Κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο σε εργασιακό χώρο ή ακόμα χειρότερα, όταν συμβαίνει κάποιο εργατικό ατύχημα ή δυστύχημα οι λεκτικοί αυτοματισμοί μπαίνουν επειγόντως σε λειτουργία. Ο «εργασιακός Μεσαίωνας» έρχεται να διαδεχθεί το «νέο κύμα ακρίβειας», τον «απεργιακό πυρετό» κ.λπ., ώστε ο θεατής να συνειδητοποιήσει ότι επιβιώνουν ως σήμερα εργασιακές συνθήκες «που θυμίζουν Μεσαίωνα». Όμως ο λεκτικός αυτοματισμός κάθε άλλο παρά ευαισθητοποιεί το θεατή. Στην ουσία τον αποκοιμίζει μιλώντας του στο θυμικό. Πιθανώς να προκαλέσει κάποια στιγμιαία λύπη, ένα υβριστικό σχόλιο και τέλος. Πάμε στην επόμενη είδηση. Το μιντιακό στερεότυπο, αυτό το αφόρητο κλισέ, εκτός από ευκολία του οκνηρού δημοσιογράφου, είναι και μια εξαιρετική μέθοδος υποβάθμισης συγκεκριμένων θεμάτων.

Όλα τα εργατικά ατυχήματα εξομοιώνονται ως δείγματα του περιβόητου «εργασιακού Μεσαίωνα», ο οποίος υποτίθεται ότι δεν ευσταθεί ως γενικευμένο φαινόμενο. Οπότε, κάθε προσπάθεια απόδειξης του πραγματικού εργασιακού Μεσαίωνα κρίνεται ανώφελη, εφ’ όσον ο «εργασιακός Μεσαίωνας» δεν είναι παρά αποσπασματικά στιγμιότυπα της μιντιακής πραγματικότητας. Αν μιλήσει κανείς στα σοβαρά για εργασιακό Μεσαίωνα χωρίς να υπάρχει κάποιο πολύ δυσάρεστο γεγονός που να ήταν ικανό να χωρέσει στα δελτία ειδήσεων, εάν με λίγα λόγια κάποιος αυθαιρετήσει χωρίς πρώτα να έχει ευαισθητοποιηθεί ο μηχανισμός παραγωγής ειδήσεων, είναι βέβαιο ότι θα έρθει αντιμέτωπος με τον ιεροεξεταστή του Μεσαίωνα. Ο «μέσος θεατής» πρέπει κάθε φορά που ακούει «εργασιακός Μεσαίωνας» να καταλαβαίνει ότι μιλάμε για ένα φαινόμενο που αφορά κάποιους άλλους, ποτέ τον ίδιο προσωπικά. Σαν αποτέλεσμα, ο «εργασιακός Μεσαίωνας» στο λεξικό του νεοέλληνα θα πρέπει να είναι ταυτισμένος με την Ασία.

Γιατί ο εργασιακός Μεσαίωνας για τον οποίο μάς μιλούν τα κανάλια και γενικά τα Μέσα μας, είναι πρώτα απ’ όλα πραγματωμένος εντός των δικών τους ορίων. Πόσοι δημοσιογράφοι δουλεύουν με μισθούς πείνας; Πόσοι δημοσιογράφοι είναι ανασφάλιστοι και «μαύροι»; Αλλά ας μην πάμε μακριά, ο Μεσαίωνας δεν είναι κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο θέλουν να μας πείσουν. Δείτε τη γενιά των 700 ευρώ, δείτε τους υπαλλήλους που εργάζονται δωδεκάωρα, δείτε τους ενοικιαζόμενους υπαλλήλους, δείτε όλο αυτό τον κόσμο που πασχίζει να επιβιώσει με τον κίνδυνο και την απειλή της ανεργίας, με τους εκβιασμούς, τις προφορικές συμφωνίες, την έλλειψη οποιασδήποτε ασφάλειας. Ο «εργασιακός Μεσαίωνας» δεν είναι αυτό που μάς παρουσιάζεται με αφορμή το εργατικό ατύχημα. Δεν είναι αυτό το μέτρο του Μεσαίωνα, διότι το εργατικό ατύχημα που έχει προκληθεί από αμέλεια ή από ελεγκτικό κενό, δεν είναι δείγμα Μεσαίωνα, είναι δείγμα πρωτογονισμού. Μεσαίωνας, οργανωμένος και μαφιόζικος, είναι οι υπάλληλοι που εργάζονται πενταετίες ανασφάλιστοι με το καρότο της πρόσληψης, Μεσαίωνας είναι η επικρεμάμενη πάνω απ’ το κεφάλι του καθενός απειλή της ανεργίας.

Ο «εργασιακός Μεσαίωνας» που επικαλούνται τα Μέσα είναι μια κούφια λέξη, ένα εντυπωσιοθηρικό σύνθημα για να συγκινείται η μάζα και να μην πράττει τίποτα. Είναι ένα ακόμα μιντιακό μάντρα που επαναλαμβάνεται ώστε τίποτα να μην αλλάξει. Να μην αναζητηθούν οι αιτίες, να μην αναζητηθούν οι υπεύθυνοι, να μη γίνει διάλογος, να μη παρθούν αποφάσεις. Ένα ακόμα βολικό σύνθημα προς κατανάλωση. Σ’ αυτό τον τόπο όπου κι αν κοιτάξεις φυτρώνει μόνο θρήνος, οργή, υπερβολή και σωτήρες. Τα δελτία ειδήσεων είναι ο ευκρινέστερος καθρέφτης μας.