Ό,τι κι αν έχω δημιουργήσει είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Ακόμα και τα βιβλία, έργα που φαινομενικά γράφονται από ένα χέρι, είναι αποτέλεσμα εντατικής εργασίας πολλών ανθρώπων. Επομένως, ό,τι κι αν παραγάγω, ό,τι κι αν συνθέσω, θα εμπεριέχει πάντα μια θεμελιώδη αρχή: την αρχή της συνεργασίας. Η συνεργασία είναι μια υψηλή τέχνη, διότι απαιτεί συγκεκριμένες ποιότητες και καλλιέργεια του εαυτού. Στη χώρα μας, δε διδασκόμαστε να δρούμε συλλογικά. Εκπαιδευόμαστε όλοι από πολύ νωρίς στην καθαρά ατομική προσπάθεια και στον ανταγωνισμό. Η έννοια της συνεργασίας, στο ελληνικό σχολείο εξαντλείται σε κάποιες σποραδικές δραστηριότητες και σε μερικές θεωρητικού επιπέδου επικλήσεις ενός αόριστου ομαδικού πνεύματος. Όμως η ομαδικότητα, η συνεργατική όψη κάθε ανθρώπινης δράσης, δε μπορεί παρά να είναι στο κέντρο κάθε σοφής διδασκαλίας. (περισσότερα…)
Φέρνουν μαζί τους καρέκλες κάμπινγκ, παγούρια, ζεστά ρούχα, δίνουν συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους και βγάζουν τη νύχτα μαζί με δεκάδες κι εκατοντάδες στην ουρά.
Το Μάρτιο του 2011 το είδα με τα μάτια μου. Είχε μόλις κυκλοφορήσει το δεύτερο iPad και βρισκόμουν τυχαία στη Νέα Υόρκη. Σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να δω την ταμπλέτα από κοντά, κι έτσι το πρωί επισκέφθηκα το κεντρικότερο κατάστημα της Apple στη Fifth Avenue. Αλλά το θέαμα που αντίκρυσα ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο. Έξω απ’ το μαγαζί είχαν στρατοπεδεύσει εκατοντάδες άνθρωποι ο ένας πίσω απ’ τον άλλο. Είπα να βρω το τέλος της ουράς ακολουθώντας το ανθρωπομάνι. Κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα και κουράστηκα. Πήγα για καφέ εγκαταλείποντας γρήγορα την προσπάθεια. Η ουρά έκανε τον κύκλο του τετραγώνου και συνέχιζε πολύ πιο μακρικά.
Χθες, βλέποντας αυτό το βίντεο θυμήθηκα την περυσινή μου εμπειρία. Τη δεδομένη ώρα που το τράβηξαν, μέτρησαν 820 κεφάλια.
Τί σκέφτομαι φέρνοντας την ανάμνηση ξανά στο προσκήνιο; Κατ’ αρχήν την επιτυχία αυτής της εταιρείας που μετατρέπει την αγορά του νέου προϊόντος της σε διαφημιστικό γεγονός. Η Apple είναι όντως μια εκπληκτική εταιρεία και τα προϊόντα της προκαλούν τρομερό ενθουσιασμό. Έχει χτυπήσει αυτό που λέμε φλέβα, ενισχύοντας μια καταναλωτική κουλτούρα που όμοιά της δεν υπάρχει. Οι υπάλληλοί της σχηματίζουν μια ανθρώπινη πύλη και υποδέχονται τους υπομονετικούς καταναλωτές ζητωκραυγάζοντας. Καθώς οι τελευταίοι μπαίνουν μέσα στο κατάστημα, οι υπάλληλοι συνεχίζουν να τους επιβραβεύουν για το κατόρθωμά τους.
“Νιώθω σαν να βρίκομαι σε ροκ συναυλία” λέει μια νεαρή κοπέλα. “Η ενέργεια, τα πάντα εδώ είναι έτσι. Γι’ αυτό περίμενα, για την εμπειρία και τον ενθουσιασμό κάτι καινούργιου”. Βγαίνοντας απ’ το κατάστημα υπάρχει ένας υπάλληλος που έχει μία και μόνη δουλειά. Να λέει “συγχαρητήρια παιδιά!”.
Follow @andriotakis
Σύμφωνα με τον Jeff Jarvis στο βιβλίο του Τι θα έκανε η Google; η εν λόγω εταιρεία, για να προσλάβει κάποιον υποψήφιο εκείνος πρέπει να έχει στο οπλοστάσιό του:
1. Αναλυτική λογική (μιλάμε γι’ αυτα που γνωρίζουμε κι όχι γι’ αυτα που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε).
2. Επικοινωνιακές δεξιότητες.
3. Διάθεση πειραματισμού.
4. Ικανότητα ομαδικού παιχνιδιού
5. Πάθος και ηγετικές ικανότητες.
Με παιγνιώδη διάθεση, σκεφτείτε κάποια δημόσια πρόσωπα, πολιτικών ή δημοσιογράφων και πείτε ποιές απ’ τις 5 προϋποθέσεις καλύπτουν. Εγώ όταν το έκανα, κατέληξα στο ότι οι περισσότεροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι μας, έχουν σίγουρα μεγάλες επικοινωνιακές δεξιότητες, κάποιο πάθος, κάποιες ηγετικές ικανότητες, και μια σχετική ικανότητα ομαδικού παιχνιδιού. Από αναλυτική λογική και διάθεση πειραματισμού όμως… δε βρήκα παρά ελάχιστους. Είναι ακριβώς αυτές οι δύο ποιότητες που αξιολογούνται ως πολύ σημαντικές απ’ την εταιρεία γιατί αφενός εκτιμά πάρα πολύ τα Δεδομένα κι αφετέρου βασίζεται στην Καινοτομία. Υπάλληλοι που δεν έχουν αναλυτική λογική και δεν πειραματίζονται είναι αδύνατο να συμμετετάσχουν σε σχήματα τόσο δυναμικά. Εσείς τί λέτε;
Φέρνουν μαζί τους καρέκλες κάμπινγκ, παγούρια, ζεστά ρούχα, δίνουν συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους και βγάζουν τη νύχτα μαζί με δεκάδες κι εκατοντάδες στην ουρά.
Manolis Andriotakis 