Πριν από δύο εβδομάδες ισλαμιστές τρομοκράτες δολοφόνησαν τον φίλο μου Vincent Detoc. Μου ήταν αδύνατο να μην επισκεφθώ την πόλη του και να μην τον αποχαιρετήσω. Ένιωθα ότι το όφειλα όχι μόνο σ’ εκείνον αλλά και στη σύντροφο και στα δύο του παιδιά. Αυτό που συνέβη στο Bataclan, αλλά και στα εστιατόρια του Παρισιού, ήταν βίαιο, αποτρόπαιο, συγκλονιστικό.

Κατά τη διάρκεια της τελετής αποχαιρετισμού του, κι ακούγοντας τα λόγια της παρηγοριάς κι αγάπης, σκεφτόμουν: άραγε αυτοί οι φανατικοί ανεγκέφαλοι άνθρωποι που σκότωσαν τόσα νέα παιδιά, έχουν επίγνωση του πόνου που προκάλεσαν σε τόσους ανθρώπους; Κοιτούσα γύρω μου τα συντετριμμένα πρόσωπα, τις σοκαρισμένες φιγούρες, τα μάτια μικρών παιδιών που δε μπορούσαν να συγκρατήσουν το κλάμα.

Σιχαίνομαι τη βία. Θεωρώ ότι η βία είναι πηγή προβλημάτων που διαιωνίζονται προκειμένου να ευχαριστιούνται νοσηροί και πρωτόγονοι ψυχισμοί. Αντίθετα, ο πολιτισμός έχει πάντα τη δυνατότητα να διευθετεί ορθολογικά κι αναίμακτα τα προβλήματα. Πιστεύω ότι ο πολιτισμός κι οι μη βίαιες αντιδράσεις μπορούν να επιλύουν διαφορές. Σίγουρα τώρα βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα. Οι φανατικοί, οι μισαλλόδοξοι φονταμενταλιστές σκοτώνουν αθώους ανθρώπους την ώρα που απολαμβάνουν τη μουσική ή τον καφέ τους. Χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ ώστε να πείσουμε, να συνδιαλλεχτούμε, να υιοθετήσουμε μέτρα που θα αποτρέψουν νέες τραγωδίες.

Χθες, έξω απ’ τον χώρο του μακελειού, τη σιωπή διέκοπταν τα αναφιλητά, μια σειρήνα, κι ένας μουσικός που με την κιθάρα του τραγούδουσε “Αλληλούια”.