Χωρίς να θέλω να προσβάλω τους πολυάριθμους αρχιτέκτονες που έχουν σχεδιάσει αθηναϊκές και γενικά ελληνικές πολυκατοικίες, θεωρώ ότι μια σοβαρή αιτία της αισθητικής ομοιομορφίας αλλά και της γενικευμένης ακαλαισθησίας και δυσλειτουργίας της πόλης είναι και η λεγόμενη ανώνυμη αρχιτεκτονική. Προϊόντα της ανώνυμης αρχιτεκτονικής είναι η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πολυκατοικιών, οι οποίες βέβαια πουθενά δε μνημονεύονται για τη λειτουργικότητα, για την υψηλή αισθητική, ή την αρμονική τους σχέση με τον άνθρωπο.
Αυτή τη στιγμή η γενικευμένη χρήση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας στη μπλογκόσφαιρα, καθώς και η υπεράσπισή της, δημιουργεί συνθήκες ανάλογες μ’ εκείνες της αρχιτεκτονικής των ελληνικών πόλεων. Η ελληνική πολυκατοικία, αυτό το υπέροχο αισθητικό και λειτουργικό εξάμβλωμα, έχει κατασκευαστεί ως έργο απ’ τον «έλληνα ανώνυμο αρχιτέκτονα». Αντίστοιχα το ελληνικό ιστολόγιο, κατασκευάζεται απ’ τον «έλληνα ανώνυμο και ψευδώνυμο ιστολόγο». Οι ομοιότητες είναι ανησυχητικές. Τα ψευδώνυμα κι ανώνυμα ιστολόγια ξεφυτρώνουν με εκπληκτική ταχύτητα, με αποτέλεσμα τα έργα της «επώνυμης αρχιτεκτονικής» να μοιάζουν όλο και πιο παράταιρα, όλο και πιο «ψεύτικα», όλο και πιο αδιάφορα, όλο και πιο ενοχλητικά προς την ομοιομορφία της ψευδωνυμίας και της ανωνυμίας.
Οι πόλεις μας έγιναν αυτό που βλέπουμε γιατί «οι πολλοί» δημιουργοί αρνήθηκαν ατομικά και μαζικά να βάλουν το όνομά τους πάνω απ’ αυτό που τους ζητούσαν «οι πελάτες τους» και συναίνεσαν σε αυτό που τους καλούσε να κάνουν «η εποχή τους». Προτίμησαν να προσθέσουν μερικές όμοιες πολυκατοικίες ακόμα στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στα προάστια και στις επαρχιακές πόλεις, απ’ το να διεκδικήσουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν είναι μόνο η ματαιοδοξία ή η φιλοδοξία που ωθεί το δημιουργό να υπογράφει τα έργα του, αλλά και η ευθύνη απέναντι στους άλλους, στο περιβάλλον, στο ίδιο το έργο του. Ο επώνυμος δημιουργός φέρει ευθύνη για το έργο του και δεν κρύβεται πίσω απ’ τον όχλο που παράγει το ίδιο, συνήθως χαμηλής ποιότητας, προϊόν. Είναι παράδοξο επομένως το γεγονός ότι ενώ όλοι οι διανοούμενοι νεοέλληνες υμνούν τους επώνυμους αρχιτέκτονες, φερ’ επείν τον Gaudi, και ζηλεύουν τις ευρωπαϊκές πόλεις για την αρχιτεκτονική τους, όταν η συζήτηση έρχεται στην μπλογκόσφαιρα υποστηρίζουν τη γενίκευση της ψευδωνυμίας και της ανωνυμίας.
Το λέω ξεκάθαρα: όποιος επιθυμεί να μη γίνει η ελληνική μπλογκόσφαιρα μια ακόμα Αθήνα, κατά τη γνώμη μου πρέπει να ξεκινήσει το ιστολογείν επώνυμα. Η υπεράσπιση της ανωνυμίας ως δικαίωμα είναι αυτονόητη, αλλά δε μπορεί να ενθαρρύνεται γιατί οδηγεί σε αποτελέσματα ανάλογα με αυτά των πόλεών μας. Θεωρώ ότι η ανώνυμη αρχιτεκτονική βόλεψε όσους είχαν να κερδίσουν κάτι απ’ το ανώνυμο προϊόν (εργολάβοι, ιδιοκτήτες οικοπέδων, κρατικοί υπάλληλοι, πολεοδομίες κ.λπ.) αλλά τελικά έχασε η ίδια η πόλη και οι κάτοικοί της, του παρόντος και του μέλλοντος.
Για να αποφύγω την παρεξήγηση, να πω ότι ο «ανώνυμος» αρχιτέκτονας έχει βέβαια όνομα και τηλέφωνο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να εντοπιστεί κάπου στα θεμέλια η υπογραφή του. Η σεβαστή δικαιολογία του είναι ότι αναγκάστηκε σε δύσκολους καιρούς να συνταχτεί με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με το ρεύμα, προκειμένου να έχει δουλειά και να μη δέχεται την χλεύη των συναδέλφων του, κι έτσι άρχισε να «σχεδιάζει» το ένα κτίριο μετά το άλλο, σαν να πάσχει μόνιμα από έλλειψη έμπνευσης. Το αποτέλεσμα ήταν η ελληνική πολυκατοικία να ξεφυτρώνει πανομοιότυπη στο αστικό τοπίο, λες και δημιουργείται απ’ το ίδιο χέρι. Ο «ανώνυμος αρχιτέκτονας», του οποίου ο αδριάντας συναντάται σε κάθε γωνία, σε κάθε τυφλό τοίχο και φωταγωγό της Αθήνας, είναι ο αρχιτέκτονας που δεν αντιστάθηκε στο ρεύμα, δεν ανέλαβε την ευθύνη των έργων του και κατέληξε να προσθέτει στον οχετό ένα ακόμα ανοσιούργημα. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες και φωτεινές, παρηγοριά ότι κάτι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.
Manolis Andriotakis 
ένα έχω να πω : ξεκόλλα!
Τουλάχιστον ομολογώ ότι έχω «εμμονές», αλλά άλλοι έχουν τη χάρη.
Το μπλογκ μου πάντως, σε αντίθεση με αυτά που λέτε, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «αισθητικό και λειτουργικό εξάμβλωμα»… Λυπάμαι που σας απογοητεύω.
Ενώ στην Ευρώπη που έγιναν με σχέδιο οι πόλεις, οι πολυκατοικίες δεν είναι ομοιόμορφες… Συμφωνώ με τον προλαλήσαντα.
Μετά την ΕΕΧΙ, δεν θέλω να με εκπροσωπεί ούτε και ο κος Ανδριωτάκης.
Aν και δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω πλήρως την αναλογία της μιας περίπτωσης με την άλλη, ας σχολιάσω πάντως με βάση αυτήν: αν οι περισσότεροι αρχιτέκτονες «Προτίμησαν να προσθέσουν μερικές όμοιες πολυκατοικίες ακόμα στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στα προάστια και στις επαρχιακές πόλεις, απ’ το να διεκδικήσουν εναλλακτικές λύσεις» και αν αυτό οδήγησε ως αποτέλεσμα στο να μην είναι όμορφη η πόλη, το πρόβλημα, Μανώλη, μάλλον είναι ΤΟ ΕΡΓΟ, ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ που χτίστηκαν και όχι η υπογραφή.
Αν τα ψευδώνυμα μπλογκ παράγουν ως έργο «το ίδιο, συνήθως χαμηλής ποιότητας, προϊόν», αν τα ψευδώνυμα μπλογκ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ παράγουν πανομοιότυπες και κακάσχημες πολυκατοικίες ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ – ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ – ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ κατοικίες των ιστολογούντων επωνύμως, τότε έχεις δίκιο.
Αν δηλαδή μπορεί κάποιος να πει ότι παιδιά, από εδώ έχουμε ένα δείγμα π.χ. 50 επώνυμων μπλογκ που παράγουν αυτό το αποτέλεσμα και από την άλλη ένα δείγμα 50 ψευδώνυμων μπλογκ που παράγουν το άλλο αποτέλεσμα, τότε να συμφωνήσω κι εγώ ότι η επωνυμία μετατρέπει αίφνης τον ψευδωνύμως ιστολογούντα σε υπεύθυνο δημιουργό.
ολντ μπόι νομίζω ότι ήμουν σαφής ως προς το εξής: οι αρχιτέκτονες είχαν την ευκαιρία να αναλάβουν την ευθύνη που τους αντιστοιχούσε μπροστά στους εργολάβους, τους πελάτες, τους μηχανικούς κ.λπ. Κάποιοι, ακόμα και ψευδώνυμοι βεβαίως το έπραξαν, κι ήταν οι εξαιρέσεις. Δεύτερον, δε μιλώ κατ’ ανάγκη απολογιστικά. Δε λέω, για να απαντήσω και στον ροίδη, ότι τα καλά ιστολόγια είναι επώνυμα και τα κακά ψευδώνυμα ή ανώνυμα. Μιλώ κυρίως δεοντολογικά. Περιγράφω τί κατά τη γνώμη μου θεωρώ δέον, ώστε το ιστολόγιο να φέρει στο προσκήνιο του δημόσιου λόγου αξίες που τις έχει εκμαυλίσει κι εκποσρνεύσει ο παραδοσιακός Τύπος και οι λοιποί συνήθεις ύποπτοι. Αναφορικά με την ευθύνη τώρα, νομίζω ότι και πάλι ήμουν σαφής: θεωρώ ότι η υπογραφή ή έστω αν θέλεις η ταυτοποίηση ενός ονόματος μ’ ένα άτομο, του παρέχει αξιοπιστία. Είναι αυτό που λέμε ανάληψη της ευθύνης των λόγων και των πράξεων. Ταυτίζω την ψευδωνυμία και την ανωνυμία με ανευθυνότητα απέναντι σε αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε συλλογική υπόθεση, κοινό καλό, συνύπαρξη, δημοκρατία κ.λπ., γιατί στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα η σύμβαση είναι το όνομα. Κοίτα σύγχυση που δημιουργείται τώρα: για το κακό χάλι της Αθήνας έχεις να ψέξεις μόνο το Μπάμπη Βωβό και τις εκάστοτε κυβερνήσεις! Οι υπόλοιποι άφαντοι!
Γράφω επώνυμα αλλά διαφωνώ πλήρως μαζί σου.
Επιπλέον το παράδειγμά σου είναι τελείως αποτυχημένο. Τί φταίει ο αρχιτέκτονας, σάμπως έκανε κάτι; Από πολιτικούς μηχανικούς φτιάχτηκαν οι πολυκατοικίες που αναφέρεις, όχι από αρχιτέκτονες. Δηλαδή, για να χρησιμοποιήσω ένα εξίσου χοντροκομμένο και κακό παράδειγμα με σένα, τί φταίει ο γιατρός στην πόλη για το παιδί που ξεγέννησε η μαμή στο χωριό;
«για το κακό χάλι της Αθήνας έχεις να ψέξεις μόνο το Μπάμπη Βωβό και τις εκάστοτε κυβερνήσεις! Οι υπόλοιποι άφαντοι»
Μα, πώς; Αφού μόλις ψέξατε -και δικαίως- άπαντες τους ανώνυμους αρχιτέκτονες.
Μανώλη
Η επιμονή σου να αρνείσαι συνέχεια μια κατάσταση η οποία είναι συνώνυμη του δικτύου σε οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Οκ. Ελα να παίξουμε warcraft δικτυακά και εσύ θα λέγεσαι andriotakis κι εγώ grontas. Είναι αστείο; Είναι γιατί το δίκτυο από καταβολής του είχε nicknames. Αυτό περέμεινε ως τώρα. Δεν συζητάμε για την ψευδωνυμία αλλά για τη νομική άρση της. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις;
Το καταλαβαίνει απλά τώρα άδραξε την ευκαιρία…
Μανώλη στο έχω ξαναπει ότι καταρχήν έχεις εκιννήσει από μια αφετηρία που αγνοεί τα τεχνικά ζητήματα τα οποία προσδιορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό το ιδεολογικό επικοδόμημα του διαδικτύου και την ιστορία του αλλά και γενικότερα συνδέονται εννοιλογικά με τη θεώρησή του .
Επιπλέον έχεις κολλήσει με μια εκδοχή του blogging που εμένα με παραπέμπει σε κάποιο φανταστικό και εκτός-τόπου-και-χρόνου πρόγραμμα κάποιου δήμου επιχορηγούμενου από την ΕΕ για την επιμόρφωση σε ζητήματα πολιτικής έκφρασης και δημοκρατικότητας μέσω διαδικτύου με σήμα κάποια δαφνοστεφανωμένη κουκουβάγια.
Οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει αποκλειστικό τους κίνητρο διατήρησης του blog μια τόσο ξεκάθαρη χρήση φαντάζομαι ότι ήδη έχουν επιλέξει την επώνυμη γραφή. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα ευρύτατο φάσμα χρήσης που η επωνυμία το περιορίζει σε πολλαπλά επίπεδα που μου κάνει εντύπωση που δεν το καταλαβαίνεις. ΚΑι αυτό το φάσμα χρήσης περιλαμβάνει ΚΑΙ την πολιτική έκφραση.
«οι οποίες βέβαια πουθενά δε μνημονεύονται για τη λειτουργικότητα, για την υψηλή αισθητική, ή την αρμονική τους σχέση με τον άνθρωπο.»
Είσαστε λάθος «The contemporary (Greek) City», Metapolis 2001, Αίσωπος – Σημαιοφορίδης»
Νομίζω ότι η κριτική που ασκείτε στην Ελληνική πόλη είναι κλισέ, εύκολη και υπεραπλουστευτική όπως θα ήταν από οποιονδήποτε δεν είναι άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί με τα ελληνικό αστικό χώρο και με τα φαινόμενα που τον συγκροτούν. Σύμφωνοι, η ελληνική πόλη είναι προβληματική αλλά επειδή είναι μια πόλη που αναπτύχθηκε δυναμικά και όχι υπό την πίεση κάποιων αστικών μοντέλων είναι άκρως επιτυχής σε τομείς που η σχεδιασμένες αποτυγχάνουν. Δεν θέλω να προχωρήσω παραπέρα γιατί το αντικείμενο είναι ιδιαίτατα σύνθετο και θα ολισθήσουμε σε μια κουβέντα που θα πρέπει να θέσει τις ανάλογες βάσεις πριν γίνει.
Θα πω μόνο ότι ο λόγος που διαφωνώ με την θέση σας για το blogging είναι ο ίδιος για τον οποίο διαφωνώ με την άποψη σας για την ελληνική πόλη. Το λάθος που κάνετε είναι ότι αναφέρεστε σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να εντοπίζετε τις σχέσεις τους. Μιλάτε ας πούμε για την αρχιτεκτονική και την πόλη σαν η πόλη να είναι το άθροισμα των επιμέρους αρχιτεκτονικών της, πράγμα θεμελιωδώς λάθος και μάλιστα το ίδιο λάθος κάνετε αναφερόμενος στο blogging. Για να πάρω σαν βάση τον παραλληλισμό που επιχειρείτε, στην αρχιτεκτονική και στην blogόσφαιρα τα δύο πράγματα που είναι υπό διαρκή διαπραγμάτευση είναι το ατομικό και το συλλογικό ή καλύτερα το μέρος και το όλο. Η οποιαδήποτε απόπειρα σχεδιασμού του όλου (πολιτικά, αρχιτεκτονικά, ηλεκτρονικά) είχε μέχρι σήμερα το θεμελιώδες πρόβλημα ότι σκότωσε την εξαίρεση προς όφελος του κανόνα, το άτομο προς όφελος του συνόλου και αυτό ήταν μια πράξη που έγινε απολύτως επώνυμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που απέτυχαν τα μεταπολεμικά functional πολεοδομικά μοντέλα και κατέρρευσε ο μοντερνισμός.
Εσείς μιλάτε για το μέρος και κάνετε εσφαλμένες αναγωγές στο όλο. Θα σας θυμίσω ότι ο επώνυμος Gaudi δεν είναι πάρα μόνο μια αρχιτεκτονική στιγμή μέσα στην ανώνυμη Βαρκελώνη η οποία την ομορφία της δεν την χρωστάει μόνο στον Gaudi (ο οποίος έιναι μόνο το μέρος) αλλά ταυτόχρονα και στον ανώνυμο που γεμίζει το μπαλκόνι του με λουλούδια, με απλωμένα ρούχα, σφουγγαρίστρες και σκούπες και κάνει τον χώρο (το σύνολο το γεωμετρικών χαρακτηριστικών) τόπο, υποκειμενικά βιωμένο! Αυτή είναι και η ομορφιά της ελληνικής πόλης αν θέλετε και η ομορφιά του χάους της blogoσφαιρας. Προτιμώ μια blogoσφαιρα ζωντανή σαν την Αθήνα από μια σαν το μοντερνο Rotterdam ή την επώνυμη Defance!
Μην κάνετε ένα λάθος που έχει ήδη αλλού να γίνει και εδώ, ας αφήσουμε τον καθένα να λειτουργήσει δυναμικά και τα πράγματα να γίνουν. Άλλωστε σε αντίθεση με τον Gaudi ο Fernando Pessoa έγραφε όχι μόνο ανώνυμα, αλλά με παραπάνω από ένα ψευδώνυμα.
Ανωνυμη αρχιτεκτονικη ειναι οι κυκλαδιτικοι οικισμοι, τα χωρια της ηπειρου, κλπ κλπ. Απο την οικονομια των σπιτιων της Σαντορινης εμπνευστηκε ο Λε Κορμπυζιε τη δικη του εφαρμογη σε κτιρια κατοικιων, οπως π.χ. το κτιριο στη Μασσαλια.
Οι απροσωπες πολυκατοικιες που αναφερεις, ειναι «εργολαβικη» αρχιτεκτονικη!
Επιπλέον ένα άλλο εγγενές λάθος στον παραλληλισμό σας είναι ότι μιλάτε για την πόλη σε επίπεδο μορφής και όχι λειτουργίας. Αν μιλούσατε για λειτουργία θα καταλαβαίνατε ότι έχει ακόμα λιγότερο νόημα ο παραλληλισμός σας γιατί ενώ η πόλη οφείλει να συντάξει τις ανεξάρτητες μονάδες της ώστε να δρουν προς της στην επιτέλεση ενός πλήθους λειτουργιών, η blogόσφαιρα δεν είναι υποχρεωμένη να αντιλαμβάνεται την έννοια της συνύπαρξης με τον ίδιο τρόπο. Ως blogger έχω πολύ περισσότερο το δικαίωμα της ατομικότητας από ότι ως πολίτης γιατί οι δεσμοί μου με το σύνολο των bloggers είναι δεσμοί που εγώ επιλέγω και δεν είναι δεσμοί εξάρτησης αν δεν θέλω να είναι πράγμα που δεν μπορώ να κάνω ως πολίτης και συλλειτουργός μιας πόλης.
τα λαθη στην αναλογια ειναι μαλλον αρκετα. Πρωτα απολα το προβλημα της αρχιτεκτονικης στην Αθηνα προερχεται σχεδον σιγουρα απο την μερια της ζητησης, οχι της προσφορας. Υπηρχε ζητηση για μαζικη μεταπολεμικη ανοικοδομηση και ικανοποιηθηκε με την προσφορα μαζικων μεταπολεμικων κτιριων. Σε ολη την Ευρωπη τα κτιρια της εποχης ειναι καπως ετσι βασικα.
Τωρα, οι αρχιτεκτονες δεν θα εχτιζαν διαφορετικα αν εχτιζαν με ψευδωνυμο, οπως και ενας καλος συγγραφεας δεν γραφει πολυ διαφορετικα με ψευδωνυμο. Αν υπαρχει καποιο εφεκτ της ανωνυμιας ειναι προς το πειραματικοτερο, οχι προς το συντηρητικοτερο.
Να μην μιλησω για την ανωνυμια στην επιστημη, η περιπτωση του Νικολα Μπουρμπακι στα μαθηματικα φτανει.
Πέρα από το ότι βρίσκω το παράδειγμα σου εντελώς άστοχο και διάτρητο (εσύ ο ίδιος μίλησες για τον καθ’ όλα επώνυμο Babis Vovos σε προηγούμενο σχόλιο σου), σου επισημαίνω για άλλη μια φορά την τεράστια διαφορά μεταξύ ανωνυμίας και ψευδωνυμίας: Όλοι οι μπλόγκερς έχουμε διακριτή ταυτότητα, και κάποιες φορές ακόμα και διάσημη (π.χ. Πιτσιρίκος, που τον μάθανε κι οι κότες πριν καλά-καλά ξεκινήσουν οι περισσότεροι από εμάς να μπλογκάρουν). Κι ο Ελύτης έγραφε ψευδώνυμα (εννοείται ότι δεν τον συγκρίνω με τον Πιτσιρίκο), και όμως του έδωσαν Νόμπελ.
Η αλήθεια είναι πως διαφωνώ απολύτως με την ουσία του συλλογισμού σου και είμαι υπέρ της ψευδωνυμίας. Μέχρι εδώ κάνενα πρόβλημα, οι καλύτερες συζητήσεις μπορεί να γίνουν με ανθρώπους που διαφωνούν -αν είναι πρόθυμοι να συζητήσουν.
Το πρόβλημα είναι στο ό,τι κάνεις ένα παντελώς αστήρικτο παραλληλισμό. Δεν βρίσκω να έχει καμμία σχέση η αρχιτεκτονική πολυκατοικιών με την διατήρηση blog. Όλο αυτό το εύρημα μου θυμίζει το παλιό σουρεάλ «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει».
Ακόμα κι αν δεχτώ να το παραβλέψω αυτό (που δεν γίνεται) θεωρείς δεδομένες τις εξής αυθαίρετες παραδοχές:
1. Οι «ανώνυμες» πολυκατοικίες είναι χειρότερες από τις «επώνυμες».*
2. Τα «ανώνυμα» (ψευδώνυμα στην ουσία) ιστολόγια είναι χειρότερα από τα επώνυμα.
Στην πραγματικότητα ξεκινάς από την θέση σου για να αποδείξεις τη θέση σου (με μερικές άτσαλες μεταφορές για παραγέμισμα). Δεν έχει νόημα αυτή η ιστορία. Δεν επιχειρηματολογούμε έτσι και δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε άκρη έτσι. Καλά ως εδώ -ας πούμε.
Όμως, λόγια όπως αυτό…:
«Ο επώνυμος δημιουργός φέρει ευθύνη για το έργο του και δεν κρύβεται πίσω απ’ τον όχλο που παράγει το ίδιο, συνήθως χαμηλής ποιότητας, προϊόν.»
… καταντούν απλώς υβριστικά για τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που γράφουν ψευδώνυμα αλλά και θαυμάσια.
*: Στα πλαίσια της αθηναϊκής πολυκατοικίας, το αντίθετο του ανώνυμου αρχιτέκτονα δεν είναι ο Γκαουντί! Είναι ο κάθε αρχιτέκτονας που έβαλε την ταμπελίτσα στην είσοδο για να του έρθει και ο γείτονας για άλλη μια παρόμοια πολυκατοικία. Υπάρχουν πολλές τέτοιες στην Αθήνα. Συχνά εξίσου άθλιες με τις ανώνυμες. Ο Γκαουντί είναι Γκαουντί γιατί ήταν ένα σπάνιο ταλέντο με πολύ χαρακτηριστική μανιέρα. Αλλά, αυτά θα τα έλεγα αν υπήρχε κάποια βάση λογικής συζήτησης…
Φίλε μου καλημέρα.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το θέμα της ανωνυμίας ή μη των ιστολόγων, αλλού είναι το θέμα μου σήμερα.
Η πολυκατοικία, αυτό το τερατούργημα που έχει καταστρέψει την Αθήνα, μη σου πω και όλη την Ελλάδα, δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο τη δεκαετία του 70 για ένα και μόνο λόγο. Επειδή το κράτος έδωσε το δικαίωμα στους πολιτικούς μηχανικούς να ολοκληρώνουν έργα (αυτά τα τέρατα) χωρίς να υπάρχει η ανάγκη το έργο να γίνεται με τη συνδρομή αρχιτέκτονα. Βασική διαφορά στις τότε σπουδές των δύο κλάδων ήταν ότι οι αρχιτέκτονες σπούδαζαν και αισθητική σε αντίθεση με τους πολ. μηχανικούς. Εξ ου και οι «όμορφες» πόλεις που έχουμε σήμερα. Αυτή την πληροφορία την έμαθα περίπου πριν 10 χρόνια όταν ανασκεύαζα το πατρικό μου και χρησιμοποίησα μια συνταξιούχο πλέον αρχιτέκτονα που έζησε το τέρας στη γέννηση του. Μου είχε εξηγήσει κι άλλα για τις διαφορές των δύο κλάδων αλλά επειδή το θέμα της κουβέντας ήταν η αισθητική θυμάμαι μόνο αυτή που σου αναφέρω.
Ως εκ τούτου στο συνειρμό σου θα έπρεπε να κατηγορείς τους πολ. μηχανικούς που κι αυτοί βέβαια αναρτούν πια όπου μπορούν τα «έργα» τους που ακόμη και σήμερα είναι προσβολές στην πόλη που ζούμε.
Κάποιος συνάδερφος από πάνω ανέφερε το όνομα του κ. Βωβού. Του άλλου «μεγάλου σωτήρα» της αισθητικής της πόλης μας. Έτυχε να δουλεύω παλιότερα σε μία εταιρία που στεγάζεται σε ένα από τα εκτρώματα του στην Κηφισίας, αυτά με τους γυάλινους τοίχους-καθρέπτες. Είχε λοιπόν διαρρεύσει τότε, και ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν αλήθεια, ότι αυτή η πατέντα με τα τζάμια ήταν ιταλική και αυτός που είχε συλλάβει την ιδέα την πρότεινε για κτίρια μέχρι 4 ορόφων. Ο κ.Βωβός βέβαια ήθελε να κάνει πιο ψηλά κτίρια και επειδή δεν έπαιρνε την άδεια, εισήγαγε τα τζάμια από Γερμανία, γιατί στην Ελλάδα ζεις ό,τι θες κάνεις. Αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή, καταλαβαίνεις ότι σωσμό δεν έχουμε ως κράτος.
Συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου σου αλλά το θέμα της αρχιτεκτονικής μου προκαλεί πάντα μεγάλο ενδιαφέρον κι ας είμαι άσχετος .
Και ως απάντηση στο άλλο θέμα σου:
Νίκος Βλαχογιάννης (Ιούδας)
Αγαπητοί φίλοι, επειδή τα σχόλιά σας έγιναν ξαφνικά πολυάριθμα, κάτι στο οποίο δεν έχω συνηθίσει, είμαι αναγκασμένος να απαντήσω μέσω καινούργιας ανάρτησης.
Συμφνωνώ απόλυτα με το σχόλιο της Ροδιάς. Μανώλη, τα έχουμε ξαναπεί, νομίζω πως καλό θα ήταν να διαβάσεις τα σχόλια των Roidis και Dark ξανά.
Η δυσλειτουργία των Ελληνικών πόλεων οφείλεται κυρίως στους χειρισμούς και τις πολιτικές των 100% επώνυμων (και εκλεγμένων) κυβερνόντων οι οποίοι αγνόησαν εσκεμμένα βασικούς κανόνες αστικού σχεδιασμού.
Οι ίδιοι επώνυμοι πολιτικοί θέλουν να κάνουν του κεφαλιού τους με το διαδίκτυο βρίσκοντας κάποιες παρατραβηγμένες αφορμές.
Τα πιστεύεις αυτά που λες ή σου ξεφεύγουν;
Η συζήτηση για τα blogs και τους χρήστες είναι και λογικό να γίνεται και καλό αν είναι δυνατόν να καταλήγει κάπου. Η συζήτηση που ξεκίνησε με την υπόθεση press-gr άνοιξε βίαια ένα θέμα που κάποια στιγμή θα έμπαινε στο τραπέζι (στο ιστολόγιο μάλλον)
Μπορούμε να κάνουμε αυτή την κουβέντα για χρόνια. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να εγκλωβιστούμε σε έναν μικρόκοσμο, τον δικό μας, που δεν θα είναι εικονικός , αλλά ξένος με την πραγματικότητα. Η συζήτηση πρέπει να σταματήσει, και να καταθέσει ο καθένας μέσα απ το blog του αυτό που πρεσβέβει ή ακόμη καλύτερα αυτό που ονειρεύεται. Μερικά πράγματα τα τακτοποιεί η ζωή. Εμείς ας τακτοποιήσουμε καλύτερα -δημιουργώντας έτσι και το μέτρο- αυτά που έχουμε, στα blog μας. Αλλά να αφορούν τη ζωή. Κινδυνεύουμε να πέσουμε σε ομφαλοσκόπηση. Να κουβεντιάζουμε εμείς για εμάς
Όταν διάβασα το post σου, αυτό που αντιλήφθηκα ήταν ότι το βασικό θέμα σου ήταν το επωνυμία/ανωνυμία των bloggers και ότι θέλησες, καλώς ή κακώς, να το παραλυρήσεις με την αρχιτεκτονική. Οι συνάδελφοί μου το αντιτήφθηκαν λίγο διαφορετικά καθώς φαίνεται.
Κατανοώ τις διαφωνίες κάποιων συναδέλφων μου (δεν συμμερίζομαι όμως όλες τις απόψεις τους), δεν κατανόω όμως το επιθετικό ύφος μερικώς εξ’ αυτών.
Ήταν λίγο άστοχο εκ μέρους σου να παραλυρήσεις τα δύο θέματα, είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης. Έχεις όμως κάθε δικαίωμα να ασκείς κριτική στην αρχιτεκτονική. Η αρχιτεκτόνικη δεν μπορεί παρά να υποκείται σε δημόσια κριτική και αυτό το γεγονός συμβάλλει σημαντικά στο μεγάλο εύρος της επαγγελματικής επιτυχίας και των συναισθηματών που παρουσιάζει η αρχιτεκτονική σε εμάς τους αρχιτέκτονες.
Στην Ελλάδα το – υπαρκτό – πρόβλημα της αρχιτεκτονικής (και γενικότερα του κλάδου των κατασκευών – αλλά ας μιλήσουμε μόνο για αρχιτεκτονική εδώ) οφείλεται σε προβλήματα που αφορούν τον κλάδο μας καθώς και σε προβλήματα θεσμικά και όπως αντιλαμβάνεσαι αφορούν την πολιτεία. Και το πρόβλημα διαιωνίζεται και διογκώνεται κάθως τόσο εμείς οι αρχιτέκτονες (και μιλώ για την πλειοψοφία των αρχιτεκτόνων και όχι για όλους) όσο και η πολιτεία δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν αλλά πετάμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον κάτι που φαίνεται και από τις απαντήσεις που έχεις λάβει στη συγκεκριμένη σου ανάρτηση. Η αστοχία κάποιων σχολίων σου περί αρχιτεκτονικής είναι κατανοητή και θα έπρεπε να είναι κατανοητή από τον οποιοδήποτε Έλληνα αρχιτέκτονα, καθώς δεν ευθύνεσαι εσύ γι’ αυτό αλλά η έλλειψη καλλιτεχνικής και αρχιτεκτονικής παιδείας που απουσιάζει από τον μέσο Έλληνα και που θα έπρεπε να του παρέχεται τουλάχιστον στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια εμείς κατηγορούμε την πολιτεία, η πολιτεία εμάς και υπόλοιπος κόσμος δεν απαιτεί-πιέζει για βελτίωση του αστικού τοπίου γιατί απλά αγνοεί. Προσωπική μου άποψη είναι πως, όπως σε κάθε θέμα που παίρνει μεγάλες κοινωνικές διαστάσεις, έστι και στο θέμα της ελληνικής πόλης οι ευθύνες βαραίνουν λίγο παραπάνω την πολιτεία, όμως και οι δικές μας ευθύνες πολλές και μεγάλες.
Αυτό είναι μια εισαγωγή, δεν θα επεκταθώ παραπάνω, τουλάχιστον όχι τώρα, ενδεχομένως να μου δοθεί η ευκαιρία κάποια στιγμή στο μέλλον.
Όσο για το θέμα της ανωνυμίας/επωνυμίας που εγώ αντιλήφθηκα ως πρωταρχικό στο post σου, επειδή απασχολεί πολλούς bloggers αποφάσισα να δημοσιεύσω μια αρνάτηση στο blog μου, κάτι το οποίο έχω ήδη κάνει.
Καλησπέρα
μανώλη την άποψη μου για την ανωνυμία και την επωνυμία την ξέρεις – με δυό λόγια νομίζω ότι με την εμμονή σου στα περί επωνυμίας προδίδεις την ουσία του μέσου που προασπίζεσαι. Εκείνο όμως που με έκανε να γραψω σχόλιο είναι η αυθαίρετη αναγωγή που επέλεξες (και πάλι) ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και το μπλόγκινγκ. Νομίζω τα σχόλια των περισσοτέρων εδώ θα έπρεπε να σε προβληματίσουν για το συλλογισμό σου.
μαο, τα σχόλια με έβαλαν σε σκέψεις, όχι και τόσο ευχάριστες ομολογώ. Όσο για την αναγωγή και τη σύνδεση που έκανα, επιμένω ότι είναι σωστή. Δεν πείσθηκα εν πάση περιπτώσει απ’ την επιχειρηματολογία των συνομιλητών μου.
Αγαπητέ Μανώλη,
Μήπως να κοιτάξουμε την πραγματική ζωή;
Βάζω στοίχημα ότι δεν σε ανεδέξαντο εκ της κολυμβήθρας Μανώλη αλλά Εμμανουήλ. Οι φίλοι σου πάλι σε φωνάζουν Μανώλη ή Μάνο και ξέρεις γιατί ο καθένας σε λέει έτσι. Η Γυναίκα σου ή η κοπέλλα σου σε λέει ενδεχομένως τζουτζούκο ή κάπως αλλοιώς. Αυτό δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, απλά σαν διαπίστωση που συμβαίνει στον καθένα μας.
Το nick naming είναι συνυφασμένο με την ίδια τη ζωή και ιδιαίτερα την τέχνη και ενίοτε την επιστήμη και γιατί όχι την ίδια την πολιτική.
Ας προσέξουμε λοιπόν τί λέει ο άλλος, και όχι την ταμπέλα κάτω από την οποία το λέει. Σήμερα πέρα από κάθε άλλη εποχή αποδεχόμαστε τους πολλαπλούς εαυτούς μας, και μπορούμε να έχουμε και ένα όνομα για την κάθε περσόνα μας. Συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντα. Τώρα γιατί θα πρέπει να δίνουμε λόγο και στις εξουσίες γι αυτό; Μήπως να καταχωρούμε τα ιστολόγια στο πρωτοδικείο με αριθμό ταυτότητας και να κάνουμε έναρξη στην εφορία; (Γιατί μόνο κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε την αδιαφιλονίκητη ταυτοποίηση…)
Πάμε λοιπόν. Οι παρακάτω λές μαλλον δεν θα έπρεπε να χρησιμοιούν ψευδώνυμο;
Έχουμε και λέμε:
Ανωνύμου του Έλληνος (Ελληνική Νομαρχία), Ρήγας Βελεστινλής, Άλκης Θρύλος (δεν ήταν κάν άντρας), Pablo Picasso, Οδυσσέας Ελύτης, Γιώργος Σεφέρης, Pablo Neruda, Φρανσίσκο Πεσσόα, Τζένη Καρέζη, Madonna, Beatles, Rolling Stones, Nicola Bourbaki, Άρης Βελουχιώτης, Λένιν,…
Θα μπορούσα να γράψω 17 σελίδες nicknames.
[Η ουσία του θέματος νομίζω δεν είναι εάν οι αρχιτέκτονες και μηχανικοί ήταν επώνυμοι ή όχι. Το θέμα είναι καθαρά οικονομικό. Ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός, το πλαστό όνειρο της εκβιομηχάνισης, το γρήγορο κέρδος, η αντιπαροχή και γενικά η οργάνωση και ο ρόλος της εξουσίας και τα διαθέσιμα μέσα. Γιατί το Παλαιό Ψυχικό έτυχε πολύ προνομιακών όρων δόμησης, γιατί το ίδιο συνέβη στου Παπάγου; Πάλι πώς φτιάχτηκαν τα μικρά αριστουργήματα στις Κυκλάδες;]
Η ουσία βρίσκεται στις σχέσεις της εξουσίας με τα μέσα επικοινωνίας και η λεγόμενη διαπλοκή. Τελικά είναι θέμα «ισηγορίας». Δικαιούμαι ή όχι να πώ την γνώμη μου; Το έχω αυτό το δικαίωμα εάν απειλούμαι από τον κάθε επώμυμο με αγωγή ή ποινική δίωξη γιατί απλά έτσι του κάπνισε και γιατί κρίνει ότι εγώ δεν έχω το δικάιωμα να μιλάω εάν η γνώμη μου δεν είναι αρεστή;
Όσο η εξουσία πρέπει να κρίνεται πάντα θα τίθεται το θέμα.
Τελικά το θέμα είναι εάν θα έχω το δικαίωμα να παράγω και να διαδίδω ειδήσεις απο το δικό μου δωμάτιο. Είναι θέμα ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ και σε τελική ανάλυση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Αυτά τα ολίγα.
Με σεβασμό και φιλικά αισθήματα,
Αλέξανδρος
Αγαπητέ Αλέξανδρε,
Ποτέ δεν είπα ότι πρέπει να υποχρεώνουμε τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν το ένα ή το άλλο όνομα. Όπως επίσης ποτέ δεν είπα ότι κακώς κάποιοι επιλέγουν να επιλέγουν ψευδώνυμα. Αναφέρομαι κυρίως στα δημοσιογραφικά ιστολόγια, κι όχι στα καλλιτεχνικά ή όποια άλλα. Συμφωνώ μαζί σου ότι το θέμα σχετίζεται με τις ιδιαίτερες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Όπως συμφωνώ και με το ότι δεν πρέπει να βλέπουμε το δάχτυλο αλλά αυτό που δείχνει. Όμως αυτό που υποστηρίζω με θέρμη είναι διαφορετικό. Η κοινωνική οργάνωση μας υποχρεώνει, όχι άδικα κατά τη γνώμη μου να φέρουμε ένα όνομα. Όσο οι πολλοί επιλέγουν την ανωνυμία, την ψευδωνυμία, τη «θολούρα», το «άλλα γράφω με αυτό το όνομα, άλλα γράφω με το άλλο», την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι επώνυμοι, θα «κάνουν παιχνίδι» ως πιο αξιόπιστοι, πιο σοβαροί κ.λπ. Θεωρώ ότι οι εξουσίες προτιμούν ανώνυμους, «αριθμούς», «αντικείμενα», παρά υπεύθυνους ανθρώπους, με ονόματα, δηλαδή υποκείμενα που δεσμεύονται για όσα λένε.
Αγαπητέ Μανώλη,
Οι εξουσίες πάντα προτιμούσαν τις αγέλες. Αν διαβάζω καλά σε αυτά που λές αυτό που σε φοβίζει είναι ο κιτρινισμός τελικά στα blogs και μάλιστα ο ανώνυμος. Πολύ φοβάμαι ότι it’s the price we have to pay. Δεν θα τον αποφύγουμε, αλλά εάν προσπαθώντας να τον αποφύγουμε πνίξουμε τις φωνές αυτών που έχουν να πούν κάτι καινούργιο και ελπιδοφόρο ακόμα και ακομψα, ακόμα και με τις δικές τους αντιφάσεις, προτιμώ να ανεχθώ και τον κιτρινισμό. Πιστεύω ακόμα ότι πολύς από τον κιτρινισμό των blogs είναι τελικά εισαγόμενος απ’ ευθείας από τα παραδοσιακά media, αν όχι και βαλτός.
Αυτό που φέρνουν τα blogs δεν είναι η μεταφορά του εντυπου μονολόγου σε ηλεκτρονική μορφή, είναι αντίθετα η πρόκληση διαλόγου. Και εδώ είναι το test. Αυτά που γράφει κανείς αντέχουν σε κριτική; Και εξ’ άλλου ας τα δούμε και σαν άσκηση διαλόγου. Δεν έχουμε μάθει ούτε να διαλεγόμαστε, ούτε να βουλευόμαστε σε αυτή τη χώρα. Είναι έλλειμα της παιδείας μας. Και πρέπει να τα μάθουμε αν είναι να συνεργαστούμε, δηλαδή να κάνουμε κατι με καποιον ή με καποιους άλλους.
Τελικά προτιμώ να εστιάσω στο μείζον.
Μείζον είναι η ελευθερία του λόγου και η ισηγορία.
Και για να τα έχω αυτά είμαι διατεθειμένος να ανεχθώ και τον κιτρινισμό. Μήπως τόσα χρόνια δεν τον τρώμε στη μάπα;
(Αλήθεια έχει την ίδια δυνατότητα νομικής προστασίας ένας επώνυμος δημοσιογράφος με έναν ανώνυμο blogger; )
Πάντα φιλικά και με εκτίμηση,
Αλέξανδρος