«Τα παραδοσιακά Μέσα και η βιομηχανία των δημόσιων σχέσεων έχουν αναπτύξει συμβιωτικές σχέσεις. Το PR (Public Relations) είναι τόσο η αιτία όσο και το αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης των παραδοσιακών Μέσων. Όσο τα Μέσα θα έχουν την ανάγκη να περικόπτουν έξοδα, τόσο θα εξαρτώνται απ’ το δωρεάν περιεχόμενο των εταιρειών δημοσίων σχέσεων, κι όσο περισσότερο χρησιμοποιούν περιεχόμενο που τους έχει δώσει το PR, τόσο το PR θα κερδίζει αξιοπιστία και χρήμα για να παράγει περισσότερο περιεχόμενο, επιτρέποντας στα Μέσα να γλιτώνουν περαιτέρω έξοδα. Το αποτέλεσμα είναι η παρακμή της ερευνητικής δημοσιογραφίας, η αποθέωση των τεχνητών ειδήσεων, και η προπαγάνδιση της ατζέντας των πολυεθνικών, αφού πλέον οι τελευταίες αναλαμβάνουν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου τα κόστη της ενημέρωσης και της παραγωγής ειδήσεων. Το PR και το λόμπινγκ αντλούν μεγάλο μέρος της δύναμής τους απ’ την ανωνυμία τους καθώς κι απ’ το συγκαλυμένο τρόπο επιρροής τους. Καμία άλλη βιομηχανία με τόσο μεγάλη επιρροή στην κοινωνία δεν είναι τόσο αόρατη. Το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειών της βιομηχανίας αυτής είναι ανεξέλεγκτο και αρύθμιστο. Δεν υπάρχει καμία λογοδοσία στην κοινωνία, παρά μόνο στους πελάτες και τους μετόχους, και γενικά δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στη γνώση των δραστηριοτήτων της. Παρότι δεν υπάρχει τρόπος να διαγνωστεί η πολιτική και κοινωνική επιρροή που κερδίζουν οι πολυεθνικές μέσω των δημόσιων σχέσεων, υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να πιστέψουμε ότι η επιρροή αυτή είναι εκτενής, αντι-δημοκρατική, και συχνά αντι-παραγωγική όταν πρόκειται για την επίλυση σημαντικών κοινωνικών, πολιτικών και περιβαλλοντολογικών προβλημάτων. Ο αυστηρός έλεγχος της εν λόγω βιομηχανίας και η ευρύτερη ενημέρωση για τις δράσεις της θα ήταν πολύ θετικά βήματα. Σε επόμενα στάδια θα μπορούσε να προωθηθεί επίσης ένα ουσιαστικότερο πλαίσιο διαφάνειας των δημόσιων σχέσεων».

A tour of the United Kingdom’s Public Relations Industry, Chris Grimshaw.