Τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα κυριάρχησε ο θάνατος ενός νέου παιδιού σ’ ένα λούνα παρκ. Πολύ σωστά τα Μέσα ασχολήθηκαν εκτενώς με το τραγικό συμβάν, εκθέτοντας, κάπως αργά είναι αλήθεια, τις ανεπάρκειες των ελεγκτικών μηχανισμών και τις παθογένειες των αδειοδοτικών διαδικασιών. Αυτό που δε συνειδητοποιούμε είναι ότι αντίστοιχες τραγωδίες, με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες, συμβαίνουν καθημερινά, στους ελληνικούς δρόμους, χωρίς να απολαμβάνουν την παραμικρή δημοσιότητα. Η αντιστοιχία είναι σοκαριστική: αμέτρητα τροχαία συμβαίνουν γιατί ένας δήμαρχος δεν έκανε καλά τη δουλειά του, γιατί ένας κρατικός λειτουργός ολιγώρησε, γιατί η κοινωνία των πολιτών αδιαφόρησε, γιατί ένας συμπολίτης μας έκανε του κεφαλιού του, γιατί όλοι μας συναινέσαμε ή κάναμε τα στραβά μάτια για κάτι που αργά ή γρήγορα θα κόστιζε ζωές.

Στη χώρα μας, αν ένα τροχαίο δεν είναι πολύνεκρο, αν δεν εμπλέκεται κάποιος διάσημος, αν δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό στην ιστορία, δεν τυγχάνει ευρείας κάλυψης απ’ τα Μέσα. Τα τροχαία κι οι θάνατοι απ’ αυτά είναι μια κοινοτοπία. Μια κοινοτοπία που μας έχει παραλύσει σε τέτοιο βαθμό που θεωρούμε ότι δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε το παραμικρό για να τα αποτρέψουμε. Αντ’ αυτού λοιπόν ασχολούμαστε με συμβάντα που είναι πολύ πιο σπάνια και πιο υπνωτιστικά για τις συνειδήσεις μας.

Τις τελευταίες ημέρες το τραγικό συμβάν γίνεται αφορμή για να ελεγχθούν οι συνθήκες αδειοδότησης των λούνα παρκ. Εύκολα μπορεί να προβλέψει κάποιος ότι αν δεν εκμεταλλευτούν οι αρμόδιοι την πίεση της κοινής γνώμης και το ενδιαφέρων των Μέσων, που είναι θερμό λόγω της συγκυρίας, στο μέλλον θα έχουμε και νέα θύματα. Κι αν αυτό συνεχιστεί επί μακρόν, θα συμφιλιωθούμε με το γεγονός, πιστεύοντας πια ότι δε μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικά αποτρεπτικό. Αυτό έχει συμβεί με την οδική ασφάλεια. Η κοινοτοπία των τροχαίων προέκυψε απ’ την ανοχή όλων μας. Πρώτα και κύρια η οργανωμένη πολιτεία, έπειτα τα Μέσα και τέλος όλοι μας, αποδεχτήκαμε τους θανάτους και τους τραυματισμούς από τροχαία σαν κάτι θεόσταλτο. Σαν να μην υπάρχουν ευθύνες, σαν να μην μπορούν να αποτραπούν. Μ’ αυτή την παραλυτική κοινοτοπία είναι ανάγκη να αναμετρηθούμε τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.