Χθες πήγα στο θέατρο Εμπρός, όπου γίνεται μια προσπάθεια από ανθρώπους του θεάτρου και του χορού να «γίνει κάτι». Το θέατρο ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό, αφού πέθανε ο ενοικιαστής του Τάσος Μπαντής και δεν υπήρξε κάποιο σχήμα να τον διαδεχθεί. Οι άνθρωποι αυτοί, μπήκαν στο θέατρο για να το λειτουργήσουν μερικές μέρες και να δείξουν ότι διάθεση και ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει. Φεύγοντας περπατήσαμε στου Ψυρρή και συνειδητοποιήσαμε ότι η περιοχή έχει αλλάξει εντυπωσιακά. Τα μισά μαγαζιά έχουν κλείσει, κι όσα έχουν απομείνει ήταν μισοάδεια. Η εικόνα αυτή για Σαββατόβραδο, πριν από 2 χρόνια θα ήταν αδιανόητη. Νομίζω ότι η περισσότερη κίνηση έχει μεταφερθεί τώρα στον Κεραμικό, ωστόσο η περιοχή Ψυρρή, παρουσιάζει σήμερα μια εικόνα πολύ απογοητευτική. Ανηφορίσαμε και την Κολοκοτρώνη, είχε δυνατό αέρα, και τα σκουπίδια είχαν σκορπίσει ολόγυρα. Η εικόνα της εγκατάλειψης ήταν διάχυτη παντού. Τα γεμάτα διάσπαρτα σκουπίδια πεζοδρόμια. Οι άστεγοι που κοιμούνταν σε εισόδους, η λιγοστή κίνηση. Σαββατόβραδο στο κέντρο της Αθήνας. Μια εγκατάλειψη ολοκληρωτική, ήσυχη και μακάρια. Όμοια μ’ εκείνη την εγκατάλειψη από έναν εραστή. Μια αγάπη που σώθηκε. Ένας ενδιαφέρον που σίγησε για πάντα. Ελπίζω να είναι πρόσκαιρο όλο αυτό. Να κινητοποιηθεί η κοινωνία, όλοι μας και να οικειοποιηθούμε ξανά το ζωτικό μας χώρο. Απ’ την άλλη δε μπορώ να θρηνήσω για το τέλος της μοναδικής μας επιχειρηματικής δραστηριότητας, του εστιατορίου ή του μπαρ. Ας δούμε επιτέλους και τί άλλο μπορούμε να κάνουμε.