Μιλτιάδη, χαίρομα που το ντοκιμαντέρ έγινε αφορμή για σκέψη και δράση. Πιστεύω ότι ο Τριαρίδης χρησιμοποίησε τυχαία το ψευδώνυμό σου, γιατί πιθανώς θα του αρέσει! Όπως και να ‘χει το ονοματεπώνυμο στο Διαδίκτυο, είναι σήμερα μια σημαίνουσα πράξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ψευδώνυμοι θα πρέπει να καταδικαστούν. Θεωρώ ότι προκειμένου να αποκτήσει αξιοπιστία το Μέσο, πρέπει κάποιοι να υπογράψουν με το όνομά τους. Καλό μήνα και σε ‘σενα.

Μιλτιαδη έχεις δίκιο, η επωνυμία έχει κι αυτή τους περιορισμούς της. Δεν είναι όμως πιο προκλητικό πνευματικά και πρακτικά να αγωνιστεί κανείς να συνειδητοποιήσει τί τον κρατά «δέσμιο» της επωνυμίας του και να «σπάσει» αυτές τις αλυσίδες, απ’ το να επιχειρήσει όλες τις μάχες του να τις δώσει εκ του ασφαλούς ή «στα μουλωχτά»;
Το βράδυ εκείνο ήταν όντως πολύ ωραίο. Κρίμα που δεν ήσουν κι εσύ. Ήσουν στην παρουσίαση; Αν θυμάμαι καλά όμως, εσύ είχες γράψει εκείνο τον καιρό ότι το εξώφυλο και ο τίτλος του βιβλίου δε σου άρεσαν, ή κάνω λάθος; Αν το είχες γράψει θες να μου πεις τί δε σου άρεσε;

Roidi οι σκέψεις σου είναι πολύ ωραίες. Συμφωνώ μαζί σου. Τόσο στο ντοκιμαντέρ όσο και στο βιβλίο υπερασπίζομαι την ψευδωνυμία του καλλιτέχνη. Εδώ όμως, στο Διαδίκτυο, που τα όρια ξεθωριάζουν και το πολιτικό κείμενο δε διαφέρει απ’ το ψυχαγωγικό ή το «καλλιτεχνικό» χρειάζεται νομίζω να ανοίξουμε διαλόγους (σαν κι αυτόν που έχουμε τώρα) σχετικά με τη δέουσα χρήση του ονόματος, του ψευδώνυμου κ.λπ. Η ιδεα για το ντοκιμαντέρ είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα. Το ψευδώνυμο βέβαια δεν είναι μόνο συνώνυμο της δημιουργίας, έτσι δεν είναι; Επιπλέον δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι ο ψευδώνυμος «δε ζητά τίποτα» όπως λέτε. Πολλοί ψευδώνυμοι μου επιτίθενται επί προσωπικού και μάλλον ζητούν κάτι. Δικαιοσύνη; Εντυπώσεις; Να αντλήσουν χαρά απ’ τη μείωσή μου; Δε γνωρίζω. Η αλήθεια είναι ότι το ψευδώνυμο έχει γοητεία. Όμως επιμένω ότι το όνομα φέρει την πραγματική δύναμη.

@Mao πάντα χρειάζονται μεσάζοντες. Καλώς ή κακώς. Για να γράψω χρειάζεται ο μεσάζοντας χέρι, για να μιλήσω το στόμα κ.λπ. Το όνομα είναι ένας αξιόπιστος μεσάζοντας προκειμένου να επικοινωνήσουν πολλά υποκείμενα σ’ αυτό τον αχανή κόσμο.

@Roidi Δε νομίζω ότι το ιστολογείν είναι απαραίτητα συνώνυμο της ανωνυμίας. Και μιας και φέρνεις το παράδειγμα της αρχιτεκτονικής, μου δίνεις την ευκαιρία να ενδυναμώσω την πεποίθησή μου ότι το επώνυμο έχει σήμερα την πραγματική δύναμη, χωρίς και πάλι να θέλω να απαξιώσω την ψευδωνυμία ή την ανωνυμία. Θέλω απλά να σημειώσω ότι για τον εκτρωματικό χαρακτήρα των σύγχρονων αστικών τοπίων της Αθήνας (αλλά και της Θεσσαλονίκης) ευθύνεται ΚΑΙ η ανώνυμη αρχιτεκτονική. Βεβαίως πίσω της κρύβεται μια οικονομική σχέση, ένας ιδιοκτήτης, ένας εργολάβος, το κράτος κ.λπ., φορείς μιας κερδοσκοπικής ιδεολογίας που επένδυσε στο γρήγορο κέρδος χωρίς καμία μέριμνα για την αισθητική ή την ηθική διάσταση των κτιριών, τη σχέση τους με το περιβάλλον, με τις κοινότητες κ.λπ. Σε άλλες χώρες, η επώνυμη αρχιτεκτονική -η επένδυση δηλαδή σε αρχιτέκτονες που έβαζαν κάποιο πήχη στη δουλειά τους- έκανε πράγματι θαύματα. Νομίζω ότι ο ανώνυμος αρχιτέκτονας «μιας ακόμα πολυκατοικίας» κρύβεται πίσω απο μια συλλογική ευθύνη, πίσω από μια κεκτημένη (πλειοψηφική) ταχύτητα για να καλύψει πιθανώς τα προσωπικά του αδιέξοδα, τους φόβους του κ.λπ. Το ξέρω, είμαι σκληρός εδώ, αλλά δε θέλω κιόλας να είμαι άδικος. Υπάρχει και ανώνυμη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα που εκπλήσσει. Αλλά είναι προφανώς μια ισχνή μειοψηφία.

Mao νομίζω ότι με το παραπάνω σχόλιο απαντώ σ’ αυτό που λες. Δε συμφωνώ καθόλου. Αν το ψευδώνυμο συμβαδίζει με την ταυτοποίηση ενός προσώπου τότε μιλάμε για επώνυμο. Επομένως, ο μπλόγκερ που εμφανίζεται δημοσίως με το ψευδώνυμό του και το πρόσωπό του, είναι πια «επώνυμος».
Όσο για τους κανόνες του παιχνιδιού, όντως αυτοί είναι. Προσωπικά προτιμώ να ασκείται αποτελεσματικός έλεγχος από επώνυμους ανθρώπους σε εταιρείες και κυβερνήσεις, παρά να εκτοξεύονται από εδώ κι απο εκεί ανώνυμες και ψευδώνυμες ψευδοκαταγγελίες. Ποιόν εξυπηρετεί αλήθεια αυτό το τελευταίο;

Αυτό που λες περί φίρμας επίσης δε με βρίσκει σύμφωνο. Η ανώνυμη αρχιτεκτονική υποστηρίχθηκε από ένα δίκτυο οικονομικών και πολιτισμικών σχέσεων. Η παραγωγή «φίρμας» είναι άλλο πράγμα. Αλλά με αυτή τη σκέψη θα επανέλθω σ’ ένα νέο ποστ, γιατί βρίσκω ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Ξεκινώ απ’ το τέλος. Για την περιγραφή και την έκθεση της ιδιωτικής ζωής διαφόρων ιστολόγων μίλησα. Το γεγονός είναι ένα κι είναι αδιάφορο αν τελικά χρησιμοποθούν αληθές ή ψευδές όνομα. Τώρα, με τα ψευδώνυμα δε νομίζω να έχει κάποιος την αυταπάτη ότι ξεγελά στην πραγματικότητα το Μεγάλο Αδελφό. Ότι θολώνει τα νερά, ναι. Αλλά όχι ότι κάνει και αντίσταση με αυτό τον τρόπο στις πανοπτικές κοινωνίες. Επίσης, αυτό το θόλωμα των νερών παρασύρει κατά τη γνώμη μου κι ό,τι άξιο μπορεί να συμβαίνει εδώ, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Νομίζω ότι η ιστορία της Siemens, που την παρακολουθώ εδώ και καιρό δεν «έσκασε» εξαιτίας του μπλογκ που αναφέρεις. Ένας δημοσιογράφος, ο Τέλλογλου το σήκωσε τελευταία, κι από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν μορφή (μικρο)χιονοστοιβάδας. Αλλά για πολύ καιρό η Καθημερινή γράφει επ’ αυτού, κι όχι μόνο. Μπορώ να σου επισημάνω αρθρογραφία σχετική εδώ και μήνες. Αποτελεσματικός έλεγχος ασκείται από πολίτες και από θεσμούς που συγκροτούνται από πολίτες. Αν οι τελευταίοι (οι θεσμοί) δεν είναι αποτελεσματικοί ή έχουν χάσει το δρόμο, πρέπει οι πολίτες να τους επαναφέρουν στην ορθή, στη δέουσα λειοτυργία ή κατάσταση. Θέλω να πω ότι οι ανώνυμες ή ψευδώνυμες καταγγελίες δε λαμβάνονται υπόψη -έτσι κι αλλιώς- από κανέναν. Ο έλεγχος καλώς ή κακώς, στην παρούσα φάση, ασκείται από επώνυμες συλλογικότητες ή ατομικότητες κι όχι από απρόσωπους τιμωρούς.
Προϊόντα ανώνυμης αρχιτεκτονικής είναι οι πολυκατοικίες της Αθήνας. Ανώνυμο καλείται στην αρχιτεκτονική το κτίριο του οποίου ο αρχιτέκτονας δε μνημονεύεται από κανέναν. Εκεί δηλαδή που ο αρχιτέκτονας αυτοκαταργείται και δρα στο όνομα του εργολάβου, της ποσότητας κ.λπ. κι όχι στο όνομα π.χ. της τέχνης, της λειτουργικότητας, της αστικής οικολογίας κ.λπ. Αυτό που λέμε «βάρος της υπογραφής» το φέρουν αρχιτέκτονες που ανέλαβαν την ευθύνη του έργου τους και δεν κρύφτηκαν όπως λες πίσω από περσόνες, ψευδώνυμα κ.λπ.
Νομίζω ότι είναι αυτονόητη η αξία του ΤΙ λέει κάποιος, καθώς και του ΠΩΣ το λέει. Η αγωνία μου συνίσταται, το επαναλαμβάνω, στη γενίκευση μιας τάσης που κατά΄τη γνώμη μου οφελεί τους κυρίαρχους. Αυτά.

Σε σχέση με την ανώνυμη αρχιτεκτονική μίλησα και πάλι για ευθύνη. Έγραψα χαρακτηριστικά για «αρχιτέκτονες που ανέλαβαν την ευθύνη του έργου τους». Αυτοί οι αρχιτέκτονες δεν έκαναν απαραίτητα ποιοτική δουλειά, τουναντίον. Κάποιοι απ’ αυτούς έκαναν φασιστικά σχέδια και χειρότερα εκτρώματα από εκείνα κάποιων ανώνυμων. Όμως ανέλαβαν την ευθύνη του έργου, της πράξης και της ζωής του. Προώθησαν έτσι με κάποιο τρόπο το δημόσιο διάλογο, κι όχι το θέατρο σκιών.
Αναφορικά με τα υπόλοιπα συμφωνώ σε αρκετά σημεία με αυτά που λες και κυρίως με το απαράδεκτο να χάνεις τη δουλειά σου επειδή «μιλάς». Σε μεγάλο βαθμό ζούμε υπό εντελώς τρομοκρατικό, εργασιακό κι όχι μόνο, καθεστώς. Επιπλέον, αν κατάλαβες ότι θεωρώ ανάξιους ή τιποτένιους του ψευδώνυμους στο Διαδίκτυο, μάλλον με παρεξήγησες. Κατανοώ τους λόγους που οδηγούν τους πολίτες σε τέτοιες πρακτικές, αλλά δε χαίρομαι κιόλας. Δε μπορώ να παροτρύνω κανέναν να ρισκάρει την επαγγελματική του σταδιοδρομία προκειμένου να γίνει μάρτυρας ή ήρωας, και ναι απ’ το να μην κάνει τίποτα, προτιμώ να γράφει ανώνυμα ή ψευδώνυμα στο Διαδίκτυο. Επίτρεψέ μου όμως να γράφω τι θεωρώ δέον και να αναλαμβάνω την ευθύνη των λόγων και των πράξεών μου.

Α, και δε θέλω σε καμία περίπτωση να στενοχωρώ τόσο σοβαρούς συνομιλητές σαν κι εσένα. 🙂

(Αναφορικά με το σκωπτικό της αναφοράς στην αστυνομική ταυτότητα, επίτρεψέ μου να λαϊκίσω κι εγώ με τη σειρά μου λέγοντας ότι αν κάποιος χτυπήσει έναν πολίτη στο δρόμο με το αυτοκίνητό του, η πινακίδα, και πιθανά η αστυνομική ταυτότητα θα πιστοποιήσουν, θα ταυτοποιήσουν το δράστη. Έχεις διαθέσιμο κανένα άλλο τρόπο ταυτοποίησης προσώπου απ’ την ταυτότητα; Αλλά νομίζω ότι εδώ η κουβέντα εκτρέπεται…)