Κατηγορία: Ακτιβισμός

Banksy

Δύσκολη κι αιματηρή η χρονιά που φεύγει. Στην Αϊτή μόνο έχασαν τη ζωή τους παραπάνω από 400.000 άνθρωποι από έναν καταστροφικό σεισμό. Η οικονομική κρίση μας αποκάλυψε ανεπάρκειες και παθογένειες σοβαρότατες, ενώ οι ανισότητες εξακολουθούν να βαραίνουν στη συνείδηση κάθε κοινωνικά ευαίσθητου ανθρώπου. Και τα Media σ’ ένα μεγάλο ποσοστό συνέχισαν να παίζουν το ρόλο του συνεργού και του απολογητή της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων. Απ’ την άλλη το Διαδίκτυο, τα Social Media και οι πολλές προσπάθειες εναλλακτικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, συνιστούν ακόμα μια μεγάλη υπόσχεση, ένα ανοικτό στοίχημα που μένει να κερδηθεί. Μέσα σ’ αυτό το δύσκολο λοιπόν περιβάλλον αυτή τη χρονιά έμαθα:
1. ότι η δικαιοσύνη δεν είναι μια κούφια λέξη. Πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά υπέρ της. Το ίδιο και για τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, την εντιμότητα, την υπευθυνότητα. Αντί για Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη θα προτιμούσα πλέον να μιλάμε για Εταιρική Κοινωνική Δικαιοσύνη: π.χ. να επιστρέψουν οι μεγάλοι κερδοσκόποι τα υπερκέρδη στην κοινωνία, χρηματοδοτώντας κοινωνικές δομές κι υποδομές.
2. ότι πρέπει επιτέλους να βάλουμε ένα τέλος στη σιωπή. Υπάρχουν μεγάλα και σοβαρά θέματα που πρέπει να αναλυθούν, να ερευνηθούν. Τώρα πια οι δημοσιογράφοι, οι πολίτες, οι πάντες έχουμε τα εργαλεία για να το κάνουμε, κι όσο δεν το κάνουμε είμαστε κι εμείς συνένοχοι των εγκλημάτων.
3. ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε σαφείς και ξεκάθαρους στόχους, είτε με όρους γενιάς (οι γεννημένοι τη δεκαετία του ’70) είτε με όρους κοινωνικού και πολιτικού προσανατολισμού (κάθε άνθρωπος που θέλει να λυθούν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα).
4. ότι στην Ελλάδα έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία κλάψας και καταγγελίας, κι έχουμε αφήσει αν λευκώ κάποιους λαϊκιστές να διεκδικούν στο όνομά μας. Ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω τη λευκή επιταγή και να συνεργαστούμε ως ενεργοί πολίτες αυτής της χώρας, αυτού του πλανήτη. Χρειαζόμαστε για παράδειγμα στην Ελλάδα ένα σοβαρό, ανεξάρτητο καταναλωτικό κίνημα. Πόσο ακόμα θα υπομένουμε την ασύδοτη δράση κάποιων εταιρειών;
5. ότι σιγά σιγά τα πράγματα αλλάζουν, κι ότι η μεγαλύτερη βλακεία που έχουμε αποδεχτεί είναι το «αυτό δεν αλλάζει». Η κυβέρνηση των ΗΠΑ μήνυσε πρόσφατα τη BP για την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε στον κόλπο του Μεξικό, αυτή τη χρονιά.
6. ότι η βία δε μπορεί με τίποτα να είναι λύση, ούτε μέσο για την επίτευξη των σκοπών για έναν καλύτερο κόσμο.
7. ότι πράγματι εμείς είμαστε τα Μέσα, κι ότι μέσα απ’ το δωμάτιό μας, μέσα απ’ τα ίδια τα σώματά μας μπορούμε να εκπέμψουμε μηνύματα ελπίδας κι αισιοδοξίας. Ο φόβος είναι το πιο ανασταλτικό συναίσθημα, κι εμείς μπορούμε να τον ξεπεράσουμε. Νομίζω ότι η δεκαετία που ξεκινά αύριο θα είναι μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες και κρίσιμες για τον κόσμο. Εύχομαι σε όλους μας, υγεία, ειρήνη, αλληλεγγύη και φυσικά δικαιοσύνη. Καλή Χρονιά!

Oι cleanjunkies, το deBop.gr, το θέατρο «Συνεργείο» και η Artville Gallery σάς καλούν να συμμετάσχετε στο give me a sign project.

Φέρνουμε παράνομες διαφημιστικές πινακίδες στο θέατρο «Συνεργείο», Κολωνού 31, Μεταξουργείο, Δευτέρα – Σάββατο 14:00 – 20:00.

Ομάδα εικαστικών δημιουργεί έργα με τις πινακίδες.

Τα έργα εκτίθενται στην Artville Gallery, Δεινοκράτους 12, Κολωνάκι.

Μέρος των εσόδων από τα έργα διατίθεται στο πρόγραμμα STATION ATHENS για νεαρούς πρόσφυγες.

give us a sign:

givemeasignpro@gmail.com

Σήμερα αναδημοσιεύω την ομιλία που έκανε ο Χρήστος Καλλίτσης στο 1ο Συνέδριο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου:

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

Με δεδομένη τη δύναμη της επικοινωνίας του κινηματογράφου και των λοιπών οπτικοακουστικών μέσων το να γνωρίζει σήμερα κάποιος το πώς και γιατί φτιάχνεται μία ταινία είναι ένα εφόδιο για να πλησιάσει την αλήθεια αυτού που βλέπει και να σταματήσει να το βλέπει όταν αυτό παράγει οπτικοακουστική σαβούρα.

Οι συχνά καταιγιστικές εικόνες βίας ψυχολογικής και σωματικής του κινηματογράφου και της τηλεόρασης απομακρύνουν τους πολίτες από το ζητούμενο που μπορεί να είναι η συμμετοχή τους στη διαμόρφωση μιας δίκαιης κοινωνίας.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ο πολίτης για να διεκδικήσει ακόμα και τα αυτονόητα, σε μία χώρα που νοσεί ηθικά και οικονομικά, χρειάζεται τεκμήρια. Ο κινηματογράφος τεκμηρίωσης είναι ίσως ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, για όσους το κατέχουν, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Για τον πολίτη είναι πολλές φορές θέμα ζωτικής σημασίας το να διαδώσει μέσα από εικόνες και ήχους την ιστορία που τον απασχολεί. Ο πολίτης είναι άλλωστε ο πρώτος δέκτης των συνεπειών μιας αμφισβητούμενης απόφασης της πολιτείας. Μαζί με μία επιστολή διαμαρτυρίας – πρότασης προς τους αρμόδιους μπορεί να σταλεί μια μικρού μήκους ταινία που να τεκμηριώνει το θέμα. Μια τέτοια ταινία απευθύνεται σε ευρύ κοινό, το οποίο μπορεί να είναι και διεθνές.

Η προσιτή οικονομικά τεχνολογία της εικόνας και του ήχου επιτρέπουν πλέον σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού (και σύντομα σε πολύ περισσότερους) το να φτιάξουν μόνοι τους μία ταινία για να προστατεύσουν το σχολείο της γειτονιάς τους από το να μετατραπεί σε υπόγειο πάρκινγκ, την παραλία της πόλης τους από υποθαλάσσιους αυτοκινητόδρομους, την οδήγηση από τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες κ.λπ.

Επιπλέον υπάρχουν παραδείγματα σκηνοθετών που αισθάνονται την ανάγκη με την τέχνη τους να συμβάλλουν στην καλύτερη λειτουργία της «δημοκρατίας», εφόσον δεχόμαστε πως για να λειτουργήσει η δημοκρατία χρειάζονται ενεργοί πολίτες. (περισσότερα…)