Η πολιτική μοιάζει με την ιατρική. Στις εκλογές διαλέγουμε γιατρό και θεραπευτική μέθοδο. Κάποιος ισχυρίζεται ότι βρισκόμαστε σε κώμα κι υπόσχεται να μας ξυπνήσει με αμφίβολα μέσα. Άλλος θεωρεί ότι οι άλλοι γιατροί μάς έχουν εξαπατήσει κι ότι μόνο εκείνος μπορεί να φέρει υγεία στη ζωή μας. Ένας τρίτος επιδεικνύει τα κοφτερά του εργαλεία σημειώνοντας με κάθε αφορμή ότι είναι αδίαστακτος κι ότι δεν φοβάται να τιμωρήσει τους νοσογόνους παράγοντες. Η πολιτική είναι μια θεραπευτική διαδικασία που δεν έχει τέλος. Σήμερα μπορείς να ποντάρεις σε μια ήπια μέθοδο, κι αφού δεις ότι δε γίνεται τίποτα, να δοκιμάσεις κάτι πιο δραστικό. Μπορείς να πεις ότι δε θα κάνω ποτέ χειρουργείο. Ή μπορεί και να πεις ότι δε χρειάζεσαι καν γιατρό και να ακολουθήσεις έναν τρόπο ζωής που δε θα έχει ανάγκη χάπια και συνεδρίες. Μπορείς να γίνεις γιατρός του εαυτού σου. Ωστόσο, έρχεται πάντα η στιγμή του απολογισμού. Αυτό που επιλέγεις, ο γιατρός κι η θεραπευτική του προσέγγιση, θα αξιολογηθούν ως προς το αποτέλεσμά τους επάνω στο σώμα το δικό σου και στο σώμα της κοινωνίας. Στις εκλογές δε θα έπρεπε να λέμε «καλό βόλι», αλλά καλό ξόδι!

Δεν αποδέχομαι τον όρο Χαμένη Γενιά.

Αποδέχομαι τον όρο Ανώριμη ή και Καθυστερημένη γενιά. Είναι ένας όρος που περιγράφει τη γενιά στην οποία ανήκω και σκιαγραφεί σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη πλειοψηφία των συνομιλήκων μου. Είναι η γενιά που για πολλούς λόγους απέτυχε να ενηλιωθεί έγκαιρα.

Η γενιά που προστατεύθηκε τόσο πολύ απ’ την προηγούμενη γενιά που κατέληξε παραδομένη πριν ακόμα αγωνιστεί. Η γενιά που καλείται να ζήσει μέσα στο επίχρυσο κλουβί της. Διάβασα σήμερα το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην Καθημερινή και σκέφτηκα ότι αυτή η γενιά έχει πολλές επιλογές. Ξεκινά ηττημένη κι αργοπορημένη. Είναι η χελώνα στο γνωστό μύθο. Το πρόβλημά της είναι ότι δεν ξέρει σε ποιό πεδίο να δραστηριοποιηθεί. Διστάζει να ηγηθεί, αδυνατεί να συγκροτηθεί, περιμένει να τη σπρώξουν για να αναλάβει σοβαρές ευθύνες. Δεν ξέρει αν μπορεί να διεκδικήσει καλύτερο μέλλον, δεν ξέρει αν μπορεί να σχεδιάσει ένα νέο υπόδειγμα ζωής, δεν ξέρει καν αν θέλει να κάνει κάτι. Όλα είναι ανοιχτά και γι’ αυτό καθηλωτικά. (περισσότερα…)

Στο 60ο γυμνάσιο Κυψέλης, όπως φαντάζομαι και σε όλα τα δημόσια γυμνάσια της χώρας η καθημερινή ζωή ήταν απρόβλεπτη και γι’ αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Μπορεί για κάποιο ανεξήγητο λόγο, να έφτανες στο σχολείο και να σου έλεγαν “σήμερα θα πάμε εκδρομή στο Πεδίο του Άρεως”, ή “έχουμε απεργία”, ή “ετοιμάζουμε κατάληψη”. Σε όλα αυτά εμείς οι μαθητές πάντα βάζαμε το χεράκι μας: είχαμε ακέραιο συμφέρον. Οι περισσότεροι θέλαμε πάντα να χάσουμε μάθημα, αλλά μερικοί ήταν πραγματικά άπληστοι, κι επιβίωναν στον χώρο αποκλετισκά και μόνο εξαιτίας των ανατίρρητων κι εκπληκτικών τους ικανοτήτων για να αποφεύγου τα μαθήματα. Ήταν οι ίδιοι που προωτοστατούσαν σε κάθε φασαρία, σε κάθε υπόνοια αποσταθεροποίησης, σε κάθε πιθανό κι απίθανο συμβάν που θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια διδακτικών ωρών. Ωραίοι τύποι.

Ήταν οι ίδιοι που αφού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να χαθεί το μάθημα, δεν παραιτούνταν ούτε στην ώρα του μαθήματος. (περισσότερα…)