Πώς ορίζεται η επιτυχία μιας διαδικτυακής καμπάνιας; Απ’ την εκπλήρωση των στόχων της. Μ’ αυτό το δεδομένο, η καμπάνια του ice Bucket Challenge δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να θεωρηθεί επιτυχημένη. Μπορεί να μιλά όλος ο διαδικτυακός κόσμος για αυτήν, αλλά η επιτυχία της είναι πολύ μερική, καθώς η ίδια η καμπάνια έχει επισκιάσει έναν απ’ τους βασικούς της σκοπούς.
Πριν από μερικές εβδομάδες οι New York Times παρουσίασαν στο Διαδίκτυο ένα ρεπορτάζ μ’ έναν τρόπο μοναδικό. Διαβάζω ότι μέχρι τώρα το έχουν δει πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Η ιστορία έχει τίτλο Snow Fall. The avalanche at Tunnel Creek (Χιονόπτωση. Η χιονοστιβάδα στο Τάνελ Κρικ) φέρει την υπογραφή του ρεπόρτερ John Branch και της βιντεογράφου Catherine Spangler, κι αναφέρεται σε μια θανατηφόρο χιονοστοιβάδα. Για να παραχθεί αυτό το αποτέλεσμα, ασχολήθηκαν 16 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων, επί ένα 6μηνο.
Βρείτε χρόνο να παρακολουθήσετε όλη την αφήγηση γιατί πραγματικά αξίζει. Πάει ένα βήμα πιο πέρα την εξιστόρηση γεγονότων στο Διαδίκτυο κι επανατοποθετεί τις βάσεις για μια καινούργια, πιο πλούσια κι ίσως πιο ολιστική δημοσιογραφία. Δεν έχει σημασία η κατηγοριοποίησή του, αν είναι δηλαδή περισσότερο ντοκιμαντέρ με κείμενο, ή πολυμεσικό ρεπορτάζ. Αυτό που πρέπει να δούμε κατά τη γνώμη μου είνα ότι απ’ τη σελίδα δε λείπει τίποτα. Και τίποτα δεν εντάσσεται σ’ αυτήν χωρίς λόγο. Βίντεο, γραφήματα, ηχητικά, κείμενα, όλα συνυπάρχουν και ισορροπούν καίρια υπηρετώντας τον καταστατικό ρόλο της δημοσιογραφίας: την ενημέρωση Βέβαια, αυτό επιτυγχάνεται διαμέσου μιας καινοφανούς εμπειρίας. Ο αναγνώστης-θεατής-ακροατής μεταφέρεται στο σκηνικό της ιστορίας και εισχωρεί μέσα της σαν να του μεταφέρεται από κάποιον οικείο του. Ουσιαστικά εδώ διαρρυγνύονται τα όρια μεταξύ διαφορετικών μορφών αφήγησης, και το δημοσιογραφικό προϊόν εντάσεται σ’ ένα πολυεπίπεδο καμβά που αξιοποιεί τα εργαλεία της αφήγησης σε εκπληκτικό βαθμό. (περισσότερα…)
Φέρνουν μαζί τους καρέκλες κάμπινγκ, παγούρια, ζεστά ρούχα, δίνουν συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους και βγάζουν τη νύχτα μαζί με δεκάδες κι εκατοντάδες στην ουρά.Το Μάρτιο του 2011 το είδα με τα μάτια μου. Είχε μόλις κυκλοφορήσει το δεύτερο iPad και βρισκόμουν τυχαία στη Νέα Υόρκη. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να δω την ταμπλέτα από κοντά, κι έτσι το πρωί επισκέφθηκα το κεντρικότερο κατάστημα της Apple στη Fifth Avenue. Αλλά το θέαμα που αντίκρυσα ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο. Έξω απ’ το μαγαζί είχαν στρατοπεδεύσει εκατοντάδες άνθρωποι ο ένας πίσω απ’ τον άλλο. Είπα να βρω το τέλος της ουράς ακολουθώντας το ανθρωπομάνι. Κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα και κουράστηκα. Πήγα για καφέ εγκαταλείποντας γρήγορα την προσπάθεια. Η ουρά έκανε τον κύκλο του τετραγώνου και συνέχιζε πολύ πιο μακρικά.
Χθες, βλέποντας αυτό το βίντεο θυμήθηκα την περυσινή μου εμπειρία. Τη δεδομένη ώρα που το τράβηξαν, μέτρησαν 820 κεφάλια.
Τί σκέφτομαι φέρνοντας την ανάμνηση ξανά στο προσκήνιο; Κατ’ αρχήν την επιτυχία αυτής της εταιρείας που μετατρέπει την αγορά του νέου προϊόντος της σε διαφημιστικό γεγονός. Η Apple είναι όντως μια εκπληκτική εταιρεία και τα προϊόντα της προκαλούν τρομερό ενθουσιασμό. Έχει χτυπήσει αυτό που λέμε φλέβα, ενισχύοντας μια καταναλωτική κουλτούρα που όμοιά της δεν υπάρχει. Οι υπάλληλοί της σχηματίζουν μια ανθρώπινη πύλη και υποδέχονται τους υπομονετικούς καταναλωτές ζητωκραυγάζοντας. Καθώς οι τελευταίοι μπαίνουν μέσα στο κατάστημα, οι υπάλληλοι συνεχίζουν να τους επιβραβεύουν για το κατόρθωμά τους.
“Νιώθω σαν να βρίκομαι σε ροκ συναυλία” λέει μια νεαρή κοπέλα. “Η ενέργεια, τα πάντα εδώ είναι έτσι. Γι’ αυτό περίμενα, για την εμπειρία και τον ενθουσιασμό κάτι καινούργιου”. Βγαίνοντας απ’ το κατάστημα υπάρχει ένας υπάλληλος που έχει μία και μόνη δουλειά. Να λέει “συγχαρητήρια παιδιά!”.
Ρωτήθηκαν άνθρωποι που περίμεναν σε κατάστημα της Apple στο Σιάτλ γιατί στάθηκαν όλη τη νύχτα στην ουρά. (περισσότερα…)
Manolis Andriotakis 