Αυτά που μου δίδαξε η σημαντικότερη απώλεια της ζωής μου.

Η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου ήταν αναμφίβολα η μέρα που πέθανε ο πατέρας μου. Γι’ αυτή τη συγκλονιστική μέρα μιλάω στα πιο προσωπικά βιβλία και κείμενά μου. Ήμουν μόλις 11 κι εκείνος 42. Το σοκ ήταν τεράστιο. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε, η αδελφή μου η μάνα μου κι εγώ, χωρίς εκείνον, οριστικά. Το σοκ ήταν τεράστιο γιατί η συντριπτική πλειονότητα των αναμνήσεων που έχω απ’ την παιδική μου ηλικία είναι εικόνες χαρούμενων και ζεστών ημερών. Ο πατέρας μου ήταν ένας γλυκός, τρυφερός και γενναιόδωρος άνθρωπος που χαιρόταν τη ζωή και δεν φοβόταν να το δείξει. Μέσα σε ελάχιστες ώρες άλλαξαν όλα. Η καρδιά του σταμάτησε κι εμείς ξεκινήσαμε ένα δρόμο δύσκολο, κακοτράχαλο, και σκοτεινό.

Αυτό είναι το τραύμα, η βαθειά μου πληγή.

Θυμάμαι σήμερα εκείνη τη μέρα, μετά από χρόνια που την αναλύω και τη στοχάζομαι, γιατί νιώθω ότι εκείνες οι τρομακτικές ώρες μού έδωσαν συμπυκνωμένα μεγάλα μαθήματα για τη ζωή. Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου με διαμόρφωσε και μ’ έκανε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαι σήμερα.

Η ζωή είναι εύθραυστη. Μπορεί να χάσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Γι’ αυτό ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Είναι κοινότοπο αυτό που λέω, αλλά είναι και πάρα πολύ αληθινό.

Η ζωή είναι σκληρή. Για χρόνια είχα παράπονο που ελάχιστοι έσπευσαν να βοηθήσουν τη μητέρα μου που έμεινε χήρα κι εμάς που μείναμε ορφανά. Είμαι ευγνώμων όμως στους υπέροχους ανθρώπους που μας βοήθησαν σ’ εκείνη τη μαύρη φάση της ζωής μας, και προτιμώ να μην οικτίρω όσους αδιαφόρησαν. Πιθανώς κι εγώ σήμερα να αδιαφορώ για ανθρώπους που θα μπορούσαν να έχουν τη βοήθειά μου.

Η ζωή δίνει σε όλους ευκαιρίες να αλλάξουν. Ο θυμός μου, η ζήλια, το παράπονο, η αδιαφορία, όλα αυτά είναι μέσα σε όλους μας, γι’ αυτό δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι με τους άλλους. Δώσε στον άλλον, και στον εαυτό σου την ευκαιρία να αλλάξει και να σταματήσει να είναι υποχείριο των βλαβερών συναισθημάτων.

Κάποια πράγματα απλά δε μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Για χρόνια παραπονιόμουν για την απώλειά μου, αδυνατώντας να τη δω σαν μια βαριά μεν, αλλά μοναδική κι εκπληκτική αποσκευή.

Η ζωή σε καλεί να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Η κεραμίδα που πέφτει στο κεφάλι σου, όσο ισχυρή κι αν είναι, θα σε αναγκάσει να κάνεις κάτι. Αυτό που θα κάνεις, αυτό που θα γίνεις, η απάντησή σου στο συμβάν, καθρεφτίζει την επιθυμία σου να ζήσεις, κι αντανακλά ουσιαστικά την ίδια την ψυχή σου.

Η ζωή σε εξοπλίζει με ό,τι χρειάζεσαι, είτε για να ευτυχίσεις, είτε για να δυστυχίσεις. Καθένας μπορεί να οικοδομήσει το παρόν και το μέλλον του. Αλλά υπάρχουν και περιορισμοί φυσικά. Υπάρχει το απρόβλεπτο, η τύχη, το αναπάντεχο. Ζω σημαίνει αποδέχομαι τις αντιφάσεις.

Η ζωή αλλάζει διαρκώς. Αυτό που έχεις δεδομένο σήμερα, αύριο δεν υπάρχει. Ζήσε με όλο σου το είναι.

Μου πήρε πολλά χρόνια να συνέλθω και να βάλω όλα τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους.

Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί, χωρίς καμμία ουσιαστική καθοδήγηση, να αναπτυχθεί και να διδαχθεί από ένα τόσο σοκαριστικό συμβάν.

Σήμερα όμως νιώθω πραγματικά τυχερός. Έχασα τον έναν απ’ τους δυο πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά πρόλαβα να λάβω από εκείνον υπέρμετρη αγάπη. Έχασα τον πατέρα μου αλλά κέρδισα μια πολύτιμη γνώση. Τραυματίστηκα αλλά θεραπεύτηκα. Άλλαξα. Και τώρα είμαι έτομος να εκτιμώ τα δώρα της ζωής. Να εκτιμώ το δώρο της αγάπης και του ενδιαφέροντος που μου έκανε ο πατέρας μου και να ελπίζω ότι μια ημέρα όταν με το καλό γίνω πατέρας κι εγώ, θα το μεταφέρω κι εγώ στα παιδιά μου.