Κατηγορία: Κινηματογράφος

Κίμων Τσακίρης
Κίμων Τσακίρης

Ο Κίμων Τσακίρης είναι ένας σκηνοθέτης με τη δική του ιδιαίτερη ματιά. Τα ντοκιμαντέρ του είναι εμποτισμένα με σαρκασμό, λεπτή κι άλλοτε πιο ζωηρή ειρωνεία, και διακατέχονται πάντα από μια λοξή ανάγνωση της πραγματικότητας. Το στυλ του είναι αναγνωρίσιμο, ενίοτε προβοκατόρικο, και σίγουρα ελκυστικό. Ο Τσακίρης καθρεφτίζει στους θεατές έναν εαυτό παράδοξο και αντιφατικό. Οι ίδιοι οι ήρωές του είναι παράδοξοι κι αντιφατικοί και γι’ αυτό προκαλούν μια πληθώρα συναισθημάτων. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις μαζί τους, να θυμώσεις μαζί τους, ή να τους λυπηθείς. Κλαυσίγελως. Ή αλλιώς, ένα μειδίαμα, αυτή είναι ίσως κι η πιο συχνή στάση απέναντι στα ντοκιμαντέρ του Τσακίρη. (περισσότερα…)

Diewelle_posterΕίχα μια ιδέα προχθές. Να ενεργοποιήσει το Υπουργείο Παιδείας μια ομάδα εκπαιδευτικών που θα οργώσει τα σχολεία όλης της χώρας προβάλλοντας και συζητώντας την ταινία “Το Κύμα”. Να οργώσουν μ’ αυτή την ταινία για να υπάρχει η ευκαιρία να σπείρουν μετά, πριν μεταμορφωθεί σε άγονο τοπίο η χώρα όλη. Όσοι δεν την έχετε δει, ψάξτε την και δείτε την επειγόντως. Έγινε από δημιουργούς μιας χώρας που έζησε στο πετσί της τον φασισμό και το ναζισμό, γι’ αυτό έχει και τεράστια αξία ως κίνηση αυτογνωσίας. Είναι εξαιρετικά επίκαιρη και πρέπει να τη δουν τόσο γονείς όσο και παιδιά. Να σταλούν λοιπόν στα σχολεία όλης της χώρας άνθρωποι που θα δείξουν την ταινία και θα τη συζητήσουν παρουσία των δασκάλων και των καθηγητών. Αν το Υπουργείο, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση είχαν αντανακλαστικά και παρατηρούσαν προσεκτικά αυτό που συμβαίνει, θα είχαν πράξει εδώ και καιρό κάτι ανάλογο.

Όμως ακόμα δεν είναι αργά.

Καταλαβαίνω ότι ο κρατικός μηχανισμός αργεί πάρα πολύ κι είναι φοβερά δυσκίνητος. Χρειάζεται σίγουρα ευελιξία και ενεργοποίηση παροπλισμένων δυνάμεων, επιβράβευση ευσυνείδητων λειτουργών για να προκύψουν τέτοιες πράξεις. Είναι επείγουσες. Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο φτωχαίνει η άλλη κρίση, η διανοητική. Γι’ αυτό θέλουμε περισσότερη ευελιξία και αντανακλαστικά απ’ τις ηγεσίες. Αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία ας γίνει. Οτιδήποτε θα μπορούσε να σταματήσει την επέλαση του σκοταδιού, νομίζω ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Μόνο με γνώση, με παιδεία μπορεί να ανακοπεί ο εκβαρβαρισμός της κοινωνίας. Λύσεις υπάρχουν, και ιδέες. Το θέμα είναι να βρεθεί η κρίσιμη μάζα που θα πιέσει για να υιοθετηθούν. Ακούει κανείς στο Υπουργείο; (περισσότερα…)

Είδα χθες το Εξαιρετικά δυνατά & Απίστευτα Κοντά, την ταινία του Stephen Daldry που βασίστηκε στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Jonathan Safran Foer για το οποίο είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες αυτό το κείμενο. Το φιλμ είναι πάρα πολύ συγκινητικό, αποδίδει το πνεύμα του βιβλίου και διδάσκει ανθρωπιά. Αυτό που βλέπουμε να ξετυλίγεται στην οθόνη είναι ένα δράμα πολύ καθημερινό, είναι η απώλεια ενός ανθρώπου και οι συνέπειές της στη ζωή των αγαπημένων του ανθρώπων. Ο 11χρονος Όσκαρ χάνει τον πατέρα του, κι η μητέρα του χάνει τον αγαπημένο της. Το ιστορικό υπόβαθρο της ταινίας μπορεί να γίνει ως κι αδιάφορο. Ο θάνατος έρχεται απ’ την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αλλά θα μπορούσε να ερχόταν από αμερικανικό βομβαρδισμό, από οποιαδήποτε βία. Ο παραλογισμός είναι ίδιος. Η απώλεια ενός νέου ανθρώπου είναι παράλογη, δε δικαιολογείται με τίποτα απ’ τους κοντινούς της. Είναι ένα καθημερινό ολοκαύτωμα. Και το κυριότερο: η απώλεια ενός νέου ανθρώπου είναι απώλεια ενός ολόκληρου κόσμου. Ο 11χρονος Όσκαρ μάς δείχνει ότι δεν έχασε απλά τον πατέρα του, έχασε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του. Η δική του ιστορία είναι μια ιστορία αναζήτησης. Δε θα σταματήσει να ψάχνει μέχρι να βρει. Και βρίσκει. Γιατί η απώλεια είναι τελικά και κέρδος. Είναι ίσως το ίδιο το νόημα της ζωής.