Τόσο στο βιβλίο μου για τα ιστολόγια όσο και στις διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις που έχω κάνει σχετικά, έχω τονίσει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με το Διαδίκτυο γενικότερα και με τα μπλογκ ειδικότερα, είναι η έλλειψη εκπαίδευσης. Στην χώρα μας η λέξη Διαδίκτυο δεν ακούγεται καν στο δημοτικό, ενώ στο γυμνάσιο και το λύκειο, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι που ερευνούσα ακόμα το βιβλίο και το ντοκιμαντέρ, η ύλη που αφορούσε στο Διαδίκτυο ήταν εξαιρετικά ελλειπής και συχνά στρεβλωτική. Στο βιβλίο παραθέτω ένα απόσπασμα από εγχειρίδιο του γυμνασίου, το οποίο είναι επιεικώς απαράδεκτο, αλλά δεν είναι το μόνο.

Στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αναπτυχθεί μια κουλτούρα μάθησης που να ευνοεί μια κριτική μεν, αλλά ανοιχτή δε, τεχνολογική κουλτούρα. Τα πάντα επαφύονται στην προσωπική ενασχόληση, στην πρόχειρη ματιά, στην αυτοδιδαχή. Βεβαίως δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα απ’ τη θεσμοθετημένη εκπαίδευση, αλλά η έλλειψη στοιχειώδους εκπαίδευσης στο Διαδίκτυο εκτός από σκανδαλώδης θα μπορούσε να είναι και ύποπτη. Για να μην ενδώσουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, ας προβάλλουμε το βασικότερο αίτημα που κομίζει το ίδιο το Διαδίκτυο και είναι η διάχυση της γνώσης, η διασύνδεση, η διαδραστικότητα.

Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε στον παραδοσιακό Τύπο δεκάδες κείμενα που αφορούσαν στα ιστολόγια. Δημοσιεύθηκαν αρκετές κοινοτοπίες, ρεπορτάζ, αναλήθειες αλλά και ακριβείς αναλύσεις. Σε πρώτη φάση αυτό είναι θετικό. Στο βιβλίο μου και πάλι παραθέτω κάποια μικρά αποσπάσματα κειμένων του παραδοσιακού Τύπου, τα οποία αντιμετώπισαν το φαινόμενο όταν ήταν ακόμα στην αρχή του με καχυποψία, φόβο, ενθουσιασμό, κι άλλα «πρωτόλεια» συναισθήματα. Πολλά απ’ αυτά επιβιώνουν ως σήμερα, αλλά σταδιακά τα πράγματα ωριμάζουν και τα παραδοσιακά Μέσα, στρέφουν το βλέμμα τους στα Νέα Μέσα με μεγαλύτερη προσοχή κι ενδιαφέρον. Είναι βέβαιο ότι το ενδιαφέρον τους αυτό θα ενταθεί, αλλά αυτό είναι κάτι που θα επιχειρήσω να αναλύσω σε άλλη ανάρτηση. Στο μεγάλο αυτό όγκο των πρόσφατων δημοσιεύσεων ένα μόνο κείμενο με εντυπωσίασε με τη διαφορετικότητά του και δεν ανήκε ούτε σε δημοσιογράφο, αλλά ούτε και σε μπλόγκερ. Συγκεκριμένα, ήταν επιστολή αναγνώστη (Πάνος Βλαχόπουλος, Blog) στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 5ης Μαρτίου, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ήταν το μόνο κείμενο που εστίαζε στο μεγαλύτερο κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα, αναφορικά με τα μπλογκ. Πώς να μιλήσεις για δεοντολογία και για εναλλακτικές χρήσεις ενός Νέου Μέσου όταν δεν υπάρχει στοιχειώδης καν εκπαίδευση στο Διαδίκτυο;