Στην προηγούμενη ανάρτησή μου σχολίαζα ένα δημοσίευμα του περιοδικού Economist το οποίο έλεγε εμμέσως πλην σαφώς ότι τα ιστολόγια φθίνουν, δίνοντας τη σειρά τους σε άλλες διαδικτυακές τάσεις. Η διαφωνία μου στο κείμενο ήταν ορατή. Όπως ήταν νομίζω και οι επί μέρους συμφωνίες μου. Διάφοροι φίλοι διάβασαν το κείμενο βιαστικά κι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι επικροτώ το δημοσίευμα του Economist, αλλά ευτυχώς βρέθηκαν και κάποιοι που το διάβασαν ως το τέλος. Μάλιστα ο ιστολόγος Δημήτρης Ρουσουνέλος ανέβασε τις τελευταίες φράσεις του κειμένου στο μπλογκ του, εκφράζοντας έτσι τη συμφωνία του. Η αλήθεια είναι ότι το κείμενο αυτοεπιβεβαιώνεται με τις αντιδράσεις που το συνόδευσαν. Στα μπλογκ, τόσο στους δημιουργούς όσο και στους αναγνώστες τους, ηγεμονεύει η ταχύτητα. Οι χρήστες διαθέτουν ελάχιστο χρόνο για την ανάγνωση των κειμένων ή τη θέαση γενικά των πραγμάτων, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται βιαστικά, πρόχειρα κι επιφανειακά. Το χειρότερο είναι ότι γίνονται βιαστικά ακόμα και εκτιμήσεις πολύ σοβαρών καταστάστεων. Τείνουμε προς μια γενίκευση της ψηφιακής φρενίτιδας, όπου τα πάντα συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή, τα πάντα λέγονται εδώ και τώρα, τα πάντα δείχνονται αυτοστιγμή, αλλά τίποτα δε βιώνεται πραγματικά, και τίποτα δεν αναλύεται στις όποιες διαστάσεις του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια βιασύνη και με μια ανυπομονησία που καθόλου δεν ευνοεί τη σκέψη, αλλά δεν ευνοεί ούτε και το διάλογο, ούτε και την πιθανή πολιτική ή άλλη δράση. Το Διαδίκτυο τείνει στην αποθέωση του αποσπάσματος, του θραύσματος, του ακαριαίου, γρήγορου, fast thinking ή αλλιώς, του blink.
Ο Μπουρντιέ στο διάσημο κείμενό του για την τηλεόραση μίλησε για τον τηλεοπτικό χρόνο που εξαντλείται σε ελάχιστα λεπτά, προωθώντας έτσι το δημόσιο διάλογο της «ατάκας». Στο Διαδίκτυο τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα, όλα συμβαίνουν στο απόλυτο παρόν. Οι ιστολόγοι ανταγωνίζονται για το πόσο γρήγορα θα μεταδώσουν ένα γεγονός. Η εποχή της ατάκας ξεπερνιέται και περνάμε στην εποχή του επιφωνήματος, της άναρθρης κραυγής ή του συνθήματος (fail! μου έγραψε ένας σχολιαστής). Το πόσο έγκυρα, το πόσο εμπεριστατωμένα είναι τα στοιχεία βάσει των οποίων κανείς εκτιμά ότι πρέπει να αντιδράσει είναι κάτι που περνά πάντα σε δεύτερη μοίρα. Το σημαντικό είναι να αντιδράσεις εκείνη τη στιγμή, ακόμα και ταυτόχρονα με τους άλλους. Να εκφράσεις με λίγα λόγια, άμεσα το συναίσθημά σου, χωρίς περιστροφές, χωρίς δεύτερη σκέψη. Να φωνάξεις την οργή, το θυμό, τη λύπη ή και τη χαρά σου. Γι’ αυτό και οι παρεξηγήσεις, γι’ αυτό και η ανυποληψία. Μου έχει συμβεί συχνά σ’ αυτό το ιστολόγιο να διαβάζουν το εντελώς αντίθετο απ’ αυτό που έχω γράψει. Στη μπλογκόσφαιρα, μια βιαστική ανάγνωση είναι συχνά ικανή να παρασύρει δεκάδες χρήστες σε διαμαρτυρίες, ύβρεις, επιβραβεύσεις κ.λπ. Νομίζω ότι τελικά ο παραλληλισμός των μπλογκ με τα ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι πολύ ακριβής. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις. Γίνεται πέναλτι κι ο διαιτητής δε σφυρίζει; Αρχίζουμε όλοι να του βρίζουμε τη μάνα. Κανένας δε θα πάρει το συμβάν στο σπίτι του να το επεξεργαστεί, να το ερευνήσει κ.λπ. Ομοίως κανένας δεν επιστρέφει στο σπίτι του προβληματισμένος γιατί οι αντίπαλοι έβριζαν τους παίκτες της ομάδας του.
Οι υπερασπιστές του γραπτού Τύπου επιμένουν εδώ και δεκαετίες ότι η ενημέρωση της εφημερίδας ή του περιοδικού, είναι πιο ουσιαστική από εκείνη των ηλεκτρονικών Μέσων, καθώς δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να επεξεργαστεί τις πληροφορίες και τις γνώμες, ενώ δίνει επίσης στους δημοσιογράφους το χρόνο να εξανλτήσουν το θέμα τους, να το υποβάλουν στη βάσανο της έρευνας κ.λπ. Φαίνεται ότι το Διαδίκτυο, παρ’ όλη την εξαιρετική του δυναμική, δεν κατορθώνει να ισορροπήσει τις δύο αυτές τάσεις μεταξύ «γρήγορης» και «αργής» δημοσιογραφίας. Το Διαδίκτυο μπορεί όντως να δώσει άπλετο χρόνο (και χώρο) τόσο στο δημοσιογράφο, όσο και στον δέκτη της δουλειάς του, να σκεφτούν τα γεγονότα και να τα αναλύσουν. Όμως η κυρίαρχη τάση -που καθοδηγείται κι αυτή απ’ το άγχος των μετρήσεων- επιβάλλει στους ιστολόγους την ταχύτητα και τη συνακόλουθη βιασύνη. Γι’ αυτό τους θέλουμε τους μπλόγκερ όμως, για την ακαριαία αντίδρασή τους στα γεγονότα;
Το περιεχόμενο δεν υπόκειται σε δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση κι έτσι βλέπουμε να δημοσιεύεται το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό του καθενός. Και θα μπορούσε κάποιος να υπερασπιστεί αυτή την γενικευμένη παρόρμηση, αν το όλο παιχνίδι παιζόταν ιδιωτικά, ή αν δεχόμασταν ότι η μπογκόσφαιρα είναι ένα γήπεδο. Στη δημόσια σφαίρα όμως, και ιδίως όταν αναφέρεται κάποιος στα δημόσια πράγματα, χρειάζεται να σκεφτεί πριν μεταδώσει κάτι. Πρώτα απ’ όλα για δική του προστασία.
Για να μη σπεύσουν να μου προσάψουν κάποια παραίνεση στην αυτολογοκρισία, να πω ότι προτείνω ένα είδος μείωσης της ταχύτητας. Με άλλα λόγια: πάρτε χρόνο να σκεφτείτε. Αν ο ιστολόγος θελήσει να ανταγωνιστεί το τηλεοπτικό Μέσο, ή ακόμα ένα διαδικτυακό ειδησεογραφικό Μέσο που ειδικεύεται στην άμεση μετάδοση ειδήσεων, κατά πάσα πιθανότητα θα τρέχει λαχανιασμένος πίσω από εκείνους που παρέχουν την πρωτογενή πληροφορία. Η βιασύνη δεν υπάρχει λόγος να ταιριάζει στα μπλογκ. Τα μπλογκ έχουν όσο χρόνο και χώρο επιθυμούν για να αναλύσουν, να φωτίσουν εναλλακτικές όψεις, να προτείνουν. Δεν υπάρχει λόγος να διαβάζουν οι μπλόγκερ βιαστικά τα κείμενα των άλλων. Ούτε να κατατρέχονται απ’ το άγχος του χρόνου. Έχουν όλο το χρόνο, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης ή και των εφημερίδων, για να κάνουν ουσιαστική δημοσιογραφία. Στην πραγματικότητα όσοι μπλόγκερ δημοσιογραφούν είναι οι μόνοι δημοσιογράφοι που έχουν τη λεγόμενη πολυτέλεια του χρόνου. Προσθέστε την ανεξαρτησία και δείτε πόση ελπίδα μπορεί να φέρει στο δημόσιο διάλογο, η ύπαρξή τους.
Manolis Andriotakis 
Mπλογκάρω,
Μπλογκάρεις,
Μπλογκάρει,
Μπλογκάρουμε,
Μπλογκάρετε,
ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΝ!
Από την εποχή του Ομήρου ακόμα έχει επισημανθεί το εξής απλό: Δεν έχει σημασία μόνο το τι κάνει κάποιος, αλλά και το ποιός είναι αυτός ο κάποιος. Οι Τρώες παρεβίασαν αυτόν τον κανόνα. Κατέληξαν να δουν την πόλη τους στάχτη.
Είναι περίεργο, αλλά ούτε ο Μανώλης Ανδριωτάκης, ούτε κάποιος από τους φίλους που σχολίασαν το προηγούμενο δημοσίευμα με θέμα το επίμαχο άρθρο του «Economist», επεσήμαναν, όχι το ποιός φέρνει δώρα βέβαια, όπως ήταν η περίπτωση των Δαναών, αλλά το ποιός μιλάει!
Αυτός που μιλάει λοιπόν – και περίπου εκφωνεί τον επικήδειο των blogs – είναι η εβδομαδιαία έκδοση της «Βίβλου» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Το ιδεολογικοπολιτικό όργανο μ’ άλλα λόγια – ένα από τα πολλά όργανα βέβαια – όπου το οικονομικοπολιτικό σύστημα με το οποίο οι λίγοι κυριαρχούν έναντι των πολλών παρουσιάζεται σαν η οροφή της ανθρώπινης επινοητικότητας και ορθολογισμού σε σχέση με το πρόβλημα «ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας;».
Σ’ αυτόν τον ρόλο ο «Economist» τα καταφέρνει πολύ περισσότερο από καλά. Λειτουργώντας και στα δύο επίπεδα, στα οποία ένας καλός προπαγανδιστής φροντίζει πάντα να δρα. Από την μία, δομεί την δική του «θετική» πρόταση, παρουσιάζοντας την «ελεύθερη» οικονομία κάτι σαν την φυσική ανθρώπινη κατάσταση και περίπου θέλημα Θεού (τι «Βίβλος» θα ‘τανε;). Κι από την άλλη, δεν παραλείπει να αποδομεί καίριες θέσεις των «εχθρών της ελευθερίας». Ή και να «μαγειρεύει πριν πεινάσει» – όπως είναι η περίπτωση του συγκεκριμένου άρθρου – υπονομεύοντας την κατάλληλη στιγμή οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο από αυτούς που «εμποδίζουν την πρόοδό μας», όπως αναφέρει και στο μότο του.
Αυτό κάνει λοιπόν ο εξαιρετικός στον ρόλο του «Economist». Yπονόμευση. Και την κάνει υποδειγματικά. Τόσο, που ένας αποδεδειγμένα φίλος των blogs όπως ο Μ.Α. αναγκάζεται να συμφωνεί σε ορισμένα σημεία. (Και αυτή η συμφωνία του σε υπαρκτά προβλήματα του blogging, ακριβώς επειδή έχει παραλείψει να αναφερθεί στο «ποιός μιλάει», δημιούργησε την «παρανάγνωση» του άρθρου του γιά την οποία αδίκως κατά την άποψή μου διαμαρτύρεται…).
Δεν ξέρει ο «Economist» την ανυποληψία, την ανευθυνότητα, την επιπολαιότητα, το «ακαριαίον» του πράγματος; Την ξέρει και την παραξέρει! Αλλά δεν ησυχάζει εξ αυτού του λόγου! (Γιά τους ακριβώς αντίστροφους λόγους, εμείς δεν πρέπει να απογοητευόμαστε εξ αυτού του λόγου!). Αλλά ξέρει και κάτι άλλο: Ότι καμία πυρκαγιά δεν ξεκινάει με τίποτα μεγαλύτερο από μερικές σπίθες! Kαι «μπλοκάροντας» στην ιδέα μιάς πυρκαγιάς που μπορεί να αφανίσει «τους φίλους της ελευθερίας», προσπαθεί να «μπλοκάρει» τις σπίθες!
Ας φροντίσουν λοιπόν οι φίλοι που ιστολογούν, να δημιουργήσουν τέτοιες σπίθες. (Που μαζί με άλλες σπίθες βέβαια – η τεχνολογία των Νέων Μέσων δεν αρκεί – στην δουλειά, στις παρέες, στους δρόμους, μπορούν να κάνουν θαυμάσιες πυρκαγιές!). Μην έχοντας αυταπάτες όμως ότι θα είναι η πλειοψηφία! Μειοψηφία θα είναι, αυτό είναι βέβαιο. Αν όμως παγιδευτούν σ’ αυτήν την μειοψηφία, αν αρκεστούν σ’ αυτήν την υπερηφάνεια που δικαιολογημένα νιώθουν όσοι έχουν το θάρρος να κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα, αν νιώσουν πλήρεις μόνο και μόνο επειδή ξεχωρίζουν από τα «σκουπίδια» του Internet, τότε θα καταλήξουν στον γυάλινο πύργο της «τεχνολογικής πρωτοπορίας», ευτυχείς και μακάριοι στην αυτοϊκανοποίηση του καθρέφτη τους. Ευτυχείς και μακάριοι, αλλά περιττοί!
Κι αυτό θα είναι ο θάνατος των blogs!
Είναι περίεργο, αλλά
Αντισθένη Κορίνθιε, το γεγονός ότι ο Εκόνομιστ είναι η εβδομαδιαία βίβλος του καπιταλισμού δε θα μας εμποδίσει να του ασκήσουμε κριτική, ούτε βέβαια και να συμφωνήσουμε σε διάφορα σημεία μαζί του. Εντάξει, να το υπενθυμίζουμε όπως λες, αλλά μην υπερβάλλουμε κιόλας. Όταν ο ίδιος ο Εκόνομιστ λέει ότι τα παραδοσιακά Μέσα οικειοποιούνται τα Νέα Μέσα, κι αυτός είναι ένας λόγος εκφυλισμού της μπλογκόσφαιρας, εμείς τί θα πούμε, ότι δε συμβαίνει;Θέλω να πω ότι έχεις δίκιο που επισημαίνεις το «πρόγραμμα» του Εκόνομιστ, αλλά ας μην υποπέσουμε στο δημοφιλές ελληνικό σπορ της συνωμοσιολογίας.
Φίλε Μανώλη θέλοντας να προσεγγίσω λίγο πιο αναλυτικά το θέμα που θέτεις προς συζήτηση έγραψα το σχόλιο μου εδώ:
http://www.nickfassolas.com/Niblog/2008/11/blog.html
H ΠΑΡΑΝΑΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ (παντα) ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
To σχόλιο του Μανώλη Ανδριωτάκη δείχνει ότι παρανάγνωσε το δικό μου. Ούτε από σημείο στίξης δεν προκύπτει ότι υποστηρίζω την …μη κριτική προς τον «Economist»! Οπότε προς τι ή προς ποίον η δήλωσή του «…δεν θα μας εμποδίσει να του ασκήσουμε κριτική» όταν αναφέρεται στο δικό μου κείμενο;
Είναι νομίζω φανερό, ότι υποστηρίζω ακριβώς το αντίθετο! Χωρίς βέβαια να θεωρώ αρνητικό – ούτε αυτό προκύπτει από τα γραπτά μου – το να συμφωνεί κάποιος με επιμέρους διαπιστώσεις ή αναλύσεις του συγκεκριμένου περιοδικού. Αυτό, εκτός των άλλων, θα ήταν και καθαρή ανοησία, αφου ο «Economist» κτίζει συνήθως την επιχειρηματολογία του πολύ προσεκτικά, χωρίς να καταφεύγει σε χοντροκομμένη προπαγάνδα, μη διστάζοντας ακόμα και να «υιοθετεί» αντίπαλες θέσεις (τις οποίες βέβαια έχει φροντίσει να «αντιστρέψει» προς όφελος των ιδεών που προωθεί!).
Εκείνο όμως που δεν κάνει ποτέ ο «Economist» – και όπως έγραψα, φοβούμαι ότι το έκανε ο Μ.Α. στο άρθρο του – είναι να αφήνει αμφιβολίες ως προς το which side it is on! Επειδή εδώ – ελπίζω – μιλάμε γιά διαπάλη ιδεών και όχι γιά politically correct αναλύσεις, καλό είναι να τον μιμηθούμε. Η «ουδετερότητα» απέναντί του ισοδυναμεί με περαιτέρω ισχυροποίησή του. Ας μην βγάζουμε τα ματάκια μας μόνοι μας!…
Όλ’ αυτά φυσικά, που δεν ήταν στο σύνολό τους μέσα στο γράμμα του σχολίου μου, αλλά σίγουρα ήταν μέσα στο πνεύμα του, δεν είναι καθόλου «συνωμοσιολογίες» όπως και πάλι παρανάγνωσε ο Μ.Α. Ο «Economist» δεν είναι κάποιο «διαβρωμένο» εκ των έσω σοσιαλιστικό έντυπο! Είναι αυτό που ήταν πάντα: Όργανο του παγκόσμιου καπιταλισμού. Και το «παιχνίδι» του – «παιχνίδι» αριστοτεχνικό – το κάνει πάντα «μ’ ανοιχτά χαρτιά»! Όσο εμείς, οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι, μισοκρύβουμε τα δικά μας, τόσο θα «μπαίνουμε μέσα»!…
Σ’ αυτό το τελευταίο, φαίνεται να συμφωνεί ο Μ.Α. («…έχεις δίκιο που επισημαίνεις το ‘πρόγραμμα’ του Εκόνομιστ,…»). Το κρατώ και ελπίζω να το κρατήσει κι ο ίδιος, έτσι ώστε να μην ξεχνάει τις επισημάνσεις που οφείλει να κάνει πρώτος εκείνος, ως ιστολόγος και – επομένως – «εισηγητής»…
Αντισθένη Κορίνθιε, δεν καταλαβαίνω που διαφωνείτε και τι μου προσάπτετε ακριβώς.
Για να είμαι απόλυτα δίκαιος ούτε κι εγώ καταλαβαίνω…
Για τι πράγμα μιλάει ο αγαπητός Κορίνθιος και σε τι διαφωνεί με αυτό κάθε αυτό το ποστ του Μανώλη ???
Και τι σχέση έχουν όλα αυτά περί καπιταλισμού και σοσιαλισμού με το προηγούμενο και το παρόν ποστ???
Εγώ από ότι κατάλαβα από τα δύο ποστ του Μανώλη, χρησιμοποίησε απλώς το ποστ του economist προσπαθώντας να εγείρει ένα θέμα προς συζήτηση.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ
Ο Μανώλης Ανδριωτάκης εξέφρασε απορία ως προς το νόημα του σχολίου μου. Παρακάμπτω την δική μου απορία για την απορία του και απαντώ:
1) Διαφωνώ με την «τεχνοκρατική ουδετερότητα» του αρχικού του κειμένου-σχολίου γιά το άρθρο του «Economist», την μη αναφορά του στον ρόλο που αυτό εκπληρώνει ως ιδεολογικό προπύργιο του καπιταλισμού, καθώς και την συνεπακόλουθη παράλειψη να «αναγνώσει» το συγκεκριμένο άρθρο ΚΑΙ υπό αυτό το πρίσμα.
2) Του προσάπτω το γεγονός, ότι οι διατυπώσεις του, που τον εμφανίζουν αντίθετο με την μή κριτική του συγκεκριμένου περιοδικού, ή αντίθετο με την επί παντός του επιστητού διαφωνία με το περιοδικό, καθώς και η αναφορά του στην «συνωμοσιολογία», επειδή ακριβώς εμφανίζονται σε απαντητικό σχόλιο προς δικό μου κείμενο, ενδέχεται να δημιουργήσουν την εντύπωση σε έναν «ακαριαίο» αναγνώστη, πώς διαφωνεί με απόψεις που εγώ εξέφρασα. Κάτι βέβαια, που είναι απολύτως ανακριβές.
Ελπίζω να του είναι χρήσιμες αυτές οι διευκρινίσεις. Πάντως, δηλώνω εκ των προτέρων αδυναμία να γίνω σαφέστερος.
Αγαπητέ Nick,
Προφανώς ούτε εσύ συμμερίζεσαι την άποψη «κοίτα (εξέτασε) ποιός μιλάει». Επ’ αυτού δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Όταν η παγκόσμια Ιστορία «βοά» (εκτός απ’ τον Όμηρο γιά να ευλογήσουμε και τα Ελληνικά μας γένεια…), ποιός είμαι εγώ που θα τα καταφέρω να σε πείσω;
Ούτε γιά την σχέση του post με καπιταλισμό και σοσιαλισμό μπορώ να κάνω κάτι που θα σε έπειθε γιά το νήμα που τα ενώνει. Νουν και ηλικίαν έχεις και γράμματα γνωρίζεις. Αν σε ενδιαφέρει, θα το βρείς το νήμα. Δεν είναι δα και τόσο δυσδιάκριτο…
Τώρα, το συμπέρασμα που βγάζεις γιά το πώς και γιατί χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο άρθρο ο Μ.Α., ειλικρινά εύχομαι να είναι λάθος. Γιατί, αν δεν κάνεις λάθος, τότε έχουμε να κάνουμε με μία ακόμα εκδήλωση του φαινομένου του «ακαριαίου ιστολογείν». Πιό ποιοτική βέβαια και όχι και τόσο ακαριαία, αλλά πάντως της ιδίας κατηγορίας…
Χαιρετώ.
Φίλε Αντισθένη Κορίνθιε, αν εννοείς πως κι εγώ σχολιάζω με βιασύνη θα σε παραπέμψω στο πρώτο μου σχόλιο όπου υπάρχει ένα link με το κανονικό μου σχόλιο.
Είναι αλήθεια ότι όντως δεν μπορείς να με πείσεις ότι το ποστ του economist έχει σχέση με τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό γιατί απλά δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι των ιδεολογιών, προτιμώ να εμβαθύνω στο θέμα και αυτό κάνω στο πρώτο μου σχόλιο.
Επίσης δεν με ξέρεις, άρα δεν ξέρεις τι ξέρω, άρα δεν θα έπρεπε να βγάζεις συμπεράσματα.
Παρόλα αυτά δέχομαι τον σκεπτικισμό σου όσον αφορά μια κρυφή ή φανερή ατζέντα που μπορεί να έχει το economist απλά επιλέγω να μην της δώσω περισσότερη σημασία από όσο της αξίζει, κατά την γνώμη μου στα δυο ποστς του Μανώλη δεν έγινε ζήτημα για καμιά ατζέντα, το θέμα ήταν ξεκάθαρα άλλο.
Το αν ο economist έχει κάποια ατζέντα ίσως θα έπρεπε να είναι θέμα προς συζήτηση σε κάποιο άλλο ποστ. Ίσως μπορείς εσύ να το αναδείξεις ως μείζον θέμα στο δικό σου blog.
Τελειώνω λέγοντας ότι μπορείς να μάθεις το κατά πόσο εξετάζω τα πράγματα (όταν υπάρχει λόγος) μπαίνοντας στο blog μου.
Φίλε Μανώλη επειδή σέβομαι κι εσένα και τον τρόπο που γράφεις, σου ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που ξέφυγα από τον σχολιασμό του παρόντος θέματος σε ένα προσωπικού επιπέδου αναγκαίο «απολογισμό».
Όπως έγραψα και στο πρώτο σχόλιο μου «το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει έλλειψη σεβασμού προς τον αρθρογράφο ή το ίδιο το περιεχόμενο, σεβασμός που θα έπρεπε να είναι αυτονόητος και δεδομένος.»
Αγαπητέ Nick,
Νομίζω ότι παρενόησες σε μεγάλο βαθμό το σχόλιο που σου απήυθυνα. Το κλείσιμό μου δεν υπονοούσε ότι σχολιάζεις επιπόλαια και βιαστικά. Έλεγε εμμέσως πλην σαφώς το εξής: Ότι αν έχεις δίκιο στην εκτίμησή σου («…χρησιμοποίησε απλώς το ποστ του economist προσπαθώντας να εγείρει ένα θέμα προς συζήτηση».), τότε εκείνος, δηλαδή ο Μανώλης Ανδριωτάκης υποπίπτει στο ίδιο λάθος που καυτηριάζει στο κείμενό του περί ακαριαίου ιστολογείν. Επομένως, κανένα συμπέρασμα δεν έβγαλα και καμία κριτική δεν έκανα σχετικά με το κατά πόσον εξετάζεις τα πράγματα σοβαρά ή επιπόλαια.
΄
Ούτε κανένα συμπέρασμα έβγαλα γιά το τι ξέρεις και τι δεν ξέρεις. Στο σχόλιό σου, εξέφρασες κάποιες απορίες. Προσπάθησα να ανταποκριθώ. Δεν μπορούσα να σου αναλύσω όμως γιατί το συγκεκριμένο άρθρο του «Economist» έχει ΚΑΙ πολιτικό υπόβαθρο. Γιατί, χωρίς να σε ξέρω προσωπικά (δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις κάποιον προσωπικά γιά να αξιολογήσεις τις απόψεις του όταν στις γράφει!), διάβασα με προσοχή το σχόλιό σου και κατάλαβα – σωστά όπως αποδεικνύεται από την απάντησή σου («…δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι των ιδεολογιών,…») – ότι έχεις μία διαφορετική και κατά την γνώμη μου πιό στενή αντίληψη της έννοιας «ιδεολογία». Μπορεί να μεταπειστείς. Όχι όμως από ένα δικό μου σχόλιο. Υπάρχουν αρκετά βιβλία που υποστηρίζουν τον μεγάλο – και κρυφό τις περισσότερες φορές – ρόλο της «ιδεολογίας» στην κοινωνική ζωή. Αν σε ενδιαφέρει, ψάξτο. (Γι’ αυτό σου έγραψα, καλοπροαίρετα και χωρίς να υπονοώ τίποτα, «νουν και ηλικίαν έχεις και γράμματα γνωρίζεις»).
Κατά τα άλλα, ελπίζω η τελευταία παράγραφος του σχολίου σου που απευθύνεται στον Μ.Α. να μην έχει γραφτεί έχοντας κατά νουν εμένα. Αν όμως η ελπίδα μου είναι μάταιη, θα σου ήμουν υποχρεωμένος αν μου εξηγούσες ποιά στοιχεία από τα γραπτά μου σου έδωσαν την εντύπωση ότι σ’ αυτά υπάρχει «έλλειψη σεβασμού προς τον αρθρογράφο ή το ίδιο το περιεχόμενο». Εννοείς ότι η επισήμανση μιά άλλης πλευράς των πραγμάτων αποτελεί «έλλειψη σεβασμού»; Εννοείς ότι η κριτική προς οποιαδήποτε άποψη είναι «έλλειψη σεβασμού»; Εννοείς κάτι άλλο;
Χαιρετώ.
Εννοώ πως οι τοποθετήσεις εκτός θέματος σαφώς δηλώνουν έλλειψη σεβασμού προς τον αρθρογράφο και επαναλαμβάνω, αν θέτεις ως σημαντικό θέμα προς συζήτηση το αν ο economist έχει κάποια ατζέντα μπορείς να το κάνεις γράφοντας ένα άρθρο και βάλτο προς συζήτηση.
Η κριτική που κάνεις σε αυτό το ποστ, μοιάζει με κατηγόρια προς τον αρθρογράφο. Δεν ήθελε φίλε Αντισθένη να γράψει για αυτό που θες εσύ και όπως το θες εσύ! Πως αλλιώς να στο πω.
Λες: «Είναι περίεργο, αλλά ούτε ο Μανώλης Ανδριωτάκης, ούτε κάποιος από τους φίλους που σχολίασαν το προηγούμενο δημοσίευμα με θέμα το επίμαχο άρθρο του “Economist”, επεσήμαναν, όχι το ποιος φέρνει δώρα βέβαια, όπως ήταν η περίπτωση των Δαναών, αλλά το ποιος μιλάει!»
Τι εννοείς περίεργο και γιατί έπρεπε να το επισημάνει ο αρθρογράφος η οποιοσδήποτε άλλος? επειδή είναι κάτι που κατά την γνώμη σου έπρεπε να σχολιαστεί?
Λέγοντας δε ότι «είναι περίεργο» είναι σαν να λες πως ο αρθρογράφος και οι σχολιαστές είτε είναι ηλίθιοι, είτε είναι θύματα του συστήματος είτε ένοχοι και κρύβουν κάτι ύποπτο εσκεμμένα…
Και συγνώμη, αλλά για να καταλάβω…έκανες την κριτική σου σε ένα ποστ που δεν αναφέρθηκε ποτέ σε αυτό που εσύ αναφέρεσαι, το θέμα δεν ήταν να γίνει ανάλυση για το ποιος είναι ο τάδε ή το που φιλοξενήθηκε το ποστ του, το θέμα ήταν αν αυτά που λέει στο άρθρο του έχουν κάποια βάση! δεν νομίζεις πως θα ήταν πιο λογικό η κριτική σου να ήταν σε ένα ποστ του τύπου «τι κρύβει το ποστ του economist?» ή κάτι παρόμοιο βρε αδελφέ!
Αλλά ακόμα και αν υποθέσω πως έκανες μια σωστή κριτική κατά την γνώμη σου, πρέπει να αρέσει σε όλους; και θα έπρεπε να συμφωνήσουν μαζί σου;
Κοίτα δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά πραγματικά πιστεύω πως τα σχόλια σου σε τούτο το ποστ είναι «out of context», για αυτό σου ξανά λέω αν θες πόσταρε το σχόλιο σου και άσε να γίνει συζήτηση πάνω σε αυτή τη βάση που προβάλεις μέσω των σχολίων σου εδώ. Τόσο παράλογο το ακούς αυτό που λέω; θα είμαι από τους πρώτους που θα σχολιάσω εποικοδομητικά σε αυτό που θα γράψεις.
Φίλε Αντισθένη, νομίζω πως σου απάντησα και νομίζω πως το να συνεχιστεί αυτού του είδους η συζήτηση δείχνει όντως ασέβεια προς τον κάτοχο του blog.
Αν δεν σε κάλυψα με αυτά που γράφω…no worries.
Αγαπητέ Nick,
Εκτός από τον ρόλο και την παρουσία της ιδεολογίας στην κοινωνική ζωή, έχουμε διαφορετική αντίληψη και για τα εξής:
Τι είναι εντός και τι εκτός θέματος.
Τι είναι ασέβεια και τι δεν είναι.
Τι είναι λογικό και τι παράλογο.
Τι είναι κατηγόρια και τι δεν είναι.
Τι σημαίνει η φράση «είναι περίεργο» στην γραφή και τι δεν σημαίνει.
Νομίζω ότι μαζεύτηκαν πολλά. Και λέω να πηγαίνω…
Χαιρετώ.