Στην Ελλάδα, όταν κάποιος μιλά εγκωμιαστικά για κάτι, όλοι τον κοιτούν με μισό μάτι. Άλλωστε, τα ειλικρινή και «απλήρωτα» εγκώμια έχουν γίνει τόσο λίγα. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να «θάβουμε», να «μαυρίζουμε», να «εξοντώνουμε», να «μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας», να «βγάζουμε χολή». Εδώ, όταν κάτι αξίζει, κοιτάζουμε αμέσως να το μειώσουμε, να το φέρουμε στα μέτρα μας και να το εκμηδενίσουμε. Όποιος έχει διαβάσει τον εξαιρετικό αυστριακό συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, και του είναι οικείος ο τρόπος της γραφής του, θα θυμάται πώς αναφερόταν στους συμπατριώτες του αυστριακούς. Ε, οι νεοέλληνες προσεγγίζουμε σταθερά και με συνέπεια τους αυστριακούς του Μπέρνχαρντ. Έχουμε γίνει ένας μνησίκακος και ζηλόφθονος λαός, που δεν αφήνει τίποτα ελπιδοφόρο να ανθίσει. Η συνεργασία μεταξύ μας έχει καταστεί αδύνατη, και κοιτάζουμε διαρκώς πώς θα εκμεταλλευτούμε ο ένας τον άλλον, πώς θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Είμαστε καχύποπτοι και βαθιά φοβισμένοι απ’ τους άλλους. Την ίδια ώρα τα ξέρουμε όλα, είμαστε υπερόπτες, αλλαζόνες, και τιμητές των πάντων. Έχουμε κοστολογήσει τα πάντα, και είμαστε οι καλύτεροι σε όλα. Παρακάμπτουμε κάθε αξία, κάθε βασική αρχή, προκειμένου να βγούμε «από πάνω». Και εμποδίζουμε με μίσος καθετί που θα μπορούσε να μας θεραπεύσει. Υπονομεύουμε κάθε προσπάθεια συνύπαρξης, κάθε προσπάθεια ξεπεράσματος των αδιεξόδων μας. Έχουμε γίνει ένας μνησίκακος λαός, ένας λαός εχθρών, όπου ο ένας μισεί τον άλλο κι όλοι μισούν τον ένα. Έχουμε παγιώσει μηχανισμούς αντιπαλοτήτων που δε μας αφήνουν να δούμε ότι πίσω από «ρόλους», «ιδεολογίες», «δόγματα», «αξιώματα», «επαγγέλματα» βρίσκονται άνθρωποι με σάρκα και οστά. Άνθρωποι ίσως πιο φωτισμένοι από εμάς, που θα μπορούσαν πιθανώς ταπεινά να μας βοηθήσουν να υπερβούμε τις ρηχές αντιπαραθέσεις, να συμφιλιωθούμε με τους εαυτούς μας και με τον κόσμο και να συμμετάσχουμε καθένας με τον τρόπο του στην οικοδόμηση ενός καλύτερου εαυτού, ενός καλύτερου κόσμου. Αλλά όχι, εδώ είμαστε προσηλωμένοι στο λάθος, στο πρόβλημα, στην αδυναμία. Εδώ, τα προβλήματα είναι ιερά και οι λύσεις δαιμονοποιημένες.
Είμαι βέβαιος ότι πολλοί απ’ τους αναγνώστες αυτού του κειμένου ήδη θα με βρίζουν.
Manolis Andriotakis 
Είμεθα έθνος ανάδελφον που έλεγε και ο άλλος. Αλλά ποιον ήθελες να επαινέσεις; Ποιοι είναι οι φωτισμένοι; Και ποιες λύσεις έχεις στο νου σου; Και πώς θα’ταν αυτός ο καλύτερος κόσμος; Διότι ετούτη είναι μια πολύ παλιά συζήτηση. Εκτός αν απλώς ήθελες να εκφράσεις απογοήτευση κι εκείνη την παρόρμηση για την οποία μίλαγε ο παλιάτσος στο ληστή, αν με εννοείς.
Είμεθα έθνος καχύποπτον, φοβισμένο και κουτοπόνηρον λέω εγώ (μην το πάρεις προσωπικά, δεν αναφέρομαι σε ‘σενα!). Κοίτα Λύκε, τίποτα απ’ αυτά που αναφέρεις δεν είχα στο μυαλό μου (βέβαια την ιστορία με τον παλιάτσο δεν την πιάνω, και πολύ θα θελα να μου την αφηγηθείς). Να διατυπώσω, κάτι που βλέπω να μας πνίγει όλους, προσπάθησα. Τώρα, στις ερωτήσεις σου δεν έχω απαντήσεις, υποψίες έχω κι έγω. Φωτισμένοι νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί, είναι γύρω μας. Μπορεί να είναι ένας συγγενής, ο φούρναρης, η φουρνάρισα, η κοπέλα που κρατάει τα παιδιά οποιοδήποτε. Καλύτερος κόσμος: ένας δικαιότερος κόσμος;
Re: παλιάτσος.
Αυτο το ποστ είναι ΟΛΟΣΩΣΤΟ. Υπάρχει ένα είδος μαζικού εθισμου στην αρνητικότητα. Είναι εξάλλου και δύσκολο να… αποτοξινωθεί κανείς, αν αρχίσει να κριτικάρει. Κακά τα ψέματα, όμως. ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΜΕ. Κι εσύ κι εγώ και πολλοί άλλοι. Απλώς… όταν η κριτική δεν στηρίζεται ΚΑΙ σε κάτι θετικό, κάποια αντι-πρόταση, ή (τουλάχιστον) το ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο της καλής και ανοιχτής επικοινωνίας, που απαιτεί ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ του «Αλλου», γενικά και ειδικά…
…τότε η κριτική μετατρέπεται σε διαιώνιση των κακών τα οποία κριτικάρει.
Το βασικότερο στοιχείο της αναγνώρισης της αξίας άλλων ανθρώπων, είναι αυτό που λείπει, νομίζω. Κι αυτό προκαλεί τα υπόλοιπα κακά. Διότι ο Ελληνας δεν έχει την παιδεία να δεχτεί τον ΑΛΛΟΝ γενικά. Είτε τον ξένο, είτε τον διαφωνούντα. Ζει σε μια ΜΟΝΟκουλτούρα και παραπονείται για την… πολλαπλή κουλτούρα, την οποία εντέχνψς ΣΥΓΧΕΕΙ με τη λεγόμενη «πολυπολιτισμικότητα».