Το 1986 είπαμε τα κάλαντα κάτω απ’ την Αχαρνών.
Είμασταν πέντε παιδιά, μαζί κι η Νεφέλη.
Θυμάμαι να περιφερόμαστε γεμάτοι βιασύνη ανάμεσα από αυτοκίνητα.
Θυμάμαι τα πρώτα χρήματα που μας έδιναν οι γονείς μας κι ήταν τελικά η μισή μας είσπραξη.
Θυμάμαι να μετράμε τις δραχμούλες.
Θυμάμαι να γελάμε και να πειράζουμε τον ντροπαλό της παρέας.
Θυμάμαι να σταματάμε ξαφνικά το τραγούδι για ν’ ακουστεί μόνο αυτός.
Θυμάμαι να χτυπάμε πόρτες, πολλές πόρτες.
Και να μην ανοίγουν.
Θυμάμαι ελάχιστα χαρωπά πρόσωπα και γλυκά λόγια.
Θυμάμαι καχύποπτους να μας κοιτούν απ’ το ματάκι της πόρτας.
Θυμάμαι ηλικιωμένους να μας βρίζουν λέγονας “φύγετε από εδώ”.
Θυμάμαι μεσήλικες να μας λένε εκνευρισμένοι “μας τα είπαν άλλοι”.
Θυμάμαι νέους να μας κοροϊδεύουν λέγοντας “δεν έχει λεφτά εδώ”.
Θυμάμαι ένα αυτοκίνητο να χτυπάει την ξαδελφή μου.
Θυμάμαι τον οδηγό να μας βρίζει.
Θυμάμαι τα έντρομα βλέμματα των περαστικών.
Θυμάμαι τον κόσμο που στάθηκε να δει το θέαμα.
Θυμάμαι τη σειρήνα του ασθενοφόρου.
Θυμάμαι τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, τις ανοιχτές πόρτες των αυτοκινήτων, τα καχύποπτα βλέμματα των ιδιοκτητών, τις βρισιές των οδηγών, τα αυτοκίνητα να κορνάρουν και τους λίγους όμορφους ανθρώπους που μας έλεγαν και του χρόνου.
Ποιού χρόνου;
Η Νεφέλη δεν είδε άλλο χρόνο.
Manolis Andriotakis 