Ανέβαλλες το άνθισμά σου επ’ αόριστον και τώρα στα χέρια σου είναι αδύνατο να υπάρξουν καρποί.
Ζεις ευχαριστημένος σ’ αυτό τον αιώνιο χειμώνα που τραγουδάνε με καημό καταστρώνοντας σχέδια για πιο ζοφερούς χειμώνες.
Έχεις δικάσει ακόμα και τους μελισσοκόμους.
Τα κατάφερες.
Τίποτα δεν ανθίζει γύρω σου.
Μόνο μικροφιλοδοξίες βίαιες και σιχαμερές.
Ακόμα και τα μπουμπούκια γύρω σου γρήγορα πέφτουν τρομοκρατημένα στη γη.
Αύριο θα σε τιμήσουν οι σκώληκες.
Που δεν άλλαξες,
Που δεν άνθισες,
Που δε μαράθηκες,
Που βοήθησες στην ολοκληρωτική εξάλειψη της ανθοφορίας,
Που πολέμησες επιτυχημένα τον εαυτό σου,
Που διαφύλαξες βαθιά μέσα τα άνθη του και τα έκρυψες,
Χαρίζοντας στην ανθρωπότητα άλλον ένα άνθρωπο που αρνήθηκε ν’ ανθίσει,
Γιατί φοβήθηκε την ομορφιά.
*Η φωτογραφία είναι απ’ τις τριανταφυλλιές της μάνας μου, φέτος το καλοκαίρι.
Δείχνει αλληγορικά την κατάντια και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου. Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο οποίος δεν αντιστέκεται και αφήνει τους υπόλοιπους να αποφασίζουν γι’αυτόν.
Βραχυπρόθεσμα, ναι μπορεί να τον τιμίσουν οι σκώληκες αλλά μακροπρόθεσμα θα τον δικάσει η ιστορία.
Τώρα συνειδητοποιώ τι σημαίνει «θα σε τιμήσουν οι σκώληκες» κι ανατρίχιασα. Δεν ήθελα να του κάνω κακό…
Υπέροχο, μέσα στον συγκρατημένο θύμο του και την γλυκιά του λύπη.
Ευχαριστώ!
Πέρα για πέρα αληθινό…