Σήμερα Τετάρτη απ’ τις 10.00 το πρωί μέχρι το μεσημέρι θα γίνει μια ημερίδα με τίτλο «Ποιός φοβάται τα social media;» που διοργανώνει το Ινστιτούτο Επικοινωνίας.
Συμμετέχω σε μια συζήτηση, που θα γίνει μετά τις 11.00.
Αν θέλετε μπορείτε να την παρακολουθήσετε από εδώ.
Για περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2001. Τεράστιο καλλιτεχνικό γεγονός. Στις 3.45 μ.μ. (ώρα Ελλάδας) αεροπλάνο συνετρίβη στον έναν πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Ένα τέταρτο αργότερα δεύτερη πρόσκρουση αεροπλάνου, στον άλλο πύργο. Την είδα σε ζωντανή μετάδοση και δεν πίστεψα στα μάτια μου, αλλά έπειτα άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Από τις γύρω πολυκατοικίες ακούστηκαν κοφτά επιφωνήματα και μερικοί πανηγυρισμοί. Εγώ κόλλησα στην οθόνη. (…)
Το παραπάνω απόσπασμα είναι αλιευμένο απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Μιχαηλίδη «Πινακοθήκη τεράτων῾» (2009, εκδ. Πατάκη, σελ.391). Γνωρίζω βεβαίως ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον ήρωα του βιβλίου. Καθώς όμως το αφήγημα έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, υποπτεύομαι ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα απηχεί τα συναισθήματα του συγγραφέα. Όταν το διάβασα αισθάνθηκα λύπη, απογοήτευση. Δε σοκαρίστηκα γιατί την ημέρα εκείνη έμαθα ότι ένας συνάδελφος δημοσιογράφος, αρκετά γνωστός, στην εφημερίδα που εργαζόμουν πανηγύριζε κι εκείνος. Όταν κάποιος πανηγυρίζει με την κατάρρευση ενός κτιρίου γεμάτο ανθρώπους δε μπορεί παρά να είναι αφαιμαγμένος από συναισθήματα αγάπης, αλληλεγγύης, χαράς. Εντάξει σε κάποιο βαθμό όλοι έχουμε την κτηνωδία μέσα μας, αλλά στόχος μας είναι να γίνουμε κοινωνικά ευαίσθητα όντα. Πόσο μίσος πρέπει να έχεις μέσα σου για να χαίρεσαι με το χαμό έστω κι ενός ανθρώπου;
Αυτοί οι άνθρωποι είναι θαμμένοι σ’ ένα ορυχείο της Χιλής, και θα μείνουν λέει εκεί για μήνες. Είναι πρώτο θέμα σήμερα παντού. Η ατυχία τους, πουλάει. Οι επάνω δεν μπορούν να περιμένουν και τους στέλνουν μικροκάμερες για ν’ ακούσουν τις εντυπώσεις τους. Χαίρουν άκρας υγείας λέει παρότι έχουν χάσει οχτώ κιλά ο καθένας. Το δείχνουν σε 45λεπτο βίντεο με nightshot ενεργοποιημένο. Κάνει ζέστη εκεί κάτω λέει γιατί φαίνονται να μην φορούν φανέλες. Είναι ιδρωμένοι και δείχνουν στο φακό τις ιατρικές προμήθειές τους. Είναι όλοι κι όλοι 33 λέει κι έχουν μούσια. 700 μέτρα κάτω απ’ την επφάνειά μας. Κάποτε θα γίνονταν θεατρικό έργο. Τώρα τους έχουμε σχεδόν σε απευθείας μετάδοση. «Έχουμε ήδη οργανώσει τη ζωή μας» λένε. «Εδώ διασκεδάζουμε, εδώ κάνουμε συναντήσεις, εδώ προσευχόμαστε». Θα τους στείλουν σίγουρα τηλεόραση και ίντερνετ, αλλά δεν ξέρω αν θα έχουν σήμα. Τους στέλνουν λέει αντικαταθλιπτικά και ειδικές ασκήσεις για να κρατιούνται υγιείς. Τους είπαν λέει ότι μπορεί να βγουν σε τέσσερις μήνες και το πήραν ψύχραιμα. Κάποιοι απ’ αυτούς θα πληρωθούν για να πουν την ιστορία. Μια τουλάχιστον ταινία θα γυριστεί. Δικηγόροι θα εξάγουν κέρδη. Εταιρείες θα πληρώσουν ακριβά. Εκατομμύρια τηλεθεατές θα ταυτιστούν και θα νιώσουν την ασφυξία του σπηλαίου. Παγιδευμένοι παρέα με κάμερες. Ριάλιτι στα έγκατα της γης. Φθηνό πρόγραμμα. Διαχείριση κρίσης μιας επιχείρησης που βλέπει να γίνεται θέμα στα Μέσα της υφηλίου. Έκθεση της απόγνωσης και υποτιθέμενη παροχή ελπίδας στους παγιδευμένους. Βιντεοκρατία.
Manolis Andriotakis 