Ρεπορτάζ απ’ τη 2η συνάντηση ΜΚΟ για την οδική ασφάλεια και τα θύματα τροχαίων

Στις 14 και 15 Μαρτίου παρευρέθηκα ως εκπρόσωπος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης You Are What You Do – Κώστας Κουβίδης στη 2η συνάντηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων Οδικής Ασφάλειας και Θυμάτων Τροχαίων, η οποία έγινε στην Ουάσινγκτον στο κτίριο του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οργανισμού γείας. Στη συνάντηση είχα και την ιδιότητα του δημοσιογράφου, και γι’ αυτό το λόγο πήρα αρκετές συνεντεύξεις απ’ τους συμμετέχοντες (που προέρχονταν από δεκάδες χώρες του κόσμου), μέρος των οποίων παρουσιάζω σ’ αυτά τα δύο βίντεο.

Σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα θέλω να μεταφέρω συνοπτικά τις πρώτες εντυπώσεις μου απ’ αυτό το πολύ σημαντικό γεγονός. Κατ’ αρχήν να πω πόσο εκπληκτικό είναι να συναντάς δεκάδες ανθρώπους που έχουν τα ίδια πάνω κάτω προβλήματα στις χώρες τους, που έχουν τις ίδιες πάνω κάτω ανησυχίες, που δρουν κι εργάζονται για λύσεις, που δεν εφησυχάζουν. Σε συναντήσεις αυτού του τύπου, συνήθως κάποια στιγμή βαριέσαι, ή κουράζεσαι, αλλά σ’ αυτήν δεν το ένιωσα ούτε στιγμή. Το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες ήταν άνθρωποι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονταν πολύ έντονα στο θέμα της οδικής ασφάλειας –άλλοι γιατί είχαν χάσει ένα πολύ κοντινό τους πρόσωπο, άλλοι γιατί εργάζονται συστηματικά για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και κανόνων- με υποχρέωσε να τους πάρω όλους πολύ σοβαρά.

Είναι αλήθεια λοιπόν ότι υπάρχει ελπίδα, γιατί σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποδέχονται τα τροχαία ως ατυχήματα, ως θελήματα της μοίρας, αλλά σαν εγκλήματα που μπορούν να αποτραπούν. Στο διήμερο των ομιλιών, των στρογγυλών τραπεζιών και των συζητήσεων, παρουσιάστηκαν συγκεκριμένα σχέδια, έγιναν προτάσεις, και βήματα για το παρακάτω.

Το επόμενο μεγάλο παγκόσμιο γεγονός, εκτός απ’ τις πολλές τοπικές δράσεις που είναι βέβαια πάρα πολύ σημαντικές, είναι το παγκόσμιο πλάνο για τη Δεκαετία οδικής ασφάλειας 2011-2020 που τελεί υπό την αιγίδα του Π.Ο.Υ. Είναι μια σημαντική πρωτοβουλία που έχει αγκαλιαστεί και απ’ τις ΜΚΟ και ξεκινά επίσημα στις 7 Μαίου (περισσότερα γι’ αυτό σύντομα). Η οδική ασφάλεια, μπορεί να είναι ένα τεράστιο θέμα, σχεδόν 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, και πολλοί πειρσσότεροι μένουν ανάπηροι, αλλά δυστυχώς δεν της δίνεται αρκετή προσοχή. Είναι ένα δυσάρεστο θέμα που περιέχει πολύ πόνο, αλλά και δύσκολες αποφάσεις και μέτρα που απαιτούν θάρρος, συνέπεια, αποφασιστικότητα απ’ τη μεριά όλων. Δυστυχώς, όσο είμαστε υγιείς και γεροί δε σκεφτόμαστε ότι μπορεί να συμβεί και σε ‘μας το μοιραίο. Όμως συμβαίνει, οι πιθανότητες να εμπλακούμε σε τροχαίο είναι μεγάλες. Και τα τροχαία δεν κάνουν διακρίσεις: μπορούν να συμβούν στον καθένα.

Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ηχηρή απουσία των Μέσων. Βρισκόμασταν στη Ουάσινγκτον, εκπρόσωποι όλων των χωρών, και κανένα μεγάλο ή μικρότερο Μέσο Ενημέρωσης, κάποιο τηλεοπτικό κανάλι δεν ενδιαφέρθηκε να καλύψει το γεγονός. Μια δημοσιογράφος του CNN είχε πει ότι θα ερχόταν, αλλά την τελευταία στιγμή επικαλέστηκε το σεισμό στην Ιαπωνία και δεν ήρθε τελικά. Όταν ένα τόσο σοβαρό θέμα αντιμετωπίζεται με περιφρόνιση καταλαβαίνει κάποιος ότι υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί. Ωστόσο, η παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων στη συνάντηση μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω ακόμα περισσότερο ότι είναι ένας δρόμος που αξίζει να περπατηθεί.

Σκέφτομαι πόσο σημαντικό γεγονός είναι η πρόσφατη ίδρυση του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα, από οικογένειες που έχουν θύματα καθώς κι ευαίσθητους πολίτες. Όλοι εμείς που κινητοποιούμαστε γι’ αυτό το ζήτημα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Σε ολόκληρο τον κόσμο γίνονται καθημερινά τραγωδίες, που προκαλούν το θυμό, τον πόνο αλλά και την ευαισθητοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων.

Επιστρέφοντας απ’ την Ουάσινγκτον είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι πρέπει να πιεστούν οι αρμόδιοι, αλλά κι όλοι μας, να υιοθετήσουμε μοντέλα και συμπεριφορές που θα προλαμβάνουν και θα αποτρέπουν τα τροχαία εγκλήματα, αλλά και θα κάνουν πιο αποτελεσματική την αντιμετώπιση όσων τελικά συμβαίνουν.