Κατηγορία: Προσωπικά

Στο Λύκειο, στο αλησμόνητο φροντιστήριο είχα έναν καθηγητή κοινωνιολογίας που μου άνοιξε τα μάτια και μου μετέδωσε την αγάπη για τις κοινωνικές επιστήμες, τη θεωρία, τις ιδέες. Τον έλεγαν Βασίλη Δημακόπουλο. Πήγα όλη την παρέα μου στο φροντιστήριο για να έχουν αυτό τον εξαιρετικό καθηγητή, τόσο πολύ με είχε επηρεάσει. Κάποια στιγμή ο φίλος μου κι εγώ του ζητήσαμε να μας προτείνει έναν συγγραφέα, εκτός των σχολικών πλαισίων, και χωρίς πολλά πολλά μας είπε “διαβάστε Κωστή Παπαγιώργη”.

papagiorgis-1024x683

Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα πρέπει να ήταν το “Περί μέθης”. Τότε συνήθιζα να βάζω ημερομηνίες πάνω στα βιβλία. 9 Ιουλίου 1994. Πριν από 20 χρόνια. Συγκλονίστηκα. Δεν είχα διαβάσει ξανά τέτοια ελληνικά. Ούτε τέτοια ανάλυση. Ο τύπος δεν ήταν φιλόλογος, αλλά έγραφε για φιλολογικά θέματα μ’ έναν τρόπο μοναδικό και καθόλου βαρετό. Ο τύπος δεν ήταν φιλόσοφος, αλλά έγραφε για φιλοσοφικά ζητήματα σαν να σου μιλούσε ένας φίλος. Τα βιβλία του με συντρόφεψαν και με ζέσταναν κι έβαλαν φωτιά στο μυαλό μου. Έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ο γραφιάς που με έστρεψε στο δοκίμιο. Ο γραφιάς που μου έμαθε να διαβάζω λογοτεχνία. Τον διάβαζα όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν. Φυλούσα τις επιφυλλίδες του στον Επενδυτή, στο Αθηνόραμα, τις βιβλιοκριτικές του. Τον διάβασα και τον ξαναδιάβασα. Περίμενα το επόμενο βιβλίο του με αληθινή προσμονή.

Τον είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο στα Εξάρχεια να κρατάει μια πλαστική σακούλα. (περισσότερα…)

To 1989 τελείωνα το γυμνάσιο. Ήταν μια ταραγμένη εποχή για την ελληνική δημοκρατία. Θυμάμαι πολύ έντονα το κλίμα πόλωσης και ταραχής που κυριαρχούσε. Θυμάμαι επίσης στο σπίτι να έχουμε συνέχεια ανοιχτή την τηλεόραση για να μαθαίνουμε πως εξελίσσεται η δίκη στο ειδικό δικαστήριο. Όπως κάθε έφηβος είχα κι εγώ πολλές σοβαρότατες ανησυχίες. Μια απ’ τις μεγαλύτερες, εκτός απ’ την άδηλη πολιτική σταδιοδρομία του Μένιου Κουτσόγιωργα, ήταν τα ρούχα που φορούσα. Η μητέρα μου, μετά το θάνατο του πατέρα μου, αναγκάστηκε να αναλάβει τα οικονομικά της οικογένειας, κι επέδειξε εκπληκτική συγκράτηση και διαχειριστική ικανότητα. Έκανε αιματηρή οικονομία φροντίζοντας όμως να μη μας λείπει τίποτα σημαντικό. Τα ρούχα μας δεν ήταν ποτέ ακριβά, αλλά είχαν κάποιο σχετικό γούστο. Επίσης ήταν πάντα καθαρά και καλοσιδερωμένα.

Επειδή δεν είχα ως μεγάλη προτεραιότητα το ντύσιμο, οι αγορές μου ήταν ρώσικη ρουλέτα. Σπάνια κατέφερνα να αγοράσω κάτι που με ικανοποιούσε απόλυτα. Ας πούμε μια απ’ τις μεγάλες εξαιρέσεις ήταν ένα πράσινο πουλόβερ, που είχα αγοράσει και δεν ήθελα πραγματικά να το βγάλω από πάνω μου. Το συχνότερο φαινόμενο ήταν να μετανιώνω γρήγορα για τις επιλογές μου. Όταν έμπαινα στα μαγαζιά μ’ έπιανε μια βιασύνη κι είτε διάλεγα κάτι που μου μισοάρεσε, ή αρκετά συχνά έπαιρνα το λάθος νούμερο. Θυμάμαι ότι είχα ψωνίσει μόνος μου ένα ξεβαμμένο τζιν “μούχλα”, που ήταν σίγουρα αποτυχημένη επιλογή, κι ήμουν αναγκασμένος να το φοράω 2-3 χρόνια, σχεδόν σε όλο το γυμνάσιο. (περισσότερα…)

Είναι πιθανό κάποιοι παλαιοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ να έχουν παραξενευτεί με τις προσωπικές αναρτήσεις που κάνω τους τελευταίους μήνες. Απ’ το 2004 που ξεκίνησα το μπλόγκινγκ μέχρι πέρυσι απέφευγα να αναφέρομαι στην ατομική μου ιστορία. Αυτό άλλαξε όταν άρχισα να βγαίνω από μια μεγάλη και βαθιά προσωπική κρίση. Ουσιαστικά όταν ένιωσα ήσυχος κι ασφαλής με τον εαυτό μου, είπα ότι δεν έχω κανέναν λόγο να μη μιλώ και για τον εαυτό μου. Τώρα πλέον μπορώ να ανοίγομαι και να μοιράζομαι με περισσότερους αυτά που βιώνω και θεωρώ χρήσιμα για τους άλλους. (περισσότερα…)