Έγραφα χθες στο Twitter ότι:
Αρκετοί έσπευσαν να συμφωνήσουν. Όμως μετά σκέφτηκα ότι δεν απέτυχε μόνο αυτή η διεφθαρμένη κι ασύδοτη Ελλάδα. Σίγουρα, αυτή ήταν η Ελλάδα που επιδοτούνταν, η Ελλάδα που παρουσιαζόταν φτιασιδωμένη στα κανάλια, η Ελλάδα για την οποία ήταν δήθεν όλος ο κόσμος υπερήφανος. Όμως αυτή η Ελλάδα ζούσε σε βάρος μιας άλλης Ελλάδας, η οποία δεν απέτυχε μόλις τώρα, καθώς οι αποτυχίες της ήταν καθημερινές. Ήταν η Ελλάδα της σκληρής δουλειάς, η Ελλάδα της εντιμότητας, του σεβασμού των Άλλων, η Ελλάδα της υπευθυνότητας, της λογικής, της ευαισθησίας, της πραγματικής αλληλεγγύης. Αυτή η Ελλάδα απέτυχε να έρθει στο προσκήνιο, απέτυχε να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, να γίνει ελκυστική. Απέναντί της είχε το γρήγορο πλουτισμό, την αβάσταχτη ελφρότητα της καλοζωίας, τον ηδονισμό χωρίς όρια, το νοσηρό ατομικισμό του τσαμπουκά, την αποτελεσματικότητα της μίζας, τη γοητεία της έπαρσης.
Η διεφθαρμένη Ελλάδα νίκησε την έντιμη Ελλάδα, και αμφότερες σήμερα βαρυγκομούν. Η πρώτη πρέπει να συνειδητοποιήσει τώρα ΠΟΣΟ ανεύθυνη ήταν, κι η δεύτερη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι συμβιβάστηκε με την αδυναμία της να σταματήσει την πρώτη, όσο εκείνη κανοναρχούσε και διαφέντευε. Και πρέπει αυτή η Ελλάδα της σοβαρότητας και της εντιμότητας επιτέλους να κινητοποιηθεί. Να γίνει το Παράδειγμα κι ο κανόνας. Ακούγονται ρομαντικά κι αφελή αυτά που γράφω, το γνωρίζω. Αλλά νιώθω την ανάγκη ότι πρέπει να τα γράψω, γιατί γνωρίζω ότι οι έντιμοι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα είναι αρκετοί. Η εποχή είναι σίγουρα δύσκολη για τον καθένα, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη ευκαιρία να επαναδιευθετήσουμε τις σχέσεις μας, να επανακαθορίσουμε τους εαυτούς μας, ν’ ακολουθήσουμε άλλα παραδείγματα. Η διαφθορά, η επιπολαιότητα, η κυριαρχία του τσαμπουκά, μας έχουν φέρει ως εδώ, μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, να μην ξέρουμε που, ποιόν και τί να πιστέψουμε. Ας πιστέψουμε στη δύναμη του “μαζί”, στη δύναμη της συνεργασίας. Ας πιστέψουμε στην έντιμη Ελλάδα που εργάζεται για να μας ενώσει σε ζωντανά παραδείγματα. Μπορεί να μην τα κατάφερε να ηγηθεί στο παρελθόν, αλλά μπορεί, αν τη βοηθήσουμε με το καθημερινό μας παράδειγμα, να το κάνει τώρα. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ένα απ’ τα μείζονα στοιχήματα της πολιτικής σήμερα.
Manolis Andriotakis 
Αυτό που λες, και που κατά βάση αρνούνται να δεχτούν σήμερα οι άνθρωποι, είναι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό δηλαδή αξιακό. Ως όχι άλλοι Ηρακλείς, πήραμε τον δρόμο της «κακίας» γιατί ήταν γεμάτος ηδονές και απολαύσεις. Το σιχαίνομαι όταν συμβάνει αυτό, αλλά πρέπει να παραδεχτώ για άλλη μια φορά ότι οι αρχαίοι κάτοικοι αυτής της χώρας την είχαν δει πιο σωστά τη δουλειά. Όπως εξάλλου και η Αγία Γραφή: «ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή είναι πλατύς και εύκολος». Ηθικό το πρόβλημά μας λοιπόν…, αλλά και η λύση του.
Από την άλλη, εγώ που προσωπικά εντάσσω τον εαυτό μου στους «έντιμους», «λογικούς», «ευαίσθητους» κ.λπ. του άρθρου σου, δεν νοιώθω ηττημένος. Αδικημένος ναι, αλλά δεν περίμενα ποτέ να γίνω πλειοψηφία, δεν περίμενα ποτέ να αλλάξει η κοινωνία γύρω μου επειδή εγώ είχα διαλέξει αυτό το δρόμο. Δεν είναι ότι δεν το ήθελα, δεν είναι ότι δεν υπερασπιζόμουν τις επιλογές μου, απλά δεν είχα ποτέ ανάγκη να αισθανθώ ότι «νικάω». Απλά γιατί η καθημερινή μου νίκη ήταν να περπατάω με το μέτωπο ψηλά – ναι! τόσο απλά και τόσο κοινότυπα, αλλά τελικά μάλλον στα απλά και καθαρά μπορούμε να στηριχτούμε. Αλλά μιας και το αναφέρεις, ναι νομίζω ότι τώρα έχω νικήσει, γιατί όλοι τώρα βλέπουν τι μας οδήγησε εδώ, έστω και αν δεν το παραδέχονται.
Τάσο έτσι είναι. Δεν είναι ήττα αυτό. Ήττα θα ήταν αν γινόσουν κι εσύ διεφθαρμένος. Τώρα έχεις το πλεονέκτημα του πρότερου έντιμου βίου 🙂
Πολύ σωστή και αληθινή τοποθέτηση που θα ήθελα να συμφωνήσω και να στηρίξω. Επισημαίνω μόνο πως, από προσωπική εμπειρία, όσοι έντιμοι δεν θέλησαν να συμβιβαστούν αλλά να αντισταθούν με δουλειά, έργο, προσφορά, επενδύσεις όχι μόνο παρεμποδίστηκαν, αλλά περιθωριοποιήθηκαν, χλευάστηκαν και τελικά έχασαν γιατί δεν είχαν πρόσβαση στην εξουσία, όχι στην κυβέρνηση, αλλά στην καθημερινή εξουσία που απορρέει από την κοινωνική θέση του καθενός. [media, διοίκηση κτλ]. Τι και εάν η καλύτερη διατριβή στον κόσμο φέτος ήταν ελληνική όταν δεν το έμαθε κανένας στην Ελλάδα, όταν δεν μπορείς να παρουσιάσεις, να προβάλλεις να γνωστοποιήσεις, να έρθεις σε επαφή, να δημιουργήσεις.
Συμφωνώ. Τα εμπόδια μοιάζουν πραγματικά ανυπέρβλητα, και σε πολλές περιπτώσεις ίσως και να είναι. Αξίζει όμως μια αλλαγή Παραδείγματος, έτσι δεν είναι;
Του παραδείγματος προηγείται η κάθαρση! Χωρίς να πέσουν κεφάλια, ηθική και αξιακή μεταβολή δεν υφίσταται!
Και επειδή έχουν φροντίσει να ορίσουν την νομιμότητα κατά τρόπο που αποκλείει την τιμωρία, είναι προφανές ότι θα απαιτηθεί να κινηθεί ο έντιμος εκτός νομιμοφάνειας. Όσο το συντομώτερο τόσο το καλύτερο.