Κατ’ αρχάς, αισθάνομαι το λιγότερο δικαιωμένος για πολλές απ’ τις θέσεις και τις σκέψεις που διατύπωσα στο βιβλίο μου «Blog. Ειδήσεις απ’ το δικό σου δωμάτιο». Η επικαιρότητα επιβεβαίωσε κάποιες απ’ τις ανησυχίες μου, ενώ τα επείγοντα ερωτήματα που έθεσα ένα χρόνο πριν στο δοκίμιό μου επανέρχονται στο προσκήνιο εντός της δημόσιας συζήτησης αυτή τη φορά. Το ίδιο βέβαια νιώθω και για το ντοκιμαντέρ «Blog. Ένας νέος δημόσιος χώρος» που κάναμε με τη Μέντη Μέγα, το οποίο νομίζω θα ήταν καλή ιδέα να ξαναπροβάλει η ΕΤ1, αφού έχει γίνει εξαιρετικά επίκαιρο, τόσο για το θέμα όσο και για τις απόψεις των συμμετεχόντων σε αυτό.
Γράφω αυτό το ασυνήθιστο για εμένα κείμενο, γιατί θέλω να μοιραστώ ένα συναίσθημα χαράς και ικανοποίησης με τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου. Η συγγραφή ενός βιβλίου, όπως και η δημιουργία μιας ταινίας, αντίθετα με τη συγγραφή ενός blog, απαιτεί πάρα πολύ διάβασμα, πάρα πολύ έρευνα, πάρα πολύ συζήτηση, πάρα πολύ γράψιμο και κόψιμο, πάρα πολύ διόρθωση, πάρα πολύ προσοχή, υπομονή, και φροντίδα. Το βιβλίο άρχισε να ερευνάται στα μέσα του 2005, γράφτηκε απ’ τον Φερβουάριο του 2006 ως και τον Ιούνιο του 2006, διορθώθηκε ως τον Οκτώβριο του 2006 και εκδόθηκε το Μάρτιο του 2007, ενώ το ντοκιμαντέρ απαίτησε από εμάς τουλάχιστον 8 μήνες δουλειάς.
Η μεγαλύτερη επιβράβευση της προσπάθειας είναι βέβαια η ίδια η δημόσια συζήτηση και οι έπαινοι των αναγνωστών και των θεατών. Ακούω και διαβάζω, συχνότατα πια, απόψεις που έχουν διατυπωθεί στο βιβλίο ή έχουν ακουστεί στο ντοκιμαντέρ και νιώθω ότι όχι μόνο δεν ήταν μάταιη η προσπάθεια, αλλά ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις, κατά κάποιο τρόπο τη θεωρητική πλατφόρμα για διάλογο και στοχασμό πάνω στο ιστολογείν. Ωστόσο, αν θεωρήσουμε το παρόν ιστολόγιο ως έναν «τρίτο πόλο» της εμπλοκής μου στα Νέα Μέσα, παράλληλο με το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ, θα έλεγα ότι δεν επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μου. Εδώ λυπάμαι, αλλά το πρόβλημα είναι εμφανές. Η συζήτηση και ο διάλογος που προκλήθηκε απ’ το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ ήταν ως τώρα απείρως πιο ώριμη, ψύχραιμη και ουσιαστική από εκείνη που γίνεται στο ιστολόγιο. Όμως το μπλογκ είναι, όπως έχω ξαναγράψει, ένα στοίχημα για όλους. Ακόμα όλα τα διακυβεύματα είναι ανοιχτά και γι΄ αυτό επιφυλάσσομαι σύντομα να εμπλουτίσω την συνεισφορά μου στην εμπέδωση του Νέων Μέσων.
Manolis Andriotakis 
Αν και συνήθως δεν αναφέρομαι σε εσένα με τα καλύτερα λόγια, το ντοκυμαντερ ήταν γαμάτο -αν και λίγο υπερβολικό στο μονταζ. Το μπανερ σου με τρομάζει. Τι πάει να πεί «δεν εκπροσωπώ κανέναν». Εκπροσωπείς -πάνω από όλα- τον εαυτό σου, τις απόψεις σου και τα πιστεύω σου, Οτι κάνουμε οι περισσότεροι.
Stay On The Scene
Μανώλη σε εκτιμώ και αυτός είναι και ο λόγος που έχω ασχοληθεί με τα κείμενα σου να σου κάνω κριτική. Ομως το ντοκιμαντέρ και το βιβλίο σου είναι οι επαγγελματικές σου ενασχολήσεις και λογικό να αφιερώνεται τόσος χρόνος και να γίνεται έρευνα. Το blog για τους περισσότερους είναι απλά χόμπι. Οι θέσεις σου περιέχουν συχνά αντιφάσεις από θέματα που δεν έχεις σκεφτεί. Σε άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, αλλά λίγο αποσπασματικά βέβαια οπότε δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει σωστά τι ειπώθηκε συνολικά. Μιλούσες για δεοντολογία και σου απάντησαν και ο Παπαδημητρίου και ο Μανδραβέλης ότι ακόμα και αν ήταν εφικτό να φτιαχτεί κώδικας δεοντολογίας για τα blog πάλι θα υπήρχαν κάποιοι που θα τον αγνοούσαν. Βλέπε κώδικα δεοντολογίας για τους δημοσιογράφους. Πόσοι τον τηρούν; Ενα αυτό. Δεύτερον νομίζω είπες ότι βρίσκεις λάθος τη διαφήμιση στα blog. Οκ, καλά θα ήταν π.χ. να λειτουργούν όπως το ohmynewes με δωρεές π.χ. και να στηρίζονται στους αναγνώστες τους και όχι σε εταιρείες, αλλά το βλέπεις εφικτό για τα ελληνικά δεδομένα; Ποιος Ελληνας θα στηρίξει άλλο Ελληνα να κάνει κάτι με τον εγωϊσμό που μας δέρνει; Και αν ήταν να στηρίξουν κάποιους να είσαι σίγουρος ότι θα ήταν τύπου press-gr παρά οποιονδήποτε άλλον τώρα ακόμα. Από την άλλη αν κάποιος θέλει να κάνει σοβαρή δουλειά πόσο νομίζεις ότι θα άντεχε να την κάνει δωρεάν και χωρίς να έχει από κάπου πόρους να ζήσει; Μήπως οι blogger είναι εισοδηματίες από κάπου και έχουν χρόνο να αφιερώνουν για έρευνα σοβαρή και να μην κάνουν τίποτα άλλο; Αν λοιπόν θα θέλανε όντως να γίνουν σοβαροί, ναι θα βάλουν και διαφήμιση. Το πώς θα την διαχειριστούν και πώς θα επηρεάσει αυτό το blogging είναι προς διερεύνηση, αλλά ακόμα και αν περάσει η αντίληψη να απωθούνται τα blog που έχουν διαφήμιση προσωπικά δεν θα τη βγάλω διότι θέλω να βγάζω έστω τα τσιγάρα μου που λέει ο λόγος και δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου ότι έτσι και αλλιώς συμμετέχω στη διαφήμιση από τη στιγμή που συμμετέχω μέσα σε μία πλατφόρμα που μου παρέχεται να δημιουργήσω το blog και παράγω υλικό για να κρατάω ενεργό ένα blog. Διαφημίζεις ή όχι και εσύ αυτή τη στιγμή τη wordpress που χρησιμοποιείς την πλατφόρμα της; Η google και η wordpress και όλες οι άλλες πλατφόρμες το έκαναν για την ψυχή της μάννας τους να σου παρέχουν την ελευθερία χρήσης; Φυσικά και όχι. Απλά είναι μία από τις εσωτερικής αντιθέσεις της οικονομίας της αγοράς που εκμεταλλεύεται ο πολίτης για να εκφραστεί. Αυτά καλοπροαίρετα 🙂 και όχι σαν επίθεση. Ομως αναρωτήσου ποιος ο λόγος που γίνονται επιθετικοί κάποιοι μαζί σου. Δεν είναι όλοι για τα μπάζα όσοι νιώθουν ότι δίνεις άλλοθι για κάποιες αντιλήψεις που γίνεται προσπάθεια αυτό το διάστημα να περάσουν σχετικά με τα blog. Σαφώς και υπάρχει παθογένεια, αλλά είναι η παθογένεια της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας που εκφράζεται απλά και μέσα από τα blog. Αν θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία θα βελτιωθεί αν μπουν παντού αστυνόμοι να ελέγχουν τις συμπεριφορές μας και να μας βάζουν πρόστιμα, ή να μας επιπλήττουν, ή να μας συλλαμβάνουν τότε λογικό να θεωρείς ότι και το διαδίκτυο θα βελτιωθεί με τον ίδιο τρόπο. Ομως δεν νομίζω, από όσο σε έχω γνωρίσει από τα γραπτά σου και προσωπικά ότι έχεις τέτοια αντίληψη. Προβληματίσου λοιπόν λίγο παραπάνω. Διότι το ότι ερεύνησες κάποια πράγματα για αρκετό καιρό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κατέληξες και σε κάποια σωστά συμπεράσματα. Δεν ξέρω αν είχες το κουράγιο να διαβάσεις τα σεντόνια που έγραψα στη σελίδα μου, με αρκετό κόπο και εγώ, ή τα θεώρησες μπας κλας, αλλά π.χ. όταν έκανες αναφορά στους TIMES έφερνες ένα λάθος επιχείρημα που έδειχνε σύγχυση. Δεν είναι επιχείρημα υπέρ της αξιοπιστίας των blog το να λες ότι οι ΤΙΜΕS ακόμα και ανοησία να γράψουν θα τους πάρουμε σοβαρά. Σαν να λες: Ας γίνουμε αξιόπιστοι και μετά ό,τι και να λέμε θα λαμβάνετε σοβαρά υπόψη και ας είναι και ανοησία. Καταλάβαινα ότι ήθελες να πεις ότι θα μας μετρήσουν αν χτίσουμε σωστά και κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου, αλλά αυτό το διατύπωνες με πολύ λανθασμένο τρόπο. Ασε τα περί αρχιτεκτονικής επίσης. Δικαίως δέχεσαι κριτική λοιπόν. Το ότι έκανες μία σωστή δουλειά με το ντοκιμαντέρ και το βιβλίο δεν σημαίνει ότι και εσύ στο blog δεν γράφεις πράγματα πολύ πρόχειρα διατυπωμένα, ελλειπή και με σύγχυση. Αν θέλεις πραγματικά να κάνεις κάτι ουσιώδες και να μην σε κρίνουν ακόμα και επιθετικά προσπάθησε πρώτος εσύ να μην είσαι τόσο επικριτικός με τους άλλους. Δεν γίνεται να μιλάς λες και στέκεσαι αγνός, αθώος και ηγετικός πάνω στον άμβωνα όταν κάνεις παρόμοια λάθη σε αυτό το blog. Η κρύα κριτική κουμπώνει όπως θα κουμπωθείς και εσύ αυτή τη στιγμή με κάποια σημεία της δικής μου κριτικής. Και όταν τον άλλο τον κουμπώνεις δεν ανοίγεις ουσιαστικό διάλογο, αλλά αρχίζει ένας άγονος πόλεμος χαρακωμάτων. Προσπάθησε να μπεις στη θέση του απλού ανθρώπου που νιώθει πιεσμένος από παντού και θέλει απλά να ξεσπάσει και το κάνει μέσα από το blog του και δεν θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά όπως εσύ διότι απλά έχει ένα άλλο επάγγελμα. Πώς μπορείς να απαιτήσεις από αυτόν τον άνθρωπο να σκέφτεται όπως εσύ. Η κοινωνική θέση του καθενός αποτελεί και αφετηρία των απόψεων που διαμορφώνει για το μέσο. Διότι το blog είναι απλά ένα μέσο, ένα εργαλείο. Το πώς θα χρησιμοποιηθεί κάθε φορά εξαρτάται από τη συνολική κατάσταση μίας κοινωνίας. Τι περίμενες να γίνει π.χ. παραπάνω για το θέμα της Αμαλίας από τα blog που επίσης αναφέρθηκες σήμερα στο ΣΚΑΙ. Εγώ μπορεί να ανήκω σε άλλο πολιτικό χώρο από σένα, υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε και να κάνουμε κάτι σε πολιτικό επίπεδο; Φυσικά και όχι. Αυτό το κάτι θα το κάνει ο καθένας από το δικό του πολιτικό χώρο. Μήπως έχεις επηρεαστεί λίγο από Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και νοοτροπία press-gr που νομίζουν ότι θα διορθώσουν πράγματα μέσω της δημοσιογραφίας, ο μεν της ατομικής οι δε της τάχα μου δημοσιογραφίας των πολιτών; Η κοινωνία δεν αλλάζει μέσα από τα blog, αλλά από τους ανθρώπους. Τα blog ξαναλέω είναι εργαλείο. Αυτό το εργαλείο έκφρασης αλλάζει κάποιους ανθρώπους στη διάρκεια της διαδικασίας, αλλά επανάσταση δεν είναι σίγουρα… Καλό απόγευμα 🙂
σχετικά με το «δεν εκπροσωπώ», ήθελα να πω ότι τελευταία με ρωτούν εκείνοι που ακούν τις ειδήσεις στην τι-βι τί πιστεύουμε οι μπλόγκερς… σα να λεμε τι πιστεύουν εκείνοι που χρησιμοποιούν τηλέφωνο…
Κωνσταντίνα σ’ ευχαριστώ για την εκτίμηση, και σ’ ευχαριστώ που υπερασπίστηκες έντονα το δικαιώμά μου να έχω τις απόψεις μου στην πρωτοβουλία απ’ την οποία μου ζητήθηκε να φύγω. Ήσουν η μόνη και σου αξίζει ένα μπράβο για τη στάση σου. Τώρα, επειδή το σχόλιό σου είναι πολύ μεγάλο, θα προσπαθήσω να κωδικοποιήσω την απάντησή μου, αν και θεωρώ ότι το σχόλιό σου στηρίζεται σε παρανοήσεις των απόψεών μου, τόσο των γραπτών όσο και των προφορικών:
1. Δέχομαι τις αντιφάσεις μου. Εκδίδω τα βιβλία με το όνομα μου και είμαι έτοιμος να δεχτώ την κριτική αλλά και τις επιπτώσεις απ’ τη δημοσίευση των ιδεών μου. Σου θυμίζω ότι το βιβλίο όπου ασκώ δριμεία κριτική στη διαφήμιση, («Η πέμπτη Εξουσία») μου κόστισε χρόνια δυσκολιών και ανεργίας.
2. Στο ραδιόφωνο με άκουσες όντως αποσπασματικά και απρόσεκτα. Μεταξύ άλλων είπα αυτό που λες κι εσύ για τους δημοσιογράφους και την ΕΣΗΕΑ.
3. ΔΕΝ ΕΙΠΑ ότι βρίσκω λάθος τη διαφήμιση. Είπα ότι σύμφωνα με τον κώδικα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ, είναι απαράδεκτο να συμμετέχουν δημοσιογράφοι σε διαφημίσεις. Δε θέλω να μεμφθώ την προσοχή σου στην παρέμβασή μου, αλλά μάλλον με τσουβάλιασες κι εσύ, γνωρίζοντας ότι είμαι κριτικός απέναντι στη διαφήμιση και τους μηχανισμούς της. Πάντως, βλέπω ότι θες έτσι κι αλλιώς να με προκαλέσεις να συζητήσω το άλλο μεγάλο κι ακανθώδες ζήτημα που θέτει η είσοδος των μπλογκ στη δημόσια σφαίρα, αλλά προτιμώ αυτή τη στιγμή να μην επεκταθώ γιατί δεν έχω καμία όρεξη να δεχτώ δεύτερο γύρο επιθέσεων απ’ τους δημοκράτες φίλους μπλόγκερ.
4. Ποτέ δε μίλησα για περαιτέρω αστυνόμευση, ή για καταστολή.
5. Ποτέ δεν είπα ότι κατέληξα σε σωστά παραδείγματα, και επιτέλους, το λέω και σε εσένα Κωνσταντίνα, ψυχραιμία. Στο λέω αυτό προσωπικά και με ειλικρινές ενδιαφέρον, γιατί έχουμε συναντηθεί σε εκδηλώσεις και είδες αν είμαι αυτό που περιγράφεις εδώ (καθώς και άλλοι με κάθε ευκαιρία) ή κάτι άλλο υποχθόνιο που μιλά «από άμβωνος». Μην ενδίδεις σε παρακαλώ σε κουτσομπολιά, σε φήμες και κακεντρέχιες, γιατί πολύ απλά δε συζητώ επί προσωπικού. Στο βιβλίο έχω ένα κείμενο που ονομάζεται «χωρίς μοναδικό συμπέρασμα» κι εξηγώ γιατί δε μπορεί να βγει ένα μόνο συμπέρασμα για την ιστορία αυτή.
6. Τα κείμενά σου δε τα διάβασα.
7. Μου προσάπτεις λανθασμένο τρόπο στη διατύπωση μιας θέσης μου και το ακούω.
8. Τα περί αρχιτεκτονικής δεν τα αφήνω ό,τι και να μου λέτε γιατί αυτή είναι η άποψή μου όσο κι αν δεν σας αρέσει.
9. Αν ακολουθήσω τις συμβουλές τις δικές σου και των φίλων μπλόγκερ, και μπω στον ίσιο δρόμο που θέλετε, τί θα γίνει;
10. Ποτέ δεν απαίτησα από κανέναν να σκεφτεί όπως εγώ.
11. Στην ουσία μου λες: α. Να ξανασκεφτώ τις ιδέες μου, και β. να τις επαναδιατυπώσω όπως θέλεις εσύ και μερικοί άλλοι που νιώθουν ότι θίγονται. Απαντώ: τις ιδέες μου τις υποβάλλω καθημερινά στη βάσανο της αλήθειας. Πότε είμαι κοντά σε κάτι πραγματικό, και πότε απομακρύνομαι. Όταν βρίσκω συνομιλητές άξιους ή αξια βιβλία και κείμενα, το πράγμα επιταχύνεται αλλά μερικές φορές επιβραδύνει κιόλας. Κοινώς: τις ιδέες μου τις σκέφτομαι και τις συζητώ όλη την ώρα. Για τη διατύπωσή τους τώρα φροντίζω να πειραματίζομαι, γι’ αυτό και τα πράγματα που κάνω είναι τόσο ετερόκλητα μεταξύ τους. Φυσικά, κάνω και λάθη!
12. Ποτέ δεν είπα ότι είμαι ο καλύτερος, ο πιο επαρκής, ο απίθανος, ο πρόεδρος, ο ανεπανάληπτος. Κάνω τη δουλειά μου, εκτίθεμαι, και το μόνο που αξιώνω απ’ τους μπλόγκερ είναι το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ: να σέβονται τους συνομιλητές τους και να κάνουν διάλογο, όχι να φτύνουν. Από εκεί και πέρα καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει τους ομοίους του, να φτιάξει ομάδες, φράξιες, οργανώσεις, συλλόγους, σωματεία κ.λπ. και να πορευτεί κατάλληλα στη ζωή του και στο ιστολογείν.
13. Ποτέ δεν είπα ότι τα μπλογκ θα αλλάξουν την κοινωνία, ούτε και το έγραψα. Αντίθετα, έγραψα ότι συνιστούν μια ευκαιρία για τα πολιτικά κόμματα, τις ομάδες, τις εταιρείες πιθανόν, αλλά κυρίως για τα Μέσα να αλλάξουν με αφορμή τα μπλογκ, και τελικά να εκδημοκρατιστούν. Επίσης ανέλυσα και κάποιους απ’ τους κινδύνους…
θα συμφωνήσω απόλυτα με cool platanos που εβαλέ τα πραματα σε μια ρεαλιστική βάση και με κάλυψε πλήρως. Μανώλη δεν πρέπει να πέρνεις αυτά τα σχόλια σαν προσωπικές επιθέσεις. Τα σχόλια αυτά ειναι αρχή διαλόγου (αν φυσικά σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο)
Επίσης αδυνατώ να καταλάβω γιατί αν εγώ γράφω για πολιτικα/κοινωνικά θέματα θα πρέπει να υπογράφω επώνυμα. Αντε να πούμε ότι η δημοσιογραφία μπορεί να κρύβει σκοπιμότητα ως προς την εγκυρότητα της είδησης αλλά οι απόψεις του καθενός (ειδικά οι πολιτικοκοινωνικές) δεν χρειάζονται επωνυμία!Δηλαδή έχει σημασία αν ο old boy γράφει επώνυμα ή με ψευδώνυμο? Η ποιότητα των αναρτήσεων του δε αλλάζει.
Οι απόψεις δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμο. Το μόνο που χρειάζετε είναι κριτική ικανότητα. Ας μην μπερδεύουμε την «Αυριανή» των blogs pressgr με όλους τους άλλους. Αλήτεια θα υπάρχει πάντα online και offline.Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Είναι αστείο να προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε τις ήδη αποτυχημένες ρυθμίσεις και στο διαδίκτυο.
Κύριε Ανδριωτάκη γράφετε,
«κοινώς: τις ιδέες μου τις σκέφτομαι και τις συζητώ όλη την ώρα»
Το εύχομαι να είναι έτσι αλλά σε προηγούμενο post σας εδώ:
https://andriotakis.wordpress.com/2008/02/29/%ce%99%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%cf%8e%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%cf%84%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae/
Δεν μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε στα ερωτήματα των σχολιαστών σας οι περισσότεροι εκ των οποίων σας άσκησαν κριτική χωρίς να βρίσουν και χωρίς να σας θίξουν. Η απάντηση που δώσατε ήταν ότι αναρτήσατε νέο post (στο οποίο και πάλι δεν απαντήσατε στα comments) και πιο πρόσφατα ένα comment στο οποίο γράφατε «…Όσο για την αναγωγή και τη σύνδεση που έκανα, επιμένω ότι είναι σωστή. Δεν πείσθηκα εν πάση περιπτώσει απ’ την επιχειρηματολογία των συνομιλητών μου.»
Δεν θα περιστραφώ πάλι γύρω από το ζήτημα ανωνυμίας – επωνυμίας, τις απόψεις μου, αν σας ενδιαφέρουν ώστε να χτίσετε τον αντίλογο σας, τις έχω αναπτύξει εκτενέστατα σε αυτό το post και στα σχόλια του: http://crazycows.wordpress.com/2008/03/01/nomos-manifesto/
Όμως θα μιλήσω για αρχιτεκτονική και πάλι. Όταν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που επιχειρηματολογούν για τους λόγους που θεωρούν λάθος τον παραλληλισμό σας (πολλοί από αυτούς αρχιτέκτονες) και εσείς απαντάτε ότι δεν σας έπεισαν, χωρίς να φέρνετε αντεπιχειρήματα, χωρίς να είστε ειδικός στην ιστορία της ελληνικής πόλης και πολεοδομίας, και χωρίς να εξηγείτε γιατί τότε λυπάμαι αλλά, χωρίς να θέλω να σας θίξω, υποτιμάτε τους σχολιαστές σας και δίνετε μια εικόνα αμετακίνητης αυθεντίας που απαντάει σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος. Μην με παρεξηγήσετε, δεν σας γνωρίζω προσωπικά για να ξέρω πως είστε στην καθημερινή σας ζωή σαν άνθρωπος και γι’ αυτό ξεκαθαρίζω ότι αυτά που λέω αναφέρονται στην εικόνα που δίνετε σε εμένα προσωπικά μέσα από τα τελευταία post του blog σας. Άλλωστε από ότι διακρίνω στα σχόλια ακόμα και άνθρωποι που σας γνωρίζουν σας γράφουν ότι δικαίως δέχεστε κριτική.
Εντελώς φιλικά λοιπόν και με καλή διάθεση σας λέω ότι δηλώσεις του τύπου «Τα περί αρχιτεκτονικής δεν τα αφήνω ό,τι και να μου λέτε γιατί αυτή είναι η άποψή μου όσο κι αν δεν σας αρέσει» ακούγονται μάλλον προκλητικές και ακατανόητα αμετακίνητες γιατί κι εμένα η θεωρία της αρχιτεκτονικής είναι η δουλειά μου και σας λέω, χωρίς να είμαι ο μόνος, ότι έχετε λάθος όσο κι αν δεν σας αρέσει. Η θέση που παίρνετε βασίζεται κυρίως στην αισθητική της πόλης που είναι υποκειμενική και το αν σας αρέσει ή όχι δεν είναι τίποτα παραπάνω από την προσωπική υποκειμενική σας άποψη και δεν έχει τίποτα μεμπτό. Το να χρησιμοποιείται όμως τα υποκειμενικά αισθητικά σας κριτήρια για να κάνετε αναγωγές που ασκούν κριτική στην πόλη, χωρίς να γνωρίζετε τι άλλο είναι μια πόλη (που είναι πολλά παραπάνω από την αισθητική της) και μετά με βάση αυτές τις αναγωγές να επιχειρείτε έναν παραλληλισμό της πόλης με το blogging, είναι από ασταθές και αβάσιμο μέχρι ακραία αυθαίρετο. Ακόμα όμως κι αν μπορούσε να γίνει θα ήταν ακραία ρηχό και θα αφορούσε αποκλειστικά την αισθητική της blogόσφαιρας και τίποτα παραπάνω, καθώς ένας έγκυρος παραλληλισμός μεταξύ των δύο θα μπορούσε να υπάρχει μόνο αν αναφερόταν στα λειτουργικά και στα «δομικά» τους χαρακτηριστικά, (την σχέση του μέρους προς το όλο κλπ.), και στις διαδικασίες ανάπτυξης και σχεδιασμού τους (και αυτές δεν είναι μορφοκεντρικές). Αυτό δεν είναι η άποψη μου, είναι ο τρόπος που δουλεύουν οι θεωρητικοί πολεοδόμοι και οι αρχιτέκτονες και ο τρόπος με τον οποίο συγκρίνουν και μιλούν για δομές και όχι για εικόνες.
Από εκεί και πέρα το αν θα επιλέξετε να παραμείνετε αμετακίνητος χωρίς να παραθέσετε επιχειρήματα και αγνοώντας τους σχολιαστές σας που ενδεχομένως είναι ειδικότεροι από εσάς στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι δική σας επιλογή.
Είναι δικαίωμα σας αν θέλετε να μην μου απαντήσετε όπως, άλλωστε δεν κάνατε μέχρι τώρα. Άλλωστε δεν γράφω για να σας αλλάξουμε γνώμη, γράφω γιατί έχω το δικαίωμα της απάντησης προς εσάς και γιατί οι αναγνώστες σας πρέπει να δουν και τον αντίλογο για να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.
Ειλικρινώς φιλικά,
Χαράλαμπος Χεϊζάνογλου
Αρχικά να πω ότι όντως είχα λάθος εικόνα για κάποια πράγματα που άκουσα στη συνέντευξη στο ΣΚΑΙ, άρα είχα λάθος σε κάποιες κρίσεις. Αλλά έκανα και άλλες δουλειές και βιαζόμουν όταν το μετέδιδε 🙂 δεν ήταν από αδιαφορία.
Μανώλη αφενός σε εκτιμώ, αλλά αφετέρου θα υπερασπιζόμουν το δικαίωμα οποιουδήποτε ανθρώπου στη διαφορετική άποψη και εξακολουθώ να θεωρώ λάθος τη συγκεκριμένη συμπεριφορά απέναντί σου. Δεν το λέω για να έχω τη συμπάθεια σου, διότι μου είναι αδιάφορο, αλλά διότι πραγματικά το πιστεύω και ένιωσα κυρίως εγώ συνεπής με τον εαυτό μου.
Ακριβώς όμως επειδή το πιστεύω αυτό σέβομαι και το δικαίωμα κάποιων στην ανωνυμία. Προσωπικά ουσιαστικά γράφω επώνυμα διότι στη σελίδα μου είναι αναρτημένο πλήρες βιογραφικό μου, άσχετα αν με έχουν μάθει με το ψευδώνυμο και συνεχίζω να υπογράφω με αυτό. Ομως διαπίστωσα πόσο ενοχλητικό ήταν να ξέρουν ότι έχω blog όταν έκανα το λάθος να to πω σε κάποια δουλειά που εργάστηκα για λίγο. Δεν κινδύνευα να χάσω τη δουλειά, αντίθετα με παρακαλούσαν να μείνω, αλλά δεν μου έκανε σαν δουλειά. Με κούραζε όμως να μου σχολιάζει ο εργοδότης αυτά που έγραφα ή να χρησιμοποιεί ένα βιντεάκι που είχα ανεβάσει για να πείσει τους άλλους εργαζόμενους πόσο πολύ πρέπει να δουλεύουν.
Τις εκδοχές του πώς θα χρησιμοποιήσει κάποιος το ότι έχεις ένα blog και όσα γράφεις δεν μπορείς να τις φανταστείς γι’ αυτό κατανοώ κάποιους που θέλουν να είναι ανώνυμοι. Το γεγονός ότι πίσω από αυτούς βολεύονται και άλλοι το ξέρω, αλλά δεν μπορεί μαζί με τα ξερά να θέλω να καούν και τα χλωρά.
Δεν θέλω να σε πείσω να περάσεις σε άλλη αντίληψη για το θέμα. Εχεις κάθε δικαίωμα να διατηρείς τις δικές σου απόψεις. Αλλά απλά δεν μπορείς να απαιτείς αυτά που κατάφερες εσύ να τα καταφέρουν και άλλοι και το μόνο που λέω είναι να προσπαθήσεις να μπεις και στη θέση τους για να κατανοήσεις κάποια πράγματα και ας διατηρείς τις απόψεις του.
Ο,τι κάνει ο καθένας από εμάς δεν το κάνει για τους άλλους και για το καλό της κοινωνίας -τουλάχιστον προσωπικά αυτή την άποψη έχω-, αλλά καθαρά για τους δικούς του λόγους. Κάθε αγώνας πριν από όλα ικανοποιεί τον ίδιο τον άνθρωπο που επιδίδεται σε αυτόν. Νομίζω λοιπόν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να προκαλούμε, να εγκαλούμε, ή έστω να παρακινούμε τους άλλους να αγωνισθούν με το δικό μας τρόπο ο καθένας από εμάς. Εσύ μπορεί να ήθελες να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να μείνεις και άνεργος κάνοντας κόντρα με τις διαφημιστικές, κάποιον άλλο δεν τον απασχολεί αυτό.
Προσωπικά δεν με απασχολεί καθόλου μα καθόλου να σώσω οποιονδήποτε ή ό,τιδήποτε μέσα σε αυτή την κοινωνία. Με ενδιαφέρει απλά να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου και να δώσω αγώνες που θα ικανοποιούν εμένα, που θα ξεπερνάω εγώ δικούς μου φόβους και αγωνίες. Δεν μπορώ όμως να ζητήσω από τους άλλους να έχουν τις ίδιες αγωνίες ή φόβους. Εχουν άλλα και μου είναι σεβαστά. Υπό αυτή την έννοια παρά το ότι δεν γράφω ανώνυμα υπερασπίζομαι την ανωνυμία όσων δηλώνουν ότι την χρειάζονται.
Σχετικά με την αρχιτεκτονική δεν είναι ότι διαφώνησα ως προς τα συμπεράσματα σου. Κάνε τον κόπο και διάβασε το κείμενο στη σελίδα μου και θα δεις για ποιο λόγο διαφώνησα. Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Εκεί είναι η διαφωνία μου. Λέμε π.χ. συχνά «Η κοινωνία είναι ζούγκλα». Η κοινωνία είναι αδύνατο να είναι ζούγκλα διότι ο άνθρωπος δεν είναι σκέτα ζώο, άρα έχει άλλους κανόνες κοινωνικής ζωής. Το ίδιο δεν μπορείς να πεις η ανωνυμία στα blog μοιάζει με την ανώνυμη αρχιτεκτονική. Είναι τόσο τεράστιες οι διαφορές που θέλεις δεν θέλεις καταλήγεις σε παρανοήσεις.
Οι πολυκατοικίες, τα κτίσματα, είναι κάτι στατικό, ήδη τετελεσμένα. Τα blog είναι εργαλεία, τα χειρίζονται άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι διαδικασία εν τω γίγνεσθαι δεν είναι κάτι στατικό. Δεν μπορείς καν να κάνεις αναγωγή της κοινωνίας σε οικισμό. Χρειάζονται πολύ λεπτοί χειρισμοί στη σκέψη για να μην καταλήξεις σε παρανοϊκά συμπεράσματα άνευ νοήματος.
Ή αν θέλεις να κάνεις τέτοιες αναγωγές θα πρέπει να δεις και την εξέλιξη μίας πόλης. Τους τρόπους με τους οποίους το παλιό περνάει μέσα στο καινούργιο, τις ελλείψεις, την πολυπλοκότητα, τις κακές και καλές γειτονιές, τους διαύλους επικοινωνίας και τις περιθωριοποιήσεις και διάφορα άλλα στοιχεία που ζωντανεύουν μία πόλη.
Ομως η κουβέντα είναι τεράστια. Αξίζει ουσιαστικές κόντρες απόψεων. Αν βρω το χρόνο τώρα που έπιασα πάλι δουλειά διότι με κυνηγάνε οι υποχρεώσεις θα τις έχεις τις κόντρες. Και κόντρες με τεκμηρίωση, όχι απλά μόνο και μόνο για να σου πάω κόντρα. Διότι έχει σημασία να βγαίνει και κάτι σε υλικό από αυτές τις κόντρες, να μένει ένα κέρδος γνώσης. Ουσιαστικά όταν κοντράρουμε τον άλλο κοντράρουμε τις δικές μας εσωτερικές φωνές και συγκρούσεις που βιώνουμε…
Αναρωτιέμαι ποια δική σου εσωτερική κόντρα εκφράζεται στην κρίση για ανώνυμους που παράγουν σκάρτο υλικό και επώνυμους που παράγουν αξιόλογο υλικό. Homework… για αναρωτήσου… Ισως προκύψει λαβράκι… 🙂 Την καλησπέρα μου και με εκτίμηση παρά τις διαφορές απόψεων.
Και ξέρεις τι εκτιμώ σε σένα; Το ότι κοπανιέσαι ουσιαστικά τόσο άγρια με τον ίδιο σου τον εαυτό! Το αξίζεις κάτι τέτοιο; Μήπως παραπαίρνεις σοβαρά κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή; Αμα έχεις χρόνο και διάθεση για κουβέντα τα λέμε και από κοντά κάποιο σαββατοκύριακό με καφέ 🙂
στο: και ας διατηρείς τις απόψεις του
βλέπε: και ας διατηρείς τις απόψεις σου
Δεν ενέδωσα πάντως σε κανένα κουτσομπολιό, μην ανησυχείς, διότι κανείς δεν μου έκανε κουτσομπολιό. Ακόμα δεν και αν μου έκανε δεν συνηθίζω να το λαμβάνω υπόψη αν εγώ έχω κάποια χ άποψη σχηματίσει. Φυσικά δεν παύω να εκτιμώ, για άλλους λόγους, και το άτομο που σου φέρθηκε άγαρμπα. Είστε απόλυτοι και οι δύο και υπήρξε μετωπική… Το ότι εκτιμώ συνολικότερα το άτομο δεν σημαίνει ότι εκτίμησα τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Οσα λέω εδώ και στα κείμενα μου σαν κριτική στα δικά σου δεν ξεκινάνε από εκεί. Ηδη είχα κάνει κριτική σε άλλο σου κείμενο πριν αυτή την ιστορία. Γουστάρω να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου για τον άλλο, να τον κεντρίζω να υπερασπιστεί τις θέσεις του πιο σθεναρά και παράλληλα να πάρω κι εγώ απαντήσεις σε πιθανές δικές μου εσωτερικές αμφιβολίες μέσα από την παράθεση επιχειρημάτων προς εκείνον. Συνηθίζω να είμαι δραματική, αν αυτό σου λέει κάτι 🙂 Παίζω με ρόλους, χωρίς να ταυτίζομαι… Δόξα τω θεώ, αν μη τι άλλο στα 50 μου θεωρώ πως με έμαθα λιγουλάκι.
Ομως στοπ! Είμαι φλύαρη και πάω για δεύτερο σεντόνι…
Ενα τελευταίο. Κάποια στιγμή θα πάρω να διαβάσω και τα βιβλία σου για να έχω συνολικότερη εικόνα. Αλλά όχι ακόμα. Πνίγομαι αυτό το διάστημα και δεν είμαι χαλαρή για μελέτη.