Η Γιάννα ήθελε να κάνει μια αίτηση για δουλειά. Ήταν για χρόνια άνεργη. Της είπαν ότι άδειασε μια θέση σ’ ένα αγγλόφωνο σχολείο, ότι ήταν κατάλληλη, κι ότι ίσως την προτιμούσαν ανάμεσα στις πολλές άλλες. Η Γιάννα συμπλήρωσε την αίτηση με επιτυχία. Αλλά χρειαζόταν και μια συστατική επιστολή απ’ το εξωτερικό. Η Γιάννα είχε σπουδάσει σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Αλλά είχαν περάσει ήδη δέκα χρόνια από τότε. Ευτυχώς το πανεπιστήμιο της απάντησε εγκαίρως και μια γραμματέας την παρέπεμψε στην ηλεκτρονική διεύθυνση της παλιάς της καθηγήτριας, της συμπαθέστατης κυρίας Σούζαν Μπέητς. Η κυρία Σούζαν Μπέητς τύχαινε να είναι η αγαπημένη της κι έτσι η Γιάννα δεν έχασε καιρό. Θα της έστελνε αμέσως ένα email. Κάθισε μπροστά απ’ τον υπολογιστή της έγραψε Αγαπητή κυρία Μπέητς και σταμάτησε. Πρόσθεσε ένα κόμμα και σκέφτηκε ότι η κυρία Μπέητς πιθανότατα θα ενδιαφερόταν να μάθει κάποια νέα της. Σκέφτηκε για παράδειγμα ότι θα ήταν άκομψο από μέρους της να της κρύψει ότι είχε χάσει το αριστερό της πόδι, μετά από ιατρικό λάθος. Ήταν ένα πάρα πολύ σημαντικό γεγονός, αλλά όχι σημαντικότερο απ’ το γάμο της με τον Στέλιο, ένα κωφάλαλο νεαρό, που την αγαπούσε και τη στήριζε στα πρώτα χρόνια του ακρωτηριασμού της. Η κυρία Μπέητς ήταν η καθηγήτρια του μπαλέτου, και πιθανότατα θα ενδιαφερόταν να μάθει ότι η Γιάννα, δεν ξαναχόρεψε ποτέ αφού έφυγε απ’ την Αγγλία, εξαιτίας ενός ασήμαντου ιατρικού λάθους, και μιας λανθασμένης διάγνωσης που η μητέρα της υποστήριζε ότι προκλήθηκε απ’ τη δική της κακοδαιμονία. Η Γιάννα σκέφτηκε ότι δέκα χρόνια ήταν μεγάλο διάστημα. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα είχε υιοθετήσει, μετά από μεγάλους αγώνες, κι ένα παιδί. Πώς να μιλούσε για εκείνη την εξοντωτική εμπειρία; Αλλά και για τις άλλες, που γύριζαν τώρα στο κεφάλι της σα δίνες. Ο θάνατος του πατέρα της, αμέσως μόλις είχε κατορθώσει την υιοθεσία, μέσα σ’ αυτά τα δέκα χρόνια είχε συμβεί. Η απόλυσή της και το κλείσιμο του θεάτρου στο οποίο δούλεψε για 8 χρόνια. Η αφαίρεση του νεφρού της. Ο εγκλεισμός του αδελφού της στη φυλακή για έξι μήνες. Η αγορά ενός διαμερίσματος με δάνειο. Οι δύο αποτυχημένες απόπειρες να της κλέψουν το σπίτι. Η εγγραφή της σ’ ένα κέντρο υποστήριξης μεταναστών. Το μίσος της για τους επιτυχημένους. Οι τρεις απώλειες του διπλώματός της. Ο πολιτικός της γάμος. Το μυθιστόρημα του συζύγου της. Η απόπειρα αυτοκτονίας της θείας της. Το αλτσχάιμερ της μαμάς της. Η μετανάστευση της κουμπάρας της. Η σταδιακή απομόνωσή της από φίλους και συγγενείς. Η αγορά ενός αυτοκινήτου που ποτέ δεν της άρεσε. Η μετατροπή της σε αθεράπευτη καταναλώτρια. Η ψυχοθεραπεία της. Ο σύντομος παράλληλος δεσμός της μ’ έναν μετανάστη. Η εμμονή και η ζήλια της για μια δημοσιογράφο της τηλεόρασης. Η διόγκωση του ανικανοποίητου εγωϊσμού της. Η κατάθλιψη του άντρα της. Ο θάνατος του υιοθετημένου παιδιού της. Η αλλαγή του χρώματος των μαλλιών της. Η Γιάννα σκέφτηκε να τα γράψει όλα αυτά κωδικοποιημένα, ίσως τηλεγραφικά, αλλά φοβήθηκε ότι η παλιά της καθηγήτρια, που ήταν και η αγαπημένη της, θα την περνούσε για τρελή. Αποφάσισε να της γράψει ότι δέκα χρόνια ήταν πολλά για να χωρέσουν σ’ ένα email. Της ζήτησε ευγενικά μια συστατική επιστολή, της είπε ότι ήταν καλά, κι έκλεισε τυπικά το γράμμα, ξεχνώντας να τη ρωτήσει το παραμικρό για τον εαυτό της.