Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ

Το Twitter είναι μια πλατφόρμα Κοινωνικής Δικτύωσης με μισό δισεκατομμύριο χρήστες σε όλο τον πλανήτη. Πρόκειται απλά για μια περαστική μόδα ή για κάτι περισσότερο; Γιατί είναι τόσο δημοφιλές; Ποιά είναι η επίδρασή του στην πολιτική; Πώς συνέβαλλε στην Αραβική άνοιξη; Πώς επηρεάζει τις κοινωνικές μας συμπεριφορές και την ψυχολογία μας; Σε τί αφορά τελικά η χρήση του;

Στο ντοκιμαντέρ μοιράζονται τις σκέψεις τους γι’ αυτό το νέο Μέσο του διασυνδεδεμένου κόσμου έλληνες χρήστες και παγκοσμίου φήμης ειδικοί και κριτικοί.

Το “Ακολούθησέ με” εξερευνά την υπόσχεση, τους κινδύνους και τα όρια της νέας εποχής των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Ουσιαστικά μάς προσφέρει μια ματιά πάνω στο ψηφιακό κι εικονικό μας παρόν.

Το Μάιο του 2010 ξεκίνησα να γυρίζω ένα ντοκιμαντέρ για την πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Twitter. Μου πήρε 3 ολόκληρα χρόνια για να το ολοκληρώσω. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχουν γίνει πολλά. Ήδη χρησιμοποιώ το Twitter  4 χρόνια και το facebook 5 χρόνια. Είμαι μπλόγκερ σχεδόν μια δεκαετία πια κι έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε που προβλήθηκε το προηγούμενο ντοκιμαντέρ μου που αφορούσε στα μπλογκ, όπως και το σχετικό βιβλίο μου.

(περισσότερα…)

Κίμων Τσακίρης
Κίμων Τσακίρης

Ο Κίμων Τσακίρης είναι ένας σκηνοθέτης με τη δική του ιδιαίτερη ματιά. Τα ντοκιμαντέρ του είναι εμποτισμένα με σαρκασμό, λεπτή κι άλλοτε πιο ζωηρή ειρωνεία, και διακατέχονται πάντα από μια λοξή ανάγνωση της πραγματικότητας. Το στυλ του είναι αναγνωρίσιμο, ενίοτε προβοκατόρικο, και σίγουρα ελκυστικό. Ο Τσακίρης καθρεφτίζει στους θεατές έναν εαυτό παράδοξο και αντιφατικό. Οι ίδιοι οι ήρωές του είναι παράδοξοι κι αντιφατικοί και γι’ αυτό προκαλούν μια πληθώρα συναισθημάτων. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις μαζί τους, να θυμώσεις μαζί τους, ή να τους λυπηθείς. Κλαυσίγελως. Ή αλλιώς, ένα μειδίαμα, αυτή είναι ίσως κι η πιο συχνή στάση απέναντι στα ντοκιμαντέρ του Τσακίρη. (περισσότερα…)

Το ντοκιμαντέρ είναι μια τέχνη που αντανακλά το πολύ υποκειμενικό βλέμμα των δημιουργών της.

Βλέπω το τρέηλερ ενός ντοκιμαντέρ που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ. Πρόκειται, με κάθε επιφύλαξη μιας και δεν έχω δει την ταινία, για μια μάλλον συνωμοσιολογική προεκλογική επίθεση στον Μπαράκ Ομπάμα. Χρησιμοποιεί τα λόγια του υποψηφίου απ’ την αυτοβιογραφία του για να στοιχειοθετήσει το αμφιλεγόμενο συμπέρασμά του ότι ο Ομπάμα θέλει να καταστρέψει την Αμερική.

Εδώ και μια δεκαετία το ντοκιμαντέρ ανθεί, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Ο Μάικλ Μουρ έγινε παγκοσμίως γνωστός με τα ντοκιμαντέρ του για την τρομοκρατία και την 11η Σεπτέμβρη, για το σύστημα υγείας, τον καπιταλισμό. Άλλοι δημιουργοί επιτέθηκαν στα φαστφουντ, στη Βόρεια Κορέα, στις πετρελαϊκές πολυθενικές εταιρείες και αλλού. Το ντοκιμαντέρ έγινε ένα επικοινωνιακό όπλο. Καθώς η εικόνα κυριαρχεί, βλέπουμε ολοένα και περισσότερα κινήματα να χρησιμοποιούν ντοκιμαντερίστικες αφηγήσεις για να στηρίξουν ή να προπαγανδίσουν την καμπάνια και τα επιχείρηματά τους κάτι πολύ θεμιτό. Το ντοκιμαντέρ έγινε μόδα και μαζί ένας τρόπος να γίνονται πιο πιστευτές κάποιες απόψεις.

Η ψευδαίσθηση που καλλιεργεί το ντοκιμαντέρ είναι συχνά συγκαλυμένη και μένει σκόπιμα στην αφάνεια. Το ντοκιμαντέρ ως είδος φορά το μανδύα της αλήθειας, της αντικειμενικότητας. Ουσιαστικά δημιουργεί μια ψευδαίσθηση πραγματικότητας. Το ντοκιμαντέρ εκλαμβάνεται ως μια φόρμα της πραγματικότητας, που δεν είναι μυθοπλαστική, και κατά κάποιο τρόπο αποτυπώνει με ακρίβεια τα γεγονότα. Κι όμως ισχύει το εντελώς αντίθετο. Το ντοκιμαντέρ είναι μια κατασκευή. Τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο. Κι η αλήθεια είναι ότι συχνά μας ξεγελά η επίφασή του, η απατηλή του φύση. Το ντοκιμαντέρ, μπορεί να χρησιμοποιεί ντοκουμέντα, αληθινές εικόνες, αληθινά έγγραφα, αληθινές μαρτυρίες, αλλά τα χρησιμοποιεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τεκμηριώνει τη θέση του που μπορεί και να είναι εντελώς αυθαίρετη. Στην πραγματικότητα ανασυστήνει τα συμβάντα και τα γεγονότα της πραγματικότητας σε μια καινούργια πραγματικότητα. (περισσότερα…)