Κατηγορία: Κατανάλωση

Η εμπειρία είναι κοινή: Χιλιάδες από εμάς οδηγούμε κι έχουμε συχνά την προσοχή μας στραμένη στις τιμές που αναγράφουν τα πρατήρια, κάνοντας συγκρίσεις, και ψάχνοντας για την πιο φθηνή. Κι αντί κάποιο υπουργείο να μας προστατεύσει απ’ αυτό το επικίνδυνο σπορ, μας λέει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…

Πριν λίγες ημέρες το Υπουργείο Εσωτερικών δημοσιοποίησε μια εγκύκλιο η οποία αναφερόταν στις πινακίδες των πρατηρίων υγρών καυσίμων. Ουσιαστικά, η εγκύκλιος λέει ότι τα πρατήρια επιτρέπεται να τοποθετούν στο πεζοδρόμιο μπροστά τους, μόνο μια πινακίδα με το σήμα και τις τιμές τους, κι ότι θα πρέπει να πάρουν άδεια απ’ τους Δήμους. Σίγουρα, αυτή η ρύθμιση βάζει μια τάξη καθώς τα περισσότερα πρατήρια τοποθετούν παραπάνω από μια πινακίδα στα πεζοδρόμια. Όμως η εγκύκλιος δεν προχωρά ένα βήμα παραπέρα, για να μας αποδείξει ότι η πολιτεία βάζει σαν προτεραιότητα της κατ’ αρχήν την Οδική Ασφάλεια.

Αλήθεια, το συζήτησαν αυτό το θέμα με ανθρώπους που γνωρίζουν;

Οι τιμές των βενζινάδικων, όπως λέει και ο γνωστός Ιαβέρης, είναι μια απ’ τις πολύ βασικές αιτίες απόσπασης της προσοχής των οδηγών. Στην εποχή του Διαδικτύου, υπάρχει η δυνατότητα οι καταναλωτές να ενημερώνονται διαρκώς για τις τιμές. Φαντάζομαι επιπλέον, ότι θα υπάρχουν κι άλλοι τρόπο γνωστοποίησης των τιμών μέσα από άλλες υπηρεσίες. Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για επιχειρηματίες που θέλουν να δραστηριοποιηθούν στην ΝΟΜΙΜΗ ενημέρωση των καταναλωτών… Κι εν πάση περιπτώσει, η εγκύκλιος επιτρέπει την αναγραφή των τιμών στις πινακίδες των πρατηρίων αλλά δεν θέτει προδιαγραφές. Δηλαδή μπορεί κάποιος πρατηριούχος να βάλει τις τιμές του με τεράστιους αριθμούς, κόκκινους να αναβοσβήνουν;

Θυμηθείτε ότι πριν από μερικούς μήνες, είχαμε ένα νεκρό πάνω σε μια παρόμοια πινακίδα…

Και τώρα ψηφίστε…

Συνέδριο για τα Social Media μας λέει ότι οι καταναλωτές είναι ψάρια που οι επιχειρήσεις θα ψαρέψουν στα κοινωνικά δίκτυα.

Στις 22 Μαρτίου θα γίνει ένα συνέδριο για τα Social Media, που απευθύνεται σε στελέχη επιχειρήσεων (πιθανότατα στη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις), με τίτλο «Σκάβοντας το κοινωνικό χρυσωρυχείο». Ναι, σωστά διαβάσατε. Το συνέδριο έχει θέμα του τις ανασκαφές που κάνουν οι επιχειρήσεις για να βγάλουν χρυσό. Το κοινωνικό χρυσωρυχείο είναι οι χρήστες των Κοινωνικών Μέσων, οι πολίτες που συμεμετέχουν στα κοινωνικά δίκτυα, με άλλα λόγια ο καθένας μας. Και χρυσωρύχος οι εταιρείες. Αντιγράφω απ’ την ιστοσελίδα της ημερίδας: (περισσότερα…)

Κυκλοφορεί εδώ και καιρό ένα email που καλεί τους πολίτες να μην αγοράζουν βενζίνη απ’ τις δύο μεγάλες εταιρείες, τη Shell και τη BP, για να τις αναγκάσουν, τόσο αυτές όσο και τις άλλες, να μειώσουν δραστικά την τιμή τους. Δεν είμαι οικονομολόγος αλλά καταλαβαίνω ότι όσο υπάρχει μεγάλη ζήτηση οι εταιρείες θα συνεχίσουν να αυξάνουν τις τιμές τους. Θέλω να πω ότι το μόνο σίγουρο είναι πως αν μειωνόταν η κατανάλωση βενζίνης, η ζήτησή της δηλαδή, τότε σίγουρα θα είχαμε και πτώση της τιμής της. Ωστόσο ένα επιλεκτικό μποϋκοτάζ των δύο μεγαλύτερων εταιρειών θα μπορούσε όντως να είχε αποτέλεσμα αν οι πολίτες αποδείκνυαν ότι μπορούν να κινηθούν μαζικά και να οργανωθούν. Το αίτημα λοιπόν είναι αυτό. Η αυτοοργάνωση και η μαζική ακηδεμόνευτη συμμετοχή των πολιτών σ’ ένα καταναλωτικό κίνημα. Δυστυχώς στην Ελλάδα, για διάφορους λόγους που έχω εξηγήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, το καταναλωτικό κίνημα είναι ανύπαρκτο. Η τιμή της βενζίνης θα μπορούσε να είναι μια πλατφόρμα για το ξεκίνημα ώστε μετά να ακολουθήσουν άλλες, πιο δραστικές κινήσεις. Διαβάστε αυτό το πολύ κατατοπιστικό κείμενο που εξηγεί γιατί στην Ελλάδα πληρώνουμε τα πρϊόντα ακριβότερα – γιατί, λέω εγώ, οι εταιρείες μπορούν να χρεώνουν περισσότερο χωρίς να υπάρχει παραμικρή αντίδραση. Τί λέτε, άραγε μπορούμε να κάνουμε κάτι;