Εξεγέρθηκα κι εγώ ως νέος και δεν το μετανιώνω. Συμμετείχα σε καταλήψεις, πήγαινα σε πορείες. Το να μάθεις να αμφισβητείς είναι θετικό. Όμως δε μπορείς να μάθεις ΜΟΝΟ αυτό. Πρέπει να μάθεις και να διεκδικείς. Αλλά δε μπορείς να μάθεις ούτε αυτό μόνο. Πρέπει και να μάθεις να δημιουργείς, να προτείνεις, να δουλεύεις, να συνεργάζεσαι. Πρέπει σ’ αυτά που αρνείσαι να μπορείς να αντιπαραθέτεις απτές και ρεαλιστικές λύσεις. Πρέπει να κοιτάς το δάσος, αλλά πρέπει να κοιτάς και το δέντρο. Διαβάζω ότι θα δοθούν μαύρα περιβραχιόνια σε μαθητές για να τα φορέσουν στις παρελάσεις. Έχω παρελάσει κι εγώ και σήμερα βρίσκω τη μαθητική παρέλαση εντελώς άχρηστη. Τσάμπα ξόδεμα ενέργειας και σπατάλη. Στα σχολεία πρέπει να διδάσκονται όλα, αλλά αυτή η εμμονή με την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ που δεν παράγει καμία ουσιαστική αλλαγή, μόνο επιζήμια μπορεί να είναι. Επίσης, στους νέους δεν πρέπει να δίνονται διπλά μηνύματα. Πρέπει να καλλιεργείται η κρίση τους για να αποφασίζουν εκείνοι τι θα πράξουν για τη ζωή τους. Νομίζω ότι τις τελευταίες δεκαετίες το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει επιδείξει (δια των κομμάτων, των νεολαιών, των οργανώσεων) δυσανάλογα μεγάλυτερο ζήλο στην ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ παρά στην Κριτική Ικανότητα και τη Δημιουργικότητα. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ό,τι κι αν κάνεις θα το έχεις καταπιεί άκριτα, δηλαδή. Νομίζω ότι έχει έρθει ώρα να δούμε εκ νέου πως θα αλλάξει αυτή η χώρα. Ένα βήμα είναι να δώσουμε στα νέα παιδιά τα εργαλεία, την καθοδήγηση και τη γνώση προκειμένου να αναπτύξουν δική τους κρίση, ανεξαρτησία και δημιουργικότητα. Ας μην τα εγκλωβίζουμε συνέχεια στην ασπρόμαυρη λογική μας, ας μην τα κατευθύνουμε μόνο στην άρνηση γιατί το μόνο που θα μπορούν να ονειρεύονται θα είναι κάτι αρνητικό. Μόνο έτσι πιστεύω ότι θα υπάρξει ελπίδα για το μέλλον.