Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό γιατί επιμένω να γράφω σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο, όταν όλα τριγύρω μου συνηγορούν στο να το παρατήσω. Κάποιος κυνικός θα έλεγε ότι συνεχίζεις γιατί εδώ κυνηγάς τη δημοσιότητα με το μόνο διαθέσιμο τρόπο για έναν άσημο πολίτη, κάποιος ρομαντικός θα έλεγε ότι εδώ επιχειρείς να επικοινωνήσεις χωρίς διαμεσολαβήσεις, κάποιος πραγματιστής θα έλεγε ότι εδώ πειραματίζεσαι με μια τεχνολογική εφαρμογή που ακόμα δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα είχαν δίκιο. Ωστόσο η επιμονή μου να διατηρώ, έστω και αραιά, αυτό εδώ το θραυσματολόγιο, κάτι δηλώνει για εμένα, κάτι που μάλλον αδυνατώ να συνειδητοποιήσω σ’ ολόκληρη την έκτασή του, αφού δεν είμαι παρά ένα ακόμα ανολοκλήρωτο υποκείμενο μέσα στη γενικευμένη σύγχυση των ημερών.

Επιμένω σε συνέχεια ενός παλαιότερου ιστολογίου, να γράφω στο συγκεκριμένο ιστολόγιο εδώ και μερικούς μήνες, προκειμένου να συζητήσω το ομώνυμο βιβλίο μου. Επάνω σε μια ταραχή αυτής εδώ της σελίδας, κι όταν απέκτησε μια ξαφνική και μεγάλη δημοφιλία, ένας πολύ συνετός σχολιαστής με υποστήριξε μεν, αλλά μου θύμισε ότι έχω γράψει μερικά ακόμα βιβλία, τα οποία επίσης αξιώνουν ευρύτερο διάλογο. Μ’ αυτή την έννοια το μονοθεματικό αυτό blog που μιλάει για τα blog, ενέχει κι ένα είδος αν όχι αυτισμού, τουλάχιστον φυγοπονίας κι ασφάλειας. Της ασφάλειας του ενός και μόνου θέματος. Πώς όμως μπορούσα να κάνω διαφορετικά όταν έγραψα ένα βιβλίο – στοχασμό πάνω σε ένα Νέο Μέσο επικοινωνίας, έκφρασης, πολιτικής κ.λπ.;

Εδώ και λίγο καιρό νιώθω ότι η συζήτηση για το ιστολογείν έχει δείξει μάλλον τα όριά της στην Ελλάδα, γι’ αυτό κι έχω αρχίσει να αναρτώ κείμενα για διάφορα θέματα του ενδιαφέροντός μου. Η γνώμη μου είναι πως ο ευρύς και ζωντανός διάλογος στην ελληνική ιστολογόσφαιρα είναι κάτι αρκετά σπάνιο, κι επομένως πρέπει να αναζητούμε τρόπους να τον προκαλούμε με διάφορες μορφές και περιεχόμενα. Για το λόγο αυτό ετοιμάζουμε απ’ τον Ιούνιο ένα ντοκιμαντέρ μαζί με τη γυναίκα μου, πάνω στα ιστολόγια, το οποίο θα προβληθεί στην τηλεόραση εντός του μήνα που διανύουμε. Η απαισιοδοξία μου, αν και εμφανής στον καθένα, δε με καταβάλλει. Βλέπω κι όλες αυτές τις φωτεινές εξαιρέσεις που είναι πολύ ελπιδοφόρες, να επιβιώνουν και να ζωντανεύουν το τοπίο, και αισιοδοξώ. Απ’ την άλλη, τρέφω μια απέχθεια στις ελίτ που μου κάνει εξαιρετικά δύσκολη την ταύτιση με προνομιούχες ομάδες. Αυτό που με απασχολεί τώρα περισσότερο, σε σχέση με τα μπλογκ, αλλά και γενικότερα με τα Μέσα είναι οι πιθανότητες επιβίωσης εναλλακτικών προτάσεων, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις.

Διάβαζα τις προάλλες στο αφιέρωμα του Εκόνομιστ στην Ελλάδα του 2008, το κείμενο του Πιτσιρίκου για τα μπλογκ, στο οποίο έγραφε ότι βαριέται να διαβάζει για τα μπλογκ. Ερμηνεύω την άποψή του ως εξής: όσοι μιλούν για το ιστολογείν, είναι σαν εκείνους που αντί να κάνουν έρωτα, μιλούν ακατάπαυστα για τον έρωτα. Δεν έχει άδικο ο Πιτσιρίκος, αλλά δεν έχει και όλο το δίκιο με το μέρος του. Η συζήτηση πάνω στα μπλογκ είναι εξαιρετικά επείγουσα κι έχει μεγάλη σημασία για τους λόγους που γράφουμε εδώ και καιρό. Όταν αναρωτιέμαι τί κάνουμε εδώ, σκέφτομαι συχνά: κάποιος νέος άνθρωπος, αρκετά νεότερός μου πιθανώς να με διαβάζει τώρα και κατά κάποιο τρόπο να υποκαθιστώ, να καταρίπτω ή και να συμπληρώνω τις γνώσεις που παίρνει απ’ το σχολείο ή τα παραδοσιακά Μέσα. Σκέφτομαι λοιπόν ότι εκτός των άλλων όλοι εμείς εδώ επιτελούμε κι ένα ρόλο, όπως βέβαια τον επιτελούν και τα παραδοσιακά Μέσα, που είναι παιδευτικός, επιμορφωτικός. Δε θέλω να ξεχνάω αυτή τη διάσταση της δημοσιογραφίας, αν και στο Διαδίκτυο είναι πολύ εύκολο να ξεχαστείς.

Ταυτόχρονα όμως δε θέλω να είμαι διδακτικός. Η εμπλοκή μου στα Μέσα επιθυμώ να διέπεται από έναν τόνο ανοιχτού, ειλικρινούς και ουσιαστικού διαλόγου. Να προωθεί την ιδέα της συγκρότησης εναλλακτικών προτάσεων. Προφανώς δεν τα καταφέρνω πάντα να γράφω τα πιο διεισδυτικά κείμενα, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος. Ο στόχος είναι να βρούμε κοινά, να κινητοποιηθούμε, να μοιραστούμε, να ανοίξουμε σε εμπειρίες, να επινοήσουμε ιδέες, να κολυμπήσουμε στο πέλαγος όπως έλεγε και μια γιαγιά μου.

Καλή χρονιά!