Αν δεν κυριαρχούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο νεποτισμός στην ελληνική κοινωνία, θα βλέπαμε εκπλήξεις, αναπάντεχα γεγονότα και σίγουρα περισσότερα και καλύτερα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς. Αλλά δυστυχώς, ο κανόνας είναι η οικογενειοκρατία. Στα Μέσα, στην πολιτική, στο πανεπιστήμιο, στις επιχειρήσεις, παντού, το μεγαλύτερο διαπιστευτήριο είναι η συγγένεια, η γνωριμία, η σωματική εγγύτητα. Ο νεποτισμός είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς, αλλά και της καθυστέρησης και της αναποτελεσματικότητας. Οι δομές στελεχώνονται και διοικούνται από τους αρεστούς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους κουμπάρους, τα τέκνα, τα αδέλφια και πάει λέγοντας. Κάτι σαν τη μαφία: η εμπιστοσύνη επιδεικνύεται μόνο στους συγγενείς και τους φίλους, όλοι οι άλλοι δε μπορούν παρά να είναι εχθροί. Για το νεποτισμό στην Ελλάδα θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά. Απ’ το γεγονός ότι έχει αποενοχοποιηθεί στη συλλογική συνείδηση (σου λέει κάποιος αν δεν πάρω το παιδί μου να διοικήσει τη δική μου επιχείρηση ποιόν θα πάρω;) ως το ότι συνιστά ένα είδος απαράβατου κανόνα που στρεβλώνει όλες τις διαδικασείς (π.χ. οι συστάσεις γίνονται πιο σημαντικές απ’ τον ίδιο τον κρινόμενο). Συμβολικά, αυτό αποκρυσταλώνεται στα πρόσωπα που κυβερνούν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, κι είναι όλα μέλη μιας χούφτας οικογενειών. Συμβολικά, λοιπόν, και μόνο συμβολικά, ο νεποτισμός θα δεχόταν ισχυρό πλήγμα αν ο πρωθυπουργός μας δεν καταγόταν από αυτές τις οικογένειες. Κατά τ’ άλλα, το φαινόμενο δε θα σταματήσει να κρατά καθηλωμένη την ελληνική πραγματικότητα, αν δεν υπάρξει βούληση να ξεπεραστεί, με τη θεμελίωση άλλων αξιακών συστημάτων. Αλλά προφανώς είναι πολλοί, και ισχυροί, αυτοί που βολεύονται, αφού έχουν κάνει «συνένοχους» τους πάντες. Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς, σ’ αυτό το κλίμα εγκαθιδρυμένης οικογενειοκρατίας δε μπορούν να υπάρξουν ασφαλή κριτήρια για τη στελέχωση δημιουργικών ομάδων. Αν δεν προσκολληθείς στο άρμα κάποιας οικογένειας, αν δεν είσαι ο ίδιος μέλος κάποιας οικογένειας, στην Ελλάδα, είσαι εξ’ ορισμού αποκλεισμένος απ’ τον κόσμο της εργασίας, της διοίκησης, των αποφάσεων κ.λπ. Κι αυτό πιθανότατα θα αργήσει πολύ να αλλάξει…