Παραβρέθηκα χθες 8/11/07, στη συνάντηση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου με τους «μπλόγκερ», αλλά συνειδητά επέλεξα να μη συμμετάσχω στη συζήτηση. Πήγα ως παρητηρητής σε ένα συμβάν πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, όπου ένας πολιτικός έκανε πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος σε χρήστες του Διαδικτύου και πιο συγκεκριμένα σε blogger προκειμένου να συζητήσει μαζί τους, κι έμεινα παρατηρητής ως το τέλος, μιας και θεωρώ τον εαυτό μου εντελώς αναρμόδιο να συζητά τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ.

Βεβαίως, η διαδικασία εκλογής προέδρου για ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας είναι πρώτης τάξης ζήτημα για την τρέχουσα τάξη πραγμάτων καθώς και για το μέλλον της χώρας, οπότε κανείς ευαίσθητος πολίτης δε μπορεί να πει ότι είναι αδιάφορος απέναντι στην εν λόγω εκλογή. Επιπλέον, ο εκδημοκρατισμός των κομμάτων που κυβερνούν αλλά και εκείνων που ασκούν αντιπολίτευση, είναι και οφείλει να είναι, ένα μείζον αίτημα της ελληνικής κοινωνίας. Όταν ο πρόεδρος, αλλά και οι πάντες, σ’ ένα κόμμα εκλέγονται σε αξιώματα βάσει αξιοκρατικών διαδικασιών κι αξιολογούνται βάσει κοινά αποδεκτών κριτηρίων, έχουμε βάσιμες ελπίδες να πιστεύουμε ότι κάτι εδώ μπορεί να αλλάξει.
Ο διάλογος ωστόσο που διεξάγεται τελευταία με αφορμή την εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνει το αντίθετο. Σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις διαπιστώσαμε διάθεση συζήτησης επί της ουσίας, τόσο στα παραδοσιακά Μέσα, όσο και στα Νέα Μέσα και τα ιστολόγια. Κατά βάση, απ’ τον προεκλογικό αγώνα καταλάβαμε ότι ο κύριος Παπανδρέου είναι ο υποψήφιος των συναισθηματικών οπαδών του κόμματος, κι ότι στον κύριο Βενιζέλο «ποντάρουν» οι πραγματιστές που πιστεύουν ότι αυτός θα νικήσει τους αντιπάλους. Ποιά είναι όμως η ουσιαστική διαφορά των δύο;
Η τελευταία ερώτηση βρισκόταν διαρκώς στη σκέψη μου χθες το βράδυ στο Μουσείο Μπενάκη. Ο κύριος Βενιζέλος δε δέχτηκε να απαντήσει σε καμία ερώτηση που είχε να κάνει με την πολιτική του ατζέντα. Σε κάθε σχετική ερώτηση παρέπεμπε στα βιβλία του, αποφεύγοντας επιμελώς να μιλήσει για τις θέσεις του. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις έφτασε στο σημείο να «επιπλήξει» πολίτες που πήραν το λόγο για να κάνουν ερώτηση ή παρέμβαση, και δεν ήταν «διαβασμένοι».
Δεν είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει απ’ τις εμφανίσεις του κ. Βενιζέλου στον τηλεοπτικό δημόσιο διάλογο -και χωρίς να έχει διαβάσει τα βιβλία του – ότι η πολιτική του θέση είναι ένα μείγμα κοινωνικού, «σοσιαλιστικού» κράτους, εντός μιας ανοιχτής, φιλελεύθερης αγοράς. Είναι δηλαδή ένα ακόμα είδος σοσιαλφιλελεύθερου πολιτικού, όπως δηλαδή και ο κύριος Παπανδρέου. Εάν το διακύβευμα αφορά στο ποσοστό ελευθερίας της αγοράς ή του κράτους, καλό θα ήταν να το γνωστοποιήσουν στο εκλογικό σώμα, ώστε να υπάρξει μια πιο πλήρης και ουσιαστική ενημέρωση. Γιατί ως τώρα, η επιχειρηματολογία, την οποία με στόμφο επικαλείται ο κ. Βενιζέλος, εξαντλείται στα επουσιώδη.

Τελικά, η συνάντηση με τους blogger ήταν ουσιαστικά μια συγκέντρωση ψηφοφόρων και υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ και του κυρίου Βενιζέλου που στο τέλος τον χειροκρότησαν γεμάτοι ελπίδα. Οι εντυπώσεις μου:

. Στο λόγο του ο κ. Βενιζέλος πρόσθεσε αρκετές φορές (σε αξιοπρόσεκτο βαθμό) τη φράση «ρε παιδί μου», στην προσπάθειά του πιθανώς να αποδείξει ότι δεν χρησιμοποιεί ξύλινο λόγο παντού. Με τους blogger, που είναι πιο μορφωμένοι και νέοι, αισθανόταν φαίνεται την ανάγκη να είναι πιο «ανθρώπινος» απ’ ότι στην τηλεόραση, της οποίας το κοινό είναι ο «μέσος όρος».
. Το επιτελείο του που τον πίεζε να τελειώσει τη συνάντηση για να βγει με τους φίλους του (όπως μας είπε) έκανε ακομπλεξάριστα αυτό που άρμοζε στην περίσταση: η συνάντηση με τους blogger είναι μια ακόμα κοινωνική εκδήλωση ανάμεσα σε πολλές άλλες, ένας σταθμός στην προεκλογική καμπάνια, μια τυπική υποχρέωση του πολιτικού του μέλλοντος.
. Η απουσία κάμερας και ο πραγματικός χρόνος συζήτησης απέδειξε ότι η διεξαγωγή διαλόγου δεν είναι στα πλεονεκτήματα του κ. Βενιζέλου. Είναι δεινός ρήτορας, ξέρει να πείθει, έχει ιδέες που γνωρίζει πως να τις επικοινωνεί αλλά κατά τη γνώμη μου δε γνωρίζει να τις συζητά. Στην πραγματικότητα δεν άκουσε κανένα απ’ τα πρόσωπα που του απευθύνθηκαν. Δε στάθηκε με κατανόηση ή με συμπάθεια απέναντι σε κανένα. Ταυτόχρονα, το μόνο που φάνηκε ότι τον ενδιέφερε ήταν να αποδείξει, ότι έχει χιούμορ, ότι μπορεί να κοιτά τους πολίτες στα μάτια, ότι είναι γήινος. Ο κ. Βενιζέλος είναι ένας πολιτικός που θα ήθελε να έρχεται απ’ το μέλλον, γι’ αυτό και ανοίγεται αισιόδοξα και τολμηρά στο Διαδίκτυο, αλλά δυστυχώς φέρει τον αυταρχισμό κι ίσως τον κυνισμό της εξουσίας που είχαν κι εξακολουθούν να έχουν οι πολιτικοί του παρελθόντος. Στη συνάντηση δεν είπε τίποτα διαφορετικό απ’ όσα λέει στην τηλεόραση, με τη διαφορά ότι εδώ πρόσθεσε και τα «ρε παιδί μου».
. Η πραγματικά ενδιαφέρουσα υποψία ιδέας που άκουσα στη συνάντηση αφορούσε στη μετα- αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Αλλά ο κύριος Βενιζέλος, προτίμησε να την εκτοξεύσει ως φωτοβολίδα και να φύγει για το γεύμα με τους φίλους του. Οι blogger έμειναν με τα ορεκτικά, αλλά κάποιοι άλλοι έφαγαν το κυρίως πιάτο.