Είμαι βέβαιος ότι στο άκουσμα της φράσης «αφοπλισμός της αστυνομίας» η πλειονότητα των ελλήνων πολιτών έχει αμφίθυμα ή και αρνητικά συναισθήματα. Δεν γνωρίζω αν το αίτημα που διατυπώθηκε πρόσφατα με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, είναι σκόπιμα τόσο αφελές και γενικόλογο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα συκεντρώσει γύρω του την πλατειά μάζα. Πιστεύω ότι ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές του αφοπλισμού θα δέχονται ότι η αστυνομία, ή εν πάση περιπτώσει κάποια άλλη ειρηνική υπηρεσία, ως έστω πρόσκαιρη κοινωνική αναγκαιότητα, οφείλει να προστατεύει το κοινό καλό, μέχρι αυτό να επικρατήσει απόλυτα. Γίνεται όμως αυτό; Ή καλύτερα, πόσο εφικτή είναι σε ορατό χρονικό ορίζοντα, η προοπτική καθολικού αφοπλισμού της αστυνομίας;
Σε μια ιδανική κι ίσως ουτοπική συνθήκη η αστυνομία θα μπορούσε να αυτοκαταργηθεί ως σύμπτωμα μιας εκτεταμένης κοινωνικής παθογένειας. Αλλά αυτό σημαίνει ότι θα είχαν χτυπηθεί όλες οι αιτίες που γεννούν την ανάγκη για ασφάλεια και προστασία. Όταν οι φυλακές παράγουν εγκληματίες, όταν οι ανισότητες παράγουν εγκληματίες, όταν τα σχολεία, η ίδια η οικογένεια, ο στρατός και πάει λέγοντας, παράγουν εγκληματίες, είναι άτοπο κατά τη γνώμη μου να ζητάς αφοπλισμό της αστυνομίας. Για τους αρνητές του υπάρχοντος status quo, η αστυνομία με τα όπλα της επιβάλλει την ειρήνη της αστικής δημοκρατίας. Η αστυνομία και οι ειδικές της δυνάμεις είναι μια δύναμη καταστολής των απείθαρχων και των αρνητών. Όμως ξεχνούν το ποινικό δίκαιο κι όλους όσοι το καταπατούν. Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει μόνο το «έγκλημα κατά της περιουσίας» το οποίο μπορεί κάποιος να δεχτεί συμβολικά, αλλά υπάρχει και το έγκλημα κατά της ζωής, το οποίο μπορεί ένας τρομοκράτης ;ή ένας φασίστας π.χ. να θεωρεί συμβολική κίνηση απέναντι στον καπιταλιστικό Νόμο, αλλά δεν παύει να είναι δολοφονία, αφαίρεση ζωής, κάτι που εγείρει μεγάλη συζήτηση και φυσικά διαφωνία. Ευτυχώς, σήμερα οι πραγματικά δημοκρατικοί άνθρωποι δε θέλουν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα συνανθρώπων τους.
Μια κοινωνία που θέλει να είναι δίκαιη, οφείλει να ρυθμίσει τη σχέση της με αυτό που κοινότοπα αποκαλούμε έγκλημα και βία. Κάποιοι ουτοπιστές διδάσκουν πώς όταν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία, δε θα υπάρχει λόγος ανταγωνισμού κι έτσι θα πάψει το έγκλημα. Για αυτούς το έγκλημα και η βία είναι ξεκάθαρα το απότοκο των ανταγωνιστικών σχέσεων. Όμως, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μπορούμε κάποια στιγμή να πραγματώσουμε ένα τέτοιο πρόγραμμα, είναι απίθανο να φτάσουμε ως εκεί, ξεκινώντας απ’ τον αφοπλισμό της αστυνομίας, ή ακόμα κι απ’ το λεγόμενο αντάρτικο πόλεων και τη βία. Αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια δίκαιη κοινωνία πρέπει να ακούσουμε τους πάντες και κατά τη γνώμη μου να αποκηρύξουμε τη βία, είτε προέρχεται απ’ το κράτος, είτε προέρχεται απ’ τους αρνητές της. Αν θέλουμε να έχουμε το Δίκαιο Νόμο της ζωής, δε θα τον επιβάλλουμε με τα όπλα, αλλά με το παράδειγμά μας και τους καθημερινούς ειρηνικούς και δημοκρατικούς αγώνες μας. Χαίρομαι που διαβάζω εδώ και εκεί, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, την επίκληση στον Γκάντι.
Σε πρώτη φάση λοιπόν ας δούμε τί μπορεί να γίνει σε μια πρώτη φάση, ώστε να μη δολοφονηθεί ξανά αθώος πολίτης. Αντί να υποστηρίζουμε έναν θολό και ύποπτο αφοπλισμό, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε απλά τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Μια πρόταση, που απ’ ότι γνωρίζω ισχύει κι αλλού στην Ευρώπη, θα ήταν σε πρώτη φάση να αφαιρεθούν τα περίστροφα απ’ τους αστυνομικούς που κυκλοφορούν στους δρόμους, απ’ αυτούς που κάνουν μπλόκο στους οδηγούς, και γενικά απ’ τους αστυνόμους που σχετίζονται καθημερινά με τους πολίτες είτε επιδίδοντάς τους δικαστικά έγγραφα είτε περιφρουρώντας εκδηλώσεις τους, και να εξοπλιστούν με το πιο ακίνδυνο δυνατό όπλο, όπως πιθανώς το γκλομπ. Με άλλα λόγια η χρήση και η κατοχή ενός θανατηφόρου όπλου να δικαιολογείται ως «σοβαρή απειλή για τη ζωή». Εκτός αυτού, να υπάρχει και διαβάθμιση στην κατοχή όπλου, με την έννοια, ότι στη θεωρούμενη μικρή απειλή, ο αστυνομικός να φέρει όπλο εκφοβισμού ή μικρής επικινδυνότητας για τη ζωή (π.χ. λαστιχένια σφαίρα), και μόνο στη σοβαρή και μεγάλη απειλή για τη ζωή των πολιτών, να φέρει κανονικό περίστροφο.
Να μη θεωρείται λοιπόν αυτονόητη ούτε η κατοχή ούτε και η χρήση ενός, επικίνδυνου για τη ζωή του πολίτη, όπλου απ’ τον αστυνομικό. Όσο ο πολίτης φοβάται ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί έστω και «μέσω εξοστρακισμού» μπορεί να χάσει τη ζωή του απ’ τον αστυνομικό, τόσο θα νιώθει ότι ζει σ’ ένα φασιστικό καθεστώς. Κι όσο η «απέναντι» πλευρά των αστυνομικών εξοπλίζεται με επικίνδυνα όπλα, τόσο η αστυνομία θα βρίσκει άλλοθι να γίνεται όλο και πιο πάνοπλη. Όπως στην «κούρσα των εξοπλισμών», τα όπλα αυξάνονται γεωμετρικά όταν καμία πλευρά δε σταματά να τα αγοράζει. Όσο δύο ομάδες ανταγωνίζονται στη βία, τόσο περισσότερα όπλα θα κυκλοφορούν.
Παράλληλα με την επιλεκτική κατοχή όπλου, θα πρέπει όλοι οι αστυνομικοί να περνούν περιοδικά από ελέγχους για την καταλληλότητά τους. Αυτονόητο επίσης, είναι ότι θα πρέπει οι εκτροπές τους να τιμωρούνται αυστηρότατα. Η αστυνομία οφείλει επίσης να έχει στη διάθεσή της σύγχρονους κοινωνικούς επιστήμονες, ψυχολόγους κ.λπ., οι οποίοι θα διασφαλίζουν την υγιή λειτουργία των αστυνομικών, καθώς και των επικεφαλής τους. Τέλος θα πρέπει μια ανεξάρτητη ομάδα, που θα αποτελείται και από πολίτες, να ελέγχει τακτικά τη δράση της αστυνομίας, και να δημοσιοποιούνται κάθε λίγο τα πορίσματα διαβουλεύσεων, αποφάσεων κ.λπ. στο Διαδίκτυο και αλλού. Η αστυνομία, όπως και κάθε άλλος θεσμός, πρέπει επειγόντως να εκδημοκρατιστεί. Αλλά όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν πολιτική βούληση και διάθεση ριζικών αλλαγών. Το ερώτημα είναι: ποιός την έχει αυτή στην Ελλάδα;
Manolis Andriotakis 
[…] Με άλλα λόγια η χρήση και η κατοχή ενός θανατηφόρου όπλου να δικαιολογείται ως «σοβαρή απειλή για τη ζωή» […]
Με βρίσκει πολύ σύμφωνο αυτό το τεκμήριο κοινωνικής ευθύνης. Καλό και ψύχραιμο post – ως συνήθως 🙂
Ευχαριστώ Ευάγγελε. Το ανησυχητικό είναι ότι σήμερα γίνονται διαρκώς εκκλήσεις για (άμεση) δράση. «Δεν είναι ώρα για σκέψη και αναστοχασμό» λένε, «είναι ώρα για δράση». Ό,τι πρέπει για αιμοτοκύλισμα δηλαδή…
Αυτή επιμονή σου στο αίμα τη θεωρώ πολύ επικίνδυνη. Προς το παρόν σου λέω ότι λειτουργείς σαν όλα τα «ψύχραιμα» καθάρματα των μμε. Κι αν δεν το καταλαβαίνεις κρίμα. Όταν βρω το χρόνο θα επανέλθω για να αντικρούσω τις ειρηνιστικές απόψεις σου με επιχειρήματα. Ως τότε, άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά σου, βγες στο δρόμο να δεις τι πραγματικά συμβαίνει.
Φίλε μου Μ., ακόμα πιο επικίνδυνη θεωρώ την έκκλησή σου για δράση. Δεν είμαι με τα μπάχαλα κι επίσης γνωρίζω ότι αδυνατώ να αντιπαρατεθώ σε αυτά, διότι δεν είμαι διατεθειμένος, μια τόσο σοβαρή υπόθεση, το παρόν και το μέλλον όλων μας, να την υποβιβάσω σ’ έναν πετροπόλεμο που θα εκμεταλλευτούν οι τιμητές μιας ακόμα πιο καταπιεστικής μελλοντικής τάξης.
Η βία δεν αποτελεί δράση, απλά αντίδραση, υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να αλλάξουν οι κοινωνίες, ένας από αυτούς σίγουρα είναι η απόρριψη των κατεστημένων συστημάτων που ορίζουν τις μάζες, και οι αναζήτηση νέων που θα μπορούσαν να τα αντικαταστήσουν και που θα έχουν ως επίκεντρο τον ανθρωπο κι οχι το κέρδος απο την εκμετάλευση του ανθρώπου.
Δυστυχώς ο κόσμος μας λειτουργεί βασισμένος σε παρωχημένα συστήματα και η βία αποτελεί σίγουρα μέρος αυτών.
Πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι που θέλουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες του κόσμου κι αυτό δεν θα γίνει αν καταφύγουμε στην βια εμείς, εκείνοι, οι αλλοι, τα παιδία μας, τα παιδιά τους….πότε θα σταματήσει αυτό;
Καλα τα λες φιλε μου αλλα πανω σε αυτο το θεμα περι του οτι πρεπει η αστυνομια (οπως οι πεζες περιπολιες,και αυτοι που κανουν τροχονομικους ελεγχους)πρεπει να κυκλοφορει αοπλη γιατι εχει αμεση επαφη με τον πολιτη θα ηθελα να σε ρωτησω κατι απλο!Εσυ πιστευεις οτι σε μια απο τισ παραπανω υπηρεσιες δεν υπαρχουν πιθανοτητες οι αστυνομικοι να βρεθουν αντιμετωποι με κλεφτες που να εχουν οπλα οι νονους τησ νυχτας κατα την βραδυνη τους υπηρεσια σε τροχονομικους ελεγχους.Ξερεις φιλε μου εχω φιλο αστυνομικο ο οποιος μου εχει διηγηθει απιστευτες καταστασεις που δεν βγαινουν παραεξω σε εμας τουσ πολιτες!Απλα ξερεις τι θα γινει με αυτο που εσυ προτεινεις?να μην βγαινει η αστυνομια καθολου εξω μονο και μονο απο φοβο μην τυχει καμια απο τις παραπανω περιπτωσεις.Τοτε ειναι που θα σπανε και θα ρημαζουν αφοβα.Η Αγγλια που μερικοι την φερνουν σαν ατυχες κατα εμενα παραδειγμα,εχει μια οργανωση και φυσικα εκει η αστυνομια δεν χαιδευει.Ποιος θα γυρισει και θα αντιμιλησει σε αστυνομικο οργανο της ταξης εκει περα.εχει παει μεσα με 2 χρονια φυλακη με αναστολη σε πληροφορω.Αλλου ειναι η αιτια του κακου καλε μου φιλε εδω και η αστυνομια ερχεται τελευταια να παρει θεση.και οπως βλεπεις μεσα απο μεμονομενα γεγονοτα οπως αυτο του ατυχου 15χρονου!Εσυ πιστευεις οτι οι αστυνομικοι γουσταρουν να τραβανε πιστολια και να σκοτωνουν κοσμο?Οταν το κρατος αφηνει την γκετοποιηση των αντιεξουσιαστων.Δες τα Εξαρχεια που ολοι ξερουν οτι ειναι γνωστο στεκι απο τουσ γνωστους αγνωστους.Και κατι τελευταιο να κλεισω.Η αναρχια ειναι ιδεολογια.Δεν ειναι αυτο που καταντησε να λεμε τωρα.δηλαδη τον καθε πιτσιρικα που σπαει βιτρινες και πεταει πετρες.Και να σε πληροφορησω οτι και οι αστυνομικοι ειναι ανθρωποι και δυσκολευεται αρκετα το εργο τους με πολλα εμποδια!Φυσικα κανενα καναλι δεν ανεφερε τον αστυφυλακα που ξεψυχισε προ ημερων επειδη σε μια συναυλια καποιοι απο αυτους που τα σπανε τωρα τον αφησαν αναπηρο εγκεφαλικα (κοινως φυτο).Ξερεις γιατι……πιθανον να ειναι παιδι ενος κατωτερου θεου!Ας αναπαυθει εκει που ειναι τωρα …..και εφυγε αδικα στα σε νεα ηλικια
@Νick Συμφωνώ.
@Κώστας. Αν διαβάσεις προσεκτικά το κείμενο θα δεις ότι δε μιλώ περί καθολικού αφοπλισμού. Μιλώ περί εκπαίδευσης, επιλεκτικής κατοχής και χρήσης των όπλων, διαβάθμισης όλου ανάλογα με τον κίνδυνο κ.λπ. Επίσης μιλώ περί εκδημοκρατισμού της αστυνομίας. Συμφωνώ μαζί σου στο αυτονόητο ότι οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι, των οποίων τη ζωή, την οικογένεια κ.λπ. πρέπει να σεβόμαστε, όπως πρέπει να σεβόμαστε τη όλων των ανθρώπων. Όμως η αστυνομία είναι μια εξουσία, όπως είναι η δικαστική και η νομοθετική, και πρέπει να ελέγχεται απ’ την κοινωνία. Δε μπορεί να αυθαιρετεί, δε μπορεί να τείνει στον αυταρχισμό. Κι εν πάσει περιπτώσει, όπως όλα στη δημοκρατία, πρέπει η δράση της να γίνεται αντικείμενο συζήτησης.
Εγω φιλε μου σταθηκα στο κειμενο πιο πανω που λεει το εξης:»σε πρώτη φάση να αφαιρεθούν τα περίστροφα απ’ τους αστυνομικούς που κυκλοφορούν στους δρόμους,απ’ αυτούς που κάνουν μπλόκο στους οδηγούς, και γενικά απ’ τους αστυνόμους που σχετίζονται καθημερινά με τους πολίτες».Για διαβασε τι λεω στο κειμενο πιο πανω και απαντησε μου οσον αφορα για αυτους που σχετιζονται με τους πολιτες αν πρεπει να οπλοφορουν η οχι.Μαλιστα ειναι και με εντονα μαυρα γραμματα.Εσυ θα ηθελες να γινει κανενα σκηνικο και να σκοτωνουν εναν πολιτη με οπλο για να τον κλεψουν,να φωναξεις την πεζη περιπολια να επεμβει και να ακουσεις το εξης:»Α Κυριε,δεν μπορουμε να επεμβουμε,οπως λετε εχουν οπλα και εμεις τιποτα».Θα σου αρεσαι αυτο?Κοιταξε αγαπητε μου φιλε οσο και να μην θελει ο κοσμος να το παραδεχτει περιστατικα οπως αυτο του 15χρονου παιδιου ειναι μεμονομενα.Θα σου πω κατι και πιστευω οτι αν το σκεφτεις λογικα θα καταλαβεις οτι εχω δικιο.Αν γινει αφοπλιση αυτων τον τμηματων της αστυνομιας η εγκληματικοτητα θα αυξηθει κατακορυφα εφοσον οσοι θα θελουν να κανουν ληστεια θα ξερουν οτι τωρα πια η αστυνομια θα ειναι αοπλη και φυσικα θα ειναι δυσκολο να τους σταματησουν.Οσον αφορα την εκπαιδευση οπως ανεφερες καλο θα ηταν να υπαρχει μια πιο καλη εκπαιδευση και κεντρα τα οποια θα μπορουν να κανουν μετεκπαιδευσεις μετα την σχολη.Ο φιλος μου ,που οπως ανεφερα, ειναι αστυνομικος και μου εχει πει οτι δυστυχως τετοια κεντρα δεν υπαρχουν.Αλλα θα σου πω και κατι ακομα……………βλεπεις οτι και εκπαιδευμενοι ανθρωποι με χρονια εμπειριας μπορει και παλι να κανουν λαθος.Σκεψου οτι και εσυ κατα την ωρα της εργασιας σου εχεις κανει καποια λαθη ειτε μεγαλα ειτε μικρα!Εχω μαθει κατι απο μικρος,καλε μου φιλε.Το να κατηγορουμε και να κρινουμε ειναι κατι το ευκολο.Τον κοσμο αυτον τον καναμε ετσι οπως ειναι επειδη και εμεις βαλαμε το «χερακι μας».Αν υπηρχε φρενο και ταξη και δουλευε το νομικο συστημα οπως πρεπει και μαλιστα και πιο αυστηρα,πιστευεις οτι θα φταναμε στο να καει η Ελλαδα?Αν οι γονεις μαζευαν τα παιδια τους που αλωνιζουν απο εδω και απο εκει πιστευεις οτι θα φταναμε εδω που καταντησαμε τωρα?Ειναι οι σκεψεις ενος απλου πολιτη που σεβεται τον εαυτο του.
Αγαπητέ Κώστα, πιστεύω ότι η κατοχή, και πόσο μάλλον η χρήση όπλων πρέπει να υποβάλλεται σε εξονυχιστικό έλεγχο. Το όπλο δεν είναι παιχνίδι για να το εμπιστεύεται η κοινωνία σε οποιονδήποτε, για να το χρησιμοποιεί οποτεδήποτε.
Αναφορικά με αυτό που λες τώρα, η εγκληματικότητα αυξάνεται όταν διευρύνονται οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες , κι όχι όταν χαλαρώνουν τα αστυνομικά μέτρα. Όσο βαθαίνουν τα οικονομικά προβλήματα, τόσο αυξάνεται η εγκληματικότητα -και βέβαια η αστυνομία αδυνατεί να την αντιμετωπίσει διότι παίρνει όλο και πιο επικίνδυνες μορφές. Θέλω να πω ότι η εγκληματικότητα δε συνδέεται μόνο με τα μέτρα που παίρνει η αστυνομία. Εκτός απ’ την καταστολή και τον εκφοβισμό, υπάρχει και η πρόληψη. Κι εν πάση περιπτώσει, σε άλλες πόλεις και χώρες της Ευρώπης, κυκλοφορούν άοπλοι αστυνόμοι. Επαναλαμβάνω ότι προτείνω μια διαβάθμιση τόσο στην κατοχή όσο και στην χρήση, η οποία μπορεί να βασίζεται σε «επίπεδα κινδύνου». Για παράδειγμα οι δημοτικοί αστυνόμοι, που κόβουν κλήσεις, δεν έχουν όπλο. Κάποιος βέβαια, θα μπορούσε να υποστηρίξει πως και αυτοί αντιμετωπίζουν συχνά επικίνδυνους πολίτες. Αλλά η απειλή αυτή δεν κρίνεται τόσο σοβαρή, και δικαίως κατά τη γνώμη μου, οπότε δεν φέρουν όπλο.
Τώρα, συμφωνώ μαζί σου ότι το ζήτημα είναι πολύπλευρο κι ότι έχουμε όλοι τις ευθύνες μας.
Δυστυχως αδερφε μου δεν μου απαντας σε οτι ρωτησα.Οποτε ελαβα αυτοματος την απαντηση μου.Σ’ευχαριστω που συζητησες μαζι μου……!Και οσον αφορα αφοπλισμο της αστυνομιας να ξερεις οτι σιγουρα δεν θα γινει!Σ’ευχαριστω και παλι.
Αγαπητέ κι εγώ σ’ ευχαριστώ για το διάλογο. Μόνο με τη συζήτηση θα βελτιώσουμε την κατάσταση. Βέβαια, η βεβαιότητά σου ότι τίποτα δε θα αλλάξει αναφορικά με τα όπλα της αστυνομίας, δεν είναι και πολύ καθησυχαστική. Επίσης η απάντησή μου στην ερώτησή σου ήταν σαφής: να υπάρξει διάλογος κι έρευνα σχετικά με το μέγεθος των απειλών που αντιμετωπίζει ένας αστυνομικός, ώστε να του δοθούν ανάλογα όπλα για κάθε περίσταση, ξεκινώντας π.χ. απ’ το γκλομπ. Επίσης, εμμένω στην άποψή μου περί εκδημοκρατισμού της αστυνομίας, κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για διαβάστε κι αυτή την άποψη. Πρόκειται για απόσπασμα από εκτενές κείμενο του Φώτη Τερζάκη που θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Πανοπτικόν.
«[…] Το ζήτημα της αστυνομικής βίας είναι βέβαια τρομακτικά σοβαρό, χάνει όμως κάθε σημασία από τη στιγμή που συζητιέται αποσυνδεδεμένο. Η αστυνομία δεν είναι δημοκρατικός μηχανισμός – και από αυτή την άποψη είναι γελοία τα όσα ακούστηκαν και κατά καιρούς ακούγονται για «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας»: μια πραγματικά δημοκρατική αστυνομία δεν θα ήταν καθόλου αστυνομία, θα ήταν λαϊκή πολιτοφυλακή…Μια «δημοκρατική αστυνομία» είναι αντίφαση εν τοις όροις, όσο ακριβώς είναι αντίφαση εν τοις όροις να βαφτίζουμε τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες της αγοράς «δημοκρατίες». Πόσο τυφλός, πόσο παραπλανημένος, πόσο ανεγκέφαλος πρέπει να είναι κάποιος δηλαδή για να μη βλέπει πως η δημοκρατία, με οιαδήποτε έννοια του όρου, συνυποθέτει αυστηρά έναν κρίσιμο βαθμό κοινωνικής ισότητας; Όταν κάποιος έχει τη δύναμη να αγοράσει (και να πουλήσει) την εργασία μου, τον χρόνο μου, το σώμα μου και την ίδια την επιβίωσή μου, τί θα ήταν γι’ αυτόν ευκολότερο από το ν’ αγοράσει τη γνώμη μου; Να αγοράσει κατά συνέπεια την ψήφο μου, τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τη δημόσια και ιδιωτική συμπεριφορά μου; Να μη γελιόμαστε• δεν υπάρχει τίποτε απολύτως στις σημερινές κοινωνίες που να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό τους «δημοκρατίες» – ούτε βεβαίως η ύπαρξη κοινοβουλίων, εξ ου και η απαξίωσή τους από ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας… Το να πει κάποιος ––όπως ακούσαμε κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει–– ότι όσοι περιφρονούν το κοινοβούλιο είναι οπαδοί του σκοταδισμού και της δικτατορίας γεννάει τουλάχιστον υπόνοιες για τη διανοητική του επάρκεια, διότι ακόμα κι ένα παιδί θα μπορούσε να εννοήσει το πρόδηλο σημαινόμενο της απαξίωσης: το γεγονός δηλαδή ότι στις κοινωνίες της ξέφρενης κεφαιοκρατικής συσσώρευσης έχουν ήδη αρθεί οι περιεχομενικές διαφορές κοινοβουλευτισμού και δικτατορίας.
Ως μηχανισμός περιφρούρησης ενός κράτους φτιαγμένου έτσι ώστε να διασφαλίζει την ανισότητα του πλούτου και της ισχύος, η αστυνομία είναι κατ’ ανάγκη ένας μηχανισμός καταστολής: δουλειάς της είναι να βιαιοπραγεί, να βασανίζει και, όταν είναι ανάγκη, να σκοτώνει… Όσο αμείλικτο κι αν ακούγεται αυτό, δεν χρειάζεται να μας εμποδίζει να δούμε τα πράγματα και από την ανθρώπινη πλευρά του αστυνομικού. Βεβαίως, από τον ίδιο τους τον χαρακτήρα μηχανισμοί όπως ο στρατός και η αστυνομία είναι φυσικό να ασκούν έλξη σε κάποιες ιδιαίτερες χαρακτηρολογίες ανθρώπων: βαριά ψυχαναγκαστικούς, σαδομαζοχιστικές προσωπικότητες, ασταθή εγώ με παρανοϊκή δομή στα όρια του διωκτικού παραληρήματος… Για τον ίδιο λόγο δεν μπορούν οι μηχανισμοί αυτοί να πάψουν να αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με νεοφασιστικές οργανώσεις, δεδομένου ότι με τον όρο «νεοφασισμός» κατανοούμε κυρίως την πολιτική μορφή που ενδύονται τέτοιου είδους ψυχοπαθολογίες. Εξίσου παράλογο θα ήταν όμως να πιστέψουμε ότι όλοι όσοι εργάζονται στις δυνάμεις ασφαλείας ή και στον στρατό ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία (αναρωτιέμαι μάλιστα εάν συνιστούν καν πλειοψηφία…). Διότι προφανώς για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ιδίως από τη βάση της ταξικής πυραμίδας, το πράγμα γίνεται αντιληπτό σαν μία δουλειά όπως όλες οι άλλες, και μάλιστα ένα είδος δουλειάς που ανέκαθεν έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά ταπεινής καταγωγής να σταδιοδρομήσουν ανοδικά στην κοινωνική ιεραρχία, πράγμα που σε άλλα πεδία τούς ήταν απαγορευμένο. Ως εργαζόμενοι, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μία απεριόριστα ταπεινωτική συνθήκη, στα όρια του ανθρώπινου – διότι το να πρέπει να υπακούς, το να ενεργείς αποκλειστικά κατ’ εντολήν και να σου είναι απαγορευμένη κάθε προσωπική κρίση, επιλογή και αυτενέργεια είναι ίδιον μόνο του δούλου, για του οποίου την ανθρώπινη υπόσταση, ως γνωστόν, είχαν αμφιβολίες μερικοί από τους εξοχότερους κατά τ’ άλλα διανοητές της αρχαιότητας… Από τη θέση αυτή, ο «υπερβάλλων ζήλος» πολλών αστυνομικών θα μπορούσε ακόμα και να ιδωθεί ως η έσχατη διεκδίκηση ––διεστραμμένη και παραπλανημένη φυσικά–– της στραγγαλισμένης τους αυτονομίας.
Θέλω να πω, δηλαδή, ότι το να κατηγορούμε προσωπικά κάποιους αστυνομικούς, και μάλιστα με δακρύβρεχτους ηθικολογισμούς, είναι απλή εθελοτυφλία. Ισοδυναμεί με το να συγκαλύπτουμε το πρόβλημα του δομικού ρόλου της αστυνομίας σε κοινωνίες όπου η ταξική βία αναβλύζει διαρκώς, ακατάπαυστα, μέσ’ απ’ όλες τις θεσμικές πτυχές (και της οποίας θύματα δεν είναι λιγότερο οι ίδιοι οι αστυνομικοί, ανεξαρτήτως τού πόσο μπορούν να το καταλάβουν): πολύ πιο αποκαλυπτική επ’ αυτού, πιστεύω, είναι η αθέμιτη και κατά συρροήν συνεργία αστυνομίας και δικαστικής εξουσίας, αυτή που εξασφαλίζει τη συστηματική ατιμωρησία των αστυνομικών εγκλημάτων καταστρατηγώντας ακόμα και τους κατ’ επίφασιν κανόνες που έχουν ανάγκη για τη νομιμοποίησή τους οι αυταποκαλούμενες «δημοκρατίες». Αλλά ούτε κι αυτό αρκεί, διότι όσο το πρόβλημα δεν είναι απλώς ζήτημα ατομικής αυθαιρεσίας, άλλο τόσο δεν είναι απλώς ζήτημα «θεσμικής δυσλειτουργίας»: σε κοινωνίες από τη σύστασή τους σχεδιασμένες βάσει του παραδείγματος της αγοράς, όπου όλες οι λειτουργίες τους είναι αιχμάλωτες στον χαλύβδινο μηχανισμό της κυκλοφορίας και της αναπαραγωγής του εμπορεύματος, πράγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μονοπώληση του πλούτου και της ισχύος από όλο και πιο περιορισμένες ελίτ και στην αυξανόμενη περιθωριοποίηση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού, η «ομαλή» λειτουργία των θεσμών δεν έχει λιγότερο απάνθρωπες συνέπειες από τη δυσλειτουργία τους. […]»
Μανώλη βρίσκω ενδιαφέρουσα την πρόταση σου και νομίζω ότι προς τα εκεί θα βαδίσει το κράτος.
Παρόλο που δε συμπαθώ καθόλου μα καθόλου τους αστυνομικούς, δε μπορώ να πω να καταργηθεί η αστυνομία, ακόμα και ο χειρότερος εγγλιματίας δε το θέλει αυτό πιστεύω. Δε μπορώ να συμφωνίσω στον αφοπλισμό της αστυνομίας σε διαδηλώσεις και περιπολίες καθός άοπλος αστυνομικός σε περιπολία και διαδηλώσεις ( ακόμα και ειρηνικές ) είναι δώρον άδωρο. θα συμφωνίσω όμως απόλυτα σε κάτι που δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα απο κανένα. ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ. Κανένας αστυνομικός αν μη φέρει όπλο ότα δεν είναι σε υπηρεσία κανένας αστυνομικός να μην έχει όπλο μέσα στο σπίτι του και στα παιδιά του ( δεδομένου οτι έχουν γίνει πολά ατυχίματα με μικρά παιδιά αστυνομικών ), η συγχορεμένη η Γκίνη, εξαιτίας ενός εκτός υπηρεσίας αστυνομικού σκοτώθηκε, και όχι μόνο αυτό το αθώο κορίτσι υπάρχουν πολές τέτοιες περιπτώσεις.