Δε θέλω καθόλου να φιμωθούμε. Στο προηγούμενο ποστ μου έκανα έναν απλό παραλληλισμό μεταξύ ανώνυμης αρχιτεκτονικής κι ανώνυμου ιστολογείν. Η άμεση κινητοποίησή σας με αναγκάζει να δώσω κάποιες επιπλέον εξηγήσεις, αν και νομίζω ότι αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το κείμενο θα έχει και τις απαντήσεις στα σχόλια που ακολούθησαν της ανάρτησης. Σε κάθε περίπτωση:
1. Αναφέρομαι στα δημοσιογραφικά, πολιτικά και κοινωνικά ιστολόγια και σε καμία περίπτωση στα καλλιτεχνικά, ημερολογιακά, και λογοτεχνικά.
2. Μιλώ για τη γενίκευση ενός φαινομένου, κι όχι για τις ειδικές περιπτώσεις.
3. Μιλώ δεοντολογικά, δεν υποστηρίζω απαγόρευση της ανωνυμίας ή της ψευδωνυμίας. Υποστηρίζω την αποθάρρυνση και περιφρόνηση της ανωνυμίας και της ψευδωνυμίας στα ιστολόγια των οποίων το περιεχόμενο αφορά στην ενημέρωση, την πληροφορία, τη μετάδοση ειδήσεων και απόψεων περί πολιτικής, κοινωνίας, θεσμών, προσώπων κ.λπ.
4. Ταυτίζω την επωνυμία με την ανάληψη ευθύνης των λόγων. Λόγων με τους οποίους είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.
5. Για την αναλογία αρχιτεκτονικής και ιστολογείν στο κείμενο μιλώ περί «ανησυχητικών ομοιοτήτων». Φυσικά υπάρχουν και πλείστες διαφορές. Ας κοιτάξουμε όμως συνολικά την ελληνική μπλογκόσφαιρα…
Και τώρα για πρώτη και τελευταία φορά επί προσωπικού: Επειδή δέχομαι ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις, ύβρεις και συνεχείς προσβολές από πολλούς blogger, σε διάφορα blog, τείνω να πιστέψω ότι στο ελληνικό Διαδίκτυο και ειδικότερα στην Ελλάδα το ιστολογείν δε βοηθά καθόλου στη βελτίωση του δημόσιου διαλόγου. Οι κουκούλες μας έχουν αφηνιάσει. Κάποια blogger έφτασε στο σημείο να μoυ ζητήσει να εγκαταλείψω μια πρωτοβουλία «για την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο»! Πράγμα που έκανα… Όσο για ‘μένα έχω πολύ πιο δημιουργικά πράγματα να κάνω απ’ το να παρακολουθώ μνησίκακες επιθέσεις και υπονοούμενα. Θεωρώ ότι αρκετά συζήτησα το θέμα της ψευδωνυμίας και της ανωνυμίας στα ιστολόγια. Πάω για άλλα.
Manolis Andriotakis 
«Αναφέρομαι στα δημοσιογραφικά, πολιτικά και κοινωνικά ιστολόγια και σε καμία περίπτωση στα καλλιτεχνικά, ημερολογιακά, και λογοτεχνικά»
Σύμφωνοι, αλλά υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο είναι άλυτο και μάλλον θα παραμείνει. Ποιά είναι τα κριτήρια που ταυτοποιούν ένα blog ως ενημερωτικό ή ως λογοτεχνικό; Τα περισσότερα blogs είναι ποικίλης ύλης και γράφονται χωρίς να έχουν στόχο μια συγκεκριμένη θεματολογία ή ένα σταθερό ύφος.
Από εκεί και πέρα το ζήτημα της εγκυρότητας παρά το γεγονός ότι άπτεται σε αυτό της επωνυμίας – ανωνυμίας, δεν θέτει δίλημμα ανάμεσα στην επώνυμη και ανώνυμη γραφή. Δεν είναι η ανωνυμία ή η επωνυμία που καθιστούν έγκυρο έναν λόγο, είναι ο τρόπος γραφής, είναι η παρουσίαση στοιχείων για τους ισχυρισμούς μας. Η εγκυρότητα δεν είναι μια εξωτερικότητα αλλά είναι μέσα στο κείμενο ως κάτι εγγενές γι’ αυτό και η υπογραφή δεν συνιστά καμία εγκυρότητα παρά μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη του κειμένου.
Ο επώνυμος ιστολόγος (τι θα πει αυτό αλήθεια; Πως μπορώ να ξέρω ότι δεν σας λένε Χαράλαμπο Παπαδόπουλο και όχι Ανδριωτάκη;) ας πούμε ότι είναι πιο έγκυρος γιατί ρισκάρει το όνομα του (κι εγώ το nickanme μου θα πει κάποιος άλλος) όταν λέει την άποψη του. Όμως η άποψη είναι μόνο άποψη, δεν είναι είδηση και γι’ αυτό μπορεί να υπάρχει ανώνυμα ή επώνυμα γιατί δεν μπορεί και δεν υπάρχει λόγος να ποινικοποιείται.
Αυτό που είναι μεμπτό είναι η ψευδής είδηση αλλά αυτό είναι κάτι άμεσα επιλύσιμο γιατί είναι αναγνωρίσιμο. Αν κάποιος γράφει επώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία και χωρίς να αποκαλύπτει τις πηγές του το βάρος των λεγομένων του το σηκώνει η υπογραφή του μέσω της οποίας αναλαμβάνει να εγγυηθεί την εγκυρότητα του και αυτό είναι σεβαστό. Αν κάποιος γράφει ανώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία ή πηγές τότε δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευθούμε την είδηση. Αν όμως αυτός δίνει στοιχεία και πηγές που διασταυρώνουν την είδηση οφείλουμε να τον σεβαστούμε έστω και αν είναι ανώνυμος. Η εγκυρότητα λοιπόν δεν είναι ζήτημα ανωνυμίας ή επωνυμίας, ζήτημα τεκμηρίωσης είναι. Πρέπει να αποθαρρύνουμε όχι τους ανώνυμους αλλά αυτούς που δεν τεκμηριώνουν τις ειδήσεις που διασπείρουν.
Απαιτείται είναι μια νέα αντίληψη για το ποιες πληροφορίες εμπιστευόμαστε και ποιες όχι. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η αντίληψη μας για το μέσο, όχι ο τρόπος χρήσης του. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για το blogging σαν να είναι δημοσιογραφία. Δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει!
Επιπλέον επειδή όλα τα επιχειρήματα είναι αντιστρέψιμα μπορώ να ισχυριστώ κι εγώ ότι υπάρχει ο κίνδυνος, η υπογραφή, που είναι το νόμισμα που πληρώνει κάποιος ώστε να θεωρείται έγκυρος ακόμα και όταν γράφει χωρίς στοιχεία, να κάνει κατάχρηση αυτού του δικαιώματος (της γραφής χωρίς στοιχεία) ώστε να στοχοποιεί να καταγγέλλει και να εκβιάζει χρησιμοποιώντας το βάρος του ονόματος του.
Οι απόψεις σας για την απαξίωση της «ανωνυμίας» στο διαδίκτυο και στα συγκεκριμένα είδη ιστολογίων που αναφέρεστε σεβαστές μεν , αλλά για μένα δείχνουν μέγιστη αδυναμία κατανόησης της λειτουργίας μιας «κοινωνίας» με τελείως διαφορετική δυναμική από τη συμβατική. Θεωρώ φυσικά λανθασμένη την άποψη ότι η ανώνυμη γνώμη είναι λιγότερο αξιόπιστη από την επώνυμη μόνο και μόνο επειδή είναι ανώνυμη. Τη θεωρώ μια παράλογη προκατάληψη. Το αν μία γνώμη/άποψη/είδηση είναι αξιόπιστη ή όχι εξαρτάται πρωτίστως από την αξία της ίδιας, την αντοχή της στην κριτική, τη διασταυρωσιμότητά της, τη λογική συνοχή της, την αντοχή στο χρόνο και δευτερευόντως από το ποιος τη γράφει. Σε βάθος χρόνου και σε μία εντελώς ελεύθερη και αποκεντρωμένη κοινωνία όπως το διαδίκτυο, η αξιοπιστία κερδίζεται ή χάνεται αναλόγως της «ποιότητας» της πληροφορίας. Εκεί έχει μηδαμινή σημασία αν η ταυτότητα της πηγής είναι ψευδώνυμη, ανώνυμη ή επώνυμη.
Συγκεκριμένα στο παρόν ποστ:
1,2,3. Αυτό που πρέπει να περιφρονηθεί και να κυνηγηθεί δεν είναι η ανωνυμία/ψευδωνυμία αλλά η κακοήθεια. Η συκοφαντία. Ο λίβελος, Η συνειδητή διασπορά ψευδών ειδήσεων με ιδίων όφελος κλπ. Ό,τι συμβαίνει δηλαδή (ή θα έπρεπε να συμβαίνει) και στη εκτός δικτύου ζωή. Αν η πηγή είναι ανώνυμη/ψευδώνυμη αρκεί η δυνατότητα της άρσης αυτής.
4. Η επωνυμία (από μόνη της) δε συνεπάγεται απαραίτητα την ανάληψη ευθύνης των λόγων. Αυτή ( η ανάληψη) είναι ικανή πιστεύω μόνο όταν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και οι παραβάτες ξέρουν ότι θα τιμωρηθούν όταν παραβαίνουν τα όρια. Στην πλειονότητα του Ελληνικού τύπου και ΜΜΕ, οι ειδήσεις γράφονται επώνυμα. Βλέπετε μήπως ελαττωμένα φαινόμενα λίβελου, ψευδής διασποράς ειδήσεων, κακοήθειας, προσβολής προσωπικότητας; Τιμωρείται ποτέ κανείς;
κύριε Ανδριωτάκη,έχω διαβάσει τα περισσότερα από τα ιστολόγια που εκφράζουν αντιρρήσεις γιά το ατυχέστατο, κατά τη γνώμη μου,»ρακόρ» που επιχειρήσατε μεταξύ ανώνυμης αρχιτεκτονικής και ανώνυμων bloggers.
Ίσως θα έπρεπε να ορίσετε με έναν πιό αποδεκτό τρόπο τι εστί «ανοίκεια προσωπική επίθεση», τι είναι «ύβρεις» και τι «προσωπικές απειλές». Η ανωνυμία, ζωντανό στοιχείο του ιστολογείν,έχει τα συνήθη προβλήματά της.
Πάντως η επωνυμία που εξασκείτε,μου φαίνεται πως έχει περισσότερα.
Και η «ανωνυμία» της Αθήνας, είναι φτιαγμένη μόνον από επώνυμα δημιουργήματα.
Μιά εντύπωση(αυτή που με οδήγησε να γράφω με «ψευδώνυμο»-τρόπος του λέγειν): πολύ λίγα «επώνυμα» blogs ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Τα περισσότερα εμπεριέχουν κείμενα που θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά ως δημοσιεύματα «εγκρίτων» εντύπων.Αυτή η πρόδρομη εντύπωση (που δημιουργήθηκε πολλούς μήνες πρίν ιστολογήσω) ισχυροποιήθηκε πάρα πολύ με την δική σας περίπτωση.
Κι άν , τέλος, δεν αναφέρεστε στα «καλλιτεχνικά, ημερολογιακά και λογοτεχνικά» blogs, γιατί συγκρίνετε τον χώρο με την Αθήνα κι όχι με το Μετς;
@petefris Για απειλές δε μίλησα. Για προσβολές μίλησα, για ύβρεις και για ανοίκειες επιθέσεις. Λέτε να τα έβγαλα απ’ το μυαλό μου ή ότι υπερβάλω; Εδώ σας λέω ότι μπλόγκερ μου ζήτησε να φύγω από πρωτοβουλία για τα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου στο Διαδίκτυο, θέλετε μεγαλύτερη απόδειξη ή να σας κάνω λινκ με τους ανώνυμους που με βρίζουν;
Αναφορικά με το θέμα της συζήτησης προτείνω να μη διυλίσουμε άλλο τον κώνωπα γιατί η (μη πεπατημένη) κάμηλος δεν καταπίνεται με τίποτα. Έχω πάθει ναυτία.
Η ύβρις του ενός είναι η διαφωνία του άλλου. Τι μας ενδιαφέρει να διαφυλάξουμε περισσότερο: τις ευαισθησίες των λίγων ή την ελευθερία όλων;
Τωρα που εγκαταλειφθηκε ο ατυχης παραλληλισμος με την αρχιτεκτονικη, συμφωνω με τα σημεια 1-4. αν καποιος θελει η γνωμη του να εχει κυρος, καλα θα κανει να την λεει επωνυμα.
Τονιζω παντως οτι η ανωνυμια ενθαρρυνεται απο την πολυ κακη λειτουργια της ελληνικης δικαιοσυνης και τον χαμηλοτατο σεβασμο σε θεματα ελευθεριας λογου.
Και μια φιλικη προταση Μανωλη: επειδη καποιοι διαφωνουν μαζι σου, δεν χρειαζεται να σταματησεις να μιλας. η (πολιτισμενη) διαφωνια ειναι βασικο χαρακτηριστικο του διαλογου.
Κύριε Ανδριωτάκη για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.
Η blogger που σας ζήτησε να εγκαταλείψετε την ομάδα, η οποία δημιουργήθηκε εξαιτίας των προσφάτων καταστάσεων με σκοπό να αντιδράσει σε όποιον νόμο/νομοσχέδιο καταπατήσει το δικαίωμα των πολιτών στο να επιλέγουν να γράφουν επώνυμα/ψευδώνυμα/ανώνυμα, είμαι εγώ και το ζήτησα ύστερα από τη μη ουσιαστική συμμετοχή σας στην ομάδα αυτή και εφόσον προτιμήσατε τη δημοσίευση του προηγούμενου κειμένου στο blog σας, το οποίο ήταν άκρως προσβλητικό για την πλειοψηφία των bloggers.
Για να είστε ακριβής ως επώνυμος, θα έπρεπε να προσθέσετε πως ήμουν αποφασισμένη να αποχωρήσω εγώ αν δεν θέλατε να εγκαταλείψετε την ομάδα εσείς. Σας έδωσα την επιλογή αυτή.
Λυπάμαι πάρα πολύ, αλλά προσέχω πολύ βάζω την ψευδώνυμη υπογραφή μου και δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είναι δίπλα στη δική σας, μετά τη δημοσίευση του προσβλητικού κειμένου σας, που μηδένιζε ουσιαστικά το λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε η συγκεκριμένη ομάδα.
Νομίζω πως η θέση και η στάση μου δεν αποτελεί απειλή, ύβρεις ή ανοίκειες επιθέσεις. Εκφράζει καθαρά το δικαίωμα μου να επιλέγω τα άτομα με τα οποία θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι.
Δεν είναι δυνατόν να θέλετε να κρατάτε και το καρπούζι και το μαχαίρι. Κι ακόμα κι αν είναι επιλογή σας να αποφασίσετε να το κάνετε, είναι και δική μου να μη θέλω να κατηγορηθώ εξαιτίας των δικών σας απόψεων και πιστεύω.
Ειλικρινά, δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Ας βγάλει καθένας τα συμπεράσματά του.
«μια μπλόγκερ μου ζήτησε να φύγω από πρωτοβουλία για τα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου στο Διαδίκτυο, θέλετε μεγαλύτερη απόδειξη ή να σας κάνω λινκ με τους ανώνυμους που με βρίζουν»
Μανώλη Ανδριωτάκη, join the club.
δεν είναι η πρώτη φορά που η εν λόγω «blogger» το κάνει– το να συνομιλεί με «ανώνυμους» εννοώ, οι οποίοι δήθεν κάνουν αποκαλύψεις (κοινώς ρουφιανεύουν, βρίζουν κ.λπ.) – απλώς στην περίπτωσή σας δεν μπορούσαν να κάνουν outing κι έτσι επιδόθηκαν σε άλλα… σπορ.
Επί της ουσίας πάντως, θα βοηθούσε τα μάλλα το να διαχωρίσετε τις έννοιες της ψευδωνυμίας και ανωνυμίας.
Αν απαντήσετε στο ερώτημα σε ποιές περιπτώσεις η ψευδωνυμία ΔΕΝ είναι ταυτόσημη της ανωνυμίας, θα έχετε κατανοήσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πώς λειτουργεί το μέσο.