Κατηγορία: Χορός

Η Μέντη Μέγα κι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών παρουσιάζουν τις «Τρίπλες και τριπλέτες» μια παράσταση για εφήβους που διαπραγμετεύεται τη σχέση τέχνης και αθλητισμού, τιμών και αξιών, ανθρώπου και μηχανής.

Στα πλαίσια του εκπαιδευτικού της προγράμματος, φέτος η Στέγη φιλοξενεί την χορογράφο Μέντη Μέγα, με μια εφηβική παράσταση χορού και λόγου, ιδιαίτερα επίκαιρη. Οι «Τρίπλες και τριπλέτες» θα παίζονται αποκλειστικά σε γήπεδα μπάσκετ και κλειστά γυμναστήρια σχολείων, απ’ τις 6 Νοεμβρίου 2017 ως τις 22 Μαίου 2018. Καθώς είχα την τύχη να δω το έργο στη γενική του πρόβα, αλλά και να συμμετάσχω σε συζητήσεις κατά την παραγωγή του), νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μερικές σκέψεις με αφορμή το έργο.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που όλα θέλουν να μετρηθούν και να αναμετρηθούν. Ζούμε στην εποχή του quantification, της ποσοτικοποίησης. Φοράμε βραχιόλια που μετρούν τα βήματά μας και αγωνιούμε για τον αριθμό των likes και των ακολούθων μας στα social media. Ζούμε τον θρίαμβο της επίδοσης. Γινόμαστε επιδοσιακά υποκείμενα, τίγκα στο άγχος της πρωτιάς. Γι’ αυτό κι ο πρωταθλητισμός είναι τόσο συναφής με την εποχή μας. Γι’ αυτό κερδίζουν τόση δημοφιλία οι πάσης φύσης διαγωνισμοί, τα talent shows, οι ψηφοφορίες, οι κατατάξεις.

Όλες οι απόπειρες μέτρησης υπόσχονται μια χειροπιαστή απόδειξη της αξίας σ’ έναν κόσμο που όλες οι ποιότητες σχετικοποιούνται και το μη μετρήσιμο τρομάζει. Σ’ έναν κόσμο εφήμερων και πλασματικών αξιών, όλα πρέπει να αποτιμηθούν σε κάποιο είδος χρηματιστηρίου. Στην πραγματικότητα έτσι πιανόμαστε όλοι στην παγίδα της τιμολόγισης. Οι αξίες δεν είναι εύκολο να μετρηθούν. Κάθε απόπειρα αποτίμησης μιας ανθρώπινης αξίας μοιάζει αυθαίρετη, για να μην πούμε γελοία. Ποιός είναι ο πιο ευαίσθητος; Ποιός είναι ο πιο γενναιόδωρος; Ποιός είναι ο πιο συμπονετικός, ο πιο θαρραλέος, ο πιο ανασφαλής; Πόση είναι η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του; Πόσο πονάει η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου; (περισσότερα…)

Όλια Λυδάκη, Χαρά Κότσαλη, Κατερίνα Μπέλλα

Κάθε σου λέξη, κάθε σου πράξη, κάθε σου σχέση έχει αντίκτυπο στους άλλους.

Η Μεταπολίτευση μας έκανε να πιστεύουμε ότι οι ατομικές μας επιλογές, τα λόγια, οι σχέσεις μας δεν έχουν αληθινό αντίκτυπο στην κοινωνία και στους άλλους. Και κάπως έτσι καταλήξαμε ως εδώ.

Χθες και σήμερα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανέβηκε η Μεταπολίτευση της ομάδας Φora (της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος). Μένουν ακόμα 2 παραστάσεις, σήμερα κι αύριο, κι ίσως είναι λίγο πρόωρο να γράψω κάτι απολογιστικό, αλλά καίγομαι να καταγράψω τις μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου απ’ την καινούργια αυτή παραγωγή. Με τη Μέντη Μέγα είμαστε ζευγάρι στη ζωή. Όταν ιδρύσαμε την ομάδα θελήσαμε να κάνουμε ένα έργο για την ποίηση. Έτσι γεννήθηκε το Ποιητικό Άσυλο, μια χειροποίητη παράσταση που αγαπήσαμε πάρα πολύ. Μετά ήρθε το Μαντρόσκυλο, η αλληγορία για τα Media. Κάθε παράσταση είναι και μια περιπέτεια κατανόησης, συζήτησης, έρευνας και στοχασμού. Ως δραματουργός προσπαθώ να βοηθήσω τη χορογράφο να δει δρόμους και μονοπάτια, και να αποφασίσει που θα πάει. Ο ρόλος μου είναι κατά βάση υποστηρικτικός. Εκείνη έχει όλο το βάρος, την ευθύνη, αλλά και τη χαρά να δημιουργεί τις δράσεις, τις εικόνες, τους συνειρμούς, να καθοδηγεί το θεατή, να τον συγκινεί, να τον πάλλει. (περισσότερα…)

Ομάδα Φοra / Μέντη Μέγα

16-19 Φεβρουαρίου 2012

Ένα δυναμικό γυναικείο χορευτικό τρίο ανιχνεύει την πρόσφατη ιστορία.

Πώς χορεύεται η Μεταπολίτευση;

Η ανερχόμενη χορογράφος Μέντη Μέγα και η Ομάδα Φοra παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά Μεταπολίτευση, που πραγματεύεται τη συλλογική μνήμη του πρόσφατου παρελθόντος, από τις 16 έως τις 19 Φεβρουαρίου 2012, στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών.

Η νέα δουλειά από τη Μέντη Μέγα και την καλλιτεχνική ομάδα Φora αποτελεί μια απόπειρα κατανόησης των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που οδήγησαν στην οικονομική και αξιακή κρίση της Ελλάδας του σήμερα. Μουσική, ήχοι, εικόνες και σωματικές μνήμες από την εποχή της Μεταπολίτευσης έρχονται στην επιφάνεια μέσα από τη σφιχτή ρυθμική δομή του γυναικείου τρίο.

Η χορογράφος, ως συνειδητό μέλος της νέας γενιάς καλλιτεχνών, επιχειρεί μια διερευνητική κατάδυση στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, μέσα από τη μουσική, τις εικόνες και τις σωματικές της μνήμες. Τρεις γυναίκες αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τον θεατή πίσω στη δική του ιστορία, επιδιώκοντας στην ουσία τη σύνδεση του ατομικού με το κοινωνικό βίωμα. Μακριά από πολιτικά συνθήματα και εύκολα συμπεράσματα, το έργο μετασχηματίζει ποιητικά έννοιες και ιδέες σε χορευτικές φόρμες, αναδεικνύοντας το σώμα ως τόπο συγκεντρωμένης εμπειρίας και γνώσης, ως το πιο σημαντικό υποκείμενο της ιστορίας. Στην παράσταση συμμετέχουν τρεις σπουδαίες Ελληνίδες χορεύτριες, η Όλια Λυδάκη, η Κατερίνα Μπέλλα και η Χαρά Κότσαλη, που επί σκηνής χορεύουν, τραγουδούν και σφραγίζουν με τη έντονη σκηνική τους παρουσία τη δυνατή ποιητική εμπειρία που προσφέρει το έργο.

Μια παράσταση που ενώνει το πρόσφατο παρελθόν με το παρόν και επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα: Τελικά τί έχει εγγράψει πάνω στο ίδιο μας το σώμα η Μεταπολίτευση; (περισσότερα…)