Τσαμπουκάς (ο) (αργκό) 1. ζόρικη και μάγκικη συμπεριφορά, που τη χαρακτηρίζει το επιθετικό, θρασύ και απειλητικό ύφος: έρχεται κάθε τόσο και μας πουλάει ~ ΣΥΝ. Τσαμπουκαλίκι, ζοριλίκι, νταϊλίκι, μαγκιά 2. (συνεκδ.) αυτός που υιοθετεί τέτοια συμπεριφορά, ζόρικος και σκληρός άνθρωπος: παριστάνει τον ~, αλλά δείναι δειλός ΣΥΝ, τσαμπουκαλής 3. η μαχητικότητα, ο δυναμισμός και η αυτοπεποίηθηση: χρειάζεται ~ σ’ αυτή τη δουλειά, αλλιώς θα σε κάνουν οι άλλοι ό,τι θέλουν // ό,τι κέρδισε, το κέρδισε με τον ~ του. ΦΡ. Σπάω τον τσαμπουκά (κάποιου)! Κάμπτω την αυτοπεποίθηση κάποιου, ώστε να γίνει υπάκουος ή να μην αντιδρά δυναμικά: κάνει καψώνια στους νεοσύλλεκτους, για να τους σπάσει τον τσαμπουκά. [ΕΤΥΜ. <τουρκ. Sabika «προηγούμενη καταδίκη, ποινή – ποινικό παρελθόν»]. Λεξικό της Νέας Ελληνικής, Γ. Μπαμπινιώτης.
Μάλλον τον μάθαμε επί Τουρκοκρατίας, και εξακολουθούμε να είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτόν. Είναι ο τρόπος να επιλύουμε τις διαφορές μας, ο τρόπος να επιβάλουμε τη θέλησή μας, ο τρόπος να ελέγχουμε, να συζητάμε, να αποφεύγουμε τις δυσάρεστε εκπλήξεις. Ο τσαμπουκάς έχει γίνει εθνικό χαρακτηριστικό. Πολλοί τον θεωρούν απαραίτητο για την τόνωση της αυτοπεποίθησής μας. Νομίζουν ότι τα πρόβατα δεν μπορούν να τσαμπουκαλευτούν. Κι έχουν την εντύπωση ότι ο τσαμπουκάς είναι γνώρισμα ενός ελεύθερου λαού…
Manolis Andriotakis 
Είναι η αγαπημένη μας τακτική είτε είμαστε θεσμικοί είτε όχι. Κι αν κατάλαβα καλά ο τελευταίος τσαμπουκάς είναι ο δήμαρχος Στυλίδας που εγώ τον χαρακτηρίζω πολύ απλά λαϊκιστή.
Ο τσαμπουκάς του είναι πέρα για πέρα λαϊκίστικος -καθώς στοχεύει μόνο στον εύκολο εντυπωσιασμό- θέτοντας μάλιστα σε κίνδυνο την ασφάλεια των οδηγών της εθνικής οδού. Θα μπορούσε κάλλιστα αν ενδιαφέρονταν για τους κατοίκους της περιοχής μέσω υπουργείων και βουλευτών, μέσω των φορέων του τόπου, να πάρει τόσες κάρτες ελευθέρας διόδου όσα και τα καταγεγραμμένα ιδιωτικά αυτοκίνητου των δημοτών και κατοίκων. Ωστόσο, ο νεοφώτιστος δήμαρχος δεν ήθελε το καλό του τόπου, αλλά τη δική του προβολή. Λύσεις υπάρχουν και πέρα από το λαϊκισμό.
Είχε τρόπο. Μπορούσε κάλλιστα να κινηθεί κινηματικά, να συνεργαστεί με τις διάφορες τοπικές επιτροπές, να προχωρήσει σε παραστάσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα, να συνεργαστεί με τοπικούς φορείς. Ωστόσο, ο δήμαρχος επέλεξε μία εντελώς δεξιά τακτική που απλά βοηθά να πουλήσουν ειδήσεις και θέαμα τα κανάλια. Είχε εναλλακτική μέσα από δράσεις κινηματικής δημοκρατίας. Αλλά επέλεξε τη δική του προβολή έναντι της συμμαχίες των τοπικών φορέων.
Εξάλλου, μία τέτοια δράση τι αποκορύφωση θα έχει; Οι κινητοποιήσεις πρέπει να κλιμακώνονται. Μετά από αυτό τι θα κάνει; Ή απλά θα ξεφουσκώσει (δεδομένου ότι ακόμα δεν έχει μάθει/δεν έχει απογραφεί τι παρέλαβε).
Προσυπογράφω.
Μέχρι το ’80 λέγαμε «ξέρεις ποιός είμαι εγώ», εκεί τελείωνε το θέμα… Δεν ήταν τόσο έντονη η προσωπική αναμέτρηση..
Μετά δείχναμε κλαδιά και συντεχνίες,ας όψονται.. Που έκαναν το «παιδί της αγρότισσας», συνήθως «αγράμματο», εξ ου ο τσαμπουκάς, πιο απολίτιστο, από τους ίσως αναλφάβητους αλλά κοινωνικά πολιτισμένους γεννήτορες του…Η αναμέτρηση ήταν πλέον βαθιά προσωπική, πολιτισμικά καταστρεπτική..