Ο σεβασμός είναι μια καθαρή ένδειξη πολιτισμού.

Η έλλειψή του μας παραπέμπει σε πρωτόγονες κοινωνίες, σε ζούγκλες.

Ο σεβασμός δεν είναι μια όψη της πολιτικής ορθότητας. Ο σεβασμός είναι το θεμέλιο κάθε κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης. Χωρίς σεβασμό διολισθαίνουμε σε ολοκληρωτισμό.

Όταν δε βλέπεις τους ανθρώπους σαν αντικείμενα, τους σέβεσαι. Όταν δε βλέπεις τους ανθρώπους σαν υποκείμενα, αδυνατείς να τους σεβαστείς.

Κι όμως κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, χρώματος, φυλής, αξίζει το σεβασμό των άλλων.

Ο σεβασμός είναι μια καθολική ανάγκη.

Δεν υπάρχει κανένα άλλοθι για να μη σέβεσαι. Ακόμα κι ένας φριχτός εγκληματίας πρέπει να χαίρει σεβασμού, σ’ έναν πολιτισμένο κόσμο ο σεβασμός είναι συνυφασμένος με την επιείκια, τον ανθρωπισμό, την κατανόηση. (περισσότερα…)

Είχα μια ιδέα προχθές. Να ενεργοποιήσει το Υπουργείο Παιδείας μια ομάδα εκπαιδευτικών που θα οργώσει τα σχολεία όλης της χώρας προβάλλοντας και συζητώντας την ταινία “Το Κύμα”. Να οργώσουν μ’ αυτή την ταινία για να υπάρχει η ευκαιρία να σπείρουν μετά, πριν μεταμορφωθεί σε άγονο τοπίο η χώρα όλη. Όσοι δεν την έχετε δει, ψάξτε την και δείτε την επειγόντως. Έγινε από δημιουργούς μιας χώρας που έζησε στο πετσί της τον φασισμό και το ναζισμό, γι’ αυτό έχει και τεράστια αξία ως κίνηση αυτογνωσίας. Είναι εξαιρετικά επίκαιρη και πρέπει να τη δουν τόσο γονείς όσο και παιδιά. Να σταλούν λοιπόν στα σχολεία όλης της χώρας άνθρωποι που θα δείξουν την ταινία και θα τη συζητήσουν παρουσία των δασκάλων και των καθηγητών. Αν το Υπουργείο, αλλά και η ίδια η κυβέρνηση είχαν αντανακλαστικά και παρατηρούσαν προσεκτικά αυτό που συμβαίνει, θα είχαν πράξει εδώ και καιρό κάτι ανάλογο.

Όμως ακόμα δεν είναι αργά.

Καταλαβαίνω ότι ο κρατικός μηχανισμός αργεί πάρα πολύ κι είναι φοβερά δυσκίνητος. Χρειάζεται σίγουρα ευελιξία και ενεργοποίηση παροπλισμένων δυνάμεων, επιβράβευση ευσυνείδητων λειτουργών για να προκύψουν τέτοιες πράξεις. Είναι επείγουσες. Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο φτωχαίνει η άλλη κρίση, η διανοητική. Γι’ αυτό θέλουμε περισσότερη ευελιξία και αντανακλαστικά απ’ τις ηγεσίες. Αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία ας γίνει. Οτιδήποτε θα μπορούσε να σταματήσει την επέλαση του σκοταδιού, νομίζω ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Μόνο με γνώση, με παιδεία μπορεί να ανακοπεί ο εκβαρβαρισμός της κοινωνίας. Λύσεις υπάρχουν, και ιδέες. Το θέμα είναι να βρεθεί η κρίσιμη μάζα που θα πιέσει για να υιοθετηθούν. Ακούει κανείς στο Υπουργείο; (περισσότερα…)

Κάθε γενιά δημιουργεί τις ευκαιρίες της. Αλλού επιτυγχάνει κι αλλού αποτυγχάνει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνη αποφασίζει σε ποιό πεδίο θα δράσει.

Ακούω ότι η γενιά μου είναι ουσιαστικά μια χαμένη γενιά, αλλά δε συμφωνώ καθόλου. Η γενιά αυτή έχει παραλάβει ένα αξιακό σύστημα και μαζί μια κοινωνία που έχει χρεωκοπήσει κι αυτό είναι σαφές. Νομίζω ότι οι προηγούμενες γενιές μιλούν περί χαμένης γενιάς γιατί ίσως νιώθουν ενοχές, όπως συμβαίνει με κάθε γενιά που αποσύρεται, για την κληρονομιά που αφήνουν στη γενιά που αναλαμβάνει τώρα τη χώρα. Κι επίσης μιλούν για μια χαμένη γενιά παραλείποντας να πουν ότι αυτή η γενιά δεν έχει παίξει καν, για να πει κάποιος ότι έχει χάσει. Είναι κατ’ ουσίαν μια γενιά παροπλισμένη, άνεργη, υποαμοιβόμενη, πειθήνια, σιωπηλή.

Θεωρώ ότι είναι στο χέρι των μελών αυτής της, παρούσας γενιάς που οι άλλοι θεωρούν χαμένη, να δημιουργήσουν ένα νέο αξιακό σύστημα και να δράσουν όπως εκείνοι επιθυμούν. Μέχρι τώρα φαίνονται διστακτικοί, μένουν στα like και στα retweet. Το ότι δεν δημιουργούν ένα νέο αξιακό σύστημα σημαίνει ότι βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι στο παλιό. Όταν δεν υιοθετούν νέες στάσεις, όταν δεν προχωρούν σε αμφισβήτηση των υφιστάμενων μοντέλων, απλά συντηρούν το άρρωστο καθεστώς που παρέλαβαν. Γι’ αυτό κι εύκολα θεωρούν τους εαυτούς τους παράπλευρη απώλεια ενός τρόπου ζωής που δεν έφτιαξαν οι ίδιοι, ούτε και το επέλεξαν συνειδητά. Η γενιά αυτή δεν έμαθε να λέει “όχι, θα το κάνω με τον τρόπο μου”.

Δεν αποδέχομαι λοιπόν το χαρακτηρισμό της χαμένης γενιάς. Ο όρος lost generation αποδόθηκε από μια προηγούμενη γενιά σε μια νέα γενιά που πολέμησε σε πόλεμο με όπλα, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η ιστορία πίσω απ’ τη φράση αυτή έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Έρνεστ Χέμινγουει αναφέρει για πρώτη φορά τη “χαμένη γενιά” στο βιβλίο του Κι ο ήλιος ανατέλλει, κι εκείνος με τη σειρά του αποδίδει τη φράση σ’ ένα περιστατικό που συνέβη στη Γερτρούδη Στάιν. Η μεγάλη συγγραφέας είχε πάει το αυτοκίνητό της σ’ ένα μηχανικό για επισκευή. Όταν το παρέλαβε είδε ότι ήταν ακόμα χαλασμένο κι έτσι παραπονέθηκε στον ιδιοκτήτη του γκαράζ. Εκείνος τότε γύρισε στο νεαρό μηχανικό που απέτυχε να φτιάξει το αμάξι της Στάιν και του είπε: “Να τί είσαι. Να τί είστε όλοι εσείς, όλοι εσείς οι νέοι που υπηρετήσατε στον πόλεμο. Είστε μια χαμένη γενιά”… (περισσότερα…)