Πριν από 20 χρόνια, ως 20χρονος φοιτητής δούλευα σ’ έναν εκδοτικό οίκο ως «το παιδί με το μηχανάκι». Έκανα τις διανομές των παραγγελιών στα βιβλιοπωλεία με τη βέσπα μου. Μια μέρα ο εκδότης εργοδότης είπε να τυπώσουμε το φαξ που έστειλε και να το μεταφέρουμε μέσα σ’ ένα φάκελο στον Υπουργό. Ήταν το βιογραφικό μιας κοπέλας που έπρεπε να διοριστεί. Στην πρώτη σελίδα, σε πρώτο ενικό ο εκδότης, έλεγε στον Υπουργό με το μικρό του όνομα, «αυτό είναι το βιογραφικό της κοπέλας που λέγαμε».

Δεν είχα την πονηριά ή την ετοιμότητα, αν προτιμάς, να βγάλω μια φωτοτυπία εκείνου του σημειώματος και να το κρατήσω σαν θλιβερό αναμνηστικό εκείνης της εποχής. Δεν ξέρω αν διορίστηκε εκείνη η κοπέλα. Μετά έμαθα ότι ο Υπουργός ήταν κουμπάρος του εργοδότη μου και κατάλαβα το κλίμα οικειότητας.

Θυμάμαι ότι μπήκα στο γραφείο του Υπουργού και παρέδωσα στη γραμματέα του το φάκελο. Εκείνος καθόταν στο γραφείο του και μιλούσε στο τηλέφωνο. Είχα ένα συναίσθημα αηδίας μέσα μου, αλλά δεν ξέρω αν αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου. Έκανα τη δουλειά μου κι έφυγα. Στη δουλειά εκείνη κάθισα περίπου μέχρι το καλοκαίρι. Μετά έφυγα. Είναι περιττό να πω ότι ήμουν ανασφάλιστος; Ότι δούλευα με το δικό μου μηχανάκι χωρίς ασφάλεια; Ότι βρήκα τη δουλειά από αγγελία;

Ανασφάλιστος νέος, όλη την ημέρα στο δρόμο, μεταφέρει το ρουσφετόχαρτο στον κύριο Υπουργό. Πόσες τέτοιες ιστορίες να υπάρχουν άραγε στην Ελλάδα;

Δε σου λέω το όνομα του Υπουργού για να αυξήσω το ενδιαφέρον σου. Σου λέω ότι είναι πολύ μεγάλο όνομα. Αν θέλεις σχολιάζεις.