Κατηγορία: Ακτιβισμός

Μια προσωπική ιστορία που διδάσκει λύσεις για το σήμερα. Η αναγκαιότητα κι η αποτελεσματικότητα ενός κινήματος που εμφορείται από αισθήματα αγάπης, γνήσιου ενδιαφέροντος κι ανθρωπιάς και ζητά επιτακτικά δικαιοσύνη.

Τον Ιανουάριο του 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του Post-MEDIA. Το περιοδικό ήταν μια ιδέα μου που είδα να υλοποιείται για 6 μόλις μήνες. Στο δεύτερο τεύχος, το κεντρικό θέμα αφορούσε τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Μόλις βγήκε το περιοδικό στα περίπτερα μου τηλεφώνησε ο Μανώλης Σταυρουλάκης, πατέρας του Γιάννη Σταυρουλάκη, ενός νέου ανθρώπου που έχασε τη ζωή του άδοξα όταν το αυτοκίνητό του έπεσε πάνω σε μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Μου είπε ότι στο αφιέρωμά μας γράφαμε μόνο το 10% όσων γίνονταν στην παράνομη υπαίθρια διαφήμιση. Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι του για να μου παρουσιάσει τα στοιχεία που είχε συλλέξει και να μου μιλήσει για τον αγώνα που είχε δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, μαζί με άλλους γονείς που είχαν χάσει τα παιδιά τους εξαιτίας της παράνομης υπαίθριας διαφήμισης. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η ενασχόλησή μου τόσο με το θέμα των πινακίδων, όσο και με το θέμα της οδικής ασφάλειας. (περισσότερα…)

Το 2002 έγραψα στο Έψιλον της Ελευθεροτυπίας ένα άρθρο με τίτλο «Η εκδίκηση του Όχλου», αναφερόμενος στα flash mobs που είχαν αρχίσει τότε να διαδίδονται σαν ιός (το παραθέτω παρακάτω). Εκείνη την εποχή βλέπαμε έκθαμβοι να σχηματίζονται «πλήθη» μέσα σε καταστήματα ή πλατείες, αυθόρμητα, χωρίς οργανωτικές δομές ή αιτήματα. Πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για μόδα. Λογικό. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί. Σήμερα, γινόμαστε αυξανόμενα μάρτυρες της οργανωτικής δύναμης του Διαδικτύου και των Social Media, με πλήθος αφορμών.

Στο ντοκιμαντέρ που κάναμε με τη Μέντη Μέγα, Blog. Ένας νέος δημόσιος χώρος, καταγράψαμε τις συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν στο Σύνταγμα, για τις φωτιές στην Πάρνηθα το 2007. Τώρα με τις καθημερινές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα (και σε άλλες πλατείες της χώρας), και το αποκαλούμενο κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας, ή προηγουμένως των Αγανακτισμένων, το φαινόμενο της γρήγορης δημιουργίας όχλων «απ’ τα κάτω» αρχίζει να παίρνει διαστάσεις και να γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Το 2002 τα πλήθη συγκεντρώνονταν μέσω SMS. Το 2011 συγκεντρώνονται μέσω του Facebook και του Twitter. Η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Στην ουσία, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης επιτάχυναν και διόγκωσαν αυτή τη δυναμική, χρησιμοποιώντας τη συγκολλητική δύναμη του Διαδικτύου. (περισσότερα…)

Κυκλοφορεί εδώ και καιρό ένα email που καλεί τους πολίτες να μην αγοράζουν βενζίνη απ’ τις δύο μεγάλες εταιρείες, τη Shell και τη BP, για να τις αναγκάσουν, τόσο αυτές όσο και τις άλλες, να μειώσουν δραστικά την τιμή τους. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά καταλαβαίνω ότι όσο υπάρχει μεγάλη ζήτηση οι εταιρείες θα συνεχίσουν να αυξάνουν τις τιμές τους. Θέλω να πω ότι το μόνο σίγουρο είναι πως αν μειωνόταν η κατανάλωση βενζίνης, η ζήτησή της δηλαδή, τότε σίγουρα θα είχαμε και πτώση της τιμής της. Ωστόσο ένα επιλεκτικό μποϋκοτάζ των δύο μεγαλύτερων εταιρειών θα μπορούσε όντως να είχε αποτέλεσμα αν οι πολίτες αποδείκνυαν ότι μπορούν να κινηθούν μαζικά και να οργανωθούν. Το αίτημα λοιπόν είναι αυτό. Η αυτοοργάνωση και η μαζική ακηδεμόνευτη συμμετοχή των πολιτών σ’ ένα καταναλωτικό κίνημα. Δυστυχώς στην Ελλάδα, για διάφορους λόγους που έχω εξηγήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, το καταναλωτικό κίνημα είναι ανύπαρκτο. Η τιμή της βενζίνης θα μπορούσε να είναι μια πλατφόρμα για το ξεκίνημα ώστε μετά να ακολουθήσουν άλλες, πιο δραστικές κινήσεις. Διαβάστε αυτό το πολύ κατατοπιστικό κείμενο που εξηγεί γιατί στην Ελλάδα πληρώνουμε τα πρϊόντα ακριβότερα – γιατί, λέω εγώ, οι εταιρείες μπορούν να χρεώνουν περισσότερο χωρίς να υπάρχει παραμικρή αντίδραση. Τί λέτε, άραγε μπορούμε να κάνουμε κάτι;