Το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 2007 σε συνέχεια ενός προηγούμενου που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2004, με αφορμή την έκδοση του ομώνυμου βιβλίου μου. Στο βιβλίο αυτό στοχάζομαι πάνω στις ευκαιρίες και στους κινδύνους που κομίζει το Νέο Μέσο, προσεγγίζοντάς το από διάφορες πλευρές. Η εστίασή μου είναι κυρίως κοινωνική, αλλά δεν παραλείπω να ασχοληθώ με μείζονες όψεις των blog, όπως π.χ. την πολιτική, τα παραδοσιακά Μέσα, την εκπαίδευση, την ψυχολογία.
Επί 2μιση χρόνια, ήμουν ένας μάλλον περιστασιακός blogger, που ανέβαζε κείμενα ποικίλου περιεχομένου. Για αρκετό από εκείνο το χρονικό διάστημα συνεργαζόμουν με μεγάλη εφημερίδα, κι έτσι είχα την ευκαιρία μέσω του ιστολογίου να επικοινωνώ απευθείας με τους αναγνώστες των κειμένων μου. Τους τελευταίους 7 μήνες, λόγω του βιβλίου έχω εμπλακεί πιο ενεργά στη μπλογκόσφαιρα, επιχειρώντας να εκκινήσω διαλόγους πάνω σε ζητήματα που θέτει το Νέο Μέσο, τα οποία κρίνω ότι πρέπει να συζητηθούν. Άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη ανταπόκριση, συζητώ μερικές σκέψεις και ιδέες που έχω αποτυπώσει στο βιβλίο μου, δεχόμενος την κριτική των αναγνωστών. Στο ίδιο το βιβλίο, στις πρώτες σελίδες, παραπέμπω στο παρόν ιστολόγιο, ώστε καθένας να ασκήσει ανοιχτά εδώ την κριτική του. Σε πολλά θέματα, όπως λέει κι ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας ενός άλλου βιβλίου για τα Νέα Μέσα, οι αναγνώστες μου γνωρίζουν περισσότερα πράγματα, κι αυτό είναι θετικό, γιατί μόνο έτσι τα πράγματα έχουν την ευκαιρία να πάνε πιο μπροστά.
Δυστυχώς στην Ελλάδα η έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου αποτελεί ασυγχώρητο σφάλμα. Μου λένε οι ψευδώνυμοι κι ανώνυμοι κριτικοί μου ότι βγαίνω στην τηλεόραση μόνο και μόνο για να προβληθώ, για να πουλήσω βιβλία, στην πλάτη γεγονότων όπως εκείνο της Αμαλίας, μου λένε ότι δε γνωρίζω τίποτα για τα blog κ.λπ. Μου λένε κι άλλα, τα οποία είναι ανάξια λόγου, μιας κι εκτρέπουν τη συζήτηση απ’ την ουσία. Και η ουσία είναι ο διάλογος πάνω στο Νέο Μέσο. Γιατί νομίζω ότι πρέπει να είναι προφανές πώς το βιβλίο (και τη δουλειά κάποιων μηνών που έκανα γι’ αυτό), δεν το έγραψα για να γίνω διάσημος, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι επικριτές μου. Ούτε βέβαια για να εμπλακώ σε συζητήσεις επί προσωπικού. Το βιβλίο γράφτηκε για να εκκινήσει διαλόγους, για να γίνει η αφορμή και η αιτία ζυμώσεων κι αντιπαραθέσεων ενδεχομένως, που θα αποτρέψουν νοσηρές ή ζοφερές εξελίξεις. Αυτό έκανα και στις συνεντεύξεις που έδωσα στις εφημερίδες, στα περιοδικά και στα τηλεοπτικά κανάλια. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Έχω δημοσιεύσει άλλα δύο βιβλία, εκ των οποίων το ένα, η Πέμπτη Εξουσία, είναι ένα πολεμικό βιβλίο, μια πολύ σκληρή κριτική, που δεν χαρίζεται όπως έγραψε ένας συγγραφέας, ούτε στα παραδοσιακά Μέσα, ούτε στους διαφημιστές, ούτε στους διαφημιζόμενους.
Όμως κανένα άλλο βιβλίο μου δε σχολιάστηκε από τόσους πολλούς χωρίς να έχει διαβαστεί. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή περίμενα λίγους αναγνώστες εκτός της μπλογκόσφαιρας. Ως τώρα έχω διαψευστεί πανηγυρικά. Μόνο 20 blogger έχουν έχουν ασκήσει θετική ή αρνητική κριτική στο βιβλίο μου. Οι υπόλοιποι κριτικοί ήταν άνθρωποι εκτός των ιστολογίων, κάτι που μπορεί να σημαίνει είτε ότι οι blogger δε μπαίνουν καν στον κόπο να γράψουν κριτική για το μόνο σχετικό με τα blog βιβλίο, είτε ότι απλά δε θέλουν να το διαβάσουν, ή ότι απλά δε γνωρίζουν την ύπαρξή του. Η ίδια μνησίκακη σκέψη που λέει ότι «βγαίνεις στην τηλεόραση για να προβληθείς», μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον τον περιορισμό να μην αγοράσει ένα βιβλίο να διαβάσει τί γράφει ο συγγραφέας του, για να μην τον κάνει πλούσιο!
Εδώ η ουσία έχει μείνει στο περιθώριο. Τα ζητήματα που εγείρονται με την εισβολή των blogger στη δημόσια σφαίρα, είναι προτιμότερο για κάποιους να αποσιωπούνται παρά να μπαίνουν στο τραπέζι. Είναι προτιμότερο να κάνεις προσωπικές επιθέσεις σε πρόσωπα που εκφέρουν ιδέες κι απόψεις, που θέτουν ερωτήματα, παρά να συζητάς τα ίδια τα ερωτήματα. Είναι πιο εύκολο κι ίσως πιο διασκεδαστικό να γράφεις φράσεις του τύπου «όμως στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί Μανώλη. Ούτε καν για σαπούνι…» παρά να συζητάς επί της ουσίας, για επείγοντα θέματα. Είναι πιο αρμόζον για το Μέσο να προκαλείς προσωπικά κάποιον, να τον ειρωνεύεσαι με το ψευδώνυμό σου, να αγνοείς επιδεικτικά το λόγο για τον οποίο σε τελική ανάλυση βρίσκεται στη μπλογκόσφαιρα, παρά να συζητάς μαζί του.
Στα 3 αυτά χρόνια εμπλοκής μου στη μπλογκόσφαιρα, καθώς και λόγω της έκδοσης του βιβλίου, γνώρισα πολλούς ανθρώπους με τους οποίους συμφώνησα αλλά και διαφώνησα έντονα πάνω σε θέματα που προσπάθησα να προωθήσω στην ατζέντα, σχετικά πάντα με τα blog. Οι συμφωνίες και οι διαφωνίες αυτές πήγαν το διάλογο ένα βήμα παραπέρα, κι είμαι βέβαιος ότι είναι ακόμα πολλά αυτά που πρέπει να συζητηθούν.
Εάν κάποιος πάει σε βιβλιοπωλείο -επειδή υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διαβάζουν και πηγαίνουν σε βιβλιοπωλεία για να αναζητήσουν απόψεις, γνώσεις, αναγνώσεις του κόσμου κ.λπ.- και ζητήσει ένα βιβλίο για τα blog, θα του εγχειρήσουν πιθανότατα τις «ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο», αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο σχετικό. Επειδή καλώς ή κακώς κάποιοι συμπολίτες μας έχουν σπεύσει κι έχουν διαβάσει το βιβλίο, και πιθανώς στο μέλλον να το κάνουν κι άλλοι περισσότεροι, καλό είναι να γραφτούν κι άλλα βιβλία, με αντίθετη ή πληρέστερη εικόνα για τα ιστολόγια. Προτρέπω λοιπόν όσους επιμένουν να σχολιάζουν τις εμφανίσεις μου στην τηλεόραση, τη στάση μου στη μπλογκόσφαιρα ή απλά το πρόσωπό μου, να συμβάλλουν κι αυτοί δημιουργικά στο διάλογο με τις ιδέες τους, γιατί όχι και με βιβλία, άρθρα, συζητήσεις.

Στα «εγκαίνια» του πρώτου ιστολογίου, το 2004, έγραφα μάλλον με κάποια αθωότητα ότι «εδώ ζητούνται συνοδοιπόροι κι όχι οπαδοί». Τρία χρόνια μετά θα πρόσθετα «ούτε βέβαια και εχθροί της σκέψης και των ιδεών».