Η κινητοποίηση υπό το σύνθημα Blog Action Day δεν είναι παρά ένα διαφημιστικού τύπου μήνυμα, μια «κοινωνική προσφορά» την οποία εμπνεύστηκε μια ευαίσθητη διαφημιστική εταιρεία της Αυστραλίας. Ως εδώ τίποτα μεμπτό. Ο κόσμος των επιχειρήσεων και των media οφείλει κι αυτός να ευαισθητοποιείται για τα προβλήματα του πλανήτη, μήπως κι αποτελέσει επιτέλους μέρος της λύσης κι όχι του προβλήματος. Το ερώτημα είναι: μπορούν τέτοιου είδους ενέργειες ν’ αποτελούν μέρος της λύσης του προβλήματος που καλείται «κλιματική αλλαγή»;
Φαίνεται ότι η Blog Action Day μπορεί να λειτουργήσει μόνο αποσπασματικά, ως μια ακόμα ημέρα περιβάλλοντος. Πενιχρά αποτελέσματα στην ουσία, καθώς όλες οι παγκόσμιες ημέρες, επαναφέρουν περιοδικά κάποια ζητήματα στην ατζέντα, αλλά η σταθερή επανάληψή τους φθίνει την ένταση του μηνύματος κι αποξενώνει τόσο τους δέκτες όσο και τους πομπούς απ’ τον όποιο στόχο. Βέβαια η Blog Action Day φέρνει και μια καινούργια παράμετρο στα δημόσια πράγματα. Γιατί εδώ, η υποτιθέμενη ατζέντα της 15ης Οκτωβρίου ορίζεται απ’ τους blogger του «παγκόσμιου χωριού». Όμως αυτή η εξέλιξη είναι ακριβώς ό,τι ονειρεύονται τα κυρίαρχα Μέσα για τα ιστολόγια. Ανώδυνες κινήσεις διαφημιστικού τύπου που οικειοποιούνται την φωνή των πολιτών προκειμένου να μεταδοθεί ένα μήνυμα ασαφούς περιεχομένου.
Το ότι κάποιοι θα συντονιστούν για να εκπέμψουν ένα μήνυμα συναγερμό για το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι βεβαίως θετικό. Ωστόσο, παραμένει μια αόριστη και λίγο ως πολύ γενικόλογη έκκληση στον κόσμο να ενδιαφερθεί. Αυτός ο κόσμος είναι οι πολίτες, είναι οι επιχειρηματίες, είναι οι κυβερνήσεις, είναι οι πάντες. Ουσιαστικά κανείς δε συσπειρώνεται κάτω από ένα κοινό αίτημα. Καμία συμμαχία δε σχηματίζεται, κανένας δεν αναλαμβάνει ευθύνη να κάνει κάτι άλλο, πέρα απ’ το να πει «με απασχολεί το περιβάλλον». Είναι κάτι σα μια δημόσια δημοσκόπηση, όπου τα αποτελέσματα και οι συμμετέχοντες είναι έκθετοι στο κοινό. Εκείνοι που απαντούν ναι στην ερώτηση «σας απασχολεί η κλιματική αλλαγή;» εμφανίζονται υπό την αιγίδα του Blog Action Day, και συνιστούν μια μονοθεματική κοινότητα ανθρώπων που τους απασχολεί η κλιματική αλλαγή.
Εδώ, οι blogger επιδεικνύουν ευκαιριακά μια αόριστη ευαισθησία για το περιβάλλον, τα Μέσα που τους παρουσιάζουν δείχνουν κι αυτά ότι συμμερίζονται το ενδιαφέρον τους, και η 15η Οκτωβρίου αναδεικνύεται σε παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος απ’ τη σκοπιά των blogger. Το πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή αυτό θα είναι θέμα πιθανώς μια «άλλης» ημέρας, η οποία βέβαια δε θα συγκεντρώνει μαζική υποστήριξη, καθώς εξορισμού θα διχάζει, γιατί άλλες λύσεις προτείνουν οι νεοφιλελεύθεροι, άλλες λύσεις οι οικολόγοι, άλλες οι σοσιαλφιλελεύθεροι κ.λπ. Η ημέρα κινητοποίησης των Blog, κάτω απ’ το βερμπαλιστικό τίτλο της, θέλει να συσπειρώσει τους μπλόγκερ σ’ ένα διαφημιστικό μήνυμα τύπου «κοινωνικής προσφοράς». Αυτού του είδους όμως οι κινήσεις δεν έχουν κανέναν ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Τα περιβαλλοντικά προβλήματα απαιτούν λύσεις οικονομικές, κοινωνικές, θεσμικές, λύσεις κατά κύριο λόγο συλλογικές, αλλά βέβαια και ατομικές. Οι ημέρες «ευαισθητοποίησης» του κοινού, εκείνες που αντιμετωπίζουν τον πολίτη απλά ως καταναλωτή διαφημιστικών μηνυμάτων, δεν κατορθώνουν παρά να αποενοχοποιούν καθετί που προκαλεί αυτή την περιβαλλοντική κρίση. Με αυτή την έννοια, η πραγματικά ουσιαστική ημέρα κινητοποίησης των blog, θα έπρεπε να προκύψει μετά από ζυμώσεις ιστολόγων που θα κατέληγαν σε συγκεκριμένο αίτημα ή αιτήματα. Στη Διαφήμιση «Blog Action Day» δε θα συμμετέχω, όχι γιατί μου επιβλήθηκε απ’ τα πάνω (μιας και η κίνηση στηρίζεται στην εθελοντική συμμετοχή του καθενός), αλλά γιατί γενικεύει επικίνδυνα το πρόβλημα. Πρέπει επιτέλους και πριν να είναι αργά να δούμε τί προκαλεί το πρόβλημα και να δράσουμε με βάση αυτό, κι όχι με ευχές και διαφημιστικά μηνύματα.
Manolis Andriotakis 
απόλυτα σύμφωνο με βρίσκει η άρνηση σου. μακριά από τα μπλογκ οι «παγκόσμιες μέρες»/μήλα = μια τέτοια την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα. Αν μην τι άλλο, η μόνη παγκόσμια μέρα που αξίζει για μένα να γιορτάσουμε στα μπλογκ είναι αυτή της Λήθης. Να ξεχνάμε ενσυνείδητα βρε αδερφέ…
Συμφωνώ.
Καλά τα λες. Κάπως έτσι σκέφτηκα κι εγώ στην αρχή. Τελικά όμως μετά από διάφορους συλλογισμούς αποφάσισα οτι θα γράψω για το περιβάλλον στις 15. Διάβασε εδώ. γιατί.
Πραγματικά η αναλυση που κάνεις με χαροποιεί γιατι πιστεύω οτι οι παγκόσμιες ημέρες για κάτι είναι δοτό προιόν.
Σε αρκετά σημεία θα συμφωνούσα, αν δεν κατέληγες σε γενικότητες και ευχολόγια, κάνοντας κάτι λιγότερο απ’ ότι η διαφημιστική που κατηγορείς.
«Πρέπει επιτέλους και πριν να είναι αργά να δούμε τί προκαλεί το πρόβλημα και να δράσουμε με βάση αυτό, κι όχι με ευχές και διαφημιστικά μηνύματα.»
@Argos Σ’ ένα κείμενο που ασκεί κριτική πάνω σε συγκεκριμένο θέμα δεν είναι δυνατό να κάνεις ανάλυση των αιτιών που οδηγούν στην πριβαλλοντική κρίση. Αυτό είναι θέμα επόμενου κειμένου. Εν προκειμένω, που διαφωνείτε και που συμφωνείτε με τη συγκεκριμένη θέση που πήρα;
Συμφωνώ στην παράγραφο σου που λες :
«Φαίνεται ότι η Blog Action Day μπορεί να λειτουργήσει μόνο αποσπασματικά, ως μια ακόμα ημέρα περιβάλλοντος. Πενιχρά αποτελέσματα στην ουσία, καθώς όλες οι παγκόσμιες ημέρες, επαναφέρουν περιοδικά κάποια ζητήματα στην ατζέντα, αλλά η σταθερή επανάληψή τους φθίνει την ένταση του μηνύματος κι αποξενώνει τόσο τους δέκτες όσο και τους πομπούς απ’ τον όποιο στόχο.»
γιατί έτσι ακριβώς έχει αλλά εκεί που έχω πρόβλημα και στο λέω πιο πάνω είναι στο ότι επι της ουσίας δεν έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο.
Ξεκινώντας καλόπιστα θα θεωρήσω ότι η Blog action day είναι αυτό που λέει και τίποτα παραπάνω. Μπορεί να μην κάνει καλό αλλά δεν θεωρώ ότι κάνει και κακό. Πιστεύω ότι καλύτερα να κάνεις κάτι από το να μην κάνεις τίποτα.
Διαφωνώ με το σημείο «…εμφανίζονται υπό την αιγίδα του Blog Action Day, και συνιστούν μια μονοθεματική κοινότητα ανθρώπων που τους απασχολεί η κλιματική αλλαγή.» γιατί θα μπορούσε να είναι μια κοινότητα ανθρώπων που τους απασχολεί ΚΑΙ η κλιματική αλλαγή. Το συμπέρασμά σου είναι αυθαίρετο.
Άσε που όπως το καταλαβαίνω σαν κίνηση, του χρόνου δεν θα έχει το ίδιο θέμα αλλά διαφορετικό.
Λες κάπου στο τέλος «Με αυτή την έννοια, η πραγματικά ουσιαστική ημέρα κινητοποίησης των blog, θα έπρεπε να προκύψει μετά από ζυμώσεις ιστολόγων που θα κατέληγαν σε συγκεκριμένο αίτημα ή αιτήματα.»
Μα νομίζω αυτό λένε, με άλλο τρόπο και οι διοργανωτές
«…Στόχος μας είναι να παρακινηθούν να μιλήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι για ένα καλύτερο κοινό μέλλον….Σκοπός μας είναι να οδηγηθεί το θέμα του περιβάλλοντος στο τραπέζι του διαλόγου και όχι να εκφραστούν συγκεκριμένες απόψεις….»
Αν κατάλαβα καλά εσύ θέλεις με κάποιο (ποιό;) τρόπο να γίνει πρώτα ο διάλογος να αποφασιστούν τα αιτήματα και μετά να γίνει η κινητοποίηση, κάτι που εμπνευστές της blog action day το κάνουν ανάποδα, πιθανόν γνωρίζοντας ότι η διαδικασία του διαλόγου, αυτής της μορφής μπορεί να μην τελειώσει ποτέ.
Πριν από λίγο ανήρτησα στο ιστολόγιό μου ένα σημείωμα προβληματισμού για το Blog Action Day, το οποίο εν πολλοίς αποτελεί «αντίλογο» στον δικό σας αντίλογο γι’ αυτήν την κινητοποίηση. Στο κείμενο αυτό υποστηρίζω πως οι επιφυλάξεις σας διακρίνονται από κάμποση αυθαιρεσία, και θεωρώ υποχρέωσή μου να δικαιολογήσω εδώ ετούτο τον ισχυρισμό μου.
Το πρώτο, και κυριότερο, «κρούσμα» αυθαιρεσίας που εντόπισα, είναι ο εκ μέρους σας περιορισμός του θεματικού εύρους της κινητοποίησης στην κλιματική αλλαγή. Οι οργανωτές του Blog Action Day, όμως, καλούν τους ιστολόγους όλου του κόσμου να γράψουν για οποιαδήποτε πτυχή του περιβαλλοντικού προβλήματος θέλει ο καθένας, και όχι μόνο για την κλιματική αλλαγή: «Το σημείωμά σας μπορεί να είναι γύρω από οτιδήποτε έχει να κάνει με το περιβάλλον».
Μολονότι θα μπορούσα να συμφωνήσω πως η κλιματική αλλαγή αποτελεί την κρισιμότερη πτυχή του περιβαλλοντικού προβλήματος, πρέπει να προσθέσω ότι το πρόβλημα αυτό έχει και πάρα πολλές, σοβαρότατες, άλλες πτυχές, όπως είναι η καταστροφή της γεωργίας με τις εντατικές μονοκαλλιέργειες και τις φυτείες μεταλλαγμένων ειδών, η μόλυνση των θαλασσών και των υπογείων υδάτων, η καταστροφή των δασών από τη δράση των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών εμπρηστών και αποψιλωτών, η διαρκώς επιταχυνόμενη εξαφάνιση ζωικών ειδών, η ναρκοθέτηση του πλανήτη με πυρηνικά απόβλητα και «ανθρωπιστικό» απεμπλουτισμένο ουράνιο, και ένα σωρό άλλες. Όλες αυτές οι πτυχές αρχίζουν και παραμελούνται όταν στρέφουμε το ενδιαφέρον του κόσμου αποκλειστικά στην κλιματική αλλαγή, τη στιγμή που είναι βέβαιο πως μία επιτυχής αντιμετώπιση αυτών των παραμέτρων του προβλήματος θα συνέβαλλε τα μέγιστα και στη βελτίωση των κλιματικών συνθηκών.
Ενώ ολόκληρη η δική σας επιχειρηματολογία οικοδομείται πάνω στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, μυκτηρίζοντας συγχρόνως την ατζέντα της κινητοποίησης ως «υποτιθέμενη», ψέγετε τους ιστολόγους που θα συμμετάσχουν στην κινητοποίηση ότι «συνιστούν μια μονοθεματική κοινότητα ανθρώπων που τους απασχολεί η κλιματική αλλαγή»! Συγχωρήστε με, αλλά έχω μιαν αμυδρή εντύπωση ότι σας διέφυγε η λέξη «μονολιθική»!
Εμμένοντας στην κλιματική αλλαγή, γράφετε ότι «το πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, αυτό θα είναι θέμα πιθανώς μια “άλλης” ημέρας». Πώς το συμπεραίνετε αυτό; Από τη στιγμή που ο κάθε ιστολόγος είναι ελεύθερος να γράψει οτιδήποτε θέλει σχετικά με το περιβάλλον, γιατί δεν θα είναι ΚΑΙ το πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή θέμα αυτής της ημέρας; Μήπως υπαινίσσεσθε ότι αρμόδιος να ασχολείται με αυτό το θέμα δεν είναι ο πάσα εις, αλλά μόνον ο πολιτικάντης, ο ρυπαίνων κεφαλαιοκράτης και ο εμβριθής επιστήμονας που εξασφαλίζει τα προς το ζην χάρη στις υποκριτικές και προκλητικές διασκέψεις επί διασκέψεων για το περιβάλλον;
Εν συνεχεία, προδικάζετε με εντυπωσιακή υπεροψία την αναποτελεσματικότητα της πρωτοβουλίας, με το επιχείρημα ότι αυτή είναι μία «ανώδυνη κίνηση διαφημιστικού τύπου», «ακριβώς ό,τι ονειρεύονται τα κυρίαρχα Μέσα για τα ιστολόγια», παραβλέποντας την αναμφισβήτητη δυνατότητα που διαανοίγεται, ακριβώς λόγω της ανυπαρξίας οποιουδήποτε περιορισμού ή δέσμευσης, να ξεφύγει η όλη πρωτοβουλία από τις διαφημιστικές συντεταγμένες της, και μη εξηγώντας μας ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι επώδυνες κινήσεις, οι εξελίξεις που απεύχονται τα κυρίαρχα Μέσα για τα ιστολόγια. Και, με το ίδιο πνεύμα, φτάνετε στο σημείο να υποστηρίξετε ότι στις 15 Οκτωβρίου, όποιος ιστολόγος συμμετάσχει στην κινητοποίηση, θα πει απλώς «με απασχολεί το περιβάλλον»!! Ενώ μιλάτε για την ανάγκη ζυμώσεων, φαίνεσθε να αρνείσθε ότι αυτή η κινητοποίηση είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεκινήσουν αυτές οι ζυμώσεις. Και στο σημείο αυτό πρέπει να προσθέσω πως οι ζυμώσεις δεν καταλήγουν μόνο σε «συγκεκριμένο αίτημα ή αιτήματα» (τα οποία μπορούν να χειρίζονται και εξουδετερώνουν με όλη τους την άνεση οι ισχυροί), καταλήγουν επίσης σε άλλου είδους πρωτοβουλίες, σε δράσεις, σε υιοθέτηση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής.
Εν κατακλείδι, κύριε Ανδριοτάκη, ας μην προεξοφλούμε έτσι άκριτα το μηδαμινό αποτέλεσμα αυτής της πρωτοβουλίας, ας μην αποθαρρύνουμε, ας μην απελπίζουμε τους ανθρώπους, και ιδίως τους νέους, που θέλουν να συμμετάσχουν. Διότι, πού ξέρετε;, μπορεί στις 15 Οκτωβρίου ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, με το ασυγκρίτως πιο ελεύθερο και παραγωγικό πνεύμα από το δικό μας, να μας παρουσιάσει μία ιδέα, μία πρόταση την οποία δεν θα μπορούσε εις τον αιώνα τον άπαντα να συλλάβει η αλυσοδεμένη λογική των ταγών της ανθρωπότητας. «Εάν δεν ελπίζεις, δεν θα βρεις το ανέλπιστο», έλεγε ο Ηράκλειτος.
@Argos Μονοθεματική κοινότητα είναι εκείνη που συσπειρώνει τους πολίτες γύρω από ένα ζήτημα, πχ. μεταναστευτικό, φεμιονιστικό, περιβαλλοντικό. Συμφωνώ ότι καλύτερα να κάνεις κάτι, απ’ το τίποτα.Γιατί όμως να μην υποβάλλουμε σε κρίση όσα γίνονται, έχοντας σκοπό να κάνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό;
@Iων Ποθενά στο κείμενό μου δεν έψεξα τους ιστολόγους που θα συμμετάσχουν στην ενέργεια. Η μονοθεματική κοινότητα είναι θεμιτή, αλλά κατά τη γνώμη μου θα γίνει αποτελεσματικότερη και πραγματικά ουσιασρική όταν κι αν κάποια στιγμή συναντηθεί και με άλλες κοινότητες, συλλογικότητες, ομάδες που διεκδικούν και προωθούν ευρύτερα ή πάλι μεμονωμένα θέματα. Ο λόγος που υποστηρίζω κάτι τέτοιο είναι απλός: η κρίση που μαστίζει το περιβάλλον, (όπως και την παιδεία, το δημόσιο χώρο κ.λπ.) συνδέεται με την πολιτική, την οικονομία, τον τρόπο ζωής. Η κυριαρχία μας πάνω στη φύση, είναι και κυριαρχία μας πάνω στη γυναίκα, στον ξένο, στον οικονομικά ανίσχυρο κ.λπ.
Όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, νομίζω ότι όλα αυτά που αναφέρετε παραπάνω οδηγούν σε αυτή, πρόκειται δηλαδή για την πλέον σοβαρή συνέπεια μιας σειράς επεμβάσεων των ανθρώπων πάνω στη φύση. Τέλος, καθένας είναι ελεύθερος να συμμετέχει όπου επιθυμεί, να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που κρίνει ότι θα φέρουν αποτέλεσμα κ.λπ. Θεωρώ ότι αν ο στόχος είναι δίκαιος, αληθινός και καίριος, κάπου, κάποια στιγμή πιθανώς όλοι θα συναντηθούν. Αν πάλι δε συναντηθούν, ή συναντηθούν αργά, δε θα φταίει μόνο η κριτική, ούτε μόνο η «αλυσοδεμένη λογική των ταγών της ανθρωπότητας» που προσπαθεί να προσανατολιστεί σε πιο ουσιαστικές προτάσεις.
Θα σχολιάσω, ελπίζοντας ότι δεν σας κουράζω, μόνο την απάντησή σας, χωρίς να επανέλθω στα πλείστα όσα σημεία του αρχικού μου σχολίου που παρακάμπτετε.
Ασφαλώς και τους εψέξατε, εμμέσως πλην σαφώς. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να «τσιτάρω» εδώ αποσπάσματα του κειμένου σας για να το αποδείξω. Βέβαια, από τη στιγμή που αντιμετωπίζετε αρνητικά την κινητοποίηση (έστω και με αμφισβητούμενα επιχειρήματα), είναι απολύτως θεμιτό να τους ψέξετε.
Μου προξενεί, αληθινά, κατάπληξη η ευκολία με την οποία στριμώχνετε το κολοσσιαίο πρόβλημα του περιβάλλοντος, δηλαδή την προϊούσα καταστροφή της φύσης και της ζωής, μέσα στη λεξούλα «μονοθεματική», καθώς και ο ισχυρισμός σας ότι υπάρχουν θέματα ευρύτερα από αυτό. Το λέω ετούτο διότι, κατά τη γνώμη μου, η σωστή θεώρηση του ζητήματος είναι η ακριβώς αντίστροφη. Η καταστροφή της φύσης και της ζωής εμπερικλείει μέσα της όλους τους άλλους μεγάλους θεματικούς τομείς, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί θεμελιώθηκαν και οικοδομήθηκαν αποκλειστικά επάνω στο μίσος για τη φύση και τη ζωή. Αφ’ ης στιγμής επικράτησε αυτό το μίσος για τη ζωή και τη φύση, ανέκυψαν και τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά προβλήματα που γνωρίζουμε, η κυριαρχία των ανδρών επάνω στη γυναίκα, κ.λπ. Όσο για την «ώρα μηδέν» του περιβάλλοντος, αυτή θα ερχόταν με μαθηματική βεβαιότητα, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου, εφόσον αυτό το μίσος ζούσε, βασίλευε κι εξαπλωνόταν, μη αφήνοντας σχεδόν κανέναν εκπρόσωπο του ανθρωπίνου γένους αδηλητηρίαστο.
Συνεπώς, αυτοί οι θεματικοί τομείς που αναφέρετε δεν είναι παρά πτυχές του περιβαλλοντικού προβλήματος, το οποίο υπήρχε, ως προδιαγεγραμμένη και αναπόδραστη προοπτική λόγω του μονολιθικού θανατόφιλου μίσους που επικράτησε, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και, βέβαια, το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να επιλυθεί μέσα από θεσμούς και διαδικασίες που είναι απότοκες αυτού του μίσους και δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να το αναπαράγουν κι επαυξάνουν.
Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το σωστό είναι να ονομάζουμε την κοινότητα των ανθρώπων που αγωνιούν και αγωνίζονται ειλικρινά για το περιβάλλον όχι μονοθεματική, αλλά πανθεματική.
Πιστεύετε σοβαρά ότι οι ταγοί της ανθρωπότητας, με τη λογική που τους διακατέχει, προσπαθούν να προσανατολιστούν σε πιο ουσιαστικές προτάσεις; Θα σας χρωστούσα ισόβια χάρη εάν μου το αποδεικνύατε αυτό με αδιάσειστα στοιχεία. Διότι εγώ, όπως άλλωστε μαρτυρούν όσα έγραψα παραπάνω, έχω μια βαθύτατη, και βασανιστική, πεποίθηση για το αντίθετο.
ΥΓ. 1. Μήπως σας είναι εύκολο να μου εξηγήσετε πώς προέκυψε αυτό το «σχόλιο» που υπάρχει πάνω από το πρώτο δικό μου και έχει ως όνομα σχολιαστού τον τίτλο-σύνδεσμο του δικού μου ιστοσημειώματος, και ως κείμενο ένα απόσπασμά του; Μου φαίνεται κάπως περίεργο.
ΥΓ. 2. Μία (ακόμα) φιλική παρατήρηση: Το κενό που υπάρχει στο ιστολόγιό σας, ανάμεσα στα σημειώματά σας και τα σχόλια, ίσως να δίνει την εντύπωση σε αναγνώστες σας ότι δεν υπάρχουν σχόλια. Εγώ ο ίδιος, νόμιζα στην αρχή ότι δεν δέχεσθε σχόλια. Μπορεί, λοιπόν, αυτό το κενό να αποβαίνει εις βάρος της επικοινωνίας σας με τους αναγνώστες σας.
@Ιων. Ξεκινώ απ’ τ αυστερόγραφά σας. Κατ’ αρχήν το σχόλιο που εμφανίζεται παραπάνω εισάγεται αυτόματα στα σχόλιά μου, καθώς εσείς σε κείμενο στο ιστολόγιό σας παραπέμπετε στο συγκεκριμένο ποστ. Οφείλεται δηλαδή στη δική σας παραπομπή στο κείμενό μου. Αν κάποιος άλλος κάνει λινκ στο συγκεκριμένο κείμενο, θα εμφανιστεί το σημείο όπου παραπέμπει σε ‘μένα ως σχόλιο στο ιστολόγιό μου. Για το δεύτερο δε μπορώ να κάνω προς το παρόν κάτι, γιατί δε μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω αλλαγή η πλατφόρμα, θα το ψάξω κι αν το καταφέρω, έχει καλώς. Δεν είναι κάτι που το έχω κάνει με πρόθεση. Αν θέλετε να το διαβάσετε σημειολογικά, ως «απόσταση» ή «τάφρο» μεταξύ του κειμένου μου και των σχολίων, είστε ελεύθερος να το κάνετε.
Αναφορικά με το επιχείρημά σας ότι το μίσος για τον άνθρωπο και το περιβάλλον προϋπάρχει κάθε απόφασης διαφωνώ, κι ούτε θα συμμετάσχω σε κανενός είδους δικαστήριο προθέσεων. Κρίνω εμπιστευόμενος την άμεση εμπειρία μου, καθώς και τα διαβάσματά μου, τις συζητήσεις μου κ.λπ. Για να συνοψίσω τη διαφωνία μας, φαίνεται ότι εγώ λέω πως ο πολιτισμός μας που οικοδομείται εν πολλοίς στις αξίες και του Διαφωτισμού, η οικονομία που πριμοδοτεί την ατέρμονη ανάπτυξης κ.λπ., συγκεκριμένες πολιτικές, οικονμικές και κοινωνικές επιλογές έχουν οδηγήσει τον πλανήτη σε μια μεγάλη κρίση που βεβαίως δεν είναι μόνο περιβαλλοντική. Εσείς λέτε ότι οι άνθρωποι και κυρίως οι ηγεσίες τους μισούν το περιβάλλον καθώς και τον ίδιο τον άνθρωπο κι έχουν βαλθεί να τα καταστρέψουν όλα. Η μέριμνα για το περιβάλλον είναι αυτονόητη για οποιονδήποτε θεωρεί πως σκέφτεται πολιτικά, ωστόσο αποκομμένη απ’ τα υπόλοιπα αιτήματα που ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις ή και στρεβλώσεις. Θεωρώ ότι το περιβαλλοντικό ζήτημα είναι μέρος του ευρύτερου συστημικού προβλήματος. Επειδή θεωρείται κι είναι ίσως το πιο επείγον, δε μπορεί να γίνεται όχημα μέσω του οποίου θα ασκείται ιδεολογική τρομοκρατία σ’ όσους προτείνουν ευρύτερες πιθανώς λύσεις, ή κάνουν συνολικότερη κριτική.
Παρ’ όλο που με απωθεί οτιδήποτε «ισόβιο», ειδικά αν θυμίζει στοιχήματα, σας συμβουλεύω φιλικά να ψάξετε. Η δική μου πεποίθηση είναι ότι εδώ κι εκεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν με ό,τι μέσο διαθέτουν, με το λόγο, με την πράξη, με τις ιδέες. Είναι φανερό ότι δεν αναφέρομαι στη γενίκευση των ταγών, αλλά ναι πιστεύω ότι υπάρχουν στοχαστές αλλά και άνθρωποι της δράσης που προασπαθούν είτε να αρθρώσουν Λόγο είτε να αποτελέσουν παράδειγμα, είτε απλά, όπως λέτε κι εσείς, να κάνουν κάτι αντί για το τίποτα. Επαναλαμβάνω, καθένας επιλέγει τί θα κάνει με βάση τη δική του κρίση. Δε ψέγω κανέναν για τη νοημοσύνη ή την έλλειψη ευαισθησίας του, όσο και να επιμένετε ότι η διαφωνία με τον άλλον σημαίνει αυτόματα και ψόγο.
Θα τα πιάσω κι εγώ ανάποδα (και, όσο μπορώ, σύντομα).
Πώς τα καταφέρατε έτσι ωραία, να με βγάλετε ότι ταυτίζω τις έννοιες «ψόγος» και «διαφωνία»;
«Δε ψέγω κανέναν για τη νοημοσύνη ή την έλλειψη ευαισθησίας του». Τι ακριβώς εννοείτε με αυτό, και σε ποιους αναφέρεσθε, εάν το εκλάβουμε με το πρώτο νόημα που βγάζει η συγκεκριμένη διατύπωση;
Κι εγώ το πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν. Αλλοίμονο αν δεν το πίστευα! Λέγοντας όμως «ταγοί», εννοούσα εκείνους που έχουν τον τρόπο να επιβάλλουν σε όλο τον κόσμο τη δική τους κοσμοαντίληψη, τον δικό τους (καταστρεπτικό) βηματισμό.
«Ιδεολογική τρομοκρατία»: Εδώ, επιτρέψτε μου να σχολιάσω, έχουμε το αποκορύφωμα της αυθαιρεσίας (για να μην προχωρήσω σε δηκτικότερες εκφράσεις). Είναι ιδεολογική τρομοκρατία το να αρθρώνει κάποιος έναν αντίλογο με επιχειρήματα;
Συνοψίσατε με επιτυχία τη μεταξύ μας διαφωνία. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να αναπτύξω επαρκώς τη θέση μου για τις «ηγεσίες που μισούν το περιβάλλον καθώς και τον ίδιο τον άνθρωπο» στο πλαίσιο ενός σχολίου. Θεωρώ, όμως, εαυτόν υποχρεωμένο να το κάνει, κι ελπίζω κάποια στιγμή να το καταφέρω. Δεν νομίζω, όμως, ότι χρειάζεται και πολλή μελέτη για να διαπιστώσει κανείς του λόγου μου το αληθές.
Είναι η παραπομπή σε αίτια που ανάγονται σε παλαιότατους χρόνους, ο φιλοσοφικός στοχασμός «δικαστήριο προθέσεων»; Ακόμη όμως και αν ήταν, θα είχαμε το δικαίωμα να το απορρίψουμε ασυζητητί, εάν υπήρχαν βάσιμες ενδείξεις ότι με αυτό θα μπορούσε να σωθεί ο πλανήτης; Ή, πάλι, μήπως οφείλουμε να διακηρύξουμε ευθαρσώς και κυνικώς ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί η εποχή που υπήρχε στην κοινωνία των ανθρώπων η έννοια της ευθύνης;
Δέχομαι τις εξηγήσεις σας για τα υστερόγραφα, και σας ευχαριστώ για αυτές. Μολονότι, όμως, βρίσκω πολύ διαφωτιστικές τις σημειολογικές αναγνώσεις, αυτά που σας έγραψα στο δεύτερο υστερόγραφό μου ήσαν ξεκάθαρα και δεν ενείχαν κανέναν υπαινιγμό. Το πιστοποιεί, άλλωστε, η τελευταία πρόταση του υστερογράφου.
Ως γνωστόν, τα κάστρα κερδίζονται από μέσα. Η αποστασιοποίηση και η μη συμμετοχή είναι δικαίωμα του καθενός, αναφαίρετο μάλιστα. Όμως πόσο πιο δυνατά θα ήταν τα μηνύματα δράσης αν ήταν εντός συμμετοχής; Απλώς αναρωτιέμαι.
Titana, για την ενημέρωση και αν θες καλύτερα, για την εκπαίδευση του πληθυσμού, έχουμε ένα θεσμό που ονομάζεται δημόσια δωρεάν παιδεία. Για τη μεγαλύτερη κλίμακα τώρα, έχουμε κι άλλους θεσμούς, που ονομάζονται Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία εκτός των άλλων είναι υποχρεωμένα να ενημερώνουν τον κόσμο. Πάντως η μεγάλη κλίμακα δεν είναι ζητούμενο, μιας και ανάγει το πρόβλημα του περιβάλλοντος αποκλειστικά σε πρόβλημα τρόπου ζωής, ενώ δεν είναι μόνο αυτό. Κυρίως πρόκειται για ένα πολιτικό, οικονομικό, και συστημικό πρόβλημα που δε λύνεται με αποσπασματικές δράσεις, οι οποίες βέβαια δεν είναι καταδιακστέες σε καμία περίπτωση.
Προτάσεις;
Αρνούμαι να υιοθετήσω τη στάση του ειδήμονα που τα ξέρει όλα. Προτείνω λοιπόν, τη διενέργεια ενός ευρύ, δημόσιου, δημοκρατικού διάλογος με την ανοιχτή συμμετοχή των πολιτών, που θα αναζητήσουν λύσεις για το καυτό αυτό ζήτημα.
Μανώλη, ποιά είναι η δική σου πρόταση για ενημέρωση σε τόσο μεγάλη κλίμακα, με ανάλογη συμμετοχή και μηδενικό κόστος;
Θα ήθελα επίσης να μάθω 3 πρακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος άμεσα εφαρμόσιμους.
Eπιτελους! Μια διαφορετικη γνωμη.