Χθες πήγα στο Dialogue in the dark. Αν δεν γνωρίζεις τί είναι αυτό, πήγαινε σ’ αυτή τη σελίδα να μάθεις πολλά περισσότερα. Αυτό που έχω να πω είναι ότι πρόκειται για μια συγκλονιστική εμπειρία. Επί 80 λεπτά κινείσαι σ’ ένα προσομοιωμένο περιβάλλον ως τυφλός. Στο απόλυτο σκοτάδι. Με μόνο σύντροφο τις υπόλοιπες αισθήσεις σου κι έναν τυφλό οδηγό.

Αν έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τα πράγματα, αν νομίζεις ότι έχεις αίσθηση των πραγμάτων γύρω σου είναι καιρός να αναθεωρήσεις. Η κίνηση κι η ζωή στο απόλυτο σκοτάδι σου δίνουν ένα ολοκαίνουργιο μέτρο. Οι αισθήσεις σου οξύνονται και το πνεύμα σου εστιάζει μ’ έναν πολύ διαφορετικό τρόπο στα ουσιώδη. Επιπλέον, καταλαβαίνεις πολύ καλά πώς ζουν οι άνθρωποι με λίγη ή καθόλου όραση. Συναισθάνεσαι τον κόσμο τους κι αντιλαμβάνεσαι πόση λίγη ή πολύ σημασία τους δίνεις στην καθημερινότητά σου. Βλέπεις πραγματικά πόσα δεδομένα μπορούν εύκολα να ανατραπούν.

Επειδή είμαι πάρα πολύ ευαισθητοποιημένος με το θέμα της οδικής ασφάλειας, νιώθω ότι θα έπρεπε οι πάντες να έχουν αυτή την εμπειρία, προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, τόσο στο παρκάρισμα όσο και στην ταχύτητα με την οποία κινούνται. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι στο δρόμο κυκλοφορούν άνθρωποι μειωμένης όρασης θα θελήσουμε να προσαρμόσουμε την κίνησή μας σ’ αυτό το δεδομένο. Καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση τους, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Να αλλάξουμε την κουλτούρα μας, να εκπαιδευτούμε σε μια πιο πλήρη συνθήκη, ενσυναίσθησης κι ευθύνης.

Για εμένα το φως ήταν η φωνή της γλυκιάς οδηγού μας και του ‘μπάρμαν’. Ήταν τα γέλια τους, οι πεντακάθαρες οδηγίες, η συγκρότησή τους στο διάλογο. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν πολύ καλύτερα απ’ ότι εμείς που έχουμε όραση.

Μπαίνοντας στα παπούτσια τους επί 80 λεπτά αντιλαμβάνεσαι τη ζωή μ’ έναν εντελώς διαφορετικό και φρέσκο τρόπο. Αν θες να κάνεις ένα βήμα απ’ το σκοτάδι τόλμησέ το, αξίζει.