Όταν πριν από 3 μήνες έγραφα τις σκέψεις μου για ένα ενδεχόμενο καταναλωτικό μποϋκοτάζ ενάντια στην εταιρεία Siemens δεν φανταζόμουν ότι τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ αλλά και η εισαγγελική έρευνα θα έφτανε στο σημείο να κάνουν ανοιχτά λόγο για χρηματοδότηση των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας μας απ’ τα «μαύρα ταμεία» της εταιρείας. Όμως να που η δοκιμή των ορίων της δημοκρατίας μας αποδεικνύεται εξαιρετικά ασφαλής. Ο έλληνας πολίτης μαθαίνει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα τον εξαπατούν και συνεχίζει να παρακολουθεί αδιάφορος. Η προφανής εξήγηση είναι ότι ο έλληνας πολίτης γνωρίζει ήδη πως τον εξαπατούν.

Μια κοινωνία που δέχεται την πληροφορία της ανώτερης μορφής διαφθοράς και αδιαφάνειας ως φυσιολογική είναι μια κοινωνία απαθής, μια κοινωνία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάλλιστα και νοσηρή. Αν είχαμε δεχτεί ότι τα κόμματα θα χρηματοδοτούνται από πολυεθνικές επιχειρήσεις, αν οι ψηφοφόροι είχαν πληροφορηθεί κάτι τέτοιο απ’ τα επίσημα προγράμματα των κομμάτων θα μιλούσαμε για συνέπεια, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονική εξαπάτηση. Η οποία μάλιστα δε συγκαλύπτεται, επιβεβαιώνοντας την τεχνική που θέλει μια απάτη να γίνεται ανοιχτά, μπροστά στα μάτια όλων, ώστε να μη γίνεται ουσιαστικά αντιληπτή από κανέναν.

Απ’ την υπόθεση της Siemens συνάγεται τό ότι στη χώρα μας τα κόμματα, είτε βρίσκονται στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση, λειτουργούν ως διαιτητές και υπερασπιστές αλλότριων συμφερόντων κι ενίοτε κάνουν τα στραβά μάτια, ή μερικές φορές χρηματίζονται για να μεροληπτούν υπέρ της μιας ή της άλλης επιχείρησης. Οι ελληνικές κυβερνήσεις παράγουν έξοχο διαφημιστικό έργο, με την έννοια ότι κοιτάζουν συνεχώς να επινοήσουν ευφυείς όρους που θα μετονομάζουν την υποκρισία τους. Με άλλα λόγια δρουν ως διαφημιστικές εταιρείες που δημιουργούν σλόγκαν του ύφους «στρατηγικός επενδυτής», «εταίρος» κ.λπ. Όμως, τα κόμματα ψηφίζονται απ’ την κοινωνία για να δράσουν υπέρ της κοινωνίας, υπέρ των συμφερόντων της δηλαδή, κι όχι υπέρ των συμφερόντων των επιχειρήσεων.

Εδώ, σ’ αυτή τη χώρα που η διαφθορά έχει νομιμοποιηθεί ηθικά, πράγματι η είδηση της χρηματοδότησης των δύο κομμάτων απ’ τη Siemens, δε λέει τίποτα καινούργιο. Στην Ελλάδα οι νόμοι, οι ιδεολογίες, τα πλαίσια, δεν έχουν καμία πρακτική αξία, αφού καταπατώνται διαρκώς. Όλοι γνωρίζουμε πώς βγαίνουν οι άδειες οδήγησης, πώς νομιμοποιούνται τα αυθαίρετα, πώς λειτουργούν τα δημόσια νοσοκομεία, οι εοφρίες και πάει λέγοντας. Συχνά αυτές οι παγιωμένες καταστάσεις αποτυπώνονται και στα Μέσα, τα οποία επίσης γνωρίζουμε σε ποιούς ανήκουν και τί εξυπηρετούν, αλλά αυτό είναι παροδικό. Στην ουσία εδώ καθετί λειτουργεί με τους άγραφους νόμους της διαφθοράς και της σιωπής. Μαφιόζικα. Εκεί που όλοι είναι ένοχοι, κανείς δεν είναι ένοχος.

Ο Έλληνας έχει μια ηθική για τη δημόσια σφαίρα, όπου υποκρίνεται ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τελικά όμως όλα είναι καλά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται», «είμαστε σωστοί, αδιόρθωτοι» κ.λπ. και μια παράλληλη ηθική «πίσω απ’ τις κουρτίνες». Στα παρασκήνια ο Έλληνας είναι εντελώς αναντίστοιχος προς ό,τι διακονεί στο δημόσιο χώρο και δρα συστηματικά με τους άγραφους όρους της μίζας, της πελατειακής σχέσης με το κόμμα, με την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, το δίκιο του ισχυρού ή του πιο πονηρού, του τσαμπουκά, του χαβαλέ, της ανευθυνότητας κ.λπ. Εφόσον κανένας έλεγχος δεν είναι αποτελεσματικός, κανένα κριτήριο αρκετά αξιόπιστο, κι αφού όλα ανάγονται τελικά σε τζόγο, τίποτα δε μπορεί να συνταράξει πραγματικά την ελληνική κοινωνία. Ο ελληνικός σχετικισμός που νομιμοποιεί άκριτα κάθε αυθαιρεσία σώζει μεν την κοινωνία από μια βραχυπρόθεσμη κατάρρευση, αλλά μακροπρόθεσμα συσσωρεύει παθογένειες που μπορεί να αποδειχθούν καταλυτικές για απρόβλεπτες καταστάσεις.