Καλη επιτυχια Μανωλη!(αν κι ο προγραμματισμος της εκπομπης ειναι λιγο ατυχης.Οι του γνωριμου primetime δε θα ξεκολλησουν λογω της επικαιροτητας απο εκει,οποτε θα μεινουμε λιγο παλι εντος των τειχων,αλλα αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο)

Τουλάχιστον φιλοξενεί μερικά νούμερα :))))

Χεχε,δεν εννοουσα τρελλες τηλεθεασεις αλλα το ιστορικο Παρασκηνιο δε το βαζεις απεναντι απο τα δελτια ειδησεων ή το prime time.Το αδικει ετσι η ΕΡΤ(ιστορικα παντα το αδικουσε αλλα τεσπα).Μια εποχη το ειχαν Τριτη στις δεκα που το θεωρω μια χαρα.Anyway,το θεμα δεν ειναι τα νουμερα,αλλα η διαχυση.

Λοιπον,το βρηκα πολυ καλο Μανωλη μου.Βοηθησε καθοριστικα τ’οτι το βιωνεις κι εσυ σαν κατασταση το μπλογκιν και δε το ειδες «δημοσιογραφισια» αλλα αληθινα δημοσιογραφικα.Δεν εβγαζε ακαδημαϊσμο αλλα ουτε και διεκπαιρεωτικη ντοκιμαντεριλα,λουπα στην οποια πολυ συχνα υποπεφτουν αρκετοι.Μου αρεσαν τα μετρημενα και up to the point κιου.Η
σεναριακη γραμμη της Μεντης.Το οτι τοποθετησατε τους (περισσοτερους)απο τους μπλογκερς που συμμετειχαν σε εξωτερικους χωρους ηταν πολυ καλο κατα τη γνωμη μου,χωρις να ειναι κατι φοβερα ριζοσπαστικο στη συλληψη του.Τονιστηκε μ’άυτο το τροπο εξαιρετικα το οτι η μπλογκικη ηλεκτρονικη δεσμη δεν ειναι κατι που ειναι περιχαρακωμενο πισω απο μια οθονη αλλα καταφερνει σε στιγμες(που δεν ειναι της παρουσης ν’αναλυσουμε ποιες ειναι αυτες) να εμπλεκεται,να ξεπερναει αγκυλωσεις και να εγκαθισταται καθοριστικα(καμια φορα και με μια ψευδαισθηση κυριαρχικοτητας)στο υπαρχον πλαισιο τη πραγματικοτητας.Επισης μου αρεσε το αισθητικο μερος(τα καταφερατε μια χαρα οταν ντουμπλαριζατε την τηλεοπτικη οθονη με μια προσομοιωση pc).Συμπερασματα.Δεν επαναλαμβανοταν μονοτονα,ειχατε κατασκευασει εικονες που μας αφορουσαν και που δεν ητανα απλα ανουσιες ακαδημαϊκες γυμναστικες,αποκαλυψατε ζωντανες πραγματικοτητες,επικοινωνησατε αυτο που θελατε χωρις να βιαζεστε να δωσετε απαντησεις.Δεν ειναι και λιγα αν το καλοσκεφτεις(μπραβο και στους 2 σας)

γι΄ αυτόν το χώρο ενημερώθηκα από την αποψινή εκπομπή, που συνέπεσε απο καλή τύχη, και με μια ανοιχτή συσκευη και με την ανάγνωση του σχετικου βιβλίου. μακάρι να ξαναπροβληθεί, γιατί είδα μόνο ένα πολύ μικρό μέρος.

να μαι και γωωωωωω
συγχαρητήρια παιδιά, ήταν very very descent
μακάρι να γίνεται να το ανεβάσεις

πάει η ταυτοτητούλα μου 😦

Η εκπομπη ηταν καλη.Για να σκεφτω, ειχε κατι αρνητικο;
Αυτος ο Gilmor ηταν λιγο εκνευριστικος, γιατι ηταν σαν ταριχευμενος.
Ο old boy ηταν ξενερωτος.
Ο συγγραφεας ειχε πολυ προοδευτικες αποψεις.Ουσιαστικα καταργουσε την εννοια του βιβλιου.
O naftilos καλα τα ειπε.
Η ψιλικατζου δε χρειαζοταν να πει οτι την προσεγγισε διαφημιστικη χαρη στο μπλογκ της.
Γενικα δειξατε ατομα που χαρη στο μπλογκ τους απεκτησαν δουλεια, και αυτο δε θα αρεσει σε μερικους.

το βιβλίο, συγκεκριμένα, μου προξένησε, «ανακούφιση», που βρήκα γραμμένα και τεκμηριωμένα, όλα αυτά που πλανώνται, μάλλον την αντίκρουση όλων αυτών που πλανώνται, και που θέλουν να μας πείσουν -νομίζω- πως λίγο πολύ αυτή η διαδικασία είναι ένα δηλητήριο που εθιζόμαστε σιγά και σταθερά μέχρι να πάψουμε να υπάρχουμε, που λέει ο λόγος…. μ΄ άρεσε που είναι και ένα βιβλίο που ανταπόκρινεται στην πραγματικότητα, τόσο άμεσο δηλ. όσο και το μπλογκιν. αν και ελάχιστη τεχνική γνώση έχω, και μόνο αποσπασματικά ασχολούμαι, μπράβο και μακάρι να διαβαστει πολύ, μου θυμίζει και λίγο τα πρώτα του Τσόμσκι. σα να λέμε «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», που αρθρώνετε δυνατά αυτά που πολλοί υπομένουν , αλλά κανείς δεν αντιτάσσει, την αλήθεια, απλά και καθαρά

Είδα το ντοκιμαντέρ σας ως τις 8.45 γιατί μετά έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Από όσο είδα, ο GGL τα έθεσε μια χαρά, θα ήθελα μόνο να συμπληρώσω ως πολύ ευχάριστο ότι το ντοκιμαντέρ σας δε θύμιζε καθόλου το βιβλίο σας, ήταν κάτι που το φοβόμουν λίγο ως φυσιολογικό να συμβεί (δεν εννοώ ότι το βιβλίο είναι κακό, απλώς δεν είναι καλή πρώτη ύλη για ένα ντοκιμαντέρ – εισαγωγή).
Σκεφτόμουν ότι ίσως να είχε ενδιαφέρον και η άποψη κάποιου άσημου μπλόγκερ που γράφει σποραδικά, όλοι όσοι είδα να μιλάνε έχουν το μπλόγκινγκ ως σημαντικό μέρος της καθημερινότητας τους.
Όπως και να ‘χει πάντως ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια, συγχαρητήρια.

Το ντοκυμαντερ ηταν παρα πολυ καλο… μπραβο σας!

Μανώλη καλησπέρα. Είπα να καταχραστώ το χώρο και να γράψω την σεντονιάδα με τη γνώμη μου για το ντοκιμαντέρ. Καταρχήν, χαίρομαι που είδες τη δουλειά σου να βγαίνει «στον αέρα» και να προκαλεί όποιες θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις. Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές για κάποιο δημιουργό είναι αυτή της ‘έκθεσης ‘στο δημόσιο χώρο και το τέλος της (μόνο) προσωπικής του σχέσης με το δημιούργημα του. Άλλωστε παρακολουθώντας το μπλογκ σου νιώθω πως είσαι ιδιαίτερα παθιασμένος με κάθε τι δημόσιο και ανοιχτό – νομίζω εκεί κρύβεται η ουσία της προσπάθειας σου στο σύνολο της: να ενδυναμώσεις το δημόσιο διάλογο, τη σκέψη και τη δράση όλων μας. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρεις αλλά σίγουρα ενδυναμώνεις το δικό σου δικαίωμα να κάνεις τα παραπάνω.

Την προσπάθεια αυτή δείχνεις να την κάνεις με σεβασμό σε κάποιες αξίες που όλη σου η δουλειά (όση τουλάχιστον έχω δεί) δεν παύει να μας υπενθυμίζει: σεβασμό στο δικαίωμα για έκφραση και ενημέρωση, στη πίστη για συλλογικότητα και δράση, στην ατομική και συλλογική ελευθερία και την ισότητα. Αξίες που οι περισσότεροι άλλοτε συνειδητά (άρα και επίπονα) και άλλοτε απερίσκεπτα (άρα και επιπόλαια) αποδέχονται.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό που πρέπει να φροντίσεις σε κάθε δουλειά σου, είναι να θυμάσαι τα όρια και των ιδεών/αξιών που προβάλεις και προτάσσεις αλλά και τα όρια του λόγου και του μέσου που χρησιμοποιείς κάθε φορά για το σκοπό αυτό. Εκτιμώ ότι δεν το έκανες επαρκώς και έτσι μοιραία το ντοκιμαντέρ κινήθηκε στην παρουσίαση του μπλογκινγκ ως μέσο απελευθέρωσης του –αναμφίβολα καταπιεσμένου από τα άλλα μέσα και τις σχέσεις παραγωγής τους- δικαιώματος έκφρασης και ενημέρωσης των συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών και δημιουργών. Ως μέσο επικοινωνίας και συντροφικότητας, ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας, ως χώρος ανταλλαγής απόψεων, ιδεών, ειδήσεων.

Ειλικρινά πιστεύω ότι απουσίαζε η παρουσίαση του μπλογκινγκ ως κάτι ανόητο, κάτι εφήμερο και απλά διασκεδαστικό. Μπορεί η ιδέα αυτή να σε τρομάζει και να σε απωθεί. Πίστεψε με όμως κάποιοι από μας, ανεξάρτητα του βαθμού ενεργούς συμμετοχής τους στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι προωθούμε και πιστεύουμε σε κοινές με σένα αξίες, μπήκαμε στο μπλόγκινγκ, όχι για να απελευθερωθούμε, ούτε για να ενημερωθούμε εναλλακτικά, ούτε για να σώσουμε το τομάρι μας από τις «κοινωνικές» ενοχές μας (η περίπτωση της Αμαλίας για μένα λειτούργησε ακριβώς έτσι μέσα στην τραγικότητα του γεγονότος, αλλά τουλάχιστον χάρισε, έστω και την πλασματική, συντροφικότητα σε ένα νέο άνθρωπο που βάδιζε στον χαμό του).

Μπήκαμε για κάνουμε πλάκα με τους φίλους μας, να ανταλλάξουμε μουσική και να αναρτήσουμε χαζομάρες ο ένας στον άλλο, να διαφωνήσουμε και να συμφωνήσουμε φιλικά με φίλους -και όχι απαραίτητα με αγνώστους και ακροατήρια- για ανοησίες αλλά και σημαντικά θέματα, να μπορούμε να μιλάμε με ανθρώπους που αγαπάμε αλλά ζούμε μακριά τους, να δοκιμάσουμε το χιούμορ μας αλλά και των άλλων. Νομίζω ότι αυτή η ‘ελαφρά’ διάσταση του μπλογκινγκ δεν ήταν παρούσα στο ντοκιμαντέρ. Δεν ήταν απαραίτητα απούσα (τουλάχιστον η δυνατότητα επικοινωνίας τονίστηκε) αλλά αυτό δεν ήταν το κυρίως μήνυμα. Αντίθετα μέσα από το ντοκιμαντέρ, οι μπλόγκερς – παρά την όποια ποικιλία χαρακτήρων που παρέλασε μπροστά από την κάμερα – απέκτησαν κάποια χαρακτηριστικά που οι επιλογές σου φρόντισαν να τους δώσουν. Να μην τα απαριθμήσω ξανά για να πάψω να συμμετέχω στη διαδικασία χαρακτηρισμού και κατηγοριοποίησης – μηχανισμός που προωθεί το μικρόβιο της ταμπέλας που οι κοινωνικοί δεσμοί και μηχανισμοί της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας δείχνουν να έχουν τόσο ανάγκη για να υπάρχουν.

Όλο το σχόλιο μου έχει ένα σκοπό: να σου θυμίσει ότι οποιοσδήποτε τρόπος παρουσίασης ενός θέματος στο κουτί αλλά και σε όποιο άλλο μέσο, έχει ως αποτέλεσμα να του προσδώσει (μερικές φορές ανεπιστρεπτί) χαρακτηριστικά και κλισέ που το ακολουθούν για καιρό. Το οποιοσδήποτε είναι όρος απόλυτος και επομένως αδύνατον να τον αποφύγει κανείς. Όμως κάθε θέμα έχει μέσα του τις ίδιες του τις αντιφάσεις, που το προφυλάσσουν από επικίνδυνα κλισέ. Ήλπιζα να δώ μια πιο χαοτική παρουσίαση του περιεχομένου και των χαρακτηριστικών των μπλογκς και των μπλόγκερς, έτσι όπως τη βιώνω καθημερινά από τον υπολογιστή μου, όχι γιατί σερφάρω καθημερινά σε πολλά και διαφορετικού χαρακτήρα «στέκια», αλλά γιατί απλά ξέρω ότι εκεί έξω αυτά υπάρχουν είτε τα επισκεφτώ είτε όχι. Η γνώση αυτή καθαυτή της ποικιλίας και του χάους του ιντερνετ γενικά νομίζω ότι υποβαθμίστηκε στην παρουσίαση σου, ενώ πιστεύω ότι όλη η δύναμη του φαινομένου βρίσκεται κρυμμένη εκεί. Αν θυμάσαι σε κάποια συζήτηση για τον κινηματικό ή όχι χαρακτήρα των μπλόγκς, η άποψη μου ήταν ότι συνιστούν κίνημα λόγου αυτό καθαυτό, και αυτό από μόνο του το βρίσκω συγκλονιστικό ανεξαρτήτως περιεχομένου. Είμαι (και δεν νομίζω ότι είμαι ο μοναδικός) στο μπλόγκινγκ όχι γιατί είμαι σκεπτόμενος και ενεργός πολίτης (αν είμαι), αλλά κυρίως (και όχι αποκλειστικώς) γιατί αγαπώ την πλάκα που κάνω με την παρέα μου και ψάχνω να ψαρέψω κάποιο καλό άλμπουμ από τα δεκάδες που μοιράζεται ο κόσμος, γιατί κάπου κάπου μπορεί να θέλω να θίξω κάτι σοβαρό αλλά δεν το θεωρώ υποχρέωση μου και στόχο της κάθε επίσκεψης μου. Πράγματα απλά και όχι φορτισμένα με απελευθερώσεις, χειραφετήσεις και διεκδικήσεις – πράγματα όμως που μέσα τους ή με την ύπαρξη τους μπορεί τελικά να οδηγούν και σε συλλογικότητες και συνειδήσεις που και διεκδικούν και σκέπτονται. Μόνο που δεν πρέπει πάντα να το λέμε αυτό ή να το δείχνουμε αλλά να το αφήνουμε να συμβεί. Από μόνο του, μπας και συμβεί πραγματικά.

Ξέρω ότι είσαι άνθρωπος που την καλοπροαίρετη κριτική την εκτιμάς και την επιθυμείς. Κάνω λοιπόν κριτική γιατί είχες μια μοναδική ευκαιρία να αναδείξεις την ποικιλία του φαινομένου αλλά μοιραία(;) περιορίστηκες στην οπτική σου και τα ενδιαφέροντα σου – fair enough, λένε σοφά οι Άγγλοι. Κρίμα όμως να χαθεί μια ευκαιρία που θα παρουσιάσει φαινόμενο του μπλόγκινγκ στο χαώδες, δημόσιο και μη, κατηγοριοποιήσιμο και μη, πανηγύρι του.

Τέτοια λοιπόν είναι η προσέγγιση μου ελπίζοντας το θα σε επηρεάσει θετικά και δημιουργικά στην επόμενη δουλειά σου. Τιμώ τη δουλειά που κάνεις και χαίρομαι που απέναντι σε Θέμους, Λάκηδες και Μάκηδες, υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα που σέβονται τη δουλειά που κάνουν και τα μυαλά όσων τους παρακολουθούν. Ελπίζω όμως να επανέλθεις πιο ανοιχτός και πιο έτοιμος να αναιρέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό στην επόμενη προσπάθεια σου – νομίζω ότι εκεί, μέσα στην αντίφαση και τον αυτοσαρκασμό κρύβεται μια μεγάλη δόση σεβασμού στις αξίες που πρεσβεύεις.

Πολλή και καλή συνέχεια
Μάο

Mανώλη σε ευχαριστώ για την αναλυτική απάντηση. Να διευκρινίσω δύο-τρία πράγματα για τις θέσεις μου που ίσως βοηθήσουν περισσότερο στο να καταλάβεις την οπτική μου:

– δεν θα προτιμούσα με μια παρουσίαση με έμφαση σε αυτό που ονομάσαμε χάρην της συζήτησης «ελαφρά» πλευρά του μπλόγκινγκ. Αυτό θα ήταν εξίσου άδικο για ότι σοβαρό συμβαίνει εδώ μέσα. Απλά θα προτιμούσα μια πιο ισομερή παρουσίαση που θα άφηνε τον ακροατή να επιλέξει ποιά πλευρά τον ενδιαφέρει και είναι άξια λόγου. Δεν νομίζω ότι βάζοντας τις δύο πλευρές στο πλάνο σου κινδυνεύουν να ισοπεδωθούν και να εξομοιωθούν: αυτή η άποψη ισοπεδώνει τους ακροατές και νομίζω ότι οι τηλεθεατές (ειδικά στη χώρα μας) αξίζουν περισσότερη εμπιστοσύνη. Ίσα-ίσα που αν έδειχνες λίγο και το φασισταριό και τους υβριστές ή τους εντελώς ανόητους και αργόσχολους, πιστεύω ότι θα κατάφερνες να συγκινήσεις πιο αποτελεσματικά κάποιους προς την σοβαρή και ευαισθητοποιημένη πλευρά του φαινομένου. Παρουσιάζοντας μόνο «σκεπτόμενους» και «δημιουργικούς» μπλόγκερς κινδυνεύεις να τους αναδείξεις σε μια ελίτ απέναντι σε αυτούς που δεν έμαθαν ακόμη ή δεν τόλμησαν ακόμη να σκέφτονται ή σας αυτούς που δεν τόλμησαν ποτέ να δημιουργήσουν ή ακόμη κι αν δημιούργησαν, δεν βρήκαν ποτέ το θάρρος να μοιραστούν τα δημιουργήματα τους με κάποιον άλλο (εδώ μάλιστα χωράει πολύ συζήτηση για την ανάγκη να διατηρήσουμε την ηθική νομιμοποίηση του δικαίωματος της ανωνυμίας..). Επίσης καλό είναι να αποφεύγουμε να δημιουργούμε μόνοι στερεότυπα για αυτό που κάνουμε, μια που τη δουλειά αυτή έχουν αναλάβει με επιτυχία τα παραδοσιακά μέσα και οι διάφοροι Πρεντεντέρηδες, οι οποίοι βάλθηκαν μέσα από τα δελτία και τα άρθρα τους να παρουσιάζουν καθημερινά τους μπλόγκερ ως εναλλακτικούς ρεπόρτερ που κηνυγάνε γιατρούς και φακελάκια, ασυνείδητους οδηγούς φονιάδες, ενεργούς πολίτες συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων ή απλά περιβαλλοντικά ευαισθητοποιμένη μάζα που περιμένει ένα sms ή ένα mail για να ενεργοποιηθεί και να κατέβει στο Σύνταγμα… Δεν διαφωνώ ούτε με τα κίνητρα ούτε με τα αποτελέσματα των παραπάνω ενεργειών και δράσεων διαφόρων μπλόγκερ – κάθε άλλο. Αλλά τονίζω ότι τα υπάρχοντα κυρίαρχα μέσα κάνουν ότι μπορούν για να κατηγοριοποιήσουν το φαινόμενο, φοβούμενα τη δυναμική του και καλό είναι να μην βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας αλλά να διαφυλάξουμε το γεγονός ότι το μπλόγκινγκ δεν είναι κάποιου δραστηριότητα κάποιου είδους ανθρώπων αλλά δραστηριότητα του ανθρώπινου είδους γενικότερα. Αν κάτι έχει ως απόλυτο και κεντρικό χαρακτηριστικό είναι το τεχνολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ορίζεται και υπάρχει ως δραστηρότητα – τα λοιπά χαρακτηριστικά είναι συνήθως αποτέλεσμα ερμηνευτικής και αυτή η τελευταία είναι η πολιτικότερη των πράξεων…

– εστιάζοντας ΚΑΙ στην πλάκα, στο χαβαλέ ή ακόμη και στην ανοησία και τους κινδύνους του ίντερνετ και του μπλόγκινγκ, δεν σημαίνει ότι και σύ κάνεις πλάκα, χαβαλέ ή γίνεσαι ανόητος. Κάθε άλλο, διότι εσύ έχεις (ως παραγωγός και δημιουργός) στα χέρια σου και στο κεφάλι σου, τους τρόπους να τα παρουσιάσεις (δεικτικά ή όχι είναι ζήτημα επιλογών). Νομίζω ότι μια δουλειά που τα ξεμπροστιάζει, δεν εξομοιώνεται μαζί τους και διαφυλάσει το κύρος της και την ταυτότητα της. Ας μην μιλήσω άλλο όμως για τα tricks of the trade της τηελοπτικής παραγωγής διότι δεν είμαι ο καταλληλότερος να υποδείξω λύσεις…

– δεν διαφωνώ καθόλου με το σχόλιο περί δύναμης-αδυναμίας του χαοτικού χαρακτήρα του μέσου. Συγκλονιστικό το χαρακτήρισα και μάλιστα πολύ προσεκτικά. Αυτό που προτείνω είναι να μη φοβόμαστε το χάος του αλλά να το αναγνωρίσουμε και να μάθουμε να κάνουμε επιλογές. Για να διασφαλίσουμε τη δυαντότητα των επιλογών, πρέπει πρώτιστα να έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε όλες τις πλευρές. Δεν αντέχει συγκρίσεις η ποιότητα και η
ειλικρίνεια απένταντι στα σκουπίδια και τις ύβρεις – νομίζω ότι πρέπει επιτέλους σε αυτόν τον τόπο να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τη μάζα διότι με προφυλάξεις και επιλογές στο όνομα της σοβαρότητας και του «ορθού», βρισκόμαστε να αναπαράγουμε άθελα μας το φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα του καθένα μας να κάνει επιλογές.

– αναμφίβολα κάθε δουλειά (δημοσιογραφική ή μη) εμπεριέχει την υποκειμενική οπτική του δημιουργού της – οποιοσδήποτε ισχυριστεί το αντίθετο στο όνομα της όποιας αντικειμενικότητας θεωρώ πως είναι τυφλός. Θέλοντας λοιπόν να αντιπαραβάλω την οπτική σου με την δική μου και πιστεύοντας ότι θα βοηθήσω να στο αναρωτηθείς ακριβώς αυτό που λες για τη φύση των μέσων και τη θέση/ρόλο του καθένα μας μέσα ή γύρω από αυτά (ως παραγωγοί, τηλεθεατές, σχολιαστές, συμμετέχοντες ή απέχοντες), είμαι πραγματικά χαρούμενος που κλείνεις το σχόλιο σου με αυτές τις κουβέντες.

venceremos
mao

ΥΓ. το σχόλιο του GGL νομίζω ότι επιβεβαιώνει την άποψη μου, διότι αν η «αναλαφρη,χαοτικη,ηδονιστικη,χαβαλεδιαρικη πλευρα του ιδιου του internet» είναι αυτή που επικρατεί στους έλληνες χρήστες είναι άδικο να μην εμφανίζεται στην πρώτη σοβαρή δουλειά που κάνει κάποιος για το θέμα…