρος ότι αυτό θα συμβεί; Και τί σημαίνει «αλλιώς σε έφαγε η μαρμάγκα»; Οι πολίτες δηλαδή που δεν έχουν τα εργαλεία, την παιδεία, τα χρήματα, τη γνώση, ή ακόμα και την κριτική ικανότητα τί θα κάνουν;
Επιπλέον, δεν κατανοώ γιατί επιθυμείς ένα μόνο Μέσο να είναι εντελώς ανεξέλεγκτο, κι αφήνεις όλα τα υπόλοιπα στην κατάσταση που βρίσκονται. Γιατί δε διεκδικείς την απουσία ελέγχου απ’ τα πάντα; Τέλος κανείς δε μίλησε για υπουργεία κ.λπ.
@pascal Πού βασίζετε αυτή σας την εκτίμηση;
Επειδή όπως μπορείς να φανταστείς σε γενικές γραμμές συμφωνώ και εγώ με το aerosol, ήθελα -για να προχωρήσει η κουβέντα και επειδή ΘΕΛΩ να σε καταλάβω- να ρωτήσω Μανώλη αν εννοείς κάτι τέτοιο ή κάτι παραπάνω από αυτό.
Χμ, ας αρχίσω ανάποδα:
«Κανείς δε μίλησε για υπουργεία κ.λπ.»
Τρόπος του λέγειν. Μεταφορικά και χιουμοριστικά το έθεσα έτσι.
«Γιατί δε διεκδικείς την απουσία ελέγχου απ’ τα πάντα;»
Δεν γνωρίζεις αν τη διεκδικώ. Έτσι κι αλλιώς, όμως, δεν μιλάμε για τα πάντα. Έκανες μια πρόταση και έθεσα τους προβληματισμούς μου επ’αυτής.
«Dεν κατανοώ γιατί επιθυμείς ένα μόνο Μέσο να είναι εντελώς ανεξέλεγκτο, κι αφήνεις όλα τα υπόλοιπα στην κατάσταση που βρίσκονται»
Δεν είμαι σε θέση να αφήσω ή να μην αφήσω τα Μέσα να κάνουν οτιδήποτε.
Δεν επιθυμώ κάτι για ένα μόνο Μέσο. Απλά παρατηρώ πως εκ φύσεως το internet είναι δυσκολότερα ελέγξιμο (πράγμα που μάλλον μου αρέσει).
«Οι πολίτες δηλαδή που δεν έχουν τα εργαλεία, την παιδεία, τα χρήματα, τη γνώση, ή ακόμα και την κριτική ικανότητα τί θα κάνουν;»
Οι πολίτες που δεν έχουν κριτική ικανότητα -γιατί μόνο γι αυτή μιλώ ουσιαστικά- θα κάνουν ό,τι και τώρα: τίποτα. Δεν νομίζω πως τα πάντα πρέπει να πέσουν στον δικό τους κοινό παρονομαστή.
«Και τί σημαίνει «αλλιώς σε έφαγε η μαρμάγκα»;»
Μια που το βρίσκεις εύστοχο νομίζω πως καταλαβαίνεις τι σημαίνει. Όποιος δεν ασκήσει την κριτική του σκέψη θα μείνει εύπιστος, αφελής και κακοπληροφορημένος.
Ελπίζω να σε κάλυψα. Δυστυχώς στις δικές μου ερωτήσεις (και ήταν ειλικρινείς) δεν πήρα απολύτως καμία απάντηση.
Τι να σκεφτώ; Πως δεν έχεις να απαντήσεις τίποτα; Δεν το πιστεύω. Πως μπορούμε να συζητάμε μόνο αν δηλώσω απόλυτη συμφωνία με τις απόψεις που εκφράζεις; Προσπαθώ να μην το πιστέψω!
Κρίμα, το θέμα είχε ενδιαφέρον. Εύχομαι καλή συνέχεια και δημιουργικότητα.
@aerosol Η αυτοοργάνωση των blogger, ή μάλλον κάποιων blogger, είναι κάτι που θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Σε ποιά κατεύθυνση θα γίνει αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Ο Chaka μας παρέπεμψε σ’ ένα παράδειγμα ένωσης, όπου κυρίως υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ιστολόγων, παρέχονται νομικές συμβουλές κ.λπ. Ομολογώ ότι προσωπικά δε συμφωνώ με την άκριτη υπεράσπιση της ανωνυμίας. Είμαι υπέρ της ελευθερίας των ανθρώπων να εκφράζονται ακόμα κι ανώνυμα, αλλά δε θα το ενθάρρυνω. Θα υπερασπιζόμουν με πάθος οποιοδήποτε ανώνυμο ιστολόγο αντιμετώπιζε πρόβλημα, αρκεί να μην «περνούσε τη γραμμή». Τώρα αυτό που εύλογα θα ρωτήσετε, είναι ποιός σχεδιάζει τη γραμμή; Αυτό είναι η δεοντολογία, μια γραμμή, την οποία κάποιοι συμφωνούμε να μην περνάμε.
Τώρα, ποιοί θα συμφωνήσουν και πάνω σε ποιά πλατφόρμα, δε μπορώ να σας το πω εγώ. Αυτοί οι «από κάτω» θα διαφωνήσουν, θα συμφωνήσουν, και στο τέλος θα αποφασίσουν εάν θέλουν να συνιστούν ένα δημοκρατικό σώμα. Κι επειδή αυτό ενέχει και ιδεολογικά διακυβεύματα, το στοίχημα θα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, αυτό που θα όφειλε να κομίσει με το παράδειγμά της μια κοινότητα, μια ένωση, μια οργάνωση, στην κοινωνία είναι περισσότερη και ουσιαστικότερη δημοκρατία. Αυτό που λείπει δηλαδή απ’ τη σημερινή κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.
@chaka Ελπίζω να σε κάλυψα, έστω μερικώς. Θα επανέλθω με περιεκτικότερο ποστ το συντομότερο δυνατό.
Κ.Ανδριωτακη το ειδατε το κειμενο;
@ Anisixos Σας έστειλα e-mail, δεν το πείρατε;
@ Αnisixos Δεν είναι αυτό ‘taz587@yahoo.gr’ το email σας;
Αλήθεια, ποια η γνώμη σας για το σχέδο Κώδικα Δεοντολογίας που εχω δημοσιοποιήσει; http://elawyer.blogspot.com/2007/03/blog-post_6732.html
@ Elawyer Θα τον μελετήσω και θα σας πω το συντομότερο δυνατό.
Μανώλη
Λες: « Κατ΄ αρχήν δεν έθεσα ερώτημα.». Το ερώτημα τίθεται και από τον τίτλο του ποστ σου και από πολλούς, κυρίως στα «παραδοσιακά» Μέσα.
Λες επίσης: «Η γνώμη μου είναι ότι δεν συνίσταται κίνημα στη βάση διαμαρτυριών και μόνο.»
Όχι, δεν συνίσταται. Πολλά κινήματα όμως έχουν ξεκινήσει στη βάση διαμαρτυριών.
Όμως γιατί να υποτιμήσουμε το θέμα της διαμαρτυρίας. Και πολύ περισσότερο γιατί απαιτούμε οι διαμαρτυρόμενοι να έχουν πάντοτε συγκεκριμένα αιτήματα, προτάσεις και λύσεις. Αν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα έπρεπε να βγουν να φωνάξουν κάποιοι «Κάτω η Χούντα» εάν δεν είχαν να προτείνουν και έναν συγκεκριμένο τρόπο δημοκρατικής διακυβέρνησης. Για να το πω και αλλιώς: η διαμαρτυρία ενώνει πολύ πιο εύκολα από ότι ένα συγκεκριμένο αίτημα… (Αυτό βέβαια την καθιστά πολλές φορές μάταιη, δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα διαμαρτυρηθείς επειδή δεν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις εκ θεμελίων τον κόσμο.)
«Το επιχείρημα περί χρηστών τηλεφώνου το αντέκρουσα στην προηγούμενη ανάρτηση. Η δημόσια διάσταση των μπλογκ καθιστά το Μέσο ριζικά διαφορετικό απ’ όλα τα προηγούμενα, γι’ αυτό κι αδυνατούμε να συλλάβουμε τις μείζονες προεκτάσεις του σε πεδία όπως π.χ. η ψυχολογία». Εγραφες: «Η αναλογία του ‘50 και του τηλεφώνου είναι άτοπη. Εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα Μέσο, που επιτρέπει στον καθένα να έχει ένα τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, κι εκδοτικό συγκρότημα.»
Να μου επιτρέψεις να μην βρίσκω διόλου άτοπη την αναλογία. Η εφεύρεση του τηλεφώνου και η χρήση του είχε ριζοσπαστικές συνέπειες για τα άτομα και τις κοινωνίες, τόσο σε πρακτικό όσο και σε φαντασιακό επίπεδο. Οι δυνατότητες οι οποίες ανοίχτηκαν ήσαν «άπειρες» σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση. Το τηλέφωνο επηρέασε την οικονομία και το εμπόριο, την παιδεία, τον λόγο, τις τέχνες, την ίδια τη δημοσιογραφία. Τα πάντα!
Οσο για τον ρόλο του στην πολιτική; Μην το συζητάμε! «Γουότεργκέϊτ», ελληνική χούντα («μην τα λέμε αυτά από το τηλέφωνο»), κοριοί επί Δεξιάς αλλά και ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο…
Μήπως να πούμε και για τον ρόλο των κινητών τηλεφώνων; Πρόδηλος και εξίσου ριζοσπαστικός! Όταν μάλιστα ενοποιεί και τις τεχνολογίες του Internet, ακόμη μεγαλύτερος.
Τα παραπάνω αφορούν και τα επόμενα που λες: «Επανέρχομαι στους χρήστες του τηλεφώνου για να σου πω ότι πολύ απλά η ευθύνη στη χρήση του τηλεφώνου είναι πολύ περιορισμένη».
Περιορισμένη; Τότε γιατί παρακολουθούνται συστηματικά;
Και σίγουρα δεν έχει μόνο αυτή την διάσταση:
«Βέβαια μπορείς να ζητήσεις την παρακολούθηση του τηλεφώνου σου και την άρση του απορρήτου των τηλεπεκοινωνιών αν θεωρείς ότι κάποιος σε απειλεί ή σε ενοχλεί συστηματικά.»
Λες: «Βέβαια θα ήταν ακραία η σύναψη οργάνων των χρηστών, ακριβώς γιατί δεν υφίσταται η απεύθυνση στη δημόσια σφαίρα. Στο τηλέφωνο είσαι εσύ κι άλλος ένας, ή το πολύ δυό τρεις. Στα ιστολόγια δυνητικά είναι οι πάντες.»
Δυνητικά! Δεν είναι όμως! Και όσο οι πομποί(-bloggers) αυξάνονται τόσο σε λιγότερους απευθύνονται.
Ένα κανάλι (τηλεόρασης, ραδιοφώνου) = όλοι οι τηλεθεατές, ακροατές.
Πολλά κανάλια = τεμαχισμένο κοινό
100 blog = πολλοί επισκέπτες για το καθένα
1.000.000 blog = ελάχιστοι επισκέπτες για το καθένα
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι η ένωση κεκέδων είναι ουσιαστικά ηλίθια. Αφού τα σχετικά βίντεο είναι ζήτημα αν θα τα δουν 100 άνθρωποι το καθένα! («Πρόσφατα, μια οργάνωση για τα δικαιώματα των κεκέδων (ναι καλά διάβασες) στη Μεγάλη Βρετανία διαμαρτυρήθηκε έντονα στο YouTube γιατί εμφανίζονται δεκάδες βίντεο που προσβάλουν ανθρώπους με το συγκεκριμένο πρόβλημα».)
«Το αγαθό βέβαια δεν είναι δημόσιο, μιας και το πληρώνεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το αίτημα για δωρεάν Διαδίκτυο π.χ. θα μπορούσε να είναι όντως ένα πολύ ωραίο αίτημα για την ελληνική μπλογκόσφαιρα, αλλά το έχει θέσει , απ’ ότι γνωρίζω με μικρή ένταση, μόνο κάποιο μέρος του ΠΑΣΟΚ.»
Και πολύ καλά κάνουν!
Δωρεάν Διαδίκτυο θα σήμαινε νεκρό Διαδίκτυο!
«Εν πάση περιπτώσει, η διαφωνία μας έγκειται στο εξής. Εσύ για παράδειγμα υποστηρίζεις ότι ένας υπάρχον σχηματισμός, μια συλλογικότητα, ένα όργανο, οι ομοφυλόφιλοι ή οι Αλβανοί, ή οι κυνηγοί, θα χρησιμοποιήσουν τα μπλογκ ως όργανα επικοινωνίας και προπαγάνδας, προκειμένου να πείσουν ή να κάνουν λόμπιινγκ. Είμαι σίγουρος ότι δεν αναφέρεσαι στους κυνηγούς, αλλά σε δίκαια κινήματα και σχηματισμούς, που θα διατυπώσουν καίρια και υγιή πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα.»
Ναι, διαφωνούμε ριζικά! Και μάλιστα αναφέρομαι και στους υπόλοιπους. Ποιος θα τους το απαγορεύσει; Και γιατί να τους απαγορεύσει; Και τι θα πει «υγιή» πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα; Μακριά από μένα (όμως ΠΟΛΥ μακριά) όσοι νομίζουν ότι μπορούν να το παίξουν ιερατείο το οποίο θα κρίνει την υγεία και το δίκαιο των αιτημάτων. Αυτό μόνο η κοινωνίας ως συλλογικότητα μπορεί και πρέπει να το κάνει…
Λες: «Ωστόσο, στο Μέσο επιφυλάσσεις κατά τη γνώμη μου μια παραδοσιακή και «κατεστημένη» χρήση, που το θέλει να είναι περισσότερο εργαλείο του μάρκετινγκ και της «επικοινωνίας», παρά ένα διαλεκτικό Μέσο, που μπορεί να βοηθήσει σε πραγματικές ζυμώσεις, αν και μερικές αράδες παραπάνω λες ότι οι τελευταίες ευνοούνται. Ίσως εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Πρέπει να επιλέξουμε: θέλουμε ένα εντυπωσιοθηρικό εργαλείο για πρόσκαιρα αποτελέσματα ή ένα Μέσο που θα επιβεβαιώσει τη δυναμική του, βοηθώντας τους πολίτες να μπουν στην πολιτική, στην κοινωνία, στη ζωή;»
Η αντίφαση δεν είναι στην επιλογή, ο καθένας μπορεί να θέλει ο,τι από τα δύο προτιμά ή και τα δύο! Η αντίφαση είναι στο «θέλουμε». Ποιοι «θέλουμε»; Θέλουμε εμείς οι δύο το ίδιο πράγμα; Θέλω εγώ και ο τάδε blogger τα ίδια; Προς Θεού!
Δεν υπάρχει κοινή συνιστάμενη σε όλα τα ζητήματα. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Κοινές συνισταμένες θα υπάρχουν μόνο σε επιμέρους θέματα και για όσο διάστημα και σε όση έκταση συμφωνούν οι περισσότεροι. Από εκεί και πέρα ο καθείς και τα όπλα του, ο καθένας και ο δρόμος του…
«Η δική μου άποψη είναι ότι τα ιστολόγια δίνουν μια ιστορική ευκαιρία αυτό να γίνει σε μηδενική βάση. Να δημιουργηθούν δηλαδή συλλογικότητες και συμμαχίες στη βάση διαλόγου που θα έχει γίνει μέσα σε εικονικούς χώρους, οι οποίοι βέβαια στη συνέχεια θα γίνονται και απτοί.»
Από την πλευρά μου δεν νομίζω και δεν ελπίζω σε καμιά ιστορική ευκαιρία των ιστολόγιων (Είδες; Επιτέλους με βρίσκεις απαισιόδοξο) εάν η ίδια η κοινωνία και οι δυνάμεις της δεν δώσουν ευκαιρίες στον εαυτό τους.
Πολύ ενδιαφέρουσα η κουβέντα. Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ ή διαφωνώ αλλά νομίζω ότι έιναι η στιγμή για να υπάρξει ένας τέτοιος διάλογος, όχι απαραίτητα για να συναποφασίσουμε κάτι, ενδεχομένως απλά για να ετεροπροσδιοτούμε διαφωνώντας. Από εκέι και πέρα θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι ότι πολλοί μιλούν για κίνημα με έναν τρόπο που παραπέμπει σε άτομα που ετεροπροσδιορίζονται από μια συλλογικότητα και όχι για αυτοπροσδιοριζόμενες ατομικότητες που συνθέτουν μια συλλογικότητα. Νομίζω ότι διάφορα κέντρα έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούνται (περισσότερο υπό την μορφή παρέας) καθώς υπάρχουν αρκετά θεματικά blogs με συγκεκριμένους αναγνώστες και σχολιαστές. Αυτό βέβαια είναι πολύ μακριά ακόμα από αυτό που λέτε εσείς «οργάνωση μιας πλατφόρμας κοινών θέσεων». Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν να υπάρξει μόνο αποσπασματικά και σε περίπτωση που θα αφορά την συνδιαμόρφωση ενός κώδικα δεοντολογίας (συμφωνώ με τις θέσεις σας ως προς την ανωνυμία-επωνυμία) και για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει η συνδιαμόρφωση για κάτι παραπάνω αυτή τη στιγμή όπως φαντάζομαι και τους περισσότερους bloggers.
Νομιζω οτι τα Blogs θετουν την ιδια την αντιληψη που εχουμε για την πληροφορηση σε μια νεα Βαση … Η νεωτερική κοινωνία ήταν(και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό) μια ‘’έντυπη’’ κοινωνία – μια κοινωνία όπου εμφανίζεται και κυριαρχεί η τυπογραφία, η εφημερίδα’’ (αυτή η «νεώτερη καθημερινή προσευχή» με τα λόγια του Χέγκελ) και το τυπωμένο βιβλίο Με την μαζική έντυπη επικοινωνία-κυριαρχεί ο γραπτός λόγος-το κείμενο. Γίνεται δυνατή η επικοινωνία με ανθρώπους πού βρίσκονται σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, διασπάται δηλαδή η προηγούμενη συμπόρευση χώρου και χρόνου. Ακόμα ο χρόνος θεωρείτο (και γίνοταν) ανοδικός, προοδευτικός.
Αντι για την ιεραρχική στη σειρά τωνθεματων -μονοδρομη επικοινωνια (που υπεβαλλε και μια ιεραρχική αντιληψη του χρονου) η Δομη της Μπλογκοσφαιρας ,οριζοντια , διαρκώς διερυνομενη , οπου το παλιο δεν πετιεται αλλά ανασυρεται οπου τα σχολια επικαθονται το ενα στο αλλο σαν ατελειωτο παλιμψηστο , μας ετοιμαζουν για μια νεα κατανοηση του χωρου και του χρονου..οπου .η νεωτερική διάσπαση του χρόνου σε παρελθόν παρόν και μέλλον παύει να υφίσταται. Ο χρόνος συρρικνώνεται, γίνεται ένας παροντικός χρόνος
Τα blogs μας προιδεαζουν επίσης για μια ακρως εξατομικευμενη-ελιτιστικη επικοινωνια οπου οι τυχον συλλογικότητες δεν θα μοιαζουν με οτι ηδη ξεραμε …αλλά μαλλον με συγκυριακες και τυχαιες συναντησεις οπου θα κυριαρχει η ρευστοτητα..