Κατηγορία: Διάλογοι

06_prosexeme_mockup-copyΕδώ και παραπάνω από 10 χρόνια ερευνώ ως ενεργός συμμετέχων τη φύση του διαδικτύου. Η δουλειά μου έχει αποτυπωθεί σε πλούσια αρθρογραφία, σε δύο βιβλία καθώς και σε δύο ντοκιμαντέρ. Σήμερα που κυκλοφορεί το νέο βιβλίο μου για το διαδίκτυο, με τίτλο «Πρόσεξέ με! Το διαδίκτυο σήμερα: από τη βιομηχανία της προσοχής στη βιοτεχνία του ενδιαφέροντος», εκδόσεις Ιωλκός, έχω ανάμικτα συναισθήματα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το διαδίκτυο είναι μια τεράστια ευκαιρία για όλους, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, αλλά παρατηρώ ότι οι κίνδυνοι διογκώνονται, καθιστώντας πραγματικά επείγουσα την ψηφιακή αγωγή όλων μας.

Σας καλώ να διαβάσετε το βιβλίο για να ανοίξουμε μια συζήτηση που τη θεωρώ απαραίτητη για πολλούς λόγους. Ένας απ’ τους πλέον σοβαρούς, είναι η δημοκρατία. Ένας άλλος είναι η εκπαίδευση, κι ένας τρίτος εξίσου σημαντικός, η διακυβέρνηση, τόσο η δημόσια όσο και η εταιρική. Το “Πρόσεξέ με!” μιλά σαφέστατα για τη σημασία της προσοχή στον κόσμο μας. Όταν όλοι διεκδικούμε την προσοχή των άλλων φωνάζοντας, καταλήγουμε να ζούμε σε μια συνθήκη θορύβου. Αν θέλουμε να αξιοποιήσουμε το διαδίκτυο για να προοδεύσουμε και να ολοκληρωθούμε ως κοινωνίες κι άτομα θα πρέπει να δούμε την χρήση και το περιεχόμενό μας απ’ την αρχή. Αυτό επιχειρώ να κάνω στο “Πρόσεξέ με!”, να θέσω μια βάση για τις επόμενες συζητήσεις μας. Θεωρώ ότι η βιοτεχνική ενασχόληση με τη δημοσίευση στο διαδίκτυο μπορεί να διέπεται από ποιοτικά στοιχεία που θα συμβάλλουν σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Αντίθετα, η βιομηχανοποιημένη απόσπαση της προσοχή θα δημιουργεί ολοένα και περισσότερο θόρυβο κι απαξία. Ευχαριστώ για την προσοχή σας λοιπόν!

photo_doc_αΤο Σάββατο 15/11 συμμετείχα στην ημερίδα της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ που έγινε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος με θέμα Χρηματοδότηση και διανομή του ελληνικού Ντοκιμαντέρ. Ήμουν στην οργανωτική ομάδα της ημερίδας και νιώθω πραγματικά υπερήφανος που συνέβαλλα με τις ταπεινές μου δυνάμεις στην επιτυχία της ημερίδας. Η διοργάνωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία τόσο σε επίπεδο προσέλευσης, όσο και σε επίπεδο ποιότητας τοποθετήσεων και διαλόγου. Φεύγοντας απ’ την ταινιοθήκη σκεφτόμουν ότι δεν είμαστε καθόλου μακριά απ’ την Ευρώπη. Όταν καθόμαστε μαζί στο τραπέζι και καλούμαστε να συνεργαστούμε ξεπερνώντας τις περιχαρακώσεις και τους διχασμούς, γινόμαστε δημιουργικοί και καινοτόμοι, αναζητούμε λύσεις και μοιραζόμαστε γνώσεις κι εμπειρίες.

een 2Η ημερίδα συγκέντρωσε σε τρία πάνελ πρόσωπα κι εκπροσώπους φορέων από ένα ευρύ φάσμα εμπλεκόμενων με το ντοκιμαντέρ. Από όλες τις τοποθετήσεις εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι η έλλειψη πόρων αναγκάζει τους πάντες να γίνουν δημιουργικοί, να αναζητήσουν συνέργειες, να καινοτομήσουν, να πρωτοπορήσουν, να συμπράξουν, να ανοιχτούν. Ο χώρος του ντοκιμαντέρ αν και βιώνει μια τεράστια κρίση, έχει την ευκαιρία να πρωτοπορήσει και να ανοιχτεί σε νέες εμπειρίες. Η ΕΕΝ με αυτή την πρώτη ημερίδα της έβαλε το θεμέλιο, έκανε το πρώτο βήμα για την εμπέδωση μιας καινούργιας κουλτούρας που στοχεύει στη συνεργατικότητα, τη μοιρασμένη γνώση και την καινοτομία.

Η ημερίδα με γέμισε αισιοδοξία. Οι νέοι άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά, οι παρουσίες καταξιωμένων και νεότερων δημιουργών, η εμφάνιση νέων μελών, ο πολιτισμένος κι ουσιαστικός διάλογος, με κάνουν να πιστεύω ότι κάτι δυνατό θα βγει απ’ όλο αυτό. Ίσως μια καινούργια κουλτούρα συνεργατικότητας και ουσιαστικού διαλόγου να ξεπροβάλλει διστακτικά.

Διάβασα την ανάρτηση του πολύ καλού συναδέλφου Θοδωρή Γεωργακόπουλου με τον τίτλο Ο μύθος της «άλλης Ελλάδας» κι έκανα κάποιες σκέψεις.

Αν βαριέστε ή δεν έχετε χρόνο να διαβάσετε παρακάτω, να συνοψίσω: καθετί καλό ή κακό, πάντα στην ιστορία ξεκινούσε από λίγους. Αν αύριο το πρωί τα Μέσα μας άρχιζαν συστηματικά να παρουσιάζουν προσωπικότητες και συμπεριφορές που εργάζονται για έναν καλύτερο κόσμο, σταδιακά θα αρχίζαμε όλοι να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στις καλές κι ελπιδοφόρες πρακτικές. Αυτό που σήμερα μοιάζει μειοψηφικό και περιθωριακό θα γινόταν κοινός τόπος. Σκεφτείτε τί ήταν οι νεοναζί πριν από δύο μόλις χρόνια. Σήμερα έχουν δημιουργήσει ένα ικανό ρεύμα, γιατί επέμειναν, γιατί το πίστεψαν, γιατί ευνοήθηκαν απ’ τη συγκυρία κι απ’ την υποδοχή που τους επιφύλαξε μεγάλο μέρος της ελίτ, παρουσιάζοντάς τους σαν κάποια λύση και φιλοξενώντας τους στα Μέσα, και γιατί βέβαια πόνταραν στη μεταδοτικότητα των αρνητικών συναισθημάτων.

Η μεταδοτικότητα του ανθρώπινου συναισθήματος είναι δεδομένη. Αν τα Μέσα μας επένδυαν σ’ ένα διαφορετικό μοντέλο ανθρώπου, αν αναδείκνυαν κι αντάμοιβαν τις καλές πρακτικές και τις ορθές συμπεριφορές το αποτέλεσμα θα ήταν εντυπωσιακό. Ο Θοδωρής πιστεύει ότι το Ελληνικό πρόβλημα είναι άλυτο. Διαφωνώ κάθετα. Αν επενδύαμε σ΄αυτούς που χτίζουν, που δημιουργούν, που παλεύουν να ενώσουν κι όχι να χωρίσουν, τότε τα πράγματα θα έπαιρναν μια πολύ διαφορετική τροπή. Η αλήθεια είναι ότι το Ελληνικό πρόβλημα μοιάζει άλυτο, αλλά δεν είναι.

Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με την αδύναμη ή την ανύπαρκτη “άλλη Ελλάδα”: (περισσότερα…)