Η πολιτική μοιάζει με την ιατρική. Στις εκλογές διαλέγουμε γιατρό και θεραπευτική μέθοδο. Κάποιος ισχυρίζεται ότι βρισκόμαστε σε κώμα κι υπόσχεται να μας ξυπνήσει με αμφίβολα μέσα. Άλλος θεωρεί ότι οι άλλοι γιατροί μάς έχουν εξαπατήσει κι ότι μόνο εκείνος μπορεί να φέρει υγεία στη ζωή μας. Ένας τρίτος επιδεικνύει τα κοφτερά του εργαλεία σημειώνοντας με κάθε αφορμή ότι είναι αδίαστακτος κι ότι δεν φοβάται να τιμωρήσει τους νοσογόνους παράγοντες. Η πολιτική είναι μια θεραπευτική διαδικασία που δεν έχει τέλος. Σήμερα μπορείς να ποντάρεις σε μια ήπια μέθοδο, κι αφού δεις ότι δε γίνεται τίποτα, να δοκιμάσεις κάτι πιο δραστικό. Μπορείς να πεις ότι δε θα κάνω ποτέ χειρουργείο. Ή μπορεί και να πεις ότι δε χρειάζεσαι καν γιατρό και να ακολουθήσεις έναν τρόπο ζωής που δε θα έχει ανάγκη χάπια και συνεδρίες. Μπορείς να γίνεις γιατρός του εαυτού σου. Ωστόσο, έρχεται πάντα η στιγμή του απολογισμού. Αυτό που επιλέγεις, ο γιατρός κι η θεραπευτική του προσέγγιση, θα αξιολογηθούν ως προς το αποτέλεσμά τους επάνω στο σώμα το δικό σου και στο σώμα της κοινωνίας. Στις εκλογές δε θα έπρεπε να λέμε «καλό βόλι», αλλά καλό ξόδι!

Αυτός που χτυπάει την πόρτα λέγοντας «χαίρετε, ήρθα για να βοηθήσω» αντιμετωπίζεται διαχρονικά με καχυποψία. «Θέλει κι αυτός να με κλέψει» σκέφτεται ο νοικοκύρης. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα του κλείσουν την πόρτα, θα τον κοροϊδέψουν, θα τον μειώσουν, θα δουν στην προσφορά του τα πιο ακραία κίνητρα, τις πιο σκοτεινές συμμαχίες. Έτσι είναι επί μακρόν αυτό.

Σήμερα, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουμε σε ποιούς κλείνουμε την πόρτα, γιατί τους έχουμε μάθει υποτίθεται, μέσα απ’ την τηλεόραση. Παλιά κλείναμε απλά την πόρτα, σήμερα τρολάρουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. (περισσότερα…)