Στο γυμνάσιο είχαμε έναν φυσικό, ούτε το όνομά του δε θέλω να θυμάμαι. Το στόμα του ήταν παραμορφωμένο απ’ την ξυνίλα. Ήταν ο φόβος κι ο τρόμος της τάξης. Κανονικά δε θα έπρεπε αυτός ο άνθρωπος να έρχεται σ’ επαφή με νέους ανθρώπους μέσα σε μια τάξη. Να το πω με απλά λόγια; Δεν αγαπούσε ούτε αυτό που έκανε, ούτε κι εμάς. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Αμφιβάλω αν κάποιος απ’ τους συμμαθητές μου έγινε στη συνέχεια φυσικός. Αφιερώστε τα επόμενα 12 λεπτά σας για να δείτε το παρακάτω βίντεο και να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι η αγάπη σε ό,τι κι κάνουμε. Ο κύριος Ράιτ δεν είναι μόνο ένας εμπνευσμένος δάσκαλος κι ένας καλός πατέρας, είναι ένας άνθρωπος με αγάπη στην καρδιά του. Με αυτό το βίντεο σας εύχομαι καλή χρονιά. Με αγάπη.